Επάγγελμα Κροάτης (Ποδοσφαιριστής)

Όταν έχεις καταφέρει να κλέψεις το thunder ενός ολόκληρου Παγκοσμίου Κυπέλλου, κάνοντάς το δικό σου με το παραμύθι του It’s Coming Home, παίζεις στον πρώτο ημιτελικό μετά από 28 χρόνια με σκοπό να επιστρέψεις στον τελικό μετά από 52 και βάζεις γκολ στο 5ο λεπτό με ένα θαυμάσιο χτύπημα φάουλ «εκεί που φωλιάζουν οι νυχτερίδες», τα πράγματα πάνε πολύ καλά. Τα πόδια βγάζουν φτερά. Η, ήδη ενισχυμένη αυτοπεποίθηση, μεγαλώνει. Και οι Άγγλοι για ένα ημίχρονο χθες, χωρίς να είναι σπουδαίοι, έλεγξαν απόλυτα το παιχνίδι, κυκλοφόρησαν θαυμάσια την μπάλα, έχασαν με τον Χάρι Κέιν μια απίστευτη διπλή ευκαιρία (σε μια φάση που δεν καταλάβαμε ποτέ γιατί χρεώθηκε με οφσάιντ) και γενικά έμοιαζαν να επιβεβαιώνουν τα προγνωστικά που τους ήθελαν φαβορί λόγω φρεσκάδας απέναντι στους ταλαιπωρημένους Κροάτες. Σκορπώντας μια καταιγίδα μπίρας πάνω από το Hyde Park…

Όλα αυτά για κράτησαν περίπου μέχρι το 50’-55′.
Μετά ανέλαβε δράση το Επάγγελμα Κροάτης (Ποδοσφαιριστής).

Η ειδικότητα αυτή μπήκε στη ζωή μας τα τελευταία 25 χρόνια, μετά τη διάλυση της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας. Συνοπτικά, το job description έχει ως εξής: πρέπει να ξέρεις να μιλάς στην μπάλα ανεξάρτητα με τη θέση που παίζεις/ να έχεις αγωνιστεί στον Παναθηναϊκό ή να έχεις αποτελέσει διακαή πόθο της πράσινης κερκίδας και των ομόχρωμων πρωτοσέλιδων/ να είσαι και λίγο εκείνος ο απατεώνας που μερικές φορές γιολάρεις με την ομάδα σου κατά τη διάρκεια του χειμώνα βλ. Αλιόσα Ασάνοβιτς που δεν του άρεσε και πολύ να ταξιδεύει εκτός έδρας στις Καβάλες και τις Ξάνθες/ να πηγαίνεις όμως μέχρι τους 4, βλ. Μουντιάλ ’98, όταν σμίγεις με τα φιλαράκια το καλοκαίρι κι αποφασίζετε όλοι μαζί να δείξετε τι μπορείτε να κάνετε, βλ. χρυσή γενιά Μπόμπαν-Σούκερ-Προσινέτσκι και σία/ να μη διστάζεις να βάλεις λάδι στη φωτιά των εμφυλιοπολεμικών αναμνήσεων με εμπρηστικές δηλώσεις για τους “once Brothers” Σέρβους ή να παίζεις χωρίς ντροπή το εθνικιστικό-φασιστικό παιχνίδι και μετά να τρέχεις να τα μαζέψεις, βλ. παλιότερα τον Σίμουνιτς και φέτος τον ανεκδιήγητο Βίντα/ να είσαι σε θέση όταν η συνθήκη το επιβάλλει ακόμα και να τινάξεις το ματς στον αέρα, προκειμένου να το γυρίσεις τούμπα.

Απ’ όλα αυτά, κρατάμε το τελευταίο. Ξέρω ότι δεν είναι η καλύτερη εβδομάδα για να χρησιμοποιούμε σε ελαφρύ πλαίσιο τέτοιους χαρακτηρισμούς, αλλά επιτρέψτε μου να πω ότι στο δεύτερο ημίχρονο, με τη σχετική ανοχή του τούρκου ρέφερι Τσακίρ, οι Κροάτες έκαναν τους νταήδες στους νεαρούς Άγγλους. Έμοιαζαν με ένα μάτσο κωλοπετσωμενους enforcers σε διατεταγμένη υπηρεσία εκφοβισμού απόφοιτων του Ίτον με ροδαλά μαγουλάκια ή χίψτερ του Ανατολικού Λονδίνου με εκκεντρικά κουρέματα (με την εξαίρεση του μαγγιόρου κίπερ Τζόρνταν Πίκφορντ που, δεν υπάρχει αμφιβολία, όταν ήταν μικρός είχε παίξει στο This Is England).

