Κάθε πολιτισμός, έχει τις δικές του λιχουδιές. Πολλές φορές κάτι που θεωρείται εξαιρετικό συνοδευτικό μπύρας στις Φιλιππίνες, βλέπε balut, δηλαδή γονιμοποιημένο για 15 μέρες αυγό κότας, μέσα στο οποίο έχει ήδη αρχίσει να δημιουργείται το μικρό κοτοπουλάκι, εσένα σε κάνει να ανατριχιάζεις. Πέρα από τα διαχρονικά περίεργα φαγητά κάθε χώρας όμως, είχε κάθε εποχή τα δικά της. Στο allday.com μαθαίνουμε τι έτρωγαν οι άνθρωποι στη βικτωριανή εποχή και νιώθουμε κάπως τυχεροί, που ζούμε πλέον στον 21ο αιώνα.
Αγαπημένη συνήθεια των ανθρώπων της βικτωριανής εποχής, χωρίς να είναι απαραίτητα βαμπίρ, ήταν τα σουαρέ ντε γκαλά στα σφαγεία, όπου μαζεύονταν για να πιουν ζεστό αίμα από τα καημένα ζωάκια που μόλις είχαν σφαγιαστεί. Μάλιστα μερικές φορές το ζώο δεν ήταν καν νεκρό, όταν εκείνοι απλά έβαζαν ένα κύπελο κάτω από το τομάρι του για να μαζέψουν το αίμα του. Θεωρούσαν το αίμα αντίδοτο στη φυματίωση.
Αχνιστό χέλι, εισαγόμενο από Ολλανδία, μαγειρεμένο σε σούπα με βότανα και πιπέρι. Φανταστείτε το σαν το πιο trendy street food της εποχής, μόνο που έπρεπε να το φας γρήγορα γιατί ο καντινιέρης σου έπαιρνε πίσω το μπολάκι για να σερβίρει τον επόμενο. Μετά αναρωτιόνταν γιατί η φυματίωση ήταν μάστιγα της εποχής!
Ένα είδος σαλεπιού από ρίζες ορχιδέας, φλοιό Sassafras το οποίο συμπλήρωναν γάλα και ζάχαρη. Δεν ακούγεται ακραίο, αλλά θα το έπινες το πρωί αντί για τον καφέ σου όπως έκαναν μεταξύ 18ου και 19ου αιώνα;
Οι φίλοι του πατσά ίσως να μην αηδιάσουν και τόσο. Για εμάς τους υπόλοιπους δεν ακούγεται και τόσο ελκυστικό. Ειδικά όταν ξέρεις ότι ο τρόπος κατανάλωσης του ήταν να το ρουφάς, μέχρι να στεγνώσει εντελώς από το κρέας και το λίπος και ότι μόνο λίγα δεύτερα πριν στο σερβίρουν αφαιρούσαν όποια τυχόν βρωμιά από τις οπλές.
Signature πιάτο της βικτωριανής εποχής, αυτό το πλούσιο σε θερμίδες πιάτο, αποτελούσε πολύ συχνά παιδική τροφή, ειδικότερα στην εργατική τάξη. Αποξηραμένα φρούτα και σιρόπια σε μια μπάλα από ζύμη δηλαδή. Θρεπτικότατο!
Αν δεν είχες τη δική σου αγελάδα, ήταν κάπως δύσκολο κατά το 19ο αιώνα να έχεις πρόσβαση σε φρέσκο αγελαδινό γάλα, έτσι το γάλα γαϊδάρου, ήταν πιο φθηνό και σύνηθες. Και αν αυτό δε σας φρικάρει αρκετά, τότε μάθετε πως μερικές φορές οι καταναλωτές εξαπατώνταν και αντί για γάλα, τους πωλούταν κιμωλία αναμειγμένη με νερό!
Μαγειρεύονταν ολόκληρη, μαζί με τα εντόσθια και τα μάτια. Συχνά μαζί με τη ρέγκα έρχονταν και δώρο έκπληξη ό,τι βρίσκονταν στο στομάχι της, ή και τα αυγά της. Θεωρούνταν πολυτελές έδεσμα και καταναλώνονταν με το σαββατιάτικο τσάι. Το χαβιάρι της εποχής!
Στην ουσία επρόκειτο για πρακτικότητα, παρά για γαστρονομική καινοτομία, καθώς ως τουρσί τα οστρακοειδή διατηρούνταν περισσότερο φρέσκα και έτσι ώστε ο πωλητής να μπορεί να πουλήσει μέχρι και το τελευταίο, χωρίς να μπει μέσα. Το κακό είναι ότι, επειδή ακριβώς αυτό ήθελε να πετύχει, μερικές φορές τα όστρακα ήταν χαλασμένα πολύ πριν καταλήξουν στο βαζάκι.
Σερβίρονταν στο δρόμο μαζί με μπαχαρικά και ζάχαρη, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο όπως και το χέλι. Πού λεφτά για έξτρα μπολάκια και κουταλάκια!
Και επειδή όλα τα παραπάνω (φαρμάκια) κάπως πρέπει να πάνε κάτω, υπήρχε η τζιτζιμπίρα. Τι αηδιαστικό έχει η τζιτζιμπίρα σε σχέση με όλα τα άλλα, ίσως σκεφτείτε. Ότι οι παραγωγοί συνήθως την έφτιαχναν στην μπανιέρα του σπιτιού τους. Μάλιστα, υπήρχε και τζιτζιμπίρα για παιδιά.