Η συνέντευξη τύπου με την Πρόκομ
Ένα μικρό αριστούργημα στο δρόμο για το Βερολίνο. Όλος ο Ζοτς σε 6 λεπτά και 35 δευτερόλεπτα (επικό το βουκολικού quality σφύριγμα 4’12’’)
Τα highlights του 5ου αστεριού (Βερολίνο 2009)
Τα δύο εκπληκτικά ματς στην Τοσκάνη απέναντι στη Σιένα για τη φάση των 8. Οι Ιταλοί είχαν σπάσει την έδρα στην Αθήνα, αλλά ο Παναθηναϊκός πήρε και τα δύο επόμενα. Τόσο με το κακό (τρώγοντας μόνο 53 στο τρίτο ματς), όσο και με το καλό (βάζοντας 91 στο τέταρτο)/ Ο υπέροχος ημιτελικός με τον Ολυμπαικό – σε ένα από τα πιο όμορφα ματς της τελευταίας εικοσαετίας σπάσαμε επιτέλους την κατάρα του Τελ Αβίβ και της Σαραγόσα/ Το γλέντι στο bartesera με τη λήξη του, όταν πήγαμε σε cd στον συνάδελφο Γιώργο Μιχαλόπουλο το “Go West” των Pet Shop Boys για να πούμε το γνωστό σύνθημα/ Η απόφαση του Ζοτς για άμυνα και όχι φάουλ στην τελευταία φάση του τελικού με την ΤΣΣΚΑ, το τρίποντο του Σισκάουσκας έμοιαζε με τιμωρία αλλά δεν μπήκε την ώρα που ο Θανάσης ανέμιζε χαρτονομίσματα στον Αρτεάγκα/ Ο Δημοσθένης Καρμοίρης/Αμέσως μετά αρχίσαμε να περπατάμε με τον Διοσκουρίδη στο ιστορικό τρίγωνο για να ηρεμήσουμε από την ένταση του δραματικού ματς και καταλήξαμε στο τότε Kinky. Εκεί συναντήσαμε τον Φώτη Βαλλάτο. Μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι τόσο παράφωνα κανένας άλλος δε λέει γηπεδικά συνθήματα.
Η αντίδρασή του στο unfair του Μπατίστ στη Λιουμπλιάνα
Η αρχή του τέλους
Λίγο πολύ, το ξέρουμε όλοι, ότι ήταν αυτό το πρωτοσέλιδο της «Πράσινης» μετά την ήττα αποκλεισμό από το Μαρούσι για την Ευρωλίγκα του 2010.
Ναι μεν, η αντιπροσωπεία των οπαδών την επόμενη μέρα έδωσε ψήφο εμπιστοσύνης, αλλά η αχαριστία (όσο μπορούν να συνδυάζονται τέτοιες λέξεις με συμβόλαια πολλών μηδενικών) αποδείχθηκε μεγαλύτερης της μεγαλύτερης αποτυχίας του Ομπράντοβιτς στα 13 χρόνια που έκατσε στον πράσινο πάγκο.
Το magnum opus
Ήταν το 6ο ευρωπαϊκό στη Βαρκελώνη το 2011. Για την ακρίβεια ήταν ο αποκλεισμός της Μπρτσελόνα, ομάδας με το σαφέστατα καλύτερο ρόστερ κι επίδοξης οικοδέσποινας του F4, στους 8. Ο Ζοτς έχοντας πάρει ευρωπαϊκά με τον Ντανίλοβιτς, τον Τζόρτζεβιτς, τον Βιγιακάμπα, τον Σαμπόνις κι όλους τους σούπερ σταρ που βρήκε στον Παναθηναϊκό αποφγάσισε να το πάρει… με τον Βουγιούκα και με τον Καλάθη (που έκανε άνδρα σε μια νύχτα). «Λέρωσε τα χέρια του» με το 4 σε box ζώνη – 1 πάνω στο Ναβάρο, άφηνε προκλητικά τον Ρούμπιο να σουτάρει ανενόχλητος τρίποντα και μετέφερε μια ζωώδη αυτοπεποίθηση στους παίκτες του που ήταν ολοφάνερα αουτσάιντερ. Στο F4, δεν υπήρχε καμία αμφιβολία ότι θα επικρατήσει, ενώ αυτή η αύρα κράτησε μέχρι και τους τελικούς όπου χωρίς πλεονέκτημα είχε πάλι πίκρα.
Δεν ράβεις αστέρι με Γκαγκάτση…
Το F4 της Κωνσταντινούπολης είπαμε να το κάνουμε περιπέτεια. Πτήση μέχρι Αλεξανδρούπολη και μετά οδικώς. Κατεβαίνοντας από το ελικοφόρο της Ολυμπιακής συνειδητοποιήσαμε με τον συνοδοιπόρο Δημήτρη Αλκιβιάδη ότι πέταγε μαζί μας ο Βασίλης Γκαγκάτσης. Χειρότερος οιωνός, θα ήταν π.χ. να είχαμε κλειδωθεί στην τουαλέτα με τον Σάββα Θεοδωρίδη.
Στην Πόλη ήταν ωραία, εμείς κάναμε μπονβιβερισμό με συναυλίες και γκουρμεδιές, τα παιδιά πλακώνονταν σε κάθε στενό της Πόλης είτε με τους Ολυμπιακούς (στον περίφημο τσαμπουκά έξω από την Αγιά Σοφιά φτάσαμε με λίγα λεπτά καθυστέρηση και πήγε η ψυχή μας στην κούλουρη όταν είδαμε από μακριά ένα πλήθος με κόκκινες φανέλες… τελικά ήταν ένα σχολείο) είτε με τους Τούρκους.
Ο Ζοτς είχε στήσει τη φάκα στον Καζλάουσκας, η σχεδόν υπερηχητική ΤΣΣΚΑ έπεσε μέσα και χρειάστηκε ένα σουτ – προσευχή του Σβεντ και 2-3 σφυρίγματα για να μας λυγίσει. Αυτό θα ήταν το σωστό κύκνειο άσμα του Ζέλικο, άλλη μια κούπα που, νομίζω, την άξιζε. Αυτό που συνέβη δύο μέρες μετά με το “the shot” του Πρίντεζη ανήκει σε κάποιο άλλου είδους αφιέρωμα με «πράγματα που βλέπεις από κοντά και μπορούν να προκαλέσουν ανήκεστο βλάβη»
Το λάθος του Κάραβελ
Οι τελικοί του 2012 ήταν για να χάσουμε 3-0. Αν πήγε η σειρά στα 5, αυτό συνέβη λόγω του ανυπέρβλητου εγωισμού που έβγαλαν π.χ. Σάρας – Μπατίστ στο 4ο ματς. Τα πιτσιρίκια του Ντούντα ήταν όμως άλλης τεχνολογία, τουλάχιστον εκείνες τις δύο εβδομάδες. Κανείς δε θα μάθει γιατί όντως έφυγε ο Ζοτς, αν το είχε αποφασίσει από πριν, αν έκανε ηρωική έξοδο, αν δεν μπορούσε να συνυπάρξει με τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο, αν υπήρχε πρόβλημα με τον Ιτούδη κι όλα όσα έχουν κυκλοφορήσει αυτά τα δύο χρόνια. Το λάθος του ήταν, φτάνοντας στο τέλος αυτού του οπαδικού ημερολογίου, ότι στη συγκέντρωση μετά την απώλεια του πρωταθλήματος στο Κάραβελ υποσχέθηκε ότι θα μείνει. Κι ως γνωστόν, μην τάξεις σε μωρό και οπαδό…
Page: 1 2
