Από το ξύλο του 67, στα όνειρα του 26

Το Διηπειρωτικό του 2013

 Μαρακές και Αγκαντίρ: δεν είναι οι μεγαλύτερες, σίγουρα όμως είναι από τις πιο τουριστικές και κοσμοπολίτικες πόλεις του Μαρόκου, αυτές που επιλέχτηκαν να φιλοξενήσουν τις 7 ομάδες και τους 8 συνολικά αγώνες της φετινής διοργάνωσης. τις ώρες που θα παίζονται τα παιχνίδια, η θερμοκρασία στα γήπεδά τους (Σταντ ντε Μαρακές και Σταντ Αντράρ αντίστοιχα, και τα δύο 45.000 θέσεων) αναμένεται γύρω στους 15 βαθμούς, πολύ ευχάριστη δηλαδή για την εποχή. Επίσης οι ώρες των αγώνων θα είναι για πρώτη φορά τόσο τηλεοπτικές για τους ευρωπαίους τηλεθεατές. Οι περισσότεροι μάλλον δεν θυμούνται ότι το Μαρόκο έχει υποστηρίξει μέχρι τέλους  4 φορές (1994, 1998, 2006, 2010)  την υποψηφιότητά του να διοργανώσει το (μεγάλο) Παγκόσμιο Κύπελλο. Πιο κοντά στην επιτυχία βρέθηκε το 2010, όταν ήταν δεδομένο ότι το Μουντιάλ θα διοργανωθεί στην Αφρική, ωστόσο ηττήθηκε με μικρή διαφορά (14-10) από τη Νότια Αφρική. Ο γνωστός Μπλάτερ της Fifa έχει επανειλημμένα δηλώσει ότι το φετινό διηπειρωτικό είναι ένα τεστ για το Μαρόκο στο δρόμο για την ανάθεση του Μουντιάλ του 2026, όπου είναι πιθανό η Αφρική να γίνει οικοδέσποινα του κόσμου για 2η φορά. Προς το παρόν το Μαρόκο έχει καπαρώσει και το συλλογικό Μουντιάλ του 2014, με τη συνέχεια από εκεί και μετά να αναμένεται να δοθεί στην Ινδία.

Το εναρκτήριο ματς των μικρών: από τo 2005 και μετά, όταν το τουρνουά πήρε το τρέχον του φορμά και μετατράπηκε σε μικρό Μουντιάλ, εκτός από τους 6 ηπειρωτικούς πρωταθλητές από τις ζώνες της Fifa συμμετέχει και μια 7η ομάδα, η πρωταθλήτρια της χώρας που φιλοξενεί τη διοργάνωση. Παραδοσιακά θεωρούμενη ως η πιο θεαματική ομάδα στο Μαρόκο, κι ας μην έπαιρνε τα πρωταθλήματα, η Ράτζα Καζαμπλάνκα έχει κυριαρχήσει στο ποδόσφαιρο της χώρας την τελευταία 15ετία, στην οποία οι άνθρωποι της θεωρούν ότι έχει καθιερώσει ένα στιλ παιχνιδιού αντίστοιχο με το καταλανικό τίκι-τάκα. Ωστόσο η μέχρι στιγμής φετινή της πορεία τη φέρνει στην 5η θέση του εγχώριου πρωταθλήματος, απογοητευτική για τους πολυπληθείς οπαδούς της, που θεωρούνται οι πιο τρελαμένοι στο Μαρόκο. Γι’ αυτό και στα τέλη Νοέμβρη προχώρησε στην κλασική κίνηση αντικαθιστώντας τον προπονητή και παλιό θρύλο της ομάδας, Μοχάμεντ Φακίρ, με τον τυνήσιο γυρολόγο Φαουζί Μπενζαρτί. Για να μη θεωρηθεί παρείσακτη, η Ράτζα θα πρέπει να νικήσει στον προκριματικό και εναρκτήριο αγώνα τον πιο τακτικό θαμώνα της διοργάνωσης, την ημιεπαγγελματική Όκλαντ Σίτι από τη Νέα Ζηλανδία, η οποία συμμετέχει σχεδόν χρόνο παρά χρόνο, αφού έχει ελάχιστους αντιπάλους στη ζώνη της Ωκεανίας. Σε μία από τις τέσσερις ως σήμερα εξορμήσεις της σε Παγκόσμιο Συλλόγων η Όκλαντ κατάφερε να χτυπήσει τον οικοδεσπότη μέσα στο σπίτι του: ήταν το 2009 απέναντι στην Αλ Αχλί από το Ντουμπάι.

Μοντερέι: όχι το Μοντερέι της Καλιφόρνια (International Pop Festival, Summer of Love κ.λπ.), αλλά εκείνο του Βορειανατολικού Μεξικού, όπου 6 μήνες το χρόνο το θερμόμετρο κινείται λίγο πάνω-λίγο κάτω από τους 40 βαθμούς. Η ομάδα της πόλης που εκπροσωπεί τη ζώνη Βόρειας και Κεντρικής Αμερικής (Concacaf), έχοντας πετύχει τρεις σερί κατακτήσεις του Τσάμπιονς Λιγκ της περιοχής, συμμετέχει ευνόητα για τρίτη διαδοχική χρονιά στο Διηπειρωτικό. Πέρσι (2012) η Μοντερέι πέτυχε την 1η της νίκη κόντρα στους κορεάτες της Ουλσάν Χιουντάι (3-1), για να λυγίσει στον ημιτελικό απέναντι στην Τσέλσι (1-3). Φέτος το πρόγραμμα μοιάζει πιο βατό, για μια ομάδα που έχει αρκετούς έμπειρους και ικανούς ποδοσφαιριστές, όπως τον χιλιανό φορ και θρύλο της ομάδας Ουμπέρτο Σουάζο, αλλά και τον αργεντινό μεσοεπιθετικό Σέζαρ Ντελγκάδο, με καλή θητεία στη Λιόν. Το σίγουρο είναι ότι του χρόνου η Μοντερέι δεν θα διευρύνει το σερί της, αφού δεν συμμετείχε καν στο δικό της Τσάμπιονς Λιγκ της φετινής σεζόν.

Μαρτσέλο Λίπι: η επιστροφή του Πολ Νιούμαν σε μια μεγάλη διεθνή διοργάνωση, ύστερα από το τραυματικό Μουντιάλ του 2010 για τη Σκουάντρα Ατζούρα, γίνεται μέσω Κίνας. Η Γκουανγκζού Εβεργκράντε ήταν αυτή που του πρόσφερε το σπέσιαλ συμβόλαιο (περίπου 30 εκ Є για δυόμισι χρόνια) που θα τον έκανε να γυρίσει σε πάγκο συλλόγου 8 χρόνια αφότου έφυγε από τη Γιουβέντους. Κι εκείνος δεν τους έχει απογοητεύσει καθόλου ως τώρα, αφού με τη μπαγκέτα του η ομάδα κέρδισε τα δύο τελευταία πρωταθλήματα στη χώρα, μαζί και το Ασιατικό Τσάμπιονς Λιγκ του 2013, για πρώτη φορά στην ιστορία της. Το πιο σημαντικό, ο κόσμος στις κερκίδες του γηπέδου της Γκουναγκζού τα τελευταία 3 χρόνια έχει διπλασιαστεί, από τις 20.000 στις 40.000 κατά μέσο όρο. Κι αν οι περισσότεροι στην Ευρώπη νομίζουν ότι οι κινέζοι δεν το ‘χουν γενικά με το ποδόσφαιρο, ίσως έχουν βρει τον κατάλληλο άνθρωπο να τους πάει κάποια βήματα μπροστά. “Αργά ή γρήγορα θα με καταλάβουν”, είχε πει για τους νέους του παίκτες μόλις πάτησε το πόδι του στην Γκουανγκζού, την πόλη των 15 εκατομμυρίων κατοίκων στα νοτιονατολικά της Κίνας. Σήμερα, ενάμισι χρόνο μετά, δηλώνει ότι “το μεγαλύτερο κομπλιμέντο που  ακούω αυτόν τον καιρό, είναι ότι η Γκουανγκζού δεν μοιάζει με ασιατική ομάδα”.  Κι αυτό παρόλο που μόλις 4 από τους παίκτες της ομάδας δεν είναι Κινέζοι, με το βραζιλιάνικο επιθετικό δίδυμο των Έλκεσον και Μουρίκι να κάνει πάντως θραύση, απειλώντας τουλάχιστον τον πρώτο αντίπαλο της Εβεργκράντε στα προημιτελικά, την πρωταθλήτρια Αφρικής Αλ Αχλί  (14/12).

Μοχάμεντ Αμπουτρίκα: τα επιτεύγματά του είναι πολλά και πολυεπίπεδα, γι’ αυτό και αποτελεί λαϊκό είδωλο μεγάλης ακτινοβολίας για την Αίγυπτο. Έχει αποκληθεί ο καλύτερος  μορφωμένος ποδοσφαιριστής στον κόσμο, αφού διαθέτει πτυχίο φιλοσοφίας από το Πανεπιστήμιο του Καΐρου και ταυτόχρονα έχει ξεπεράσει τις 100 διεθνείς συμμετοχές και έχει σηκώσει όλα τα εφικτά τρόπαια, ενώ ακόμα περισσότερες είναι οι ατομικές του διακρίσεις. Παράλληλα, εχει κοινωνική δράση, φιλανθρωπικό έργο και παίρνει φιλοδημοκρατικές, φιλειρηνικές θέσεις σε μια τρικυμιώδη περίοδο για την Αίγυπτο, που εκτός των άλλων σημαδεύτηκε και από μια ποδοσφαιρική τραγωδία, με πολιτικές προεκτάσεις. Το μακελειό της 1ης Φεβρουαρίου του 2012 με τους 79 νεκρούς στο στάδιο του Πορτ Σάιντ, στη διάρκεια του αγώνα της Αλ Μασρί με την Αλ Αχλί έδειξε να δίνει άδοξο τέλος στην καριέρα του, ωστόσο ο Αμπουτρίκα ανακάλεσε τη δήλωσή του για αποχώρηση και ξαναγύρισε στην αγαπημένη του Αλ Αχλί, οδηγώντας τη σε άλλες δύο κατακτήσεις του Αφρικάνικου Τσάμπιονς Λιγκ (2012, 2013), φτάνοντας συνολικά τις 5. Έχει μείνει στην ιστορία ένα περιστατικό που διηγήθηκε ένας παλιός προπονητής του όταν έπαιζε στην προηγούμενη ομάδα του, την Τερσάνα της Γκίζα, όταν ο Αμπουτρίκα, επέμεινε και τελικά έπεισε τους ανθρώπους της ομάδας να μην του δώσουν περισσότερα χρήματα από έναν άλλο συμπαίκτη του, με τον οποίο θα ανανέωναν τα συμβόλαιά τους την ίδια μέρα. Στα 35 του σήμερα, έχει ήδη ανακοινωθεί ως ένας από τους 10 υποψήφιους για τον τίτλο του καλύτερου αφρικανού ποδοσφαιριστή της χρονιάς, που απονέμει σε ετήσια βάση η Αφρικανική Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου (CAF).

Καλώς τα Παιδιά: εντάξει, για τον Ροναλντίνιο μαθαίνουμε κανένα νέο πού και πού, όμως λίγοι είναι αυτοί που θα δήλωναν βέβαιοι ότι ο Ζιλμπέρτο Σίλβα εξακολουθεί να παίζει μπάλα, και μάλιστα σε επίπεδο τόσο υψηλό όσο ένας τελικός του Κόπα Λιμπερταδόρες και τώρα ένα Διηπειρωτικό. Σε αντίθεση πάντως με τον Ρόνι ο Ζιλμπέρτο σπάνια αγωνίζεται πια βασικός, ωστόσο έζησε από κοντά, κυρίως από τον πάγκο αλλά και με κάποιες συμμετοχές, την επική πορεία της σχετικά μικρούλας Ατλέτικο Μινέιρο μέχρι τον θρίαμβο του Ιουλίου, με τις δύο ανατροπές τού σε βάρος της 0-2 σε ημιτελικούς και τελικούς που της χάρισαν, στα πέναλτι, το πρώτο Κόπα Λιμπερταδόρες στην ιστορία της. Ουσιαστικά το Μπέλο Οριζόντε, έδρα τόσο της Ατλέτικο όσο και της Αμέρικα Μινέιρο μοιάζει να αποτελεί τον τελευταίο σταθμό για τον Ζιλμπέρτο, στην ολοκλήρωση μιας κυκλικής πορείας που είχε ξεκινήσει από τις δύο ομάδες της πόλης το 1997. Από το μεθυστικό φετινό καλοκαίρι και μετά, η Ατλέτικο Μινέιρο χάραξε μια μέτρια πορεία, που την έφερε τελικά στην 8η θέση του βραζιλιάνικου πρωταθλήματος, το οποίο έτσι κι αλλιώς έχει κατακτήσει μόνο μία φορά (1971). Στα τέλη Σεπτεμβρίου ο Ροναλντίνιο έπαθε μια βαριά θλάση στον προσαγωγό που αναμενόταν να τον κρατήσει εκτός μέχρι το τέλος του χρόνου, όμως εκείνος ανένηψε πιο γρήγορα και πρόλαβε να αγωνιστεί στο ματς της τελευταίας αγωνιστικής του Μπραζιλεϊράο, πριν λίγες μέρες, όπου μάλιστα σκόραρε και τα δύο γκολ της Μινέιρο κόντρα στην Μπαΐα. Έτσι τόσο αυτός, στα 34, όσο και ο αόρατος τοίχος Ζιλμπέρτο στα 37, θα δώσουν το παρών στην πρώτη περιπέτεια της ασπρόμαυρης ομάδας σε ένα Μουντιάλ Συλλόγων. Το ξεκίνημά τους είναι προγραμματισμένο κατευθείαν για τον ημιτελικό του Μαρακές (18/12), πιθανότατα απέναντι στην επικίνδυνη Μοντερέι.

Αυτή θα το πάρει: Η Μπάγερν Μονάχου, και μάλλον πολύ άνετα.