Αν έχετε κλικάρει το post, ξέρετε για τι πράγμα θα μιλήσουμε. Ο Ντιέγο Μαραντόνα έγινε παγκόσμιο viral με την συμπεριφορά του στις κερκίδες του Αργεντινή – Νιγηρία που έστειλε την «σελέστε» επεισοδιακά στους 16. Έχουν κυκλοφορήσει χιλιάδες σχόλια, εικόνες και memes για τον, ας πούμε έντονο, τρόπο που έζησε το ματς. (Εδώ μερικά από αυτά). Υπνάκος, αναποδογυρισμένα μάτια, προτεταμένα μεσαία δάχτυλα, έντονη ενασχόληση των χεριών στη ρινική περιοχή του προσώπου του, ημιλιποθυμία, ιατρική βοήθεια μετά το τέλος του ματς.
Οι Λατέρνατιβ βλέποντάς τα όλα αυτά, διχάστηκαν. Πάντα από τη θέση των ορκισμένων fans που θα κατακύρωναν για δέκα ζωές το «Χέρι του Θεού». Για τα χθεσινά, όμως, διαφωνούν…
Δε θα ήθελα σε καμία περίπτωση να υπερασπιστώ τις χρήσεις και τις καταχρήσεις του. Όχι, γιατί είμαι του κατηχητικού αλλά γιατί μπορώ να καταλάβω την κόπωση, σωματική και ψυχολογική, που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος, λίγο πριν τα 60, που ακόμα τον βασανίζει με διάφορους τρόπους ο εαυτός του. Όταν φεύγει η νιότη, τα πάθη δεν είναι πια και τόσο γοητευτικά. Αλλά, αυτός είναι ο πιανίστας, έτσι έμαθε κι εμείς δεν μπορούμε να τον πυροβολάμε όποτε γουστάρουμε. Μην πυροβολείτε, λοιπόν, τον Μαραντόνα.
Προβλήθηκε πρόσφατα στο National Geographic ένα εξαιρετικο ντοκιμαντέρ για τη ζωή του. Δεν ήταν αγιογραφία. Μίλησαν οι άνθρωποι του στενού περιβάλλοντός του, όπου περιέγραψαν με σαφήνεια πως ο ίδιος ο Ντιέγο, δεν μπορούσε με τίποτα να ελέγξει το «φαινόμενο» Μαραντόνα. Μέχρι το 1994 ο κόσμος ήταν κάτω από τα πόδια του, τον συγχωρούσε γιατί τον χρησιμοποιούσε. Δεν είναι και λίγες οι ιστορίες για τους Ναπολιτάνους καραμπινιέρι που τον συνόδευαν με τ’ αυτοκίνητά τους όταν αυτός έφερνε την πραμάτεια του. Ήταν, και ίσως είναι ακόμα, ο άγιος της πόλης.
Το 1994 στο Μουντιάλ της Αμερικής όμως ήρθε η αποκαθήλωση. Στην αρχή δεν ήταν να συμμετάσχει. Παχύς, χωρίς εμφανίσεις σε ομάδα, με τις ουσίες πάντα να παραμονεύουν. Προσπάθησε όμως, έχασε κιλά, γυμνάστηκε για μήνες, με το προσωπικό του γυμναστή να θυμάται με λυγμούς πως τον ξύπναγε τ’ άγρια χαράματα για να τρέξουν, τις ώρες δηλαδή που τον έλουζε ο κρύος ιδρώτας.
Δεν υπάρχει άνθρωπος στην Ελλάδα και στον κόσμο που να μη θυμάται το ουρλιαχτό στην κάμερα όταν σκόραρε εναντίον μας στο επιβλητικό 4-0. Το έβλεπα στον ύπνο μου για χρόνια. Αυτό που λησμονούμε όμως είναι πως μετά το τέλος του αγώνα, σε ζωντανή σχεδόν μετάδοση μια νοσοκόμα τον πήρε από το χέρι για να τον πάει για αντιντόπινγκ κοντρόλ. Σαν λιοντάρι στο Κολοσσαίο. Να παραδειγματιστούν όλοι από το τέλος του «κακού παιδιού». Ο έλεγχος έμπαινε τότε δυνατά στον ομαδικό αθλητισμό. H συνέχεια είναι γνωστή, βρέθηκε θετικός, ο ίδιος είπε ότι είναι σκευωρία και μια καριέρα μπήκε στο ράφι το ίδιο θεαματικά όπως ξεκίνησε. Ένα διαρκές show, που συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
Ήταν φτιαγμένος ή δεν ήταν στην κερκίδα με τη Νιγηρία λίγη σημασία είχε για μένα. Είναι ένας άνθρωπος, με προβλήματα που πρέπει να στέκεται μπροστά στις κάμερες. Εγώ δεν θ’ άντεχα. Αυτός μόνο έτσι μπορεί. Είναι δύσκολο να είσαι ο Ντιέγο και να πρέπει ν’ αντέξεις τον Μαραντόνα. Μην κράζουμε τόσο εύκολα τα είδωλά μας για τις αδυναμίες τους, γιατί μετά μένουμε λειψοί όταν τα χάνουμε. Ίσως αν ήταν τώρα στην ηλικία του Μέσι και είχε παίξει μπάλα στην τωρινή εποχή, η συμπεριφορά του να ήταν διαφορετική. Αλλά με τα αν δε γράφεται ιστορία….
Το 1986 έβαλε το πιο σκανδαλώδες και το πιο ωραίο γκολ στην ιστορία του ποδοσφαίρου – στον ίδιο αγώνα. Το 1990 στο, για μένα, αριστούργημά του σχεδόν περπατώντας οδήγησε μόνο με την ηγετική του αύρα μια μέτρια ενδεκάδα ως το τέλος, δίχασε σύμφωνα με τον θρύλο τους Ναπολιτάνους στον ημιτελικό και τελικά υπέστη τη μεγαλύτερη αδικία στην ιστορία των Παγκοσμίων Κυπέλλων με το γελοίο πέναλτι που έδωσε τον τίτλο στη Γερμανία. Το 1994, η ιστορία της αποβολής του για χρήση εφεδρίνης σχεδόν επισκίασε (μαζί με την καταδίωξη του OJ Simpson) το μάλλον μέτριο αμερικάνικο Μουντιάλ. Για όλα αυτά, αλλά και για τη Νάπολι, τον έκλυτο βίο, τις αμετροεπείς δηλώσεις, την ξέχειλη ανθρωπίλα κάθε του κίνησης ο Ντιέγο ήταν, είναι και θα είναι ο Μεγάλος Ασυμβίβαστος της ποδοσφαιρικής καρδιάς μας. Στην περίπτωσή του ο θρύλος δε σβήνει η Αγγλία να πάρει το κύπελλο ο κόσμος να χαλάσει, τα στερνά σε καμία περίπτωση δεν τιμουν τα πρώτα.
Γι’ αυτό ακριβώς δεν αντέχω τη χθεσινή του εικόνα. Τον υποβιβάζει δραματικά, όπως κακά τα ψέματα σχεδόν οτιδήποτε κάνει αφ’ ότου σταμάτησε να παίζει. Άλλωστε, όσοι μεγαλώσαμε αντιπαραβάλλοντάς τον στον Πελέ – «Μπαρμπα Θωμά» τον χορηγών, έχουμε δαγκώσει χρόνια τώρα τη γλώσσα μας από όταν τον είδαμε στα μέρη μας να περιφέρεται ως μασκότ με ερυθρόλευκη φανέλα. Το χθεσινό τσίρκο με τα κωλοδάχτυλα, τις υπνηλίες, τις λιποθυμίες και την ιατρική βοήθεια μετά το τέλος του ματς καθόλου δε δικαιολογείται με ένα «αυτός είναι ο Ντιέγο: καλτ/ sui generis/ υποταγμένος στα πάθη του/ σταρ που έχει το ακαταλόγιστο». Και δε με ενδιαφέρουν καθολου τα «χριστιανικά» για τις κόκες, το κακό παράδειγμα που δίνει κτλ. Με στενοχωρεί έχοντας ζήσει σε ζωντανή μετάδοση όλες εκείνες τις φορές που υπήρξε «μεγαλύτερος από το παιχνίδι», να τον βλέπω (έστω για μια βραδιά) να καταντά meme, να γίνεται freakshow που υπηρετεί την επί 90λεπτο στραμμένη κάμερα πάνω του, αποδυναμώνοντας όποια αυθεντική αντιδράσή του. Δικαιώνοντας όχι εκείνους που τον θαυμάζουν, αλλά όσους θέλουν μαζί του να σπάσουν πλάκα.