Και φέτος τελικοί Σαν Αντόνιο – Μαϊάμι. Χάσαμε ένα χρόνο ύπνου και για να φτάσουμε πάλι εκεί που βρεθήκαμε ελάχιστα δευτερόλεπτα πριν το τέλος του περσινού 6ου ματς, όταν ο κόουτς Ποπ κόλλησε και χάρισε στον Λεμπρον τον δεύτερο τίτλο του. Πόσο πιο όμορφες εικόνες θα είχαμε απολαύσει οι αγνοί μπασκετόφιλοι αν είχε κάνει ένα απλό, απαραίτητο, σωστό φάουλ το Σαν Αντόνιο, δεν το παστέλωνε ο μέγιστος Ρει Ρέι και έφευγε με σκυμμένο το κεφάλι η κουστωδία του Λεμπρόν, του Μπος και του Γουέιντ;
Ένα σχόλιο για την ιστορία με τους Κλίπερς: πέρα από το ρατσιστικό του πράγματος και την πρωτοφανή διαδικασία αποπομπής ενός από τους παλαιότερους ιδιοκτήτες στη λίγκα, η αδιανόητη λεπτομέρεια της πώλησης της ομάδας είναι ότι οι υποψήφιοι δίνουν περίπου 2 δις $ για μια ομάδα χωρίς δικό της γήπεδο και με μόλις 15 εκατομμύρια δολλάρια κέρδη/έτος. Δηλαδή πόσο κάνουν οι Λέικερς, οι Μπουλς, οι Νικς, το Μιάμι;
ΙΝΤΙΑΝΑ – ΜΑΪΑΜΙ 2-4
Η εντός έδρας ήττα στο 2ο μάτς στέρησε από την Ιντιάνα το πλεονέκτημα της έδρας για το οποίο ακούγαμε από πέρυσι τέτοια εποχή, όταν κυριολεκτικά έφερε στα όριά του το Μαϊάμι. Φέτος όμως, δεν κατάφερε να ανταγωνιστεί σοβαρά στη σειρά και γι’αυτό όλοι ασχολήθηκαν με τα τσαλίμια του Στίβενσον (που μάλλον κυνηγάει ένα καλό συμβόλαιο). Αν δεν ήταν τα φάουλ του ΛεΜπρον στο 5ο ματς, θα είχαμε τελειώσει μια ώρα αρχύτερα.
Τα ξανάπαμε: ο παράγων Λάρρυ (ο Μπερντ ντε) χάλασε την δική του συνταγή, περιορίζοντας τις όποιες δυνατότητες του κόουτς Βόγκελ και μάλλον μόλις είδαμε το τέλος μιας ομάδας πού στηρίξαμε με πάθος όχι λόγω της αξίας της, αλλά για να φύγει από τη μέση ο ΛεΜπρον. Το χωρίς αστέρια μπάσκετ δεν φτουράει στο ΝΒΑ, ειδικά απέναντι σε γαλαξίες τύπου Μαϊάμι. Η πραγματική απειλή για το Μαϊάμι ήταν οι Μπουλς του Ρόουζ πριν 2 χρόνια, όλα τα άλλα είναι παρηγοριά στον άρρωστο.
Η ομάδα του Ράιλι έκανε την καλύτερη δουλειά στην κανονική σαιζόν, ξεκουράζοντας σε πολλά παιχνίδια τον Φλας που παίζει τώρα μεστό μπάσκετ. Ο Ρασάρντ Λιούις καθάρισε στα δύο τελευταία ματς με τα τρίποντα και οι λαγοί βγαίνουν διαρκώς από το ατελείωτο ρόστερ της ομάδας, ίσως το πιο γεμάτο από αστέρια που έχουμε δει ποτέ.
Σημειώστε: Ο ΛεΜπρον – ένας από τους 4-5 καλύτερους έβερ στο άθλημα, με προσόντα και αριθμούς ανάλογους του MJ/ 4 μελλοντικοί Hall of Famers (James, Wade, Allen, Bosh), Rashard Lewis (2 φορές All Star), Beasley no2 του 2008, Oden no1 του 2007, Battier no6 του 2001 και εργάτες επιπέδου Birdman, Chalmers, Cole.
ΣΑΝ ΑΝΤΟΝΙΟ – ΟΚΛΑΧΟΜΑ 4-2
Το ΣΑ έπαιξε το κλασσικό, υπέροχο μπάσκετ του και έκανε αυτό που περίμεναν όλοι: κυριάρχησε στη ρακέτα και σκότωσε με τα πολλά τρίποντα. Παράξενη σειρά, με μεγάλες διαφορές στα πέντε πρώτα παιχνίδια. Εκεί στο 2-2, με την νεκρανάσταση του Ιμπάκα, ελπίσαμε μήπως πάμε στα 7 ματς, αλλά πού τέτοια τύχη. Ακόμα και χωρίς τον Πάρκερ, το ΣΑ νίκησε την Οκλαχόμα στο 6ο ματς χάρη στην πίεση και τους πόντους από λάθη. Και έτσι, μια ομάδα που στηρίζεται στον 38άρη Ντάνκαν και τον 37άρη Τζινόμπιλι πάει πάλι τελικούς.
Η Οκλαχόμα έχει από καιρό φτάσει το ταβάνι της με αυτό το χωρίς συστήματα, χωρίς κόουτς, χωρίς προοπτική μπάσκετ που παίζει. Όλοι πια περιμένουν πότε ο Ντουράντ θα φύγει για κάποια μεγάλη αγορά, ελπίζοντας να πάρει κάποιον τίτλο μαζί με άλλους 2-3 σταρς.
Υστερόγραφο: Μου ζητήθηκε από την ιδιοκτησία μια σύνδεση ανάμεσα στο ΝΒΑ της εποχής του λούζερ τροπαιούχου ΛεΜπρον και των δεινοσαύρων (Ντάνκαν, Γκαρνετ, Πιρς, Νοβίτσκι, Κόμπε, κλπ) με τον Φερνάντο Πεσσόα. Ορίστε, λοιπόν:
Μετά από δώδεκα λεπτά
από το δράμα σας «Ο ναυτικός»,
όπου κι οι πιο ζωντανοί και ξύπνιοι
νιώθουν νύστα και βαρεμάρα,
και νόημα μηδέν,
λέει μια από τις μοιρολογήτρες
με λάγνα σαγήνη:
Αιώνιο κι ωραίο δεν είναι παρά το όνειρο. Γιατί εξακολουθούμε να μιλάμε;
Ακριβώς αυτή την ερώτηση σκόπευα
να θέσω σ’αυτές τις κυρίες…
(Σελίδα 83 από το βιβλίο «Τα Ποιήματα Του Αλβάρο Ντε Κάμπος», εκδόσεις Gutenberg).
