Οι Άγγελοι της Χαράς ξεκίνησαν τη δράση τους το 2011. Ο βασικός πυρήνας της ομάδας αποτελείται από την Νίκη (που εκτός από ηθοποιός είναι και συγγραφέας των έργων που ανεβάζει η ομάδα), την Αγγελική, τον Νίκο Σουλιώτη, καθηγητή ρυθμολογίας και κρουστών, την Cristina Baptista, χορεύτρια από την Λατινική Αμερική και δασκάλα sampatherapy (μια μέθοδο που βελτιώνει τις ψυχο-σωματικές ικανότητες με ευχάριστο και αρμονικό τρόπο) την Σοφία, ηθοποιό, τον Αντώνη Σταματόπουλο, μουσικό και ηθοποιό και την Ειρήνη Δαπουλάκη εικαστικό. Επισκέπτονται νοσοκομεία, γηροκομεία, ιδρύματα, ορφανοτροφεία και μέσα από μουσικοθεατρικές εκδηλώσεις καθώς και καλλιτεχνικά δρώμενα μεταμορφώνουν την παραμονή των ανθρώπων σε αυτούς τους χώρους σε όσο πιο ευχάριστη, δημιουργική και ποιοτική γίνεται.
Η Popaganda τους συνάντησε στα παρασκήνια της παράστασης «Οι Νότες Βράχνιασαν» στο Νοσοκομείο Παίδων Αγλαΐα Κυριακού. Μιλήσαμε με την Αγγελική, το Νίκο και την Σοφία που πριν λίγα λεπτά, χάρισαν γέλια σε μικρούς και μεγάλους στο σαλονάκι του 2ου ορόφου του νοσοκομείου. Παιδιά και γονείς παρακολούθησαν παρέα την παράσταση και τα παιδιά καλούνταν να συμμετάσχουν έτσι ώστε να αντλήσουν δύναμη μέσα από την διάδραση για να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα υγείας που τους έχουν φέρει εκεί.
Η Αγγελική που πριν λίγο εισέπραξε την καλύτερη ανταμοιβή για το έργο της, δεκάδες παιδικές αγκαλιές, μιλάει για την πορεία των «Αγγέλων». «Η Νίκη μου πρότεινε να συνεργαστούμε. Στην αρχή ξεκινήσαμε χαλαρά, έπειτα όμως βλέποντας την ανταπόκριση στο έργο που προσφέραμε, αρχίσαμε να δρούμε πιο οργανωμένα. Ταυτόχρονα εκείνη την περίοδο, εγώ με την Σοφία, το Νίκο και τα άλλα παιδιά που είναι στους Άγγελους της Χαράς είχαμε ξεκινήσει έναν άλλο χώρο τεχνών, το Ασκητήριο, όπου ένα σκέλος των δράσεων του ήταν οι παραστάσεις σε ευπαθείς ομάδες. Οπότε όλοι οι δάσκαλοι του Ασκητηρίου συγχωνεύτηκαν με τους Αγγέλους και από ασκητές, γίναμε άγγελοι.
Όταν ξεκίνησα στους Αγγέλους ήμουν ακόμη στη δραματική σχολή. Σε κάποιο σημείο αναρωτήθηκα, “Τι κάνω εγώ εδώ; Αφού δεν μου αρέσει το θέατρο.” Δεν μου άρεσε ο ανταγωνισμός του θεάτρου, αλλά για κάποιο λόγο ένιωθα ότι πρέπει να συνεχίσω. Έτσι όταν μου έκανε την πρόταση η Νίκη, είπα ναι, αυτό θέλω να το κάνω και το θέατρο είναι το καλύτερο όπλο. Το να είσαι ηθοποιός εδώ, σε εμένα φαίνεται πολύ δευτερεύον. Ναι μεν πρέπει να ξέρεις να χρησιμοποιείς σωστά τα εκφραστικά σου μέσα, το σώμα σου και την φωνή σου, αλλά αυτό που λέω και στους εθελοντές μας, είναι ότι αυτό που χρειάζεται εδώ είναι να έχεις καρδιά. Για αυτό το λόγο επιλέγουμε τους εθελοντές ανάλογα με το αν πληρούν κάποιες άλλες προϋποθέσεις και τους εκπαιδεύουμε εμείς μετά στο πρακτικό κομμάτι. Είναι πολλοί οι ηθοποιοί που έχουν θελήσει να συμμετάσχουν, οι οποίοι είναι τέλειοι στα εκφραστικά μέσα, αλλά δεν τους επιλέγουμε καθώς τους λείπει κάτι άλλο. Είναι συγκεκριμένοι οι άνθρωποι που μπορούν να το κάνουν αυτό. Αυτή την στιγμή έχουμε γύρω στους τριάντα εθελοντές και περιμένουν πολλοί ακόμα για να τους εκπαιδεύσουμε. Πάμε σιγά – σιγά, καθώς δεν είναι εύκολο να το διαχειριστείς όλο αυτό, όποτε θέλουμε να είμαστε καλά προετοιμασμένοι.