Οι Κροάτες το πήγαν… στο αλλιώς. Κλότσησαν, φλέρταραν με κάρτες (που δεν πήραν), έσπρωξαν εκτός φάσης, τσαμπουκαλεύτηκαν, πήραν σταδιακά τον απόλυτο έλεγχο. Το βρώμισαν, σιγά σιγά έκαναν και φάσεις. Οι Άγγλοι μάσησαν. Ίσως γιατί δεν είναι τόσο έμπειροι. Ίσως γιατί, παρά την εύκολη διαδρομή, είχαν ήδη κάνει την πέρβαση και δεν ήταν ακόμα έτοιμοι «να το φέρουν σπίτι». Ίσως γιατί άργησε να τους φρεσκάρει ο πάγκος τους.

Ό,τι κι αν συνέβη από το 60’ και μετά, η διαφορά στο πόσο physical συμπεριφέρονταν οι δύο ενδεκάδες ήταν μεγάλη. Είναι αυτό το αμίμητο που συνηθίζουμε να λέμε στην Ελλάδα «το ήθελαν περισσότερο». Την τελευταία ώρα του παιχνιδιού σχεδόν υπήρχε μόνο μία ομάδα μέσα στο γήπεδο. Παραδόξως, αυτή που έπαιξε τρία 120λεπτα σε 10 μέρες. Αυτή που θα είχε σκοράρει και στις 3 παρατάσεις αν δεν είχε χάσει ο Μόντριτς το πέναλτι στο 116’ κόντρα στους Δανούς.

Ψυχή; Μαχητικότητα; Μέθοδος; Ρέντα; Όλα χρειάζονται για να φτάσεις σε τελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου. Και παρότι με τα καμώματα του Βίντα (και του ανακληθέντος βοηθού προπονητή του Ντάλιτς) αρχίσαμε να θυμόμαστε τα ουκ ολίγα εθνικιστικά ατοπήματα των Κροατών στο πρόσφατο παρελθόν, αυτή η μήτρα σπάνιου αθλητικού ταλέντου των 4 εκατομμυρίων κατοίκων αξίζει αυτή τη διάκριση. Η πορεία τους μοιάζει λίγο με το περσινό παραμύθι της Εθνικής Σλοβενίας στο Ευρωμπάσκετ, μόνο που αντί για το baby face του Ντόντσιτς εδώ έχουμε την Apocalypse Now! φυσιογνωμία του συγκλονιστικού Μάντζουκιτς.

(Αμφιταλαντευόμαι πόσο υπερβολή είναι να νοηματοδοτούμε ιστορικά την πανέμορφη μαύρη εμφάνισή τους ή να θυμόμαστε την Ustasi και τους δολοφόνους στην υπηρεσία των Ναζί. Δίνουν σαφώς το δικαίωμα, αλλά δεν είναι κάπως σαν να ακολουθεί τον Μήτρογλου και τον Παπασταθόπουλο, όπου παίζει η Εθνική μας, το γεγονός ότι έχουμε 18 νεοναζί στη Βουλή;).

Στον τελικό, φυσικά. υπάρχει φαβορί. Η Γαλλία σε έναν αγώνα επιπέδου και ρυθμού Πρέμιερ Λιγκ κέρδισε το φιλόδοξο Βέλγιο (που μπορεί να καυχιέται ότι έπεσε με τον τρόπο και το σπαθί του) και ξεκινάει με τα λευκά την Κυριακή. Έχει αυτήν την εκπληκτική ισορροπία ανάμεσα στις γραμμές με Γιορίς-Βαράν-Πογκμπά να αποτελούν την rhythm section που υποστηρίζει το σολάρισμα των Γκριεζμάν και Μπαπέ (fun fact: αν τελειώσει ο Ζιρού χωρίς γκολ τη διοργάνωση, θα έχουμε pattern – ούτε ο σέντερ φορ Λακόμπ στο Euro του 1984, ούτε ο ομόλογός του Γκιβάρς στο Μουντιάλ του 1998 είχαν σκοράρει – 2/3 τίτλοι των τρικολόρ σε διεθνές επίπεδο έχουν κατακτηθεί χωρίς να γράψει το εννιάρι τους).

Θα βρουν όμως και πάλι γκολ από στημένο για να προηγηθούν; Θα έχουν ξεπεράσει το προπέρσινο σοκ του τελικού με την Πορτογαλία στο Euro; Θα αντιδράσουν έτσι και βρεθούν πίσω στο σκορ; (Τους) Συνέβη και με την Αργεντινή, μόνο που απέναντί τους αυτή τη φορά δε θα έχουν έναν θίασο, αλλά τους Κροάτες. Αυτούς τους πολύ σκληρούς, σχεδόν αντιπαθείς, τύπους που δε θα διστάσουν να αναποδογυρίσουν το τραπέζι για να φύγουν νικητές. Ακόμα κι αν τους βλέπει κυριολεκτικά όλος ο πλανήτης…