Αυτή είναι η Χειρότερη Ομάδα της Χρονιάς

 Τον περασμένο Μάρτιο είχε περιγραφεί σαν ένα «συναρπαστικό πρότζεκτ»,  που θα έπαιζε σ’ ένα «γήπεδο ονείρων». Ήταν όταν ξεκινούσε η σεζόν στην Α Lyga της Λιθουανίας, για την Νταϊνάβα από την 60.000 κατοίκων πόλη του Άλιτους, στο νότο της βαλτικής χώρας. Μόλις είχε ολοκληρωθεί η εξαγορά της ομάδας από τον παλιό ιταλό χαφ, Τζιουζέπε Γκρέκο, που έκανε μια σεβαστή καριέρα στo σκληρό κάλτσιο των 80s, κυρίως με τα ασπρόμαυρα της Άσκολι.

Ο Γκρέκο εμφανίστηκε ως βασικός επενδυτής παρέα με τον γάλλο μάνατζερ Μαρκ Φουρμό, ο οποίος είχε ξανακουστεί το Δεκέμβριο του 2011, όταν και εμφανίστηκε μιλώντας σε ιταλική ιστοσελίδα ως εκπρόσωπος του Εντέν Αζάρ τον καιρό που φημολογούταν η φυγή του από τη Λιλ. Λίγες μέρες αργότερα ο Φουρμό αναγκάστηκε δημόσια να δηλώσει ότι όσα διάδωσε σχετικά με πιθανή μεταγραφή του Αζάρ στη Μάνστεστερ Σίτι ήταν προσωπικές του απόψεις, «ως αναλυτή του διεθνούς ποδοσφαίρου και όχι ως μάνατζερ του παίκτη».  Το δίδυμο των Γκρέκο και Φουρμό δεσμεύτηκαν ότι χάρη στις άκρες τους σε Ιταλία, Γαλλία και Αργεντινή, σε συνδυασμό φυσικά με το ρευστό που θα έριχναν, θα έφερναν στην ομάδα σούπερ υλικό, ικανό να τη φτάσει μέχρι την πρώτη 5άδα του μεγάλου πρωταθλήματος της χώρας, σε ασυνήθιστα δηλαδή ύψη, αν σκεφτεί κανείς όταν την αμέσως προηγούμενη χρονιά είχε γλιτώσει στο τσακ τον υποβιβασμό. Ακόμα πιο ψαρωτικό ήταν το όνομα του κόουτς που προσέλαβαν, αυτό του Σεργκέι Αλεΐνικοφ, παλιάς χαφάρας από τη Λευκορωσία, βασικού μέλους της υπερηχητικής ΕΣΣΔ του Λομπανόφκσι και με σημαντική συνεισφορά στη Γιουβέντους που πήρε το Ουέφα το 1990 κόντρα στη Φιορεντίνα. Δεν παρέλειψαν βέβαια να τονίσουν ότι κύριος στόχος θα ήταν η ανάδειξη του πλούσιου ντόπιου ταλέντου, γι’ αυτό και στον κορμό της ομάδας θα περιλαμβάνονταν κάμποσοι νεαροί Λιθουανοί. Το τιμ εμφανίστηκε σύσσωμο και φιλόδοξο στο πανηγυρικό διοικητικό συμβούλιο στις αρχές Μαρτίου.

Γρήγορα πάντως τα ερωτηματικά άρχισαν να πληθαίνουν, ειδικά από τη στιγμή που η σέντρα του πρωταθλήματος βρήκε την Νταϊνάβα χωρίς να έχει εμφανιστεί ούτε σε ένα φιλικό παιχνίδι. «Ένα καλά κρυμμένο μυστικό», περιγραφόταν από τα τοπικά δημοσιεύματα-αφιερώματα στην έναρξη της σεζόν 2014, κι ενώ τα funds δεν είχαν απελευθερωθεί ακόμα, με αποτέλεσμα η ομάδα να παραταχτεί στην πρεμιέρα όχι μόνο με κορμό τους νέους εγχώριους 18άρηδες, αλλά συνολικά μόνο με τέτοιους. Ήταν στην πόλη Κλαϊπέντα, απέναντι στην Άτλαντας, δευτεραθλήτρια του 2013, δυνατό όνομα δηλαδή στην έτσι κι αλλιώς ταπεινού επιπέδου Α’ Εθνική της χώρας. Η εικόνα του ματς ήταν στο στιλ «6-0 αντί 12-0».

Πέρα από την εξάρα, η εικόνα της ομάδας να φοράει πορτοκαλί προπονητικές σαλιάρες που έκρυβαν τα νούμερα των παικτών για να ξεχωρίζουν από τους ομόχρωμους αντίπαλούς τους, έφερε ακόμα περισσότερα σύννεφα στο συναρπαστικό πρότζεκτ. Η συνέχεια ήταν καταιγίδα: στα εφτά ματς που ακολούθησαν, η ακτίνα του σκορ κυμάνθηκε από τα 3 μέχρι τα 8, πάντα αναπάντητα γκολ στα δίχτυα της Νταϊνάβα. Έτσι κύλισαν οι 2 πρώτοι μήνες, με 0 βαθμούς και 0-42 γκολ, γεγονός που άρχισε να σχολιάζεται και από στοιχηματική άποψη, πως η ομάδα αυτή δηλαδή ήταν η χαρά του over και του goal/no goal, σε μια λίγκα που έτσι κι αλλιώς έχει θεωρηθεί εδώ και καιρό –και έως κάποιο βαθμό- χειραγωγούμενη από ασιατικές εταιρείες του είδους. Την 8^η αγωνιστική, στον εκτός έδρας αγώνα με τη Σουντούβα (0-5)  ο 19άρης χαφ Νέντας Τσεπλίνσκας σκόραρε δύο αυτογκόλ στα δίχτυα της Νταϊνάβα και δύο εβδομάδες αργότερα, στο ξεκίνημα του β’ γύρου απέναντι στην Άτλαντας (0-7) πρόσθεσε ένα τρίτο, πλασάροντας από κοντά στην κενή εστία, γεγονός που του έδωσε πινελιές διεθνούς δημοσιότητας στο στιλ «ο χειρότερος συμπαίκτης στον κόσμο».

Αν το Άλιτους είχε ακουστεί ποτέ, αυτό ήταν μάλλον το 2011, όταν διοργάνωσε έναν όμιλο του λιθουανικού Ευρωμπάσκετ –από εκεί έφυγε η Εθνική του Ζούρου με 4-1 ρεκόρ. Γνωστό το σέβας που απολαμβάνει το μπάσκετ της χώρας, όμως το ποδόσφαιρο προσπερνιέται αδιάφορα, εκτός από σπάνιες περιπτώσεις σαν κι αυτή της  Νταϊνάβα: η διαφορά γκολ τη 13^η αγωνιστική χτύπησε τιλτ, 1-73, και τότε ο Γκρέκο αποφάσισε να αλλάξει προπονητή, φέρνοντας στη θέση του Αλεΐνικοφ, που μπορούσε να καμώνεται μόνο γι’ αυτό το ένα γκολ υπέρ, τον Μάρκο Ρατζίνι, κόουτς από το Σαν Μαρίνο, του πιο χαρακτηριστικού σάκκου του μποξ, όταν μιλάμε για ποδόσφαιρο. Ω του θαύματος όμως, στην πρεμιέρα του Ρατζίνι στον πάγκο, μια αλλιώτικη Νταϊνάβα πέτυχε αναπάντεχη νίκη, έστω κόντρα στην προτελευταία ομάδα της κατηγορίας, Μπάνγκα (2-0), γεγονός που ήταν λογικό να πανηγυριστεί με το πατροπαράδοτο κουβάρι.

Το ερώτημα ίδιο παντού στον κόσμο, αν δηλαδή ο Ρατζίνι είναι μάγος: «το Μόντε Κάρλο έχει ένα περίφημο φεστιβάλ τσίρκου, όμως εγώ είμαι από το Σαν Μαρίνο», πρωτοτύπησε ο περιχαρής κόουτς, συμπληρώνοντας ότι απλά έκανε κάποιες μικροαλλαγές σε θέσεις και τακτική σε άμυνα και επίθεση, και μίλησε στους παίκτες καλώντας τους να πιστέψουν στις δυνατότητές τους μένοντας συγκεντρωμένοι μέχρι το τέλος. «Φυσικά χρειαστήκαμε και πολλή-πολλή τύχη», συμπλήρωσε, θέτοντας ως τρελό στόχο τη σωτηρία της ομάδας «με τις απαραίτητες προσθήκες παικτών ως το ξεκίνημα του γ’ γύρου τον Ιούλιο, έχω μιλήσει σχετικά με τον πρόεδρο» (στην A Lyga της Λιθουανίας συμμετέχουν 10 ομάδες και παίζουν μεταξύ τους σε 4 γύρους, 36 ματς, σαν το παλιό σκοτσέζικο σύστημα δηλαδή).

Και πραγματικά, παρόλο που ύστερα από τον θρίαμβο η Νταϊνάβα γύρισε στα ίδια –και χειρότερα, αφού στα παιχνίδια που αμέσως ακολούθησαν έφαγε 8, 9, μέχρι και 12 γκολ (ρεκόρ, από την ανελέητη Άτλαντας),  η διοίκηση έκανε το καθήκον της στις θερινές μεταγραφές, φέρνοντας ένα μπουλούκι από 17 παίκτες με προέλευση κυρίως από Ιταλία, αλλά και Γαλλία, Κροατία και Αφρική (Σενεγάλη και Νιγηρία). Εννοείται βέβαια ότι μιλώντας για Ιταλία, οι παίκτες που ήρθαν στην ομάδα είχαν προϋπηρεσία που έφτανε το πολύ μέχρι τη Δ’ κατηγορία. Π.χ. ο πιο έμπειρος που ήρθε να στελεχώσει, ο 27χρονος δεξιός μπακ Φάμπιο Ποσάνιο, έφυγε από την ομάδα Πορτοσουμάγκα του Βένετο όταν αυτή αγωνιζόταν στη Λέγκα Προ Σεκόντα, δηλαδή τη Δ’ ιταλική κατηγορία, ενώ στις αρχές του 2014 βρέθηκε στη Β’ Λετονίας (Λιεπάγια 1625), λίγους μήνες δηλαδή προτού κατηφορίσει στο Άλιτους. Μπορείτε να πάρετε μια γεύση από την ασυνήθιστη καριέρα του στο προσωπικό του youtube:

Έτσι κι αλλιώς η ανανέωση του υλικού έδωσε περιθώριο στον Ρατζίνι να εκδηλώσει την αισιοδοξία του, σε στιλ «πάμε φέτος να σωθούμε και του χρόνου χτυπάμε Ευρώπη». Τα αποτελέσματα όμως δεν τον δικαίωσαν, οι ήττες συνεχίστηκαν με παρόμοιους ρυθμούς, με χαμηλότερα τουλάχιστον σκορ. «Κάναμε 11 ματς σερί χωρίς να δεχτούμε πάνω από 4 γκολ», δήλωνε προς τα τελειώματα της σεζόν ο κόουτς. Ευτυχώς δηλαδή που δεν πνίγηκε και κανείς, σαν να λέμε… Ακόμα και στο Κύπελλο, όπου οι εύκολες κληρώσεις γέννησαν κάποιες προσδοκίες, ήρθε ο αποκλεισμός από τα ημιτελικά ύστερα μάλιστα από εκτός έδρας νίκη 2-0 στον α’ αγώνα, από την ομάδα Σίλας, της Β’ κατηγορίας, που έβαλε ένα παραπάνω στη ρεβάνς (0-3).

Κάπου στις αρχές του Νοέμβρη, όταν πια δεν είχε απομείνει κανένα αγωνιστικό κίνητρο σ’ αυτό το θαμπό δημιούργημα, άρχισαν να βγαίνουν προς τα έξω φήμες για σοβαρά προβλήματα επιβίωσης των παικτών, ειδικότερα αυτού του τάγματος των φτωχών λεγεωνάριων που αργούσαν πολύ να δουν Λίτας (τοπικό νόμισμα μέχρι τις 31 Δεκ., όταν και παραδίδει στο Ευρώ) στο λογαριασμό ή στο χέρι τους. «Μας συμπεριφέρονται σαν σκλάβους. Πολλοί από μας, ειδικά οι ξένοι, παίζουν με άδειο στομάχι. Είδα έναν απ’ αυτούς να λιποθυμάει στο δρόμο μετά από έναν αγώνα», περιέγραφε ανώνυμα τη δραματική κατάσταση ένας ντόπιος παίκτης, σε ιστοσελίδα της πόλης. Συμπλήρωσε μάλιστα ότι επειδή η διοίκηση πλήρωσε μόνο τον  1^ο μήνα στο συγκρότημα κατοικιών που νοίκιασε για τους παίκτες, εκείνοι έπρεπε να φύγουν και μετακόμισαν σε ένα ξενοδοχείο κι έπειτα διώχτηκαν κι από εκεί και φιλοξενούνταν στα σπίτια ντόπιων συμπαικτών τους.

Η πιέση από τις φήμες και τα δημοσιεύματα που έπιαναν όλη αυτή τη γκάμα των ατασθαλιών, από τα στοιχήματα μέχρι την κακομεταχείριση των παικτών, έκανε τον Γκρέκο, που για καιρό έλειπε στην Ιταλία, να εμφανιστεί με γραπτή δήλωση στην οποία τόνισε ότι ουσιαστικά παρέλαβε καμένη γη, μια απασφαλισμένη χειροβομβίδα με ένα μεγάλο χρέος από τους προηγούμενους το οποίο μπλόκαρε τις μεταγραφές στην αρχή της σεζόν. Επειδή όμως η διοίκησή του ρύθμισε τις οφειλές, έστω και παντελώς αβοήθητη από τον δήμο και την τοπική κοινωνία, όπως δεν παρέλειψε να υπογραμμίσει, τα πράγματα μπήκαν σε μια σειρά από το καλοκαίρι και μετά, οπότε και η «ομάδα εμφανίστηκε ανταγωνιστική, ακόμα και απέναντι στους ισχυρούς της λίγκας». Με άλλα λόγια, φέραμε το πλοίο πάλι σε ήρεμα νερά, γι’ αυτό λοιπόν «σταματήστε να ρίχνετε λάσπη στη θρυλική Νταϊνάβα!», υπερθεμάτισε προτού προειδοποιήσει για νομικές συνέπειες σε περίπτωση που οποιοσδήποτε συνεχίσει τις  κατηγορίες. Η σεζόν τέλειωσε το περασμένο Σάββατο (29/11) μέσα στη βαρυχειμωνιά των -8^ο C, με την 31^η ήττα σε 36 αγώνες της Νταϊνάβα, στην έδρα στην Τρακάι, ένα φτωχό 0-1 που έκλεισε τον λογαριασμό στα 143 γκολ κατά, έναντι 12 υπέρ, πιθανότατα η χειρότερη επίδοση για ευρωπαϊκή ομάδα Α’ κατηγορίας στα φετινά πρωταθλήματα.