Συνήθως όταν πεθαίνει κάποιος, τότε αρχίζουν οι ιστορίες από τη ζωή του και οι διηγήσεις για τη σπουδαιότητα του ατόμου. Πάντα απαραίτητες, κάποιες φορές είναι εύστοχες, κάποιες άλλες όχι, αλλά αυτό που έχει σημασία είναι να διατηρηθεί η υστεροφημία. Τι είναι αυτό που μεγαλοποιεί τα πράγματα; Η επιτυχία; Η καλλιτεχνική διάσταση του αθλητισμού; Η φήμη; Η ιστορική καταγραφή; Ή απλώς περιπτώσεις όπως του Αλφρέντο Ντι Στέφανο όπου τα λόγια και οι ιστορίες από το ένδοξο παρελθόν κυλάνε σα νεράκι που παίρνει μαζί τους όλη την ιστορία του ποδοσφαίρου με την ορμή του.
Ο Ντι Στέφανο έφυγε χθες σε ηλικία 88 ετών (4 Ιουλίου 1926), αλλά ξεχώρισε για πάντα ως μέλος της τεράστιας Ρεάλ του ’50. Ήταν η ψυχή εκείνης της ομάδας και ο στρατηγός της. Καθοδηγούσε τους πάντες και ήταν η νούμερο ένα επιρροή σε συμπαίκτες και αντιπάλους. Και βέβαια, όλα αυτά τον έχουν καταστήσει από πολλούς -νέους και παλιούς- παίκτες ως τον πιο ολοκληρωμένο ποδοσφαιριστή που είδαμε στα γήπεδα.
Και τώρα, ο μεγάλος ακούραστος επιθετικός, η «Saeta Rubia» όπως τον αποκαλούσαν, έφυγε από καρδιακή προσβολή ανήμερα των γενεθλίων του στις 4 Ιουλίου. Με συμπαίκτη τον επίσης επαναστατικό για την εποχή Φερεντς Πούσκας της μεγάλης ούγγρικης σχολής, η Ρεάλ σάρωνε τα πάντα εκείνη την εποχή, αλλά το αστείο είναι ότι παρολίγο να κάνει τις επιτυχίες του με την έτερη μεγάλη του ισπανικού πρωταθλήματος, Μπαρτσελόνα, που τον είχε τσεκάρει κι εκείνη όταν αγωνιζόταν στην Μιγιονάρος της Κολομβίας. Πρώτα τον έκλεισε η Ρεάλ, μετά η Μπάρτσα πήγε στην πρώτη του ομάδα τη Ρίβερ Πλέιτ που είχε τα δικαιώματά του και τον έκλεισε και εκείνη. Μετά, αποφασίστηκε να τον μοιραστούν σε μια λύση που όπως καταλαβαίνετε δεν επρόκειτο να περπατήσει ποτέ. Σταδιακά, η Μπαρτσελόνα έδωσε τα δικαιώματά του και τα υπόλοιπα είναι ιστορία.
Εξίσου παράξενη ήταν και η καριέρα του «Δον Αλφρέδο» στις εθνικές ομάδες. Εκείνη την εποχή οι ομοσπονδίες ακόμη οργανώνονταν, τα όρια ήταν πιο χαλαρά και τελικώς η ιστορία λέει ότι έπαιξε για τρεις διαφορετικές εθνικές. Την Αργεντινή, απ’όπου και κατάγεται, την Κολομβία και τελικά την Ισπανία. Το ακόμη πιο ενδιαφέρον είναι ότι ο Ντι Στέφανο συγκαταλέγεται σε αυτό το ιδιαίτερο κλαμπ των μεγάλων ποδοσφαιριστών που δεν έπαιξαν ποτέ σε Μουντιάλ. Εκεί που στέριωσε πάντως ήταν στην Ισπανία αφού είχε 31 συμμετοχές και 23 γκολ. Το βαρύ πυροβολικό ωστόσο επρόκειτο να κάνει πολύ θόρυβο με τη Ρεάλ, στην οποία βρέθηκε από το καλοκαίρι του 1953 και παρέμεινε η ψυχή της μέχρι και σήμερα. (Ήταν άλλωστε και επίτιμος πρόεδρός της από το 2000, όταν και ανέλαβε ο Φλορεντίνο Πέρεθ).