Μας κάνει πολύ εντύπωση το πόσο συγκινείται ο κόσμος με τις δράσεις μας. Μια μέρα ήμουν στο ΚΕΠ για μια δουλειά και η διπλανή υπάλληλος που εξυπηρετούσε ξαφνικά σταμάτησε και άρχισε να κλαίει. Τη ρώτησα τι συνέβη και μου είπε πως με είχει δει τον περασμένο Νοέμβρη στο Αγλαΐα Κυριακού. Έτσι όπως έκλαιγε τρόμαξα πως θα έχει πάθει κάτι το παιδί της. Ευτυχώς όλα ήταν καλά, αλλά μου είπε πως συγκινήθηκε πραγματικά με αυτό το συναίσθημα που τους μεταδώσαμε. Μάλιστα αυτό έτυχε μια μέρα που ήμαστε και μείς κάπως χάλια και αυτό μας έδωσε απίστευτη δύναμη.
Μερικές φορές περνάμε και από τα δωμάτια για να φωνάξουμε τα παιδιά να παρευρεθούν καθώς, μερικά αν δεν μας δουν δεν βγαίνουν. Μια μητέρα μόλις μας είδε άρχισε να κλαίει και έτσι βρήκα την ευκαιρία να ρωτήσω τι είναι αυτό που τους συγκινεί τόσο πολύ, γιατί μεταξύ μας μου φαίνονταν και λίγο υπερβολικό. Τη ρώτησα λοιπόν, αν είναι το κείμενο που την συγκινεί, το μήνυμα που ακούει. Τότε μου απάντησε πως από ένα σημείο και ύστερα δεν δίνουν καν βάση σε αυτό που λέμε, αλλά πως είναι το ρεύμα που μεταδίδουμε που δεν μπορούν να μας ξεχάσουν μετά. Μάλιστα μας είχε τραβήξει και βίντεο με το κινητό και ο γιος της τής ζητούσε να του το δείχνει κάθε τρεις και λίγο.
Προσωπικά έχω συνηθίσει και έχω εκπαιδευτεί να μην βαραίνομαι ψυχολογικά από όσα μπορεί να συναντήσω και αυτό είναι ένα μάθημα που πήρα όταν πήγα εθελόντρια στο ΠΙΚΠΑ. Εκεί μου είπαν πως πρέπει να το κάνω μονάχα αν μπορώ να το διαχειριστώ και αυτή την πληροφορία την έβαλα βαθιά μέσα μου. Είναι αλήθεια πως στην πράξη απομακρύνεσαι τελικά από τα δικά σου συναισθήματα και βλέπεις τη μεγάλη εικόνα, εστιάζεις στον στόχο.
Υπήρξε μόνο μια συγκεκριμένη στιγμή που με κλόνισε. Ήταν μια περίπτωση με ένα κοριτσάκι που είχαμε πάει στο δωμάτιό του να παίξουμε, γιατί κάποιες φορές παίζουμε σε δωμάτια για παιδιά που δεν μετακινούνται. Ξεκινήσαμε λοιπόν να παίζουμε και έβλεπα ότι το βλέμμα του παιδιού ήταν παγωμένο. Ήταν σαν να μην υπήρχαμε μπροστά της, ό,τι και να κάναμε. Σε κάποια στιγμή ανέφερα την λέξη «μαμά» και όλοι όσοι ήταν στο δωμάτιο άρχισαν να μου κάνουν νοήματα. Τότε ήταν που είδα μια εφημερίδα πάνω στο τραπέζι που έλεγε «27χρονη αυτοκτόνησε μπροστά στα μάτια της 5χρονης κόρης της.» Συνεχίσαμε να παίζουμε και απλά πέρασα την εφημερίδα στη Νίκη για να καταλάβει, αλλά συνεχίσαμε χωρίς να συμβαίνει τίποτα. Μόλις τελειώσαμε έκανε ένα μειδίαμα μόνο το κοριτσάκι. Ειδικά όταν έμαθα όλη την ιστορία, γιατί το παιδάκι αυτό προσπαθούσε να σταματήσει τη μαμά του από το να κάνει αυτό το πράγμα και είχε και το ίδιο μερικές χαρακιές στα χέρια του, λύγισα και έκανα μια βδομάδα να ξαναπαίξω.
Στους οίκους ευγηρίας έχουμε κι εκεί δυνατές στιγμές. Έχουμε παππούδες και γιαγιάδες με άνοια, Αλτσχάιμερ, μοναχικούς ανθρώπους που είναι σκυθρωποί, κοιτούν συνέχεια το πάτωμα.. Υπάρχουν δραματικές ιστορίες, αλλά υπάρχουν και περιπτώσεις που μας κάνουν να γελάμε. Οκτώ στους δέκα βέβαια είναι γυναίκες και εκείνες είναι που έχουν το κέφι. Σηκώνονται και χορεύουν, τραγουδάνε, λένε ιστορίες, άλλες είναι αθυρόστομες πολύ και εκεί ρίχνουμε πολύ γέλιο. Στα γηροκομεία μάλιστα επειδή οι άνθρωποι είναι σταθερά εκεί, μετά από τη δεύτερη φορά που θα πάμε μας περιμένουν και όταν μας βλέπουν φωτίζεται το πρόσωπό τους και η ματιά τους. Δημιουργείται μια σχέση αγάπης μεταξύ μας πολύ δυνατή. Είναι σαν να τους ξυπνάμε από ένα λήθαργο. Είναι πολύ όμορφο αυτό που συμβαίνει και σε εκείνους και σε εμάς.
Έχουμε συμβούλους. Μια ψυχολόγο, μια κοινωνική λειτουργό και έναν γεροντολόγο. Το χρειαζόμαστε αυτό γιατί φυσικά το ένστικτο και η καλή διάθεση μόνο δεν φτάνουν. Μάλιστα στην αρχή εμάς μας τάραζε το γεγονός ότι οι ηλικιωμένοι άνθρωποι έκλαιγαν με τα τραγούδια που τους λέγαμε. Μας συμβούλεψαν λοιπόν ότι δεν πειράζει, ότι πρέπει να μπούμε σε αυτόν τον θλιμμένο κόσμο, στον κόσμο τους και να τους τραβήξουμε από εκεί. Αυτός είναι ο στόχος. Από εκεί που θυμούνται και συγκινούνται, έτσι και τους τραβήξεις, μπορεί να χορέψουν μέχρι και σάμπα και να γουστάρουν. Το τμήμα των γηροκομείων αποτελείτε από έναν τραγουδιστή με κιθάρα, έναν που θα παίζει κρουστά, την Christina την χορεύτριά μας με την οποία ξετρελαίνονται οι παππούδες και έναν ακόμα που είναι στο ρόλο του εμψυχωτή.
Στόχος μας είναι να επεκταθούμε και σε άλλα ιδρύματα, ορφανοτροφεία και φυλακές και να μπορούν όλο και περισσότερα άτομα που περνάνε δύσκολη φάση να παίρνουν μια ανάσα χαράς. Πάμε αργά και σταθερά, αλλά σημασία για μας έχει να γίνεται κάτι και αυτό το νιώθεις όταν συμβαίνει. Είναι καθαρό.
Μέσα στα σχέδια μας είναι να μπορέσουμε να πηγαίνουμε έστω και περιστασιακά και σε Νοσοκομεία Παίδων της επαρχίας που εκεί και αν υπάρχει ανάγκη. Μας έχουν καλέσει ήδη αρκετοί, αλλά εκεί χρειαζόμαστε βαν για να πάμε και ακόμα δεν έχουμε.»
Επισκεφθείτε το site των Αγγέλων της Χαράς για να ενημερώνεστε για τις παραστάσεις και τις δράσεις τους.