Εικονογράφηση: Κατερίνα Καραλή
Κάποιες ξεχωριστές στιγμές ανάμεσα σε πολλές-τις περισσότερες από αυτές δεν πρέπει να τις έχουν δει πολλοί, υπάρχει καιρός να φτιάξουμε αναμνήσεις από το 2015, έστω και την τελευταία στιγμή
Ο Πανηγυρισμός: Φραντσέσκο Τότι
Ακόμα κι αν μισείς την κουλτούρα των selfies, κι αν σε τρελαίνει η αχρηστία ενός γκάτζετ όπως το selfie-stick, δεν μπορείς παρά να υποκλιθείς στον Capitano dei Capitani που διάλεξε να πανηγυρίσει με αυτόν τον τρόπο, έχοντας στο φόντο τους οπαδούς της Ρόμα, ένα μεγάλο γκολ σε ντέρμπι della Capitale με τη Λάτσιο, το οποίο και γύρισε μόνος του, από 0-2 σε 2-2, στις αρχές του χρόνου (11 Ιανουαρίου). «Δεν βγάζω συχνά selfies γιατί θέλω να κρατάω την ιδιωτική μου ζωή, όμως αυτή ήταν μια ειδική περίπτωση, κάτι που θα μείνει για καιρό», είπε με δεδομένη σοφία έχοντας πατημένα (τότε) τα 38, 25 από τα οποία στην αιώνια Ρόμα. Κι αν αυτή η τόσο σπάνια στο σύγχρονο ποδόσφαιρο σταθερή σχέση, που θα κρατήσει με αδιατάραχτη συνέπεια από την αρχή ως το τέλος που έχει σχεδόν φτάσει, είναι ο βασικός λόγος για να τον σέβεται ολόκληρη η οικουμένη, ο Τότι έχει υπάρξει παράλληλα αυτό που λεν trend-setter του αθλήματος, τόσο καθαρά παικτικά (ουσιαστικά απ’ αυτόν γεννήθηκε ο όρος ψευτο-εννιάρι, στο 4-6-0 του Σπαλέτι), όσο και ως προς την αλληλεπίδραση με την κερκίδα (πέρα από τα διάφορα μπλουζάκια στους πανηγυρισμούς, ήταν αυτός που καθιέρωσε το Seven Nation Army ως θέμα στο Ολίμπικο –και μετά σ’ ολόκληρο το πάρτι των Ιταλών στον θρίαμβο του Μουντιάλ το 2006, κάνοντας τον Τζακ Γουάιτ να δηλώσει: «πιο πολύ απ’ όλα μου άρεσε που οι περισσότεροι απ’ όσους το τραγουδούσαν δεν είχαν ιδέα ποιος το έγραψε!»)
Η Γκολάρα: Σπύρος Διαμάντης-Πάνος Μπινούσης-Ανδρέας Χαρίσης
Οι πιο πολλοί πια βλέπουν «μόνο τα γκολ» από το μεγάλο ελληνικό πρωτάθλημα, συνήθως στα βραδινά δελτία της Κυριακής. Κάποια από τα γκολ αυτά είναι εντυπωσιακά, όμως ελάχιστοι τα προσέχουν σε αυτό το βιαστικό κι ατσούμπαλο μοντάζ. Το κενό αναπληρώνεται από τα viral διαδικτυακά βίντεο που διαδίδουν σπάνια γκολ από όλες τις κατηγορίες του κόσμου, αναδεικνύοντας έτσι σπουδαίες εμπνεύσεις ή μοναδικά ποδοσφαιρικά περιστατικά, που αλλιώς θα έμεναν μόνο στη μνήμη λίγων αυτοπτών. Έτσι, γκολάρες σαν αυτό το μαγικό τρίγωνο του περασμένου Μαρτίου, με δημιουργούς τους Σπύρο Διαμάντη (κεφαλιά-πάσα) και Πάνο Μπινούση (τακουνιά) και εκτελεστή τον Ανδρέα Χαρίση (με βολ πλανέ), σε τοπικό ντέρμπι (1ος με 2ο) της Α’ κατηγορίας Θεσπρωτίας (Θύαμις Καστρίου – Αστέρας Παραποτάμου 4-0) βλέπονται από εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου (το συγκεκριμένο γκολ αγγίζει τις 300.000 views, μόνο στο κανάλι thesprotiaball στο youtube), ενώ έφτασε να δημοσιευτεί ακόμα και στη σελίδα της Bild με σπάνιο επαινετικό ύφος, και τίτλο «Τακουνιά, Βολέ, Πάρτο Μέσα!»