Πάντως, η καριέρα του στη Ρεάλ δεν ήταν πάντα ρόδινη, αφού το καλοκαίρι του 1963, σε φιλικό της Βασίλισσας στη Λατινική Αμερική, απήχθη από μέλη της επαναστατικής οργάνωσης για το μέτωπο της Βενεζουέλας (FALN) από το ξενοδοχείο όπου βρισκόταν η ομάδα, ως αντίδραση στην εκτέλεση του Ισπανού κομμουνιστή Χουλιάν Γκριμάου και βέβαια ενάντια στη δικτατορία του Φράνκο, ο οποίος είχε άμεση διασύνδεση με τη Ρεάλ Μαδρίτης.
Ωστόσο, όλα αυτά δεν ήταν ο λόγος που ο Ντι Στέφανο χαιρετίζεται από όλο τον ποδοσφαιρικό κόσμο. Ήταν η απλή ιδιοφυΐα μέσα στο γήπεδο, η ευκινησία με ή χωρίς τη μπάλα στα πόδια, η κοντρολαρισμένη προσωπικότητα, το όραμα και οι τακτικές με τις οποίες παρακινούσε τους συμπαίκτες του και βέβαια τα γκολ, τα πολλά γκολ. Μπορεί να μην ήταν φαντεζί σαν τον Πελέ ή το Μαραντόνα, αλλά στο θέμα σκοράρισμα λίγοι μπορούσαν να τον φτάσουν. Μόνο με τη Ρεάλ είχε 305 τέρματα σε 392 συμμετοχές στα έντεκα χρόνια που έπαιξε στην ομάδα της πρωτεύουσας. Ο Ντι Στέφανο απλώς ήταν ασταμάτητος εκείνη την περίοδο. Αποτέλεσμα: Το τέλος της πρώτης σεζόν του, έδωσε στους Μαδριλένους τον πρώτο εγχώριο τίτλο μετά από 21 χρόνια, ενώ τα 5 από τα 10 Κύπελλα Πρωταθλητριών που έχει η Ρεάλ στο παλμαρέ της ήρθαν επί των ημερών του.
Το 1964, είπε αντίο στη Ρεάλ σε ηλικία 38 ετών, πήγε για λίγο στη Βαρκελώνη, αλλά για λογαριασμό της Εσπανιόλ, της έτερη καταλανική ομάδα δηλαδή. Διαφαινόταν πως ακόμη και σαν παίκτης είχε την κλίση και την ικανότητα να γίνει προπονητή, όπως κι έγινε τελικά όταν σε ηλικία 40 ετών, σταμάτησε το ποδόσφαιρο. Ξεκινώντας από την ισπανική Έλτσε, συνέχισε σε διάφορες ομάδες της Λατινικής Αμερικής (και τη Ρίβερ Πλέιτ) και σε δυο διαφορετικές περιόδους βρέθηκε στον πάγκο της Ρεάλ (ήταν προπονητής και του Μίτσελ). Εκεί ήταν που έφτασε πολύ κοντά στις επιτυχίες, όμως τελικά δεν τα κατάφερε, αφού η ομάδα τελείωνε ως φιναλίστ σε διάφορες διοργανώσεις.
Σε καμία όμως περίπτωση, αυτές οι μικρές κηλίδες απογοήτευσης δεν σκέπασαν τις μεγάλες περφόρμανς του αργεντίνου ποδοσφαιριστή με τη λευκή φανέλα. Έτσι κι αλλιώς και ο ίδιος δεν ήταν μεγάλος φαν της προπονητικής, αποκαλώντας την «το χειρότερο επάγγελμα που μπορεί να κάνει κανείς». Ωστόσο, ενέπνευσε αρκετούς από τους παίκτες του στο να γίνουν οι ίδιοι μάνατζερ και σίγουρα κάτι τέτοιο δε μπορεί να θεωρηθεί αποτυχία.
Ο Αλφρέντο Ντι Στέφανο ήταν, είναι και θα είναι όχι απλώς ένα μεγάλο κομμάτι της Ρεάλ, αλλά συνώνυμο τόσο της ομάδας όσο και του ίδιου του αθλήματος. Κι αν βλέποντας τώρα τους διαδόχους του, αναρωτιόμαστε αν θα τα κατάφερνε εξίσου καλά τώρα στους πιο αθλητικούς και διαφορετικούς ρυθμούς του σύγχρονου ποδοσφαίρου, ας θυμηθούμε πώς αυτός ήταν ένα από τα σημαντικότερα γρανάζια και εκ των εκπροσώπων του ολοκληρωτικού ποδοσφαίρου. Ακόμη καλύτερα, ήταν ολοκληρωμένος ποδοσφαιριστής με φιλοσοφία, στόχους και ικανότητα ενωμένα σαν μια γροθιά.
*Το παραπάνω βίντεο αποτελεί τον αποχαιρετισμό της Ρεάλ στον Ντι Στέφανο.
