Άμερ Σαφί (Ιορδανία)
Η εκτίναξη της Φάλαινας
Για κάποιο λόγο οι γκολκίπερ από τις χώρες της Μέσης Ανατολής αγωνίζονται συνήθως φορώντας φόρμα ή κολάν, και σ’ αυτούς δεν αποτελεί εξαίρεση ο μόνιμος, από το ξεκίνημα του 21ου αιώνα, τερματοφύλακας της Εθνικής Ιορδανίας. Έχοντας συμπληρώσει 125 διεθνείς συμμετοχές, ο Άμερ Σαφί γεύτηκε την πιο γλυκιά στιγμή του κάτω από τα δοκάρια αποκρούοντας το τραγικό πέναλτι του Ανζούρ Ισμαΐλοφ, στη φάση που ολοκλήρωσε τα πλέι-οφ της Ιορδανίας με το Ουζμπεκιστάν. Έπειτα από δύο ίδιες ισοπαλίες (1-1) και μια μακρόσυρτη διαδικασία από τη βούλα που έληξε στο 9-8, η Ιορδανία κέρδισε το δικαίωμα ως 1η επιλαχούσα, 5η στη συνολική κατάταξη της ασιατικής ζώνης να διεκδικήσει για πρώτη φορά στην ιστορία την πρόκρισή της σε Μουντιάλ, αντιμετωπίζοντας, σε διπλό πλέι οφ το Νοέμβριο (13 & 20/11), την αντίστοιχα επιλαχούσα 5η ομάδα της Conmebol (Νότιας Αμερικής), που λογικά θα είναι η Ουρουγουάη ή το Εκουαδόρ. Όποιος και να ‘ναι ο τελευταίος, διηπειρωτικός αντίπαλος θα έχει συντριπτικά μεγαλύτερες πιθανότητες απέναντι στην ταπεινή και άσημη Ιορδανία. Με σωματοδομή που προδίδει παραπανίσια κιλά, καταλαβαίνει κανείς ότι το προσωνύμιο «Αλ Χουτ» (Η Φάλαινα) που συνοδεύει τον Σαφί έρχεται και δένει με τις συχνές του θεαματικές εκτινάξεις, που θυμίζουν αρκετά τις ρετρό φωτογραφίες από γκολκίπερ-«αίλουρους» των δεκαετιών του ‘50-‘60. Παλαιστινιακής καταγωγής, ο Σαφί δικαιολογημένα αποτελεί σύμβολο για την ομάδα του, Αλ Γουαντάντ, που εδρεύει στον ομώνυμο καταυλισμό των παλαιστινίων προσφύγων της ιορδανικής πρωτεύουσας Αμάν και αποτελεί το ένα σκέλος του ποδοσφαιρικού δίπολου της χώρας, απέναντι στην Αλ Φαϊζαλί, που θεωρείται ομάδα των βεδουίνων. Έχοντας ολοκληρώσει επτά συνεχείς σεζόν στην Αλ Γουαντάντ και με κλεισμένα τα 31, ο Σαφί ξέρει ότι μια πρόκριση σε Μουντιάλ θα του χάριζε την τελευταία ευκαιρία για να τραβήξει κάποιο βλέμμα από την Ευρώπη, κάτι που από τα πρώτα του παιχνίδια στην εθνική χαρακτήριζε ως μεγάλο του όνειρο. Λόγω σχετικά χαμηλού ράνκινγκ στη βαθμολογία της Ασιατικής Ομοσπονδίας, η πορεία της Εθνικής Ιορδανίας στην προκριματική φάση ξεκίνησε από πολύ νωρίς, τον Ιούλιο του 2011, με την πρώτη πρόκριση να σφραγίζεται στην Κατμαντού του Νεπάλ, απέναντι στο αδύναμο συγκρότημα της χώρας των Ιμαλαΐων. Δυόμισι χρόνια μετά, η ομάδα μοιάζει να έχει επιβιώσει διαγράφοντας ένα ασιατικό σάγκα, μέσα από δύο φάσεις ομίλων που επιφύλαξαν μεγάλες χαρές (προκρίσεις απέναντι σε θεωρητικά ισχυρότερους, όπως η Κίνα και το Ιράκ, εντός έδρας νίκες κόντρα στα «αφεντικά» Ιαπωνία και Αυστραλία), αλλά και απογοητεύσεις (συνολικό 0-10 στα εκτός έδρας ματς με ιάπωνες και αυστραλούς, επώδυνη ήττα από το αμελητέο σουλτανάτο του Ομάν). Λίγο πριν από τα μπαράζ με τους ουζμπέκους η ομοσπονδία αποφάσισε να αλλάξει τον επί τετραετία, συνολικά επιτυχημένο ιρακινό προπονητή Αντνάν Χαμάντ, θύμα των αλλοπρόσαλλων αποτελεσμάτων, με τους δίδυμους αιγύπτιους αδελφούς Χασάν, τον Χοσάμ και τον Ιμπραΐμ, μυθικές φιγούρες του αφρικάνικου ποδοσφαίρου που όπως και στην ποδοσφαιρική τους καριέρα (ακόμα τους θυμούνται και στον ΠΑΟΚ) έτσι και στην προπονητική πηγαίνουν πάντα πακέτο. Το γεγονός ότι η πρόκριση ήρθε ηρωικά στα πέναλτι, έδωσε κάποια πρόσθετα credits στον Σαφί, τον οποίο έτρεξαν να σηκώσουν πρώτο στους ώμους οι ενθουσιώδεις οπαδοί που υποδέχτηκαν στο αεροδρόμιο τους θριαμβευτές της Τασκένδης.