Με την αύρα της ξαφνικής δημοσιότητας ο Θύαμις προχώρησε κερδίζοντας το τοπικό πρωτάθλημα για 1η φορά μετά το 1989, αλλά δεν είχε το υλικό για να ανταγωνιστεί τοπικούς πρωταθλητές γειτονικών νομών για την άνοδο στη Γ’ Εθνική. Ο σκόρερ Χαρίσης συνεχίζει και την τρέχουσα σεζόν στην ομάδα, ο Διαμάντης που έκανε την κεφαλιά έχει μεταγραφεί λίγο παραδίπλα στον Σπάρτακο Γραικοχωρίου, ενώ ο 17χρονος «Ζλάταν» Μπινούσης έχει γυρίσει στη Γερμανία, όπου γεννήθηκε, αναζητώντας έναν δρόμο προς τον επαγγελματισμό στην ερασιτεχνική Γκερμάνια Γκέεν της Βόρειας Ρηνανίας (8η κατηγορία).
Ο Σωτήρας: Ματιέ Πεϊμπερνές
Διπλή απόκρουση ή διπλό γκολ; Όπως και να χει ο Ματιέ Πεϊμπερνές, σέντερ μπακ της Μπαστιά, τα κατάφερε καλύτερα απ’ τον γκολκίπερ του σώζοντας εις διπλούν την ομάδα της Κορσικής, μια με το πόδι και μια με μπούστο & κολλημένο χέρι, σε δύο διαδοχικά σουτ των επιθετικών της Ρεν, Τοϊβόνεν και Ντουκουρέ, προτού η μπάλα περάσει τη γραμμή. Ή μάλλον μπορεί και να την πέρασε, τουλάχιστον στο πρώτο πλασέ, αλλά κρίμα θα ‘ταν να χαθεί η απόκρουση της χρονιάς, και μαζί της μια σπάνια εκτός έδρας νίκη της Μπαστιά, που είναι παραδοσιακά προβληματική έξω από την Κορσική. Ήταν στην 36η αγωνιστική της περσινής σεζόν της Λιγκ 1 (Μάιος 2015), και για να έρθει αυτό το 0-1, με χτύπημα κόμπρας στα τελευταία λεπτά, η Μπαστιά χρειάστηκε ακόμα να επιβιώσει από ένα πέναλτι, 3 δοκάρια, ενώ έπαιζε (άδικα) και με 10 παίκτες από το α’ ημίχρονο. Άμα σε θέλει…
Τα Νεύρα: Αλεχάντρο Ρονκάλια
«Δεν θυμάμαι τι έγινε, ξύπνησα στο νοσοκομείο»: με σπασμένο σαγόνι, ο ρέφερι Αρνάλντο Μπερόν προσπαθούσε να ξανασυναρμολογήσει τη μνήμη του. Ο Αλεχάντρο Ρονκάλια, μπακ της Φέρο Καρίλ Οέστε, έβγαλε όλο του τον θυμό πάνω του, την ώρα που διαιτήτευε τον αγώνα της Φέρο κόντρα στην Τίρο Φεντεράλ του Ροζάριο, που εκείνη την ώρα ήταν μπροστά στο σκορ με 1-0 για το πρωτάθλημα β’ κατηγορίας της Αργεντινής. Στο 80′ του ματς ο Ρονκάλια κλότσησε εκνευρισμένος τη μπάλα μακριά σε πτώση αντιπάλου που σφυρίχτηκε φάουλ. «Γι’ αυτό μου