Κακά τα ψέμματα. Μας αρέσει να βλέπουμε θανάτους. Στις ταινίες εννοώ. Και κάποιοι θάνατοι μας αρέσουν περισσότεροι. Ίσως οι βίαιοι, ίσως οι συμβολικοί, ίσως αυτοί που δεν μας αφήνουν να κοιμηθούμε ήσυχοι τα βράδια. Να 10 θάνατοι σε ταινίες που με συντροφεύουν από τότε που τις είδα.
Ψυχώ (1960), Άλφρεντ Χίτσκοκ
Μην είναι η σκηνή του ντους ο πιο διάσημος φόνος στην ιστορία του κινηματογράφου; Ο Hitchcock τόλμησε αυτό που δεν είχε κάνει κανείς άλλος μέχρι τότε. Σκότωσε την πρωταγωνίστρια του λίγο μετά την αρχή της ταινίας σε μια έξοχη σκηνή φόνου για την οποία ο Truffaut είχε πει ότι «ήταν ένας φόνος που έμοιαζε περισσότερο με βιασμό». Από τότε χάνουμε ένα χτύπο καρδιάς μας κάθε φορά που κάποιος τραβάει απότομα την κουρτίνα της μπανιέρας.
Alien (1979), Ρίντλεϋ Σκοτ
Είναι η ώρα του γεύματος. Το πλήρωμα του διαστημοπλοίου κάθεται στο τραπέζι για να φάει και ο Kane αρχίζει να αισθάνεται περίεργα, σαν να πνίγεται από το φαγητό και αρχίζει να βήχει. Οι υπόλοιποι τον ξαπλώνουν στο τραπέζι για να το βοηθήσουν και τότε συμβαίνει μια ομορφιά. Το στήθος του Kane εκρήγνυται και από μέσα του ξεπροβάλλει ένα κεφαλάκι alien. Σκηνή ιδανική να την παρακολουθήσει κάποιος κατά τη διάρκεια του κυριακάτικου γεύματος.
Η σιωπή των αμνών (1991), Τζόναθαν Ντέμι
Ο Χάνιμπαλ Λέκτερ βρίσκεται σε προσωρινό κελί και οι δύο φύλακες του θεωρούν ότι το να του σερβίρεις φαγητό είναι εύκολη υπόθεση. Γι’ αυτό και ο ένας καταλήγει χωρίς πρόσωπο και ο άλλος μετατρέπεται σε ματωμένο άγγελο. Όταν ήμουν έφηβη αυτή τη φωτογραφία την είχα καρφιτσώσει στον πίνακα ανακοινώσεων πάνω από το γραφείο μου. Καταλαβαίνεις.
Εφιάλτης στον δρόμο με τις λεύκες (1984), Γουές Κρέιβεν
O πιτσιρικάς Johnny Depp αποκοιμιέται, το κρεβάτι τον ρουφάει και το επόμενο λεπτό τον ξερνάει σε ένα τρελό σιντριβάνι αίματος που λερώνει ταβάνι, τοίχους και τα εφηβικά όνειρα του άτυχου Johnny.
Κουρδιστό Πορτοκάλι (1971), Στάνλεϋ Κιούμπρικ
Ο Alex εισβάλλει στο σπίτι της Catlady, αρπάζει έναν τεράστιο φαλλό που διακοσμεί ως έργο τέχνης το σπίτι της, αυτή αρπάζει μια προτομή του Μπετόβεν και η μάχη ξεκινά. Φαλλός εναντίον Μπετόβεν σημειώσατε 1. “naughty, naughty, naughty”
Ο σημαδεμένος (1983), Ρόμπερτ Ντε Πάλμα
O πιο θριαμβευτικός θάνατος ανήκει δικαιωματικά στον Tony, που μόλις έχει βουτήξει τη μούρη του στην κόκα και είναι έτοιμος για όλα. Το αίμα του βάφει κόκκινο το νερό της πισίνας ενώ επιπλέει μπροστά σε ένα άγαλμα με την φωτεινή επιγραφή “The World Is Yours.”
Ο Χάρι Πότερ και οι κλήροι του θανάτου, μέρος 1 (2010), Ντέιβιντ Γέιτς
Νομίζω ότι δεν έχω σπαράξει έτσι σε ταινία όπως βλέποντας τον θάνατο του αξιαγάπητου Ντόμπι στα χέρια του Χάρι Πότερ. “Such a wonderful place to be with friends” λέει το ξωτικό κι εγώ νομίζω ότι αυτή η φράση περικλείει όλο το νόημα της ζωής. Είναι ένα πανέμορφο μέρος επειδή υπάρχουν οι φίλοι. Κλάψτε.
Άσε το κακό να μπει (2008), Τόμας Άλφρεντσον
Σε αυτό το υπέροχο, σουηδικό, παγωμένο αριστούργημα ο τρόμος δεν προκαλείται από το βαμπίρ κοριτσάκι αλλά από την μοναξιά. Σε ένα ανεπανάληπτο φινάλε ο Oskar σώζεται από την Eli, που κατακρεουργεί τα αγόρια που τον βασανίζουν. Ποτέ άλλοτε δεν έχω χαρεί τόσο πολύ που είδα ένα κομμένο παιδικό χέρι να βυθίζεται στα νερά μιας πισίνας.
To νόημα της ζωής (1983), Monty Python
Ο θάνατος χτυπά την πόρτα τους. Τον υποδέχονται με τον καλύτερο τρόπο και τον καλούν στο τραπέζι τους. Έχει έρθει να τους πάρει, είναι ήδη νεκροί, δεν το ξέρουν, τους το ανακοινώνει, τον αμφισβητούν, με κουτοπόνηρο ύφος τον ρωτούν πώς έτυχε να πεθάνουν όλοι μαζί, ο Mr. Death τους δείχνει το μους σολομού κι εκείνοι το παίρνουν απόφαση. Μόνο ο ένας, ενώ ακολουθεί, διαμαρτύρεται “Ηey, I didn ‘t eat the mousse”. Ο θάνατος α λα Monty Python.
Τελευταία έξοδος: Ρίτα Χέιγουορθ (1994), Φρανκ Ντάραμποντ
O Brooks Hatlen αποφυλακίζεται μετά από 49 χρόνια. Έχει ξεχάσει πώς είναι να ζεις εκτός φυλακής. Περνά τις μέρες του μόνος, δεν ταιριάζει πουθενά. Πριν κρεμαστεί χαράζει στο έπιπλο. Brooks was here. Κι αυτό δεν χρειάζεται παραπάνω ανάλυση από εμένα.