«Τα ψέματα τελείωσαν». «Η ώρα της αλήθειας έφτασε». «Ο πρώτος τελικός». Βάλτε όσα κλισέ στη σειρά θέλετε και προσθέστε ελαφρά παραλλαγμένο το σημαντικότερο όλων, διά στόματος Νίκου Γκάλη circa 1987. «Είναι το πιο μεγάλο παιχνίδι μέχρι το επόμενο». Η Εθνική μας Ομάδα αντιμετωπίζει σήμερα το απόγευμα στις 19.30 σε νοκ άουτ παιχνίδι τη Νέμεσή της, την (φέτος όχι και τόσο) φοβερή και τρομερή Εθνική Ισπανίας. Για όγδοη φορά από το 2006 και μετά, αν συνυπολογίσει κανείς και τα ματς της Ευρωλίγκας, οι παίκτες των δύο ομάδων έχουν βαρεθεί να βλέπονται. Κι εμείς είχαμε βαρεθεί να μας νικάνε μέχρι πρόπερσι στο Ευρωμπάσκετ της Σλοβενίας που έσπασε το αρνητικό σερί. Αλλά και που τους νικήσαμε, τι καταλάβαμε; Η επικράτηση δεν είχε αντίκρυσμα, οι Ισπανοί συνέχισαν κι εμείς μείναμε έξω από την οκτάδα.
Αν οι προηγούμενες γενιές μεγάλωσαν με έναν κάποιο θαυμασμό για το θεαματικό ισπανικό μπάσκετ που «ξεδιπλώνει σαν σερπαντίνες τους αιφνιδιασμούς» κι έχει για ήρωες μερικούς μοναχικούς πιστολέρο με απίθανα ονόματα όπως Χουάν Αντόνιο Σαν Επιφάνιο ή Χόρντι Βιγιακάμπα, ακόμα και γοργοπόδαρους πλέι μέικερ (με ακόμα καλύτερα ονόματα) όπως οι Χουάν Αντόνιο Κορμπαλάν και Ιγνάθιο Σολοθάμπάλ, η γενιά που είδε χρυσό πρώτα το 2005 (γιατί ίσως δεν είχε ζήσει το 1987) εκπαιδεύθηκε να μισεί τους Ίβηρες και να ψάχνει διαρκώς μια ρεβάνς.
Γιατί; Για πολλούς λόγους. 5 βασικοί είναι οι εξής:
η μεγάλη χαμένη ευκαιρία
– Ο τελικός του 2006. Στο Μουντομπάσκετ της Ιαπωνίας, η Εθνική μας πέτυχε τη μεγαλύτερη νίκη του ελληνικού μπάσκετ στον ημιτελικό με τις ΗΠΑ. Θυμόμαστε όλοι εκείνο το πρωινό που ο κόσμος κατά τις 12 το μεσημέρι έβγαινε από τα αυτοκίνητα στις μποτιλιαρισμένες κεντρικές λεωφόρους κι έστηνε αυτοσχέδια πανηγύρια αφού είχαμε κερδίσει τους «καλούς από το NBA» (τελευταία φορά που έχασαν από κάποιον by the way). Κι ο τελικός με τους Ισπανούς, που στο μεταξύ είχαν χάσει και τον τραυματία Πάου Γκασόλ, φαινόταν από διαδικαστικός για τους υπερασιόδοξους εως απολύτως βατός για τους προσγειωμένους. Το 70-47 φυσικά δε μείωσε τη μεγάλη επιτυχία, αλλά πάντα θα τη συνοδεύει με την εικόνα του Γκαρμπαχόσα να βάζει τρίποντα (6 έβαλε ο τρισκατάρατος εκείνο το μεσημέρι).
η μέρα που σπάσανε τα νεύρα μας
– Αν στην Ιαπωνία χάσαμε το χρυσό, την επόμενη χρονιά στο Ευρωμπάσκετ της Μαδρίτης, σπάσανε τα νεύρα μας. Η Εθνική έφτασε στον ημιτελικό με μέτριες εμφανίσεις. Αλλά εκεί έκανε ένα από τα καλύτερά της παιχνίδια ever με τον Βασίλη Σπανούλη να γράφει από παντού και τον Κώστα Τσαρτσαρή να βγάζει συγκινητικές άμυνες πάνω στον Γκασόλ. Όσο οι δικοί μας έπαιζαν καλά, τόσο οι διαιτητές τσιμπούσαν από την έδρα και τους απερίγραπτους θεατρινισμούς των Ισπανών. Οι διεθνείς έχασαν την ψυχραιμία τους στο τέλος, όσοι το βλέπαμε από την τηλεόραση βρεθήκαμε στα πρόθυρα νευρικής κρίσης, οι Ισπανοί τη δουλειά τους: 27/28 βολές και 82-77. Τουλάχιστον δυο μέρες μετά τιμωρήθηκαν από τους Ρώσους στον τελικό.
