Τα έχουμε χρησιμοποιήσει πρώτοι πρώτοι απ’ όλους. Κι εξακολουθούμε να το κάνουμε ξέροντας ότι για να φέρουν τον κωδικό «κλισέ», όλο και σε κάποια αλήθεια βασίζονται. Αλλά, δεν μπορούμε να σταματήσουμε να χειροκροτάμε αργά κάθε φορά που τα διαβάζουμε. Αυτά είναι τα 10 + 1 μουσικογραφικά κλισέ που αγαπήσαμε (και μια αυτόματη μετάφρασή τους)..
«Το άλμπουμ των Goodbye Manuel Noriega έχει σπουδαίες ιδέες, ένα-δυο singles που μπορεί και να καταλήξουν διαχρονικά, αλλά τελικά είναι άνισο» – αναγκάστηκα να το ακούσω επειδή το πρώτο τραγούδι που διέρρευσε εξελίχθηκε αναπάντεχα σε ραδιοφωνική επιτυχία, αλλά ανάμεσα σε τρία διαφορετικά παράθυρα chat συν άλλα δώδεκα tabs, έχει τελειώσει εδώ και μια ώρα και δεν το έχω πάρει χαμπάρι.
«Αν κάτι διαφοροποιεί τον όγδοο δίσκο του Jacob Basewater είναι η θολή, λεπτοδουλεμένη παραγωγή του πανταχού παρόντα Nigel Engineer που κρύβει τα φωνητικά πίσω από πολλά διαφορετικά ηχητικά layers» – ο μαλάκας ο ξοφλημένος ο τραγουδιστής πήγε και συνεργάστηκε με τον πιο hot παραγωγό της στιγμής κι εγώ που ακούω τον δίσκο σε mp3 από το laptop πρέπει να γράψω κάτι για όλα αυτά τα όργανα και τα bleeps που ακούγονται αν και δεν έχω ιδέα τι είναι.
«Οι One Record Wonder ξεπερνάνε, παρά τις αντίθετες προβλέψεις, τον σκόπελο του δύσκολου δεύτερου δίσκου» – ένταξει, ο πρώτος πούλησε πέρα από κάθε προσδοκία, τους είδαμε live και ήταν ψιλομαπα, αλλά μας έχουν ζαλίσει από την δισκογραφική να μην το θάψουμε, άσε που κάθε μέρα μας στέλνουν και διαφορετικό promo δωράκι.
«Όπως άλλωστε δηλώνουν αριστερά – δεξιά στις συνεντεύξεις τους οι Dinosaur Senior, στο 14ο άλμπουμ τους μαζεύτηκαν σε ένα παλιό εγκαταλειμμένο ξενοδοχείο στην γαλλική επαρχία και ξαναβρήκαν τις αυθεντικές καταβολές της μπάντας, φτιάχνοντας τον καλύτερο δίσκο τους από την εποχή του ντεμπούτο άλμπουμ τους που καθόρισε την εποχή του…» – τι να γράψεις τώρα για δισεκτομμυριούχους σούπερ σταρ που είναι brand names επιπέδου Coca Cola κι εχουν να γράψουν καλό τραγούδι από την εποχή που τους σηκωνόταν χωρίς επιπλοκές ή Viagra;
«Οι Ola Limpa είναι απο εκείνες τις μπάντες που στην σκηνή αποδεικνύονται πολύ καλύτερες από ότι στο στούντιο/ Οι Pre-Recorded Excellence έχουν δουλέψει τόσο πολύ στουντιακά τον συνθετικό ήχο τους που απορούμε πως θα αποδοθεί αυτό στο live τους» – έχουν έναν borderline καραγκιόζη τραγουδιστή που χοροπηδάει σαν κατσίκι και σε κάνει να ξεχνάς τα μέτρια κομμάτια τους/μην πας.
«Το άλμπουμ των We Speak Balkan English δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από την αντίστοιχη παραγωγή του εξωτερικού, ένα από τα καλύτερα Britpop άλμπουμ του 2014 ηχογραφήθηκε στο Γαλάτσι» – φυσικά, το έφτιαξαν κάτι φίλοι, είναι εντελώς τελείως average και αν όντως είχε ηχογραφηθεί στο Σαουθάμπτον είτε θα το έθαβα είτε θα το αγνοούσα τελείως.
«Ο Tomahawk Dunk είναι ένας στριφνός bedroom producer ηλεκτρονικής μουσικής που δε θελει να φωτογραφίζεται, αγαπά τα σάουντρακ φινλανδικού κινηματογράφου και πιστεύει ότι η μουσική πρέπει να διακινείται μόνο μέσω αρχείων FLAC » – he desperately needs to get laid… or get out of his house… or his bedroom.
«Οι Black Crystal Skins μοιάζουν σαν το νόθο παιδί του Ian McCulloch με τον Scott Walker που έχει προκύψει από one-night stand σε δωμάτιο ξενοδοχείου κλεισμένο από τους Jesus and Mary Chain (αφού πρώτα είχαν κλειστεί στο ασανσέρ με τον Martin Hannett) με χαλασμένα προφυλακτικά χαρισμένα από τον Brian Eno. Κι όλα αυτά στο Μάντσεστερ του 1979» – ουφ, άλλες 100 λέξεις και τελείωσε αυτό το review, άσε που πουλήσαμε μούρη και σε κανέναν 18χρονο.
«Οι Early Adopters διαλέγουν να επιστρέψουν στον ζεστό αναλογικό synth ήχο των 80s επιτυγχάνοντας μια οβιδιακή μεταμόρφωση που δείχνει ότι αν αποφασίσουν κάτι, το κάνουν καλύτερα απ’ όλους» – πριν από μια δεκαετία έκαναν γκαραζοπάνκ α λα Yeah Yeahs, μετά από δύο απογοητευτικά άλμπουμ παίζουν «βάλε τώρα που γυρίζει».
«Μετά από 8 χρόνια ο Nathanael Martyr επιστρέφει από την Κόλαση με ένα καθαρτικό άλμπουμ που ξορκίζει τους δαίμονές του και διηγείται – με απλές συνθέσεις – την προσωπική νιχιλιστική του παρακμή. Σπαρακτικές ιστορίες σε διαλυμένα δωμάτια φθηνών ξενοδοχείων, με ήρωες ντίλερς, πουτάνες και κάθε λογής απόκληρους, όσους δηλαδή κινούνται στο βρώμικο υπογάστριο του αμερικάνικου ονείρου» – ο man κάηκε, έχει όμως ταλέντο και – το κυριότερο – δεσμεύεται από το συμβόλαιο με υποχρέωση για 2 ακόμα δίσκους… τους υποσχέθηκε ότι καθάρισε, του έδωσαν μια κιθάρα και μια χορωδία για backing vocals και όλοι μαζί έκαναν τον σταυρό τους.
«Οι Planethead με τον δίσκο τους A Night Between Money and Sorrow επανεφεύρουν ουσιαστικά τον ήχο τους προσφέροντας ένα άρτια ακουστικό διαμαντάκι» – Πάντα μου άρεσαν οι Planetehead αλλά με το συγκεκριμένο δίσκο δεν τα έχω καταφέρει. Από την άλλη, όμως, όλα τα έγκριτα ξένα μουσικά περιοδικά τους έχουν αποθεώσει, οπότε κι εγώ κάτι πρέπει να πω.