1991-1992
27.11.1991 Μπαρτσελόνα –Σπάρτα Πράγας 3-2
Μια τόσο μακρινή Μπαρτσελόνα
Γνωστή και ως «πειραματική», η κομβική διοργάνωση του 1991-1992 λεγόταν ακόμα Κύπελλο Πρωταθλητριών αλλά ήταν η πρώτη που έγινε με το σύστημα των ομίλων, στην προημιτελική ωστόσο φάση (με τη συμμετοχή και του Παναθηναϊκού). Γι’ αυτό και οι όμιλοι ξεκίνησαν σχεδόν χειμώνα: στην πρεμιέρα του Καμπ Νου η Μπαρτσελόνα ζορίζεται με τη Σπάρτα Πράγας: ο Γκιγιέρμο Αμόρ ανοίγει το σκορ στο 16′ και αποβάλλεται στο 17′ για ένα κλάδεμα από πίσω στον αριστερό εξτρέμ Φρίντεκ την ώρα που ετοιμάζεται να ισοφαρίσει. Το ωραίο είναι ότι από το φάουλ που εκτελέστηκε η Σπάρτα τελικά ισοφάρισε, με τον Βράμπετς. Η νίκη ήρθε τελικά με μπόλικο άγχος. Κουβαλώντας ακόμα τότε πολλές ανασφάλειες, είτε ως Μπαρτσελόνα είτε ως Εθνική Ισπανίας, η γενιά των Αμόρ, Μπακέρο, Μπεγκριστάιν, Σαλίνας, Ναδάλ, Θουμπιθαρέτα, αλλά και του Πεπ Γκουαρδιόλα, θα κάνει ένα πρώτο, καθοριστικό βήμα για ν’ αποτινάξει τη στάμπα του λούζερ, χάρη σε βαλκάνια (Κρίστο Στόιτσκοφ) και ολλανδική (Ρόναλντ Κούμαν, Γιόχαν Κρόιφ) βοήθεια, 6 μήνες μετά, στον τελικό του Γουέμπλεϊ με την Σαμπντόρια (1-0).
1992-1993
25.11.1992 Ρέιντζερς-Μαρσέιγ 2-2
How Alen Boksic won the war
Είναι η σεζόν που οι ευρωπαϊκές διοργανώσεις αρχίζουν σιγά-σιγά να γεμίζουν με πρωταθλήτριες των νέων χωρών που προέκυψαν κυρίως από τη διάλυση των ΕΣΣΔ (Λετονία, Ουκρανία, Εσθονία) και Γιουγκοσλαβίας (Σλοβενία). Χρονολογικά, το πρώτο γκολ στο επίσημο πλαίσιο του Τσάμπιονς Λιγκ μπαίνει στο Άιμπροξ της Γλασκόβης, στο 31′ του αγώνα των Ρέιντζερς με τη λουσάτη Μαρσέιγ του μεγαλοκαρχαρία Μπερνάρ Ταπί. Ωραία ενέργεια του καλτ Ρούντι Φέλερ και πλασέ με τη μία του θαυμάσιου Κροάτη φορ Άλεν Μπόξιτς, ο οποίος ένα χρόνο πριν είχε πετύχει και το τελευταίο γκολ στην ιστορία του Κυπέλλου Γιουγκοσλαβίας, χαρίζοντας το Κύπελλο στη Χάιντουκ Σπλιτ κόντρα στον Ερυθρό Αστέρα. Αμέσως μετά έφυγε για τη Νότια Γαλλία (πρώτα Κάννες και μετά Μαρσέιγ), όπου και τον βρήκε το ξέσπασμα του πολέμου. Ο Ταπί κυριαρχεί στη διοργάνωση του 1992-1993, βγαίνοντας αλώβητος ακόμα και με τη σύγκρουσή του με τον Μπερλουσκόνι στον τελικό (Μαρσέιγ-Μίλαν 1-0). Σχεδόν άμεσα θα άρχιζαν οι δικαστικές του περιπέτειες, που περιλάμβαναν και το στήσιμο ενός αγώνα πρωταθλήματος με τη Βαλενσιέν, με αποτέλεσμα η εστεμμένη Μαρσέιγ να βρεθεί σούμπιτη στη Ligue 2, δίχως ωστόσο να της αφαιρεθεί ο ευρωπαϊκός τίτλος.
1993-1994
24.11.1993 Μονακό-Σπαρτάκ Μόσχας 4-1
Πού πας και τους βρίσκεις, Αρσέν…
Οι νέες αφίξεις πληθαίνουν (Κροατία, Γεωργία, Λιθουανία, Μολδαβία) και η διοργάνωση σιγά-σιγά μεγαλώνει, με έναν μεγάλο έξτρα προκριματικό γύρο, ενώ επανέρχεται η διεξαγωγή (έστω μονών) ημιτελικών, που αντικαθιστούν τον απευθείας τελικό μετά τους ομίλους. Στα προκριματικά η ΑΕΚ αποκλείεται καθαρά από τη Μονακό του Αρσέν Βενγκέρ και των Κλίνσμαν, Σίφο, Ικπέμπα, Τζορκαέφ κ.ά., η οποία κλέβει την παράσταση στην πρεμιέρα των ομίλων, σκορπίζοντας τη Σπαρτάκ. Εκεί θα λάμψει για πρώτη φορά και το άστρο του δεξιού μπακ Λιλιάν Τιράμ, ο οποίος θα πετύχει το τελευταίο γκολ λίγο πριν τη λήξη του αγώνα και θα το γιορτάσει ξαπλώνοντας φαρδύς-πλατύς στο χόρτο, προφανώς εξαντλημένος από το αδιάκοπο τρέξιμο. Είναι φανερό ότι το άθλημα έχει αλλάξει ταχύτητες, όπως θα επιβεβαιώσει και η υπερηχητική εμφάνιση της Μίλαν στον τελικό της Αθήνας (4-0 την Μπαρτσελόνα).
1994-1995
14.9.1994 Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ-Γκέτεμποργκ 4-2
This is how it feels to be Giggsy
Το συμβόλαιο της Uefa με την EBU λήγει και τα ιδιωτικά κανάλια μπαίνουν στο χορό. Οι αγώνες ξεκινούν πλέον στα μέσα Σεπτέμβρη: η βεντάλια ανοίγει σημαντικά, με την καθιέρωση τεσσάρων ομίλων στη φάση των 16, στην οποία συμμετέχει και η ΑΕΚ (πρώτη εμφάνιση για ελληνική ομάδα στο Τσάμπιονς Λιγκ). Την ίδια σεζόν κάνει πρεμιέρα στους ομίλους και η Αγγλία, με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Το ντεμπούτο στο Ολντ Τράφορντ φαίνεται μάλιστα πολλά υποσχόμενο: 4-2 τη Γκέτεμποργκ, με τον 21 ετών τότε Ράιαν Γκιγκς σε άγρια κέφια, να ισοφαρίζει σε 1-1 στο 33′ και να ανοίγει το δρόμο προς τη νίκη πετυχαίνοντας το 3-2 στο 65′, εκμεταλλευόμενος την επαναφορά της μπάλας ύστερα από μακρινό σουτ του Ινς. Με μια σγουρή, κρεμάμενη φράντζα κάπου ανάμεσα στις τελευταίες μέρες του ήχου του Madchester και τις ένδοξες της britpop, o Γκιγκς γινόταν ο πρώτος ποδοσφαιριστής popstar πολύ μετά τον Μπεστ και λίγο πριν τον Μπέκαμ. Σήμερα ακόμα και ο Σερ Άλεξ έχει φύγει και ο γκριζαρισμένος πλέον Γκιγκς έχει μείνει τελευταίος για να κλείσει την πόρτα σε μια δοξασμένη εποχή που δεν ξεκίνησε τόσο άνετα: άγουρη ακόμα, η Γιουνάιτεντ έμεινε έξω από την επόμενη φάση, εκεί όπου πέρασε η Γκέτεμποργκ. Στην πορεία της σεζόν η Ευρώπη θαμπώθηκε, για τελευταία φορά με τόση λάμψη, από τον μόνιμα νεανικό Άγιαξ, ο οποίος θριάμβευσε στον τελικό της Βιέννης απέναντι στη Μίλαν (1-0).
1995-1996
13.9.1995 Διναμό Κιέβου-Παναθηναϊκός 1-0
Ο ρέφερι με την ερμίνα
Το περίφημο παιχνίδι-φάντασμα: ξεκίνημα για τον Παναθηναϊκό στους ομίλους του Τσ. Λ. από το Ρεπουμπλικάνσκι του Κιέβου κόντρα στην ισχυρή Διναμό με το εξαιρετικό επιθετικό δίδυμο των πιτσιρικάδων Σεβτσένκο-Ρεμπρόφ. Στο τέρμα κάθεται ο άπειρος Αντώνης Νικοπολίδης, σε μία από τις πολύ σπάνιες τότε εμφανίσεις του, που συνέβαιναν μόνο όταν τραυματιζόταν το «βουνό» Γιόζεφ Βάντσικ. Στο β’ ημίχρονο το γήπεδο έχει αρχίσει να μπατάρει και στο 61′ ο αριστερός χαφ Κοσόφσκι τρυπάει τον Νικοπολίδη στην κλειστή του γωνία, έπειτα από ασίστ του Καλίτβιντσεφ. Ο Παναθηναϊκός ξεκινάει με ήττα, που ποτέ δεν θα ισχύσει, αφού ο ισπανός διαιτητής Νιέτο θα καταγγείλει απόπειρα δωροδοκίας του από τους Ουκρανούς, με ένα σεβαστό χρηματικό ποσό (30 χιλιάδες $) και… δύο γούνες. Το ματς θα σβηστεί από τα κατάστιχα της Uefa, τη θέση της Διναμό θα πάρει η δανέζικη Άαλμποργκ, η οποία επίσης θα νικήσει τον Παναθηναϊκό στο αντίστοιχο ματς (2-1). Ωστόσο τα περίφημα «βουντού» της παρέας του Ρότσα έχουν ήδη ξεκινήσει και θα σταματήσουν πολύ αργότερα, τον Απρίλιο του ’96, σ’ εκείνο το ψυχρό 0-3 του Άγιαξ στον ημιτελικό του ΟΑΚΑ. Οι Ολλανδοί ωστόσο δεν θα καταφέρουν να επαναλάβουν τη ραψωδία τους, χάνοντας στα πέναλτι από τη Γιουβέντους των Ντελ Πιέρο, Βιάλι, Πάουλο Σόουζα, Κόντε κ.ά. στον τελικό της Ρώμης (1-1).
1996-1997
11.9.1996 Μίλαν-Πόρτο 2-3
Style has never been his friend
Είναι η σεζόν που καθιερώνονται τα μόνιμα νούμερα και η αναγραφή των επωνύμων στις φανέλες. 1η αγωνιστική και στο Σαν Σίρο η Μίλαν έχει μπει στη διοργάνωση με το σύνηθες χαλαρό της στιλ. Η βραδιά φαίνεται να κυλά ομαλά, ειδικά από τη στιγμή που στο 69′ ο Ζορζ Γουεά έχει βάλει ξανά τους ροσονέρι μπροστά στο σκορ με 2-1. Ωστόσο ο κόουτς της Πόρτο, Λουίς Ολιβέιρα, είχε ρίξει στο παιχνίδι λίγο νωρίτερα τον Μάριο Ζαρντέλ, έναν άγνωστο στην Ευρώπη ψηλόλιγνο Βραζιλιάνο που οι Πορτογάλοι είχαν μόλις αγοράσει από τη Γκρέμιο. Με δύο σεντερφορίσια γκολ, το ένα με τη χαρακτηριστική του καρφωτή κεφαλιά με το λαιμό να κυρτώνει σαν μπαστούνι, ο Ζαρντέλ θα χαρίσει την απρόσμενη νίκη στην Πόρτο, εγκαινιάζοντας ουσιαστικά μια γραμμή από λατινοαμερικάνους φορ (Ντερλέι, Λισάντρο Λόπεζ, Φαλκάο, Χουλκ, Τζάκσον Μαρτίνεζ κ.ά) που αναδείχτηκαν από την ομάδα, δίνοντας λύσεις στην επίθεση, που διαχρονικά έλλειπαν από το πορτογαλικό ποδόσφαιρο. Ο Ζαρντέλ θα μεσουρανήσει για μια 5ετία περίπου, με αναλογία κάθε-ματς-και-γκολ, όμως οι τραυματισμοί θα τον βρουν νωρίς και από τα 29 του θα ξεκινήσει μια τυχοδιωκτική περιπλάνηση με σύντομα περάσματα από 14 ομάδες μέσα σε 8 χρόνια. Το ’96-’97 η Πόρτο έκανε ρεκόρ βαθμών σε ομίλους (16), όμως δεν πήγε πέρα από τα προημιτελικά: αντίθετα, είχε έρθει η ώρα της ενωμένης Γερμανίας να διοργανώσει έναν τελικό (στο παλιό ολυμπιακό στάδιο του Μονάχου) και να σηκώσει το πρώτο της τρόπαιο ως τέτοια, με τον κομήτη Ντόρτμουντ του Ότμαρ Χίτσφελντ να πιάνει κώτσο τον Μαρτσέλο Λίπι και την πιο θεαματική, ίσως, Γιουβέντους όλων των εποχών (3-1).
1997-1998
17.9.1997 Ολυμπιακός-Πόρτο 1-0
Πρώτο σουτ, και καλύτερο…
Σεζόν με νέες, σημαντικές αλλαγές: οι 4 όμιλοι γίνονται 6, άρα και οι 16 συμμετέχοντες 24. Στους προκριματικούς παίρνουν για πρώτη φορά μέρος και οι 8 δευτεραθλητές από τις ισχυρότερες χώρες στη βαθμολογία της Uefa. Στην παρέα των προκριματικών μπαίνει και μία ακόμη φουρνιά από νιόφερτους (πρωταθλητές από Αρμενία, Αζερμπαϊτζάν, Σλοβακία, Λευκορωσία και ΠΓΔΜ), όπως και… ο Ολυμπιακός, ο οποίος αποκλείει έναν από αυτούς (τη Μοζίρ από τη Λευκορωσία) και ξεκινά τη δική του περιπλάνηση από το κατάμεστο ΟΑΚΑ κόντα στην Πόρτο. Στο 6ο λεπτό, και ενώ οι Πορτογάλοι έχουν μπει αφελώς πολύ φουριόζοι, ο Ίβιτς αποφεύγει τον κοντούλη Ρούι Μπάρος στα αριστερά του κέντρου και βλέπει τον Γιαννακόπουλο να έχει ξεκινήσει την κάθετη κούρσα του ξεμαρκάριστος λίγο κάτω από τη σέντρα. Κοντρόλ και «τούβλο» με το θράσος του πρωτάρη, ένα από τα δύο πολύ μεγάλα γκολ της καριέρας του Στέλιου (το άλλο στη Σαραγόσα το 2003 κόντρα στην Ισπανία). Αυτή ήταν και η μόνη νίκη των, πολύ πιο ταπεινών τότε σε υλικό, Πειραιωτών (Τοχούρογλου-Βαρεσάνοβιτς-Πασσαλής βασικοί, Τζορζεβιτς-Γιαννακόπουλος-Γεωργάτος αμούστακοι), οι οποίοι είχαν στον όμιλό τους και τη μετέπειτα πρωταθλήτρια Ευρώπης Ρεάλ Μαδρίτης (1-0 τη Γιουβέντους στο Άμστερνταμ).
1998-1999
16.9.1998 Μπρόντμπι-Μπάγερν 2-1
Ο Άλαν παίζει τη μπάλα της ζωής του
Η Ελλάδα περνάει την Τουρκία στην ειδική βαθμολογία της Uefa και βάζει μαζί, για πρώτη φορά, πρωταθλητή και δευτεραθλητή (Ολυμπιακό-Παναθηναϊκό) στους ομίλους. Στη διοργάνωση κάνει δυναμική εμφάνιση και η Βόρεια Ευρώπη, αφού δίπλα στη σταθερή παρουσία της Ρόζενμποργκ (Νορβηγία) ήρθαν να προστεθούν, για πρώτη φορά, η Ελσίνκι (Φινλανδία) και η Μπρόντμπι (Δανία). Σε αντίθεση με τη «φυτευτή» Άαλμποργκ τρία χρόνια πριν, οι πρωταθλητές Δανίας του ’98 μπήκαν με το σπαθί τους στους ομίλους, αποκλείοντας την Κόζιτσε από τη Σλοβακία. Είναι γνωστό ότι οι Δανοί δεν τρελαίνονται με τους συλλόγους τους, όμως η Μπρόντμπι είναι μάλλον η δημοφιλέστερη ομάδα της χώρας και γι’ αυτό και πάνω από 30 χιλιάδες βρέθηκαν στο Πάρκεν της Κοπεγχάγης για την πρεμιέρα κόντρα στη Μπάγερν. Με το σκορ στο 0-1 μέχρι το 87′, ελάχιστοι φαντάστηκαν τα μελλούμενα: πρώτα ένα αυτογκόλ του αρχηγού Χέλμερ και δύο λεπτά αργότερα, ελάχιστα πριν το 90′ , το απόλυτο χαϊλάιτ καριέρας ενός μέτριου χαφ, του Άλαν Ραβν, ο οποίος πήρε τη μπάλα λίγο κάτω από το κέντρο,την πέρασε πάνω από το σώμα του δύσμοιρου Χέλμερ και στη συνέχεια κρέμασε και τον εκτός θέσης Καν, ολοκληρώνοντας μια απίθανη ανατροπή. Ήταν οι πρώτοι και μόνοι 3 βαθμοί της Μπρόντμπι στη διοργάνωση, ενώ η Μπάγερν τελείωσε εκείνο το Τσάμπιονς Λιγκ όπως το άρχισε, δεχόμενη 2 απανωτά γκολ στις καθυστερήσεις, από τους Σέριγχαμ και Σόλσκιερ, στο μηνημειώδες έπος της Μαν. Γιουνάιτεντ στη Βαρκελώνη (2-1). Και να σκεφτεί κανείς ότι οι Βαυαροί έχουν διαχρονικά τη φήμη ότι σκαρώνουν παρόμοια χουνέρια στους αντιπάλους τους…
1999-2000
17.9.1999 Ολυμπιακός-Ρεάλ Μαδρίτης 3-3
Τροχονόμος Ίκερ
Οι όμιλοι παίρνουν τη σημερινή τους μορφή (8 X 4 = 32 ομάδες), ωστόσο το πρόγραμμα τεντώνει όσο δεν πάει, καθώς η Uefa αποφασίζει τη διεξαγωγή και δεύτερης φάσης ομίλων (4 X 4 = 16 ομάδες), ώσπου να φτάσουν τα νοκ-άουτ προημιτελικά. Έτσι οι αγώνες ξεκινούν σε εξαντλητικούς ρυθμούς (ένας ανά εβδομάδα για 3 αγωνιστικές μέχρι το πρώτο ρεπό). Οι δευτεραθλητές πληθαίνουν, ενώ στο παιχνίδι μπαίνουν οι 3ες και οι 4ες ομάδες από τις πιο προηγμένες βαθμολογικά χώρες. Η Αθήνα ακόμα κουνιέται από τον σεισμό της 7ης Σεπτεμβρίου την ημέρα που στο ΟΑΚΑ ο Ολυμπιακός,με προίκα την εξαιρετική πορεία της προηγούμενης σεζόν μέχρι τους 8 και τις μεταγραφικές βόμβες των Τζιοβάνι και Ζάχοβιτς, ξεκινά τους αγώνες του απέναντι στη Ρεάλ του Τζον Τόσακ. Οι Μερένγκες κατεβαίνουν με αρκετούς σταρ (Ραούλ, Μοριέντες, Ρομπέρτο Κάρλος, Ρεντόντο, Μακ Μάναμαν, Ιέρο), αλλά και έναν 18χρονο τερματοφύλακα, ο οποίος είχε κάνει το ντεμπούτο του στην ισπανική λίγκα πέντε μέρες νωρίτερα, σε ένα 2-2 κόντρα στην Αθλέτικ στο Σαν Μαμές του Μπιλμπάο. Στο 11′ ο Ζάχοβιτς σερβίρει και ο Τζιοβάνι εκτελεί με το κεφάλι, με τον πιτσιρίκο Ίκερ Κασίγιας να κάνει μια έξοδο από αυτές που η ελληνική ποδοσφαιρική αργκό αποκαλεί “του Μεσολογγίου”. Σιγά-σιγά πάντως ο μικρός θα ξεπεράσει το τρακ και σε μια-δυο περιπτώσεις θα σώσει την πελαγοδρομούσα άμυνα της Ρεάλ. Κάνοντας μία ακόμα συμμετοχή στο επόμενο παιχνίδι με τη Μόλντε και παραχωρώντας και πάλι τη θέση του στους Ίλγκνερ και Μπιζάρι όταν γύρισαν από τους τραυματισμούς τους, ο Κασίγιας θα χρειαζόταν να περιμένει λίγους μήνες ακόμα, κάποιες κακές εμφανίσεις των παλιών και την αντικατάσταση του Τόσακ από τον Ντελ Μπόσκε. Μια ανάστατη αρχικά σεζόν θα ολοκληρωθεί με τον περίπατο στον πρώτο εμφύλιο τελικό της ιστορίας κόντρα στη Βαλένθια (3-0) και τον Κασίγιας κάτω από τα δοκάρια της Ρεάλ στο Σταντ ντε Φρανς, στην αρχή μιας μυθικής καριέρας.
2000-2001
13.9.2000 Αμβούργο-Γιουβέντους 4-4
Πού να χτυπιέσαι δεν τους κερδίζεις
17+ χρόνια μετά τον τελικό της Αθήνας του 1983, Αμβούργο και Γιουβέντους συναντιούνται ξανά, και πάλι με τη Βέκια Σινιόρα (των Ζιντάν, Ντελ Πιέρο, Ντάβιντς Ιντσάγκι, Φαν ντερ Σαρ κ.ά.) σε ρόλο φαβορί απέναντι στο ξεχασμένο ποδοσφαιρικά Αμβούργο, που έκανε την πρώτη του εμφάνιση σε φάση ομίλων. Στη θεαματικότερη, έως τότε, πρεμιέρα, η Γιουβέντους θα βρεθεί μπροστά στο σκορ με 1-3 μέχρι το 65′, ωστόσο την παράσταση θα κλέψει ο 23χρονος Ιρανός δεξιός μπακ των γηπεδούχων Μεχντί Μαχνταβίκια, πρώτα με ένα γκολ, έπειτα με ένα κερδισμένο πέναλτι (χάρη στο οποίο ο Χανς Γιούργκεν Μπουτ έγινε ο πρώτος τερματοφύλακας που σκόραρε ποτέ σε αγώνα Τσάμπιονς Λιγκ) και τέλος με μία ασίστ στον Νίκο Κόβατς, για το 4-3. Η ανεξερεύνητη ακόμα τότε αγορά της Ασίας κάνει τα πρώτα της ζωηρά βήματα στην Ευρώπη, ωστόσο ένας κλασικός Ευρωπαίος στράικερ, ο Φιλίπο Ιντσάγκι, θα σώσει τη Γιουβέντους από ένα νέο φιάσκο κόντρα στο Αμβούργο, κερδίζοντας πέναλτι και ισοφαρίζοντας στο 88′- το 3ο του γκολ στον αγώνα. Κανείς από τους δυο τους δεν θα καταφέρει να προκριθεί πάντως, αφού τα εισιτήρια θα κερδίσουν η Ντεπορτίβο Λα Κορούνια και ο Παναθηναϊκός. Ειδικά για τη Γιούβε του Αντσελότι η αποτυχία είναι παταγώδης, τη στιγμή μάλιστα που ο τελικός ήταν προγραμματισμένος λίγα χιλιόμετρα βορειανατολικά του Τορίνο. Στο Σαν Σίρο (Μιλάνο) βρέθηκαν η Μπάγερν με τη Βαλένθια, με τους Γερμανούς να κερδίζουν με 5-4 στα πέναλτι (κανονική διάρκεια και παράταση 1-1, τα γκολ επίσης με πέναλτι).