– Ένας καλός λόγος για να τους αντιπαθεί κανείς (και τους αντιπαθούν σε όλη την Ευρώπη εξ’ αιτίας του) είναι ο Ρούντι Φερνάντεθ. Κλασική περίπτωση παιχταρά που μικραίνει λόγω attitude. Δεν είναι σκληρός, είναι κουτσαβάκι, αλαζόνας, ασύμμετρα προκλητικός και τελείως bad loser.
οι δηλώσεις αποχώρησης του Δημήτρη Διαμαντίδη
– Μην ξεχνάμε ότι οι Ισπανοί συνδέονται και με το τελευταίο παιχνίδι του Δημήτρη Διαμαντίδη με τη φανέλα της Εθνικής. ΟΚ, δε φταίει ο Καλντερόν, ο Ρούμπιο ή κάποιος άλλος που σταμάτησε ο Μήτσος, αλλά το 2010 στο Μουντομπάσκετ της Τουρκίας η Εθνική έπεσε θύμα της «εξυπνάδας» να διαλέξει αντίπαλο, η καραμπόλα έφερε τους Ισπανούς. Και με λίγη, τόση δα, βοήθεια πάλι από τη γκρίζα θέληση οι Ισπανοί μας ξανανίκησαν στους 16. Εκείνο το καλοκαίρι της μετακόμισης του Σπανούλη από Παναθηναϊκό σε Ολυμπιακό, το κλίμα δεν ήταν και το καλύτερο δυνατό και ο 3D την έκανε σε μια απόφαση για την οποία του ασκήθηκε έντονη κριτική. Και που κανείς δεν ξέρει, παρά τα όσα λέει ο ίδιος, αν θα ήταν η ίδια έτσι και είχαμε διακριθεί.
“ο Ναβάρο είναι μπασκετικό σίχαμα, εμένα δε μ’ αρέσει πως να το κάνουμε;”
– Στο παραπάνω βίντεο που ο αείμνηστος Φίλιππος Συρίγος ψέλνει, αδικώντάς τον μέσα στην υπερβολή του, τον Χουάν Κάρλος Ναβάρο, συνοψίζονται τα συναισθήματά μας για αυτά τα τελευταία δέκα χρόνια αποτυχιών απέναντί τους.
Όμως υπάρχει κι ένας καλός λόγος να τα ξεχάσουμε όλα αυτά…
πάμε όπως πρόπερσι, θυμάται κανείς τον Μάικ Μπράμος;
Η Εθνική μας Ομάδα μπορεί να τους νικήσει σήμερα, να τους τελειώσει από το τουρνουά και να αποβάλλει μια και καλή το σύμπλεγμα κατωτερότητας που μας έχουν προκαλέσει τόσα χρόνια. Και που αναπαράγεται με δηλώσεις και δημοσιογραφικές ακροβασίες. Οι Ισπανοί δεν έχουν τόσες επιτυχίες από το 2005 και μετά, επειδή τους «πάνε τα κυκλώματα» ή «κοροϊδεύουν και ξεγελάνε» (άλλωστε κι εμείς στα 90s δεν τους κερδίζαμε με τον σταυρό στο χέρι, το 1995 και κυρίως το 1998 στην Αθήνα οι γκρίζοι λύκοι τους έσφαξαν σαν ώριμο jamon iberico προς ευχαρίστησή μας). Έχουν κερδίσει 1 Μουντομπάσκετ, 2 Ευρωμπάσκετ, αλλά τρία ευρωμετάλλια και δύο συμμετοχές σε τελικούς Ολυμπιάδας γιατί είχαν ομαδάρα. Γιατί μετά τους Ολυμπακούς της Βαρκελώνης του 1992 επένδυσαν σοβαρά στην αθλητική υποδομή και κουλτούρα και είδαν τα αποτελέσματα σε μπάσκετ και ποδόσφαιρο στα 00s. Με τον τρόπο τους, με τη σχολή τους. Σήμερα, δείχνουμε καλύτεροι κι αν δεν πάμε για ρεβάνς και λοιπά Κολοκοτρωνέικα, μπορεί να ξημερώνει η πρώτη μέρα μιας νέας μεγάλης εποχής για το ελληνικό μπάσκετ.
Ε, κι εντάξει ωραία θα είναι και τα μούτρα του Ρούντι. Ηττημένου.