βγάζεις κάρτα;!» ούρλιαξε με βρασμένη ψυχή, προτού ξαπλώσει τον Μπερόν, βάζοντας πρόωρο τέλος στο ματς αλλά και στην καριέρα του. Η 16η Ιουνίου ήταν μια μέρα δύσκολη γενικά για την οικογένεια Ρονκάλια, αφού το ίδιο μεσημέρι στη Χιλή ο Φακούντο Ρονκάλια, αδελφός του Αλεχάντρο και σέντερ μπακ της Εθνικής Αργεντινής, μάθαινε από τον κόουτς Τάτα Μαρτίνο ότι θα έμενε στον πάγκο για τον αγώνα του Κόπα Αμέρικα κόντρα στην Ουρουγουάη, καθώς θεωρήθηκε ενμέρει υπεύθυνος για τη μέτρια αμυντική εικόνα της Μπιανκοσελέστε στο προηγούμενο ματς με την Παραγουάη (2-2). Περισσότερα για την αιώνια συγκρουσιακή σχέση παίκτη-διαιτητή, ιδιαίτερα στις λατινογενείς χώρες, στην εξαιρετικά ευχάριστη ιταλοαργεντίνικη ταινία Ο Διαιτητής (L’ Arbitro), του Πάολο Ζούκα που μόλις άρχισε να προβάλλεται στην Αθήνα.
Οι Πρωτάρηδες: Ολυμπιακή Ομάδα Μικρονησίας
Είναι σαν να παίζεις σε μέτρια-προς-κακή ομάδα 5 Χ 5 και να βρεθείς ξαφνικά με τους κολλητούς σ’ ένα μεγάλο γήπεδο, με επαγγελματίες αντίπαλους, για μια μεγάλη διοργάνωση -σαν όνειρο δηλαδή. Ακόμα και το μουντιαλίτο βέβαια έμοιαζε με πολυτέλεια για την (Προ-)Ολυμπιακή Ομάδα (αλλιώς U23 ή Εθνική Ελπίδων) των Ομόσπονδων Πολιτειών της Μικρονησίας, που αγωνίστηκε στους φετινούς Αγώνες του Ειρηνικού (3-7 Ιουλίου) στο Πορτ Μόρεσμπι της Παπούα Νέας Γουινέας, μια διοργάνωση που λειτούργησε και σαν Προ-Ολυμπιακό τουρνουά ποδοσφαίρου για τη ζώνη της Ωκεανίας. 4 νησιά (Γιαπ, Τσούουκ, Πονπέι και Κοσράε) μεγέθους περίπου Αμοργού, απλωμένα στον Δυτικό Ειρηνικό σε μεταξύ τους αποστάσεις που ξεπερνούν και τα 1000 ναυτικά μίλια, απαρτίζουν μαζί με περίπου 600 ακόμα νησίδες αυτή την ομόσπονδη κρατική οντότητα. Για λόγους αντιπροσωπευτικότητας που επιθυμούσε η ποδοσφαιρική ομοσπονδία και παρά το ότι σ’ όλη τη Μικρονησία υπάρχουν μόνο δύο κανονικών διαστάσεων γήπεδα στο νησί Γιαπ, οι 18 παίκτες που επιλέχτηκαν από τον Αυστραλό κόουτς Σταν Φόστερ προέρχονταν από όλα τα νησιά και προετοιμάστηκαν για μήνες ξεχωριστά, σε μικρά γκρουπ ανάλογα με το νησί του καθένα, αφού δεν υπήρχε κάποιο μπάτζετ για μετακινήσεις. Βρέθηκαν όλοι μαζί δύο εβδομάδες πριν από τους αγώνες, για να παίξουν λίγα φιλικά με ομάδες της Γκουάμ. Στο Πορτ Μόρεσμπι η ομάδα U23 της Μικρονησίας έκανε την πρώτη της επίσημη εμφάνιση, καθώς δεν έχει ακόμα αναγνωριστεί από τη FIFA, είναι όμως μέλος της ΔΟΕ, εξού και η δυνατότητα συμμετοχής. Από το πρώτο ματς, ήττα 0-30 από την Ταϊτή, φάνηκε πού θα πήγαιναν τα πράγματα, και τελικά πήγαν ακόμα παραπέρα (0-38 από τα Φίτζι και 0-46 από τα Βανουάτου), γράφοντας ένα μοναδικό ρεκόρ, με συνολικά 114 γκολ κατά και 0 υπέρ σε 270 λεπτά αγώνα (παθητικό ένα γκολ ανά 2,3 λεπτά). Η θερμή υποδοχή κατά την επιστροφή, η αναγνώριση του ότι αγωνίζονταν με ολόιδιο τρόπο σε όλη τη διάρκεια των 3 αγώνων, το ευτυχές του ότι γενικά κατάφεραν να κάνουν το πρώτο τους διεθνές ταξίδι και να παίξουν σε μεγάλο τουρνουά, ισορρόπησαν τον αναμενόμενο χαβαλέ και την ταμπέλα της «χειρότερης ομάδας στον πλανήτη». Και πραγματικά, φεύγοντας από το καλτ του πράγματος, υπάρχει κάποια αξία σε όσους λειτουργούν και λίγο σαν αποσυνάγωγοι, με δικά τους στάνταρ και νοοτροπίες απέναντι σε ό,τι σερβίρεται ως ποδοσφαιρικό προϊόν.
Η Ρουκέτα: Κάρλι Λόιντ
Ψάξε, ψάξε, αλλά δύσκολα θα βρεις ένα φοβερά θεαματικό γκολ από τελικό αντρικού Παγκοσμίου Κυπέλλου. Πρέπει να πας πολύ πίσω, στα όρια της τηλεοπτικής εποχής, στον Ζέρσον και τον Κάρλος Αλμπέρτο (1970), τον Πελέ του ’58 ή ακόμα πιο πολύ, στον Σκιαφίνο του 1ου Μαρακανάζο (1950). Από τα πιο σύγχρονα προσωπικά προτιμώ –όπως μάλλον οι περισσότεροι- το 2-0 του Ταρντέλι το ’82, αλλά και το περσινό του Γκέτσε μια χαρά ήταν, λέμε τώρα, σχεδόν ιδιοφυές. Κανείς απ’ όλους αυτούς δεν έχει κάνει αυτό που πέτυχε στις 5 Ιουλίου στο Βανκούβερ η Αμερικανίδα Κάρλι Λόιντ, σημαδεύοντας ακριβώς από τη σέντρα και κρεμώντας τη Γιαπωνέζα γκολκίπερ Καϊχόρι, για να γράψει το 4-0 στο 16′ (!) του μεγάλου τελικού του γυναικείου Μουντιάλ (τελικό σκορ 5-2), δείχνοντας στην υφήλιο τι μπορούν να κάνουν τα κορίτσια όταν βγάζουν φτερά στα πόδια.
Τα Πάνω και τα Κάτω της Μπάλας: Γκονζάλο Ιγκουαΐν
Όταν βρίσκεται στα κάτω του είναι σχεδόν εξοργιστικός. Θες το άχαρο στιλ, θες ότι δεν ακουμπάει τη μπάλα για σερί 90λεπτα, θες ότι όταν την ακουμπάει χάνει τα πιο άχαστα, ο άνθρωπος ώρες-ώρες πραγματικά δεν βλέπεται. Στις αρχές της σεζόν 2014-15 φερόταν ψυχολογικό ράκος αφού είχε στοχοποιηθεί για το εντελώς φοβισμένο και τσουρούτικο δυο μέτρα άουτ δεξί του σε μοναδικό κι ανεπανάληπτο τετ-α-τετ με τον Νόιερ στον μεγάλο τελικό του Μαρακανά (Γερμανία-Αργεντινή 1-0). Ήταν ουσιαστικά άφαντος καθώς η Νάπολι αποκλειόταν από την Αθλέτικ Μπιλμπάο στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ, ενώ βρήκε πρώτη φορά δίχτυα στη Σέριε Α τέλη Οκτωβρίου, τη στιγμή που έβγαινε το καθολικό συμπέρασμα ότι ο Γκονζάλο «Πιπίτα» Ιγκουαΐν είναι πολύ λίγος για να συγκριθεί με τον προκάτοχό του Έντινσον «Ελ Ματαντόρ» Καβάνι –και μόνο από τα παρατσούκλια αν το δεις… Να που όμως μέσα στο 2015 άρχισε να ξανασκοράρει με μεγάλους ρυθμούς σε Ιταλία και Γιουρόπα Λιγκ, φτάνοντας τα 27 συνολικά στη σεζόν, της οποίας η τελευταία φάση ήταν ένα μοιραίο χαμένο πέναλτι (του) στο κρίσιμο ματς για το 3ο εισιτήριο του Τσάμπιονς Λιγκ κόντρα στη Λάτσιο. Κι ακολούθησε άλλο ένα μοιραίο καλοκαιρινό άχαστο, στον τελικό του Κόπα Αμέρικα της Χιλής, που πρακτικά χάρισε την πρώτη τέτοια κούπα στους οικοδεσπότες. Κι ανέλπιστα πάλι το καλύτερο ξεκίνημα, δικό του και της Νάπολι εδώ και πολλά χρόνια στην τρέχουσα σεζόν, οπότε ο Πιπίτα βρέθηκε πια σε ρόλο ηγέτη του ολόκληρου του ιταλικού νότου, έτοιμος να το κάνει όπως ο Μαραντόνα 25 χρόνια πριν. Μπορεί; Μπα…
Το Ταλέντο: Βεατρίκη Σαρρή
Γκολ με απευθείας κόρνερ, άπιαστα σουτ από 20-25 μέτρα και φάουλ από 30+, σλάλομ που διαλύουν τις άμυνες, ταχύτητα και έκρηξη, εξαιρετικές σέντρες και ασίστ. Βλέποντας κανείς το παρακάτω βίντεο, δεν μπορεί να μην εντυπωσιαστεί από τη μαγική σχέση που φαίνεται να έχει αυτή η 17χρονη Χανιώτισσα με τη μπάλα, και σίγουρα πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα ποδοσφαιρικά ταλέντα, ανεξάρτητα από φύλο, που υπάρχουν αυτή τη στιγμή στη χώρα. Πρόσθετη φρεσκάδα νιώθει κανείς διαβάζοντας μια συνέντευξή της στην ιστοσελίδα womensports.gr. Η Σαρρή είχε ηγετικό ρόλο σε μία από τις λίγες καλές στιγμές του εγχώριου ποδοσφαίρου φέτος, σκοράροντας 4 από τα 9 συνολικά γκολ της Εθνικής Νεανίδων στην 1η προκριματική φάση του Euro 2016 (15-20 Σεπτεμβρίου 2015), μέσ’ από την οποία οι μικρές της γαλάζιας εθνικής πέτυχαν να προκριθούν στη 2η (τη λεγόμενη elite round) φάση, που θα διεξαχτεί τον προσεχή Απρίλιο στην Πορτογαλία, με απώτερο στόχο ένα όνειρο που τα τελευταία χρόνια έχουν αρχίσει να ψιλοκυνηγάνε, μια ιστορική πρώτη πρόκριση σε τελική φάση Euro U19 (Ιούλιος 2016, Σλοβακία).
Η Κερκίδα: Δόξα Αμπέλου
Μια εξαιρετικά ευφάνταστη πατέντα, η κινούμενη σκεπαστή κερκίδα φιλοξενούμενων που αποκαλύφτηκε στο πανελλήνιο στα μέσα Νοεμβρίου, μέσα από το γήπεδο της Αγίας Παρασκευής Καρδίτσας, στον αγώνα του τοπικού Άρη με τη Δόξα Αμπέλου για το πρωτάθλημα της B1 ερασιτεχνικής κατηγορίας. Η καρότσα της νταλίκας μοιάζει με ιδανική, ολοκληρωμένη λύση για ασφαλή μεταφορά οπαδών εκτός έδρας, αφού ακόμα κι αν σκαλώσουν τα πράγματα βάζεις μπροστά και βουρρρ!
Η Ομάδα: Λέστερ Σίτι
Αρχές Αυγούστου, στο ζέσταμα της νέας σεζόν, δεν ήταν λίγοι οι μικροί και μεγάλοι ντόπιοι επαΐοντες του αθλήματος (ή έστω του στοιχήματος) που πρότειναν τη Λέστερ σαν γκραν φαβορί για υποβιβασμό «λόγω Ρανιέρι» – έτσι απλά. Πέρα από τη μικροψυχία του πράγματος, κι αν έστω προσπεράσεις την τεράστια εμπειρία του Ιταλού (και απ’ το Νησί), αφού δεν πέτυχε πολύ σπουδαία πράγματα ενώ είναι και ξεπερασμένος, η πρόγνωση περί υποβιβασμού έδειχνε άγνοια και περιφρόνηση απέναντι στο τρομερό φίνις που έκανε η ομάδα την άνοιξη (7 νίκες – 1 ισοπαλία στους 9 τελευταίους αγώνες) καταφέρνοντας να σωθεί ύστερα από έναν καταστροφικό α’ γύρο. Κατόρθωμα που εδώ μάς είναι αρκετά οικείο (οι περίφημες Μπαρτσελόνες του β’ γύρου), εκεί πάντως είναι σίγουρα πιο δύσκολο. Στο κάτω-κάτω το καλοκαίρι οι Αλεπούδες δεν έκαναν μεγάλες αλλαγές, πήραν καλύτερο προπονητή από τον Πίρσον που είχε μπλεξίματα με ατασθαλίες του γιου του, βρήκαν τον ιδανικό αντι-Καμπιάσο στον κατά 14 χρόνια νεότερο Νγκολό Καντέ, ενώ ποντάρισαν στους Οκαζάκι και Κράμαριτς για περισσότερα γκολ, τα οποία τελικά ήρθαν από τον παραδοσιακότατο Τζέιμι Βάρντι, τον φορ που μέχρι τα 25 του έπαιζε στις ερασιτεχνικές κατηγορίες, γεγονός που ξέρουμε ότι θα έφερνε κάθε Άγγλο οπαδό σε ντελίριο μέχρι παράκρουσης. Για αρκετές μέρες αν άνοιγες τη σελίδα της Λέστερ στη Wikipedia δεξιά κάτω από το σήμα εμφανιζόταν το Jamie Vardy Football Club ως full name της ομάδας, με τον όψιμα ανθισμένο γκολτζή να κλέβει παραπάνω δόξα από εξαίρετους συμπαίκτες, όπως τον κίπερ Σμάιχελ τον υιό, και άλλους πολλές φορές διεθνείς όπως τον Αυστριακό μπακ Κρίστιαν Φουξ και τον Αλγερινό επιτελικό Ριγιάντ Μαχρέζ. Κάπως έτσι στο τέλος του χρόνου, μετά και τη συμβολική επικράτηση (2-1, στις 14 Δεκεμβρίου) απέναντι στην πρωταθλήτρια Τσέλσι, η βαθμολογία της απίθανης φετινής Πρέμιερσιπ μοιάζει να έχει γυρίσει ανάποδα. Κι αν ισχύσει αυτό που λένε οι οπαδοί της, you just Kante stop Leicester…