31 πληροφορίες για το 31ο Κόπα Άφρικα

 

Με μοναδικό αντάξιο ραντεβού το Κύπελλο Συνομοσπονδιών (Κονφεντερέισονς Καπ) στο ρωσικό κατακαλόκαιρο, το Κύπελλο Εθνών Αφρικής ( Κόπα Άφρικα) που αρχίζει μέσα στο αφρικανικό καταχείμωνο δείχνει να υπερέχει τουλάχιστον ως προς το κίνητρο των συμμετεχόντων, άρα μπορείς να το πεις και ποδοσφαιρικό γεγονός της χρονιάς. Πάντως οι δύο διοργανώσεις συνδέονται, αφού ο φετινός νικητής της Γκαμπόν θα βρίσκεται στη Μόσχα στις 18 Ιουνίου, εκπροσωπόντας την Αφρική στο παραδοσιακό τεστ-ιβέντ του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Εμείς συλλέξαμε 31 αφρικανικά trivia  που θα σας κάνουν το Κόπα Άφρικα πιο οικείο:

---

• Ίσως η πιο συγκινητική ιστορία όλων των Κόπα Άφρικα εκτυλίχτηκε το 1994 στην Τυνησία, όταν η Ζάμπια, που είχε χάσει 18 παίκτες στην αεροπορική τραγωδία της Λιμπρβίλ έναν μόλις χρόνο νωρίτερα, κατάφερε και ξανάφτιαξε μια ομάδα που έφτασε μέχρι τον τελικό, χάνοντας μόνο από τη Νιγηρία, με 2-1. Κορυφαία μορφή του τουρνουά, αλλά και γενικότερα του ποδοσφαίρου της χώρας, ο Καλούσα Μπουάλια ο οποίος είχε γλιτώσει εκείνη την μοιραία πτήση του 1993 με το καναδέζικο δικινητήριο, γιατί έπαιζε στην Ευρώπη (Ολλανδία, Αϊντχόφεν) και θα ακολουθούσε διαφορετική διαδρομή μέχρι τον τελικό προορισμό που θα ήταν η Σενεγάλη, για έναν προκριματικό Παγκοσμίου Κυπέλλου. Υπάρχει και σχετική ταινία-ντοκιμαντέρ, το Eighteam του ισπανού Χουάν-Ροντρίγκεζ Μπρίσο.

• Πολυνίκης του θεσμού είναι η Αίγυπτος, και μάλιστα με σχετική διαφορά, 7 έναντι τεσσάρων της Γκάνας και του Καμερούν. Η Εθνική Αιγύπτου της προηγούμενης δεκαετίας είχε πετύχει το απίστευτο σερί των τριών συνεχόμενων κατακτήσεων (2006, 2008, 2010), με μια φοβερή γενιά παικτών (από τους Χασάν και τον Ελ Χανταρί μέχρι τον «βράχο» Γκομάα, τον Μοχάμεντ Ζιντάν και ίσως τον κορυφαίο όλων, Μοχάμεντ Αμπουτρίκα) που ωστόσο έμειναν κρυμμένοι από το ευρύτερο παγκόσμιο ποδοσφαιρικό κοινό εξαιτίας των παράλληλων διαδοχικών αποτυχιών τους να προκριθούν στα Μουντιάλ.
• Από τα Κόπα Άφρικα έχουν ξεπηδήσει δεκάδες μετέπειτα διάσημοι παιχταράδες, ωστόσο μόνο ο Αχμέντ Χασάν πέτυχε να αναδειχτεί δύο φορές MVP (2006 & 2010). Ο παλαίμαχος πια αιγύπτιος χαφ συμπλήρωσε 184 διεθνείς συμμετοχές, τις περισσότερες από κάθε άλλον στον κόσμο σε όλες τις εποχές.
• Στο τουρνουά του 2000 (σε Γκάνα και Νιγηρία) ο Αχμέντ έπαιξε για την Αίγυπτο μαζί με άλλους δύο Χασάν, τους αξέχαστους δίδυμους Ιμπραΐμ και Χοσάμ που πέρασαν αρχές των 90s κι από τον ΠΑΟΚ. Και οι τρεις τους μαζί έφτασαν τις 468 συμμετοχές με την Εθνική Αιγύπτου.

  Εδώ σχεδόν ισχύει αυτό που λένε ‘βιβλική’ μορφή, αφού ο γκολκίπερ της Αιγύπτου Εσάμ Ελ Χανταρί θα κλείσει τα 44 στη διάρκεια του Κόπα Άφρικα.

• Στη φετινή πρεμιέρα της Αιγύπτου απέναντι στο Μαλί, Δευτέρα 16/01 στο Πορ-Ζεντίλ, ο γκολκίπερ Εσάμ Ελ-Χανταρί των Φαραώ θα είναι 44 ετών και 1 ημέρας. Γεννημένος στις 15/01/1973, αποτελεί μακράν τον γηραιότερο παίκτη του 31^ου Κόπα Άφρικα.
• Για να καταλάβετε τη διαφορά, ο πιο γέρος μη-τερματοφύλακας φέτος στη Γκαμπόν θα είναι ο μαροκινός Μουνίρ Ομπαντί, που δεν έχει κλείσει ακόμα τα 34 (04/04/1983), δηλαδή πάνω από δέκα χρόνια νεότερος από τον Ελ-Χανταρί.
  

  ---

• Νεότερος όλων θα είναι ο Ισμαΐλα Σαρ, χαφ της Σενεγάλης, γενημένος Φεβρουάριο του 1998, λίγο πριν κλείσει τα 19 δηλαδή. Θα περίμενε κανείς κάτι σε ακόμα πιο πιτσιρίκο, από Κόπα Άφρικα.
• Η φετινή διοργάνωση είναι η 12^η που διεξάγεται με τη συμμετοχή 16 ομάδων. Ωστόσο στην πρώτη τέτοια απόπειρα, το 1996 στη Νότια Αφρική, η Νιγηρία αποσύρθηκε την τελευταία στιγμή, αφήνοντας το τουρνουά με 15 ομάδες. Αιτία ήταν η κόντρα του τότε χουνταίου Σάνι Αμπάτσα της Νιγηρίας με τον Νέλσον Μαντέλα. Τελικά οι νοτιοαφρικανοί πήραν το κύπελλο και η Νιγηρία –στην καλύτερη ποδοσφαιρική εποχή της ιστορίας της- αναδείχτηκε χρυσή ολυμπιονίκης 6 μήνες αργότερα.

• Στο 1^ο Κόπα Άφρικα, 60 χρόνια πριν, είχαν πάρει μέρος μόλις 3 ομάδες, όλες από το ανατολικό κομμάτι της ηπείρου, που είχε κερδίσει πρώτο την ανεξαρτησία του από τους αποικιοκράτες. Αίγυπτος, Αιθιοπία και οι διοργανωτές από το Σουδάν ήταν τα 3 μέλη που ίδρυσαν την CAF (Αφρικανική Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου) στο Χαρτούμ στις 10 Φεβρουαρίου 1957, ημέρα που έκανε σέντρα και το μεγάλο αφρικανικό κύπελλο. Υπήρχε κι ένα 4^ο μέλος, η τότε Νοτιοαφρικανική Ένωση, η κυβέρνηση της οποίας, έχοντας θεσμοθετήσει το απαρτχάιντ, αρνήθηκε την αποστολή διαφυλετικής ομάδας. Ήθελε να στείλει μόνο λευκούς κι έτσι η Αιθιοπία πέρασε bye στον τελικό, όπου ηττήθηκε 0-4 από την Αίγυπτο. Έτσι η πρώτη διοργάνωση ολοκληρώθηκε με μόνο 2 αγώνες. Λίγους μήνες μετά την ίδρυσή της, μια μεγάλη πυρκαγιά κατέστρεψε τα κεντρικά γραφεία της CAF στο Χαρτούμ, οδηγώντας τα σε υποχρεωτική μετακόμιση στο Κάιρο, όπου παραμένουν μέχρι σήμερα.

• Στην προκριματική φάση του φετινού Κόπα Άφρικα συμμετείχαν 51 ομάδες. Η Γουινέα Μπισάου είναι η μόνη από τις 16 φιναλίστ που θα κάνει ντεμπούτο.
• Επίσης η Ουγκάντα επιστρέφει σε τελική φάση Κόπα Άφρικα ύστερα από 39 χρόνια. Στην 3^η και τελευταία της μέχρι σήμερα συμμετοχή, Μάρτιο του 1978 στην Γκάνα, έφτασε μέχρι τον τελικό, χάνοντας 0-2 από τους διοργανωτές. Ήταν στα τελειώματα του διαβόητου καθεστώτος του Ