Είναι ξεκάθαρο μήνυμα ότι αρχίζεις να γερνάς, όταν δεν υπάρχουν πια μπαλαδόροι μεγαλύτεροί σου στην ηλικία. Προσωπικά, αυτό το Euro της Γαλλίας (10/6-10/7) είναι η πρώτη τέτοια μου διοργάνωση, και η αγωνία από δω και στο εξής είναι αν θα βλέπω το ποδόσφαιρο με άλλα μάτια, σαν πείσμονας πάλιουρας που θυμάται μόνο τα παλιά τα καλά, ή αν θα εξακολουθώ να θεωρώ παιδαρέλια 20 και 30 χρόνια μικρότερά μου σαν ονειρικούς συμπαίκτες ή αχώνευτους αντίπαλους στις δικές μου φανταστικές λίγκες. Απ’ όσο έχω δει, οι δύο αυτές περιπτώσεις κονταροχτυπιούνται σε ποσοστό κοντά στο 50-50%.
Αυτό το Euro είναι κατά πάσα βεβαιότητα το τελευταίο που όλοι οι παίκτες έχουν γεννηθεί τον 20ο αιώνα. Οι μείρακες της διοργάνωσης είναι γεννημένοι ως το φθινόπωρο του ’97, ωστόσο τούς λείπουν γκολκίπερ και αμυντικοί, που παραδοσιακά χρειάζονται μεγαλύτερη εμπειρία. Από την άλλη, η γενιά του ’70 έχει καβάντζα 5-6 γκολκίπερ, αλλά χρειάζεται 2-3 προσθήκες από το 1980 στα χαφ για να βγάλει σοβαρή 11άδα. Ουσιαστικά όσοι γεννήθηκαν στα 70s αποχαιρετούν εδώ, έχοντας την επιλογή ν’ αρχίσουν να μετουσιώνονται σε νεαρούς-φερέλπιδες προπονητές, στο δρόμο που ήδη χάραξε ο κορυφαίος, θαρρώ, ολόκληρης της γενιάς, ο Ζινεντίν Ζιντάν.
Ιδού λοιπόν μια κατά φαντασίαν κόντρα μικρών-μεγάλων του Euro 2016:
1.Γκάμπορ Κιράλι (Ουγγαρία, 1/4/1976, συμμετοχές 103, 0 γκολ)
Είναι η μόνη θέση όπου υπάρχουν πολλές λύσεις (από τον κορυφαίο Τζίτζι Μπουφόν, τον παλιόφιλο Ρόι Κάρολ, το 39χρονο πρωτάρη Όργκες Σέχι με 22 χρόνια καριέρα μόνο στην Αλβανία κ.ά.), ωστόσο δικαιωματικά το Νο.1 παίρνει ο Ούγγρος γκολκίπερ με την αιώνια (γκρι, χαλαρή) φόρμα, ο οποίος με διαφορά 20 ημερών από τον επίσης κλασικότατο Ιρλανδό κίπερ, Σέι Γκίβεν, είναι ο απόλυτος Μαθουσαλίξ του Euro, έχοντας καβαλήσει τα 40 εδώ και 2 μήνες. Με 18 χρόνια σερί στο εξωτερικό, κυρίως σε Χέρτα Βερολίνου, Μόναχο 1860 και Κρίσταλ Πάλας, ο Κιράλι γύρισε πέρσι στην Ουγγαρία και τη Χαλαντάς, την 1η ομάδα της καριέρας του. Ο κύκλος κλείνει θεαματικά με το ντεμπούτο του σε μεγάλη διοργάνωση, όπου αναμένεται να είναι βασικότατος, επιχειρώντας να αναχαιτίσει ακόμα και τοπ απειλές, σαν τον Κριστιάνο Ρονάλντο (Ουγγαρία-Πορτογαλία στη Λιόν, Τετάρτη 22/6).
2. Άαρον Χιούζ (Βόρεια Ιρλανδία, 8/11/1979, συμ. 100, 1 γκολ)
Όχι σπεσιαλίστας δεξιός μπακ, αλλά πολυεργαλείο της άμυνας και του κέντρου, ο Χιούζ κατοστάρισε τις συμμετοχές του με τα κυπαρισσί της Βόρειας Ιρλανδίας στο τελευταίο φιλικό 0-0 κόντρα στη Σλοβακία. Αν δεν είχε αποσυρθεί για έναν χρόνο περίπου (2011-12) από την εθνική, θα μπορούσε να βλέπει πιο καθαρά την πλάτη του θρυλικού γκολκίπερ Πατ Τζένινγκς, που είναι ο μόνος που τον ξεπερνά με 119 ματς, από το ’64 ως το ’86, τότε που οι κατοστάρηδες ήταν πολύ πιο σπάνιοι. Ο Χιούζ ξεκίνησε στην εθνική το ’98, όταν ήταν διδυμάκι με τον Νταμπίζα στην άμυνα της Νιουκάστλ, ενώ έπαιξε επίσης σε Άστον Βίλα και Φούλαμ. Με ελάχιστες συμμετοχές την τελευταία 3ετία, τις τελευταίες μάλιστα στη μακρινή Μέλμπουρν Σίτι, το πιο πιθανό είναι ν’ αποχωρήσει ένδοξα μετά το ματς με τη Γερμανία, στο Παρκ ντε Πρενς του Παρισιού (Τρίτη 21/06). Στο 77ο από τα μετρημένα 100 διεθνή ματς του, κατάφερε να σκοράρει μία και μοναδική φορά, κόντρα στα Νησιά Φερόε ύστερα από μια παραδοσιακή και τίμια αναμπουμπούλα από κόρνερ, Αύγουστο μήνα στα προκριματικά του Euro 2012.
3. Βιάτσεσλαβ Σέβτσουκ (Ουκρανία, 13/5/1979, συμ. 54, ο γκολ)
Με φιζίκ που παραπέμπει αρκετά σ’ έναν γερασμένο Ιβάν Ντράγκο από το Ρόκι 4, ο Σέβτσουκ είναι ένας αξιόπιστος και καθόλου θεαματικός αριστερός μπακ, σταθερό στέλεχος της Σαχτάρ Ντόνετσκ από το 2005, σε όλη δηλαδή την πετυχημένη πορεία της την τελευταία δεκαετία, με αποκορύφωμα την κατάκτηση του τελευταίου Κυπέλλου Ουέφα το 2009. Κάπου μεταξύ βασικού και αναπληρωματικού, τόσο στη Σαχτάρ όσο και στην Εθνική Ουκρανίας, δεν αποκλείεται να τον δούμε να φορά το περιβραχιόνιο στο Euro, όσοι τελοσπάντων έχουν τσεκάρει να δουν αγώνες της ομάδας που παραδοσιακά ξεχωρίζει τα αρρωστάκια από τους επιλεκτικούς των μεγάλων διοργανώσεων (π.χ. Ερ:-«Θα ’ρθεις να δούμε Ουκρανία-Βόρ. Ιρλανδία;», Απ: -«Δεν κόβω τις φλέβες μου καλύτερα;»)
4. Σεργκέι Ιγκνασέβιτς (Ρωσία, 14/7/1979, συμ. 115, 8 γκολ)
Από τους πιο κλασικούς σέντερ μπακ του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, ο Ιγκνασέβιτς παρέα με τους δίδυμους αδελφούς Μπερεζούτσκι έχουν στοιχειώσει την άμυνα της ΤΣΣΚΑ Μόσχας και της Εθνικής Ρωσίας εδώ και 12 τουλάχιστον χρόνια. Αυτό θα μπορούσε να είναι το 4ο Euro για τον ρώσο βετεράνο, ωστόσο στα μικράτα του έχασε το Euro του 2004 λόγω σοβαρού τραυματισμού, άρα και οι Παπ-Βρύζας είχαν πιο εύκολη δουλειά. Είναι πολύ πιθανό, πάντως όχι δεδομένο ότι θα ξεκινήσει βασικός στο 1ο ντέρμπι του Euro, Αγγλία-Ρωσία το Σάββατο 11/6, αφού τελευταία προέκυψε στην ίδια θέση και ο γερμανοθρεμμένος 28χρονος Ρόμαν Νοϊστάντερ της Σάλκε, που μόλις φέτος πήρε τη ρωσική υπηκοότητα. Λογικά πάντως θα τον δούμε και πάλι, είτε από το ξεκίνημα είτε στα επόμενα ματς του Β’ Όμιλου με Σλοβακία (15/6) και Ουαλία (20/6), εφόσον η Ρωσία χάσει τους Άγγλους. Με τις 115 συμμετοχές του ο Ιγκνασέβιτς ξεπέρασε όλους τους προηγούμενους διεθνείς, είτε σε επίπεδο Σοβιετικής Ένωσης (Όλεγκ Μπλαχίν), είτε Κοινοπολιτείας και Ρωσίας (Βίκτορ Ονόπκο).
5. Γκάρεθ ΜακΌλεϊ (Βόρεια Ιρλανδία, 5/12/1979, συμ. 61, 7 γκολ)
Από το ξεκίνημα, μέσα των 90s, και για περίπου 15 χρόνια περιπλανήθηκε σε κλασικές ομάδες της εγχώριας λίγκας της Βόρειας Ιρλανδίας (Λίνφιλντ, Κρουσέιντερς, Κόλερεϊν), αλλά και των αγγλικών μικρότερων κατηγοριών. Έφτασε μάλιστα να είναι αρχηγός της Λέστερ, ωστόσο σε χρόνια μεγάλης ανυποληψίας (2007-08). Είναι παραδοσιακότατη τάση, ακόμα και οι υψηλού επιπέδου άμυνες σε Ηνωμένο Βασίλειο και Ιρλανδία να φορτώνονται με χρόνια εμπειρίας, ταυτόχρονα βέβαια να παραμένουν και από τις πιο αργές που μπορείς να συναντήσεις. Ο ΜακΌλεϊ είναι τυπικό παράδειγμα σέντερ μπακ που ωφελήθηκε από αυτήν την τάση, καθώς άρχισε να καλείται στην εθνική στα 26 του, αλλά και να παίζει στην αγγλική Πρέμιερ Λιγκ μετά τα 32 μέχρι και σήμερα, βασικότατος στη Γουέστ Μπρομ. Λίγο πριν τα 37 θα ντεμπουτάρει –όπως και όλοι οι συμπαίκτες του- και σε ένα μεγάλο διεθνές τουρνουά.
6. Ρικάρντο Καρβάλιο (Πορτογαλία, 18/5/1978, συμ. 84, 5 γκολ)
Ο πιο ηλικιωμένος παίκτης του φετινού Euro που δεν είναι τερματοφύλακας, ο Καρβάλιο επανέρχεται σε μεγάλη διοργάνωση 6 χρόνια μετά το Μουντιάλ της Νότιας Αφρικής. Η βαρβάτη εμπειρία του από Πόρτο, Τσέλσι και Ρεάλ, συν το γεγονός ότι παραμένει ακμαίος και βασικός σε ομάδα τοπ απαιτήσεων όπως η Μονακό, προφανώς ώθησαν τον Φερνάντο Σάντος, που γενικά στηρίζει τα γηρατειά, να τον επαναφέρει στην εθνική το 2014, 3 χρόνια μετά τον τσακωμό του με τον προηγούμενο κόουτς Πάουλο Μπέντο. Με το γνωστό τσούκου-τσούκου του κόουτς, τον προκλητικά βατό ΣΤ’ όμιλο (Αυστρία, Ουγγαρία, Ισλανδία οι αντίπαλοι), αλλά και τις αρκετά προνομιακές διασταυρώσεις στη συνέχεια, ο Καρβάλιο μπορεί να ονειρεύεται ακόμα και να ζήσει έναν 2ο τελικό, ύστερα από αυτόν του 2004, απ’ όπου και θα τον θυμόμαστε πάντα για το ιστορικό του μπουρδούκλωμα του με τους Ρικάρντο, Αντράντε και Άγγελο «Χάρι», στη φάση του 0-1. Μέλος της χρυσής εντεκάδας εκείνου του μακρινού πια Euro, ο Καρβάλιο εξακολουθεί να πατά γερά στα πόδια του, όπως έδειξε και στην πορεία για το Euro 2016, όπου μεταξύ άλλων πέτυχε και ένα σημαντικό για την πρόκριση γκολ, ανοίγοντας το σκορ με σεντερφορίσια κεφαλιά στην εντός έδρας προκριματική νίκη απέναντι στη Σερβία (τελικό 2-1).
7. Τόμας Ροζίτσκι (Τσεχία, 4/10/1980, συμ. 102, 23 γκολ)
Άλλος ένας παίκτης, παικταράς για την ακρίβεια, που ξυπνά μνήμες Euro 2004, ειδικά με την τρομερή σουτάρα του στη συμβολή των δοκαριών του Νικοπολίδη στον ημιτελικό του Ντραγκάο, ίσως στη φάση που επισφράγισε ότι όλοι οι οιωνοί τότε ευνοούσαν τον Ρεχακλή και το τάγμα του. Το γενικά ανέμελο και αλέγκρο στιλ του, καθώς και οι συνεχείς, πολλαπλοί τραυματισμοί, δεν προμήνυαν ότι θα έφτανε τελικά ως εδώ, πόσω μάλλον από τη στιγμή που φέτος τυπικά μόνο ήταν μέλος της Άρσεναλ, με μία και μόνη συμμετοχή σε ολόκληρη τη σεζόν πριν την τελική του αποδέσμευση ύστερα από 10 καλά χρόνια -που θα μπορούσαν να ήταν και καλύτερα. Ωστόσο τώρα εμφανίζεται fit για τις part-time συνθήκες του Euro, αρχηγός μάλιστα, παρά την παρουσία του σώκαιρου Πετρ Τσεχ, έστω σε μια πολύ πιο χαμηλών δυνατοτήτων ομάδα σε σύγκριση με το ’04, έστω και στον πιο δύσκολο όμιλο της διοργάνωσης, τον Δ’, με αντίπαλους Ισπανία, Κροατία, Τουρκία -ευκαιρία ωστόσο για ένα θεαματικό αντίο στη μπάλα.
8. Ανατόλι Τίμοστσουκ (Ουκρανία, 30/3/1979, συμ. 143, 4 γκολ)
Κλασικότατη φιγούρα, μάλλον το πρόσωπο του ουκρανικού ποδοσφαίρου μετά την αποχώρηση του Σεβτσένκο, ο Τίμοστσουκ με την κοντή κατάξανθη χαίτη και τη μπαντάνα θα ηγηθεί της καναρινί ομάδας για μια ακόμη φορά, 16 χρόνια μετά το μακρινό ντεμπούτο του το 2000. Σ’ έναν όμιλο, τον Γ’, που κυριαρχείται από τη Γερμανία, αλλά με εντελώς ανοιχτή τη 2η & 3η θέση (Πολωνία και Βόρεια Ιρλανδία οι άλλοι αντίπαλοι), η Ουκρανία έχει κρυφές ελπίδες να επαναλάβει κατορθώματα παρόμοια με του 2006 (Μουντιάλ Γερμανίας), όταν και έφτασε στην οχτάδα σε μια διοργάνωση που ανέβασε κατακόρυφα τις μετοχές του Τίμοστσουκ και ουσιαστικά τού άνοιξε τον δρόμο να μεταγραφεί πρώτα στη Ζενίτ και λίγο αργότερα (2009) στην Μπάγερν Μονάχου. Καθώς τα χρόνια περνούν, ο Ουκρανός αρχηγός έχει μετατραπεί από box to box σε σέντερ μπακ, ενώ κολλά τα τελευταία του ένσημα στην Καϊράτ από την Άλμα Άτα του Καζακστάν.
9. Ζόλταν Γκέρα (Ουγγαρία, 22/4/1979, συμ. 89, 24 γκολ)
Σπάνιο να βρεις επιθετικό με κλεισμένα τα 37 ικανό ν’ αγωνιστεί σε τέτοια διοργάνωση, ωστόσο το διευρυμένο Euro 2016 δίνει χώρο σε ομάδες σαν την Ουγγαρία και παίκτες σαν τον Ζόλταν Γκέρα, ο οποίος αγωνίζεται στην ταπεινών προδιαγραφών λίγκα Nemzeti Bajnokság Ι, το μεγάλο μαγιάρικο πρωτάθλημα με άλλα λόγια. Τα πόδια του πάντως σίγουρα βαστούν ακόμα, αν κρίνει κανείς από το γεγονός ότι αγωνίστηκε φουλ τη φετινή σεζόν στην νταμπλούχο –και πιο γνωστή ουγγρική ομάδα- Φερεντσβάρος, πετυχαίνοντας μάλιστα και το μοναδικό γκολ της νίκης στον τελικό κυπέλλου κόντρα στην Ουίπεστ. Τα καλύτερά του χρόνια ο Γκέρα τα πέρασε στην Αγγλία, σε Γουέστ Μπρομ και -κυρίως- Φούλαμ, με την οποία γνώρισε μεγάλες στιγμές στο Europa League του 2009-10, φτιάχνοντας καταπληκτικό δίδυμο με τον Μπόμπι Ζαμόρα, πετυχαίνοντας μεγάλα γκολ κόντρα σε Γιουβέντους, Βασιλεία, Σαχτάρ και Αμβούργο και φτάνοντας μέχρι τον ατυχή τελικό απέναντι στην Ατλέτικο. Στα προκριματικά του Euro ’16 πάντως πέτυχε 1 όλο κι όλο, κρίσιμο αλλά και αμφισβητήσιμο γκολ, στα τελειώματα του εντός έδρας 1-0 με τη Φινλανδία, χρησιμοποιώντας λίγο χεράκι -με την εμπειρία του.
10. Λουτσιάν Σανμαρτεάν (Ρουμανία, 13/3/1980, συμ. 20, 0 γκολ)
Καλώς το παιδί…! Ο άνθρωπος που συνδύασε ένα ακραία μπλαζέ ύφος με μια ψυχοσωματική αδυναμία να κάνει απλά τη δουλειά του για κάμποσα χρόνια, έκανε μια πραγματικά καινούργια αρχή λίγο μετά τα 30 κι έφτασε στα 36 πια, πανέτοιμος για την πρεμιέρα του στο κορυφαίο στερέωμα, αυτό που θα του άρμοζε πολύ-πολύ νωρίτερα. Έχοντας χάσει πρακτικά 5 χρόνια μπάλας, τα μισά από τα οποία ως τύποις παίκτης του Παναθηναϊκού, ο Λουτσιάν άρχισε να βρίσκει την υγειά του από τη στιγμή που γύρισε στην 1η του ομάδα, την Γκλόρια Μπίστριτσα, στις αρχές του 2009, φαινομενικά για το κλείσιμο μιας κολοβής καριέρας. Η σπάνια ωστόσο σχέση του με το τόπι άρχισε πάλι να ξεδιπλώνεται οδηγώντας τον σε μια 2η, πιο παραγωγική ανθοφορία, που κορυφώθηκε το 2014 όταν αναδείχτηκε πρωταθλητής με τη Στεάουα, αλλά και κορυφαίος Ρουμάνος ποδοσφαιριστής. Οι κόνξες του πρώην κόουτς Πιτούρκα σχετικά με την επαναφορά του στην εθνική ξεπεράστηκαν, ακόμα κι αν χρειάστηκε σχετική καμπάνια μέσω facebook, ενώ ο νυν κόουτς Ιορντανέσκου τον προορίζει ακόμα και για βασικό στο ματς της πρεμιέρας ολόκληρου του Euro κόντρα στη Γαλλία (Παρασκευή 10/6). Ναι Λουτσιάν το παραδεχόμαστε, και χάρη μας κάνεις που παίζεις, κι ίσως ήρθε η ώρα να το καταλάβει αυτό ολάκερη η οικουμένη!
11. Έιντουρ Γκουντγιόνσεν (Ισλανδία, 15/9/1978, συμ. 86, 26 γκολ)
Πέτυχε το 26ο του γκολ με την Εθνική Ισλανδίας –ρεκόρ όλων των εποχών- πολύ πρόσφατα, στις 6 Ιουνίου σ’ ένα φιλικό 4-0 κόντρα στο Λιχτενστάιν. Ήταν 20 χρόνια νωρίτερα, Απρίλιος του 1996 στο Ταλίν όταν ο 18χρονος τότε Έιντουρ Γκουντγιόνσεν μπήκε σαν αλλαγή στη θέση του 35άρη πατέρα του, Αρνόρ, σε ένα φιλικό της Ισλανδίας με την Εσθονία, γεγονός μοναδικό κι ανεπανάληπτο για αγώνα εθνικών ομάδων. Σήμερα, μετά τις δόξες σε Τσέλσι και Μπαρτσελόνα, ύστερα από τους απανωτούς τραυματισμούς και τη μετατροπή σε journeyman με διαδοχικά συμβόλαια σε Αγγλία, Βέλγιο, Ελλάδα (Α.Ε.Κ.), Κίνα και τώρα Νορβηγία (Μόλντε), ο κορυφαίος Ισλανδός επιθετικός πρόλαβε, ως «ψαράς» τι άλλο, το πλοίο για τη Γαλλία όπου θα ζήσει το όνειρο του απομονωμένου βορειοδυτικού νησιού, στην ιστορική 1η του συμμετοχή σε μεγάλη ποδοσφαιρική διοργάνωση. Οι προοπτικές μάλιστα για πρόκριση στην επόμενη φάση, έστω και μέσω 3ης θέσης στον πιο βατό ίσως όμιλο του Euro (με Πορτογαλία, Αυστρία και Ουγγαρία) δημιουργούν ένα ακόμα παράδοξο στη σύγχρονη ισλανδική ιστορία: Υπολογίζεται ότι 8,5% περίπου του πληθυσμού (27.000 άνθρωποι) έχουν στην κατοχή τους εισιτήρια για το τουρνουά της Γαλλίας, οπότε σε περίπτωση πρόκρισης ένα σημαντικό κομμάτι των ψηφοφόρων θα απουσιάζει από τη χώρα στις 25 Ιουνίου, όταν και θα διεξάγονται οι προεδρικές εκλογές!
1. Σέρχιο Ρίκο (Ισπανία, 1/9/1993, συμμετοχές: 1, 0 γκολ)
Ο νεότερος τερματοφύλακας του Euro 2016 θα πατήσει τα 23 σε 3 περίπου μήνες, ενδεικτικό της διαφορετικής ηλικιακής κλίμακας στη συγκεκριμένη θέση. Πάντως ο Ρίκο, που φτιάχνει σπουδαίο νεανικό δίδυμο εδώ και 2 χρόνια στη Σεβίλλη μαζί με τον φίλο, ανταγωνιστή και συμπαίκτη του από τις ακαδημίες Νταβίντ Σορία, έχει ήδη σπουδαίες εμπειρίες, αφού είναι σχεδόν δεδομένο πια ότι η ομάδα του κάθε χρόνο θα παίζει μέχρι τέλους σε Πρωτάθλημα, Κύπελλο και Τσάμπιονς, με κατάληξη την κούπα του Γιουρόπα Λιγκ. Το ποιος θα καθίσει κάτω από τα δοκάρια των Πρωταθλητών Ευρώπης στην πρεμιέρα τους στην Τουλούζ κόντρα στην Τσεχία (Δευτέρα 13/6) παραμένει ένα θρίλερ, που ωστόσο παίζεται μάλλον ανάμεσα στον αιώνιο Κασίγιας και τον σχεδόν αιώνιο αναπληρωματικό Ντε Χέα. Ο Ρίκο αντικατέστησε τον Κασίγιας στα τελευταία 16 λεπτά του φιλικού με τη Νότια Κορέα στο Ζάλτσμπουργκ την 1η Ιουνίου, στην 1η του συμμετοχή με τους Φούριας Ρόχας, ήταν όμως αυτός που δέχτηκε το μοναδικό κορεάτικο γκολ από μακρινό σουτ του Τζου Σε-γιόνγκ που κόντραρε στον Μπρούνο Σοριάνο και κάπως τον ξεγέλασε, το μόνο συννεφάκι στην εντυπωσιακή ισπανική νίκη με 6-1.
2. Τζεισόν Ντεναγιέρ (Βέλγιο, 28/6/1995, συμ. 6, 0 γκολ)
Χτιστός δεξιοπόδαρος σέντερ μπακ που ξεπετάχτηκε με μια εξαιρετική σεζόν πέρσι στη Σέλτικ, με αποτέλεσμα ν’ αναδειχτεί Νέος Παίκτης της Χρονιάς στη σκοτσέζικη Πρέμιερ. Η μέχρι τώρα πορεία του θυμίζει την αντίστοιχη του κατά 10 χρόνια μεγαλύτερού του Βενσάν Κομπανί, επίσης σέντερ μπακ: γεννημένοι και οι δύο στις Βρυξέλλες, με καταγωγή από το πρώην Βελγικό και νυν σκέτο Κονγκό, άρχισαν την καριέρα τους στην Άντερλεχτ και στη συνέχεια βρέθηκαν στη Μάντσεστερ Σίτι. Ωστόσο ο Βενσάν στέριωσε αμέσως εκεί, ενώ ο Τζεϊσόν προς το παρόν παραχωρείται δανεικός, μετά τη Σέλτικ στη Γαλατάσαραϊ. Ο νιοστός τραυματισμός του άτυχου Κομπανί, που τον κρατά έξω από το φετινό Euro, ενδέχεται ν’ ανοίξει έναν καινούργιο δρόμο για τον Τζεϊσόν στην Εθνική Βελγίου που καλείται να δικαιώσει το ευρωπαϊκό Νο 1 και παγκόσμιο Νο 2 της Fifo-κατάταξης, ξεκινώντας από ματς-πρόκληση, με την Ιταλία στη Λιόν (Δευτέρα 13/6) και συνεχίζοντας στον πολύ δυνατό Ε’ Όμιλο με Ιρλανδία (18/6) και Σουηδία (22/6).
3. Τιν Γεντβάι (Κροατία, 28/11/1995, συμ. 4, 0 γκολ)
Σε μια ομάδα που φιλοδοξεί να θέλξει, ένας πιτσιρίκος με λουκ ροκ-σταρ περιμένει μια ευκαιρία για να συστηθεί σ’ ένα ευρύτερο κοινό. Τα παραδοσιακά προβλήματα της κροατικής άμυνας, ειδικά στη θέση του αριστερού μπακ όπου δεν υπάρχει πια ούτε η έσχατη λύση του Ντάνιελ Πράνιτς, ίσως δώσουν κάποιον χρόνο τον Τιν Γεντβάι, τον 20χρονο κεντρικό αμυντικό της Μπάγερν Λεβερκούζεν, ο οποίος από τα 15 του έχει γράψει κάμποσες συμμετοχές σε όλες τις μικρές Εθνικές Κροατίας, ξεχωρίζοντας για την ικανότητά του να παίζει σε όλες τις θέσεις της αμυντικής γραμμής. Το βασικό πρόβλημα του Γεντβάι ήταν ότι φέτος έχασε πάνω από τη μισή σεζόν λόγω μιας ύπουλης θλάσης στον μηρό, που υποτροπίασε τρεις φορές.
4. Νίκο Ελβέντι (Ελβετία, 30/9/1996, συμ. 1, 0 γκολ)
Είναι ο νεότερος αμυντικός του Euro 2016 και ο μόνος που δεν έχει κλείσει τα 20, δείγμα ότι και οι μπακ συνήθως επιλέγονται σε ωριμότερες ηλικίες. Με τους Τζουρού και Σεντέρος σχεδόν αμετακίνητους στο κέντρο της άμυνας, ο Ελβέντι μάλλον θα πρέπει να δει τη φετινή διοργάνωση σαν μια πρώτη μικρή γεύση σε σχέση με όσα καλώς εχόντων θα ακολουθήσουν. Εξάλλου η όλη εμπειρία του με την εθνική των μεγάλων είναι μόλις 26 λεπτά, που του εμπιστεύτηκε ο Ελβετο-βόσνιος κόουτς Βλάντιμιρ Πέτκοβιτς στο φιλικό 1-2 με το Βέλγιο, στις 28 Μαΐου στη Γενεύη. Η κλήση του για Euro, πέρα από τη συνεχή παρουσία του στις εξαιρετικά δυνατές μικρές ελβετικές εθνικές, προήλθε κι από την πρώτη του χρονιά σε ψηλό επίπεδο, καθώς ήταν παρών περίπου στα μισά παιχνίδια της πορείας της Γκλάντμπαχ μέχρι την 4η θέση της Μπουντεσλίγκα και την έξοδο στα πλέι οφ του Τσάμπιονς Λιγκ.
5. Ντενίς Ζακαριά (Ελβετία, 20/11/1996, συμ. 1, 0 γκολ)
Περισσότερο αμυντικός χαφ, άρα κατά συνθήκη σέντερ μπακ για τις ανάγκες αυτής της κατά φαντασίαν ομάδας, ο διόσκουρος του Ελβέντι έκανε επίσης ντεμπούτο, για 12 μόνο λεπτά, στο φιλικό με το Βέλγιο στη Γενεύη, αντικαθιστώντας τον Μπλερίμ Ντζεμαϊλί. Θα βρεθεί στο Euro έχοντας παίξει ουσιαστικά έναν χρόνο μπάλα σε σοβαρό επαγγελματικό επίπεδο, ωστόσο διακρίθηκε ιδιαίτερα στην καλή χρονιά των Γιουγκ Μπόις της Ζυρίχης που τερμάτισαν 2οι στην Ελβετική Σούπερ Λιγκ και θ’ αγωνιστούν στα προκριματικά του επόμενου Τσάμπιονς Λιγκ. Η δεδομένα μεγάλη ποιότητα της Εθνικής Ελβετίας στα χαφ (πέρα απ’ τον Ντζεμαϊλί, υπάρχουν και οι Φερνάντες, Τζάκα, Φρέι, Μπεχράμι) καθιστούν μάλλον απίθανη μια συμμετοχή του, εκτός κι αν οι Ελβετοί κάνουν το 2 στα 2 στα ματς του Α’ Όμιλου με Αλβανία (Σάββατο 11/6) και Ρουμανία (15/6) και θελήσουν να ξεκουραστούν κόντρα στους Γάλλους (19/6) περιμένοντας τη συνέχεια…
6. Ρενάτο Σάντσες (Πορτογαλία, 18/8/1997, συμ. 4, 0 γκολ)
Φανταστικός 18άρης, που ήδη αποτέλεσε αντικείμενο πόθου για Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και Μπάγερν Μονάχου καταλήγοντας τελικά στη δεύτερη, ύστερα από μικρό θρίλερ. Παιδί της Μπενφίκα, με την οποία έκανε σπουδαία πράγματα στην 1η του –και τελευταία όπως αποδείχτηκε- επαγγελματική χρονιά στο Ντα Λουζ, ο Σάντσες γέμισε το κέντρο των Αετών και καθιερώθηκε συνεισφέροντας σε όλες τις φετινές επιτυχίες της ομάδας, που πήρε Πρωτάθλημα, Λιγκ Καπ κι έφτασε μέχρι τους 8 του Τσάμπιονς Λιγκ. Πυραυλοκίνητος χαφ με φλόγα από τα Κάπε Βέρντε, εξού και η μεγαλόπρεπη ράστα, ισορροπημένος και εξίσου ικανός σε επίθεση και άμυνα, χρησιμοποιήθηκε από τον Φερνάντο Σάντος μόνο σαν αλλαγή στα φιλικά προετοιμασίας, δεν αποκλείεται καθόλου πάντως να τον δούμε να έχει ρόλο στην πορεία των Πορτογάλων στο Euro, που αναμένεται να τραβήξει κάμποσο σε μάκρος.
7. Εμρέ Μορ (Τουρκία, 24/7/1997, συμ. 2, 0 γκολ)
Το πιο φρέσκο παράδειγμα παιδιού Τούρκων μεταναστών που διάλεξε Τουρκία και όχι τη χώρα υποδοχής, στη συγκεκριμένη περίπτωση τη Δανία. Μάλιστα ο Μορ έπαιξε σε πάνω από 30 αγώνες με τις μικρές Εθνικές της Δανίας, προτού αλλάξει ποδοσφαιρική υπηκοότητα, μόλις τον περασμένο Μάρτιο. Η κλήση του, πριν καν κλείσει τα 19, από τον γκουρού Φατίχ Τερίμ για το Euro ήταν μια έκπληξη, αφού στην Τουρκία δεν τον ήξεραν σχεδόν καθόλου και η προβολή του μέσω της Νόρτζελαντ, της μικρομεσαίας δανέζικης ομάδας στην οποία έκανε τις πρώτες του επαγγελματικές συμμετοχές φέτος, ήταν ελάχιστη. Ωστόσο το γεγονός ότι μόλις πριν από λίγες μέρες (7/6) υπόγραψε 5ετές συμβόλαιο με την Μπορούσια Ντόρτμουντ, μάλλον λέει πολλά για τις δυνατότητες του μικρού το δέμας (1.68 μ.), ταχύτατου δεξιοπόδαρου εξτρέμ, που προς το παρόν πάντως πιο πολύ υπολογίζεται για την τουρκική Εθνική Ελπίδων.
8. Μπάρτοζ Καπούστκα (Πολωνία, 23/12/1996, συμ. 6, 2 γκολ)
Πωρωτικό ονοματεπώνυμο ενός 19χρονου χαφ που σε σχέση με τους υπόλοιπους πιτσιρίκους του Euro έχει αρκετά περισσότερα παιχνίδια στα πόδια του, αφού αγωνίζεται στην πολωνική Ekstraklasa, τη Σουπερλίγκ της χώρας, από τον Μάρτιο του ’14, έχει δηλαδή συμμετάσχει σε 3 διαδοχικές σεζόν. Ομάδα του η ΚΣ Κρακοβία, όχι η Βίσλα αλλά η δεύτερη ομάδα της μαρτυρικής πόλης, η οποία φέτος κέρδισε για 1η φορά στην ιστορία της δικαίωμα συμμετοχής στα προκριματικά του Γιουρόπα Λιγκ, ασφαλώς με τη σημαντική συμβολή του Καπούστκα (33 συμμετοχές και 4 γκολ). Κεντρικός χαφ που ευτύχησε να ντεμπουτάρει με την Εθνική Πολωνίας σε επίσημο παιχνίδι, έστω με έναν από τους πιο αδύναμους αντίπαλους που μπορεί να λάχουν, την Εθνική Γιβραλτάρ, τον περασμένο Σεπτέμβριο για τα προκριματικά του Euro. Δουλεύει εξαιρετικά το αριστερό του, όπως απόδειξε με το γκολ που πέτυχε σ’ εκείνο το 28λεπτο ντεμπούτο, γράφοντας το 8-0 (τελικό 8-1), ενώ έχει σκοράρει και σε φιλικό απέναντι στην Ισλανδία. Δεν λογίζεται για βασικός, ωστόσο αναμένεται να πάρει χρόνο συμμετοχής από τον κόουτς Άνταμ Ναβάλκα σε κάποιο από τα ματς με Βόρεια Ιρλανδία, Γερμανία ή Ουκρανία.
9. Μπρεέλ Εμπολό (Ελβετία, 14/2/1997, συμ. 10, 1 γκολ )
Ο μόνος πιτσιρίκος που έχει ήδη γράψει 10 συμμετοχές με τη μεγάλη εθνική και ο 3ος Ελβετός τούτης της 11άδας, απόδειξη της μεγάλης ανόδου, ειδικά των μικρών Εθνικών Ελβετίας, που έχουν κερδίσει ακόμα και Παγκόσμιο U17 (το 2009). Ο Εμπολό, που θα μπορούσε αν ήθελε να αγωνίζεται με την Εθνική Καμερούν, έχει ήδη δείξει το σπουδαίο ταλέντο του σε υψηλό επίπεδο παίζοντας σέντερ φορ στη Βασιλεία, την πιο πετυχημένη σύγχρονη ελβετική ομάδα. Ψηλός (1.85 μ.), δυνατός, γρήγορος και τεχνίτης, αλλά και εξαιρετικά ομαδικός και ώριμος για την ηλικία του, τα έχει όλα δηλαδή, γι’ αυτό και εμφανίζεται σαν στόχος της μισής Πρέμιερ (Άρσεναλ, Λίβερπουλ, Τότεναμ κ.ά.), κι άλλης τόσης Μπουντεσλίγκα (Ντόρτμουντ, Βόλφσμπουργκ κ.ά.), με τη Βασιλεία προς το παρόν ν’ αντιστέκεται απορρίπτοντας. Είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα παίξει στο Euro, αφού συμμετείχε σε αρκετά (5) ματς των προκριματικών, σκοράροντας μάλιστα και το μοναδικό του, μέχρι σήμερα διεθνές γκολ με πέναλτι, το 1 από τα 7 των Ελβετών κόντρα στο ταπεινότατο Σαν Μαρίνο τον περασμένο Οκτώβριο.
10. Άντε Τσόριτς (Κροατία, 14/4/1997, συμ. 2, 0 γκολ)
Βγαλμένος από το παραδοσιακό μπαλαδόρικο καλούπι που παλιότερα αποκαλούταν «των Πλάβι», ο Τσόριτς ήταν περιζήτητος από 9 χρονών, καθώς τον διεκδικούσαν μεταξύ άλλων οι ακαδημίες των Μπάγερν, Τσέλσι και Μπαρτσελόνα. Εκείνος ωστόσο προτίμησε να μείνει σχετικά κοντά στην Κροατία, δεχόμενος την πρόσκληση της Ρεντ Μπουλ Ζάλτσμπουργκ. Πέρασε 4 χρόνια στην Αυστρία και στα 16 του ήταν έτοιμος για το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο με την Ντιναμό της γενέτειράς του, αυτή του Ζάγκρεμπ. Από τη στιγμή που πήγε εκεί θεωρείται περίπου δεδομένο ότι θα κερδίζει όλους σχεδόν τους εγχώριους τίτλους, αφού η Ντιναμό έχει πάρει σερί τα 11 τελευταία πρωταθλήματα στη χώρα, βάλτε κι άλλα 7 Κύπελλα. Λογικό είναι στο πλαίσιο αυτού του χαμηλού ανταγωνισμού οι μόνιμοι πρωταθλητές Κροατίας να ποντάρουν πάνω σε έναν 18άρη καλλιτεχνίζοντα επιτελικό χαφ που χρησιμοποιεί αριστερό και δεξί εξίσου καλά, χρίζοντάς τον βασικό στα περισσότερα ματς της λίγκας, ενώ παράλληλα έκανε και τις πρώτες 4 συμμετοχές του στους Όμιλους του Τσάμπιονς Λιγκ, αγωνιζόμενος μεταξύ άλλων και 3 λεπτά στο Ζάγκρεμπ κόντρα στον Ολυμπιακό. Στο Euro ανάμεσα σε σούπερ ονόματα σαν τους Μόντριτς, Κόβατσιτς, Ράκιτιτς, Μπρόζοβιτς πολύ δύσκολα θα βρει χώρο και χρόνο από τον συνονόματο κόουτς, Άντε Κάτσιτς. Αν τύχει να τον δούμε στο γήπεδο, θα σημαίνει μάλλον ότι η Κροατία ή αποκλείστηκε νωρίς ή έκανε περίπατο στον Δ’ όμιλο της φωτιάς, απέναντι σε Ισπανούς, Τσέχους και Τούρκους, πράγμα κομμάτι δύσκολο.
11. Μάρκους Ράσφορντ (Αγγλία, 31/10/1997, συμ. 1, 1 γκολ)
Μάλλον ο πιο αναγνωρίσιμος αλλά ταυτόχρονα και ο πιο πιτσιρίκος της 11άδας, άρα και ολόκληρου του Euro, αναδείχτηκε απρόσμενα τη χειμωνιάτικη νύχτα της φετινής 25ης Φεβρουαρίου. Ήταν τότε που προδιαγραφόταν ένα ιστορικό φιάσκο για τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, που αγκομαχούσε στον γύρο των 32 του Γιουρόπα Λιγκ απέναντι στη φτωχή και τίμια Μίντιλαντ από την κεντρική Δανία. Με το 1-2 της ήττας στη Δανία από το 1ο ματς, η ρεβάνς του Ολντ Τράφορντ εξελισσόταν ζοφερά, αφού γύρω στο 65′ το ματς έμενε στο 1-1 και συν τοις άλλοις η Γιουνάιτεντ είχε χάσει από την προθέρμανση με τραυματισμό τον βασικό της φορ, Αντονί Μαρσιάλ. Ο 18άρης Ράσφορντ, παιδί των ακαδημιών της ομάδας από 8 χρονών, βρέθηκε για 1η φορά στο γήπεδο με τη μεγάλη ομάδα και έδειξε ότι το ’χει, πετυχαίνοντας τα 2 κρίσιμα γκολ που ξεκόλλησαν το σκορ για να έρθει το ευρύ τελικό 5-1. Τρεις μέρες μετά έδωσε διαπιστευτήρια και στην Πρέμιερσιπ, με δύο γκολ και μία ασίστ που ουσιαστικά καθόρισαν τη νίκη με 3-2 στο ντέρμπι με την Άρσεναλ. Τα ονειρεμένα ξεκινήματα συνεχίστηκαν και με την 1η του εμφάνιση με τα 3 λιοντάρια της Αγγλίας, καθώς σκόραρε με μονοκόμματο δεξί μόλις στο 3ο λεπτό του φιλικού 2-1 της Αγγλίας με την Αυστραλία στις 27/5 στο Σάντερλαντ, επίτευγμα που είχε να πετύχει Άγγλος πρωτάρης από το 1938. Το θέμα τώρα με τον Ράσφορντ, που ταυτόχρονα άρχισε να γεύεται τη γνωστή υπερβολική δημοσιότητα στο Νησί (ατέλειωτα τα ντιμπέιτ, τηλεοπτικά, ηλεκτρονικά και έντυπα, για το αν θα πρέπει ή όχι να τον πάρει ο Χόγκτσον στο Euro, στη συνέχεια κι αφού τον πήρε, αν θα πρέπει να παίζει σέντερ φορ ή δεξιά κ.λπ. κ.λπ.), είναι ν’ αποδείξει ότι μπορεί και πέρα από την 1η φορά, σηκώνοντας πάνω του τις σταθερά υπερβολικές προσδοκίες μιας χώρας που έχει συνηθίσει είτε να ποντάρει σε λάθος άλογα (βλέπε Εμίλ Χέσκι, Άντι Κάρολ κ.ά.), είτε να γκαντεμιάζει τα σωστά (βλ. Μάικλ Όουεν).
Αφιερωμένο στον Ν.Τ., που ήταν και μπαλαδόφιλος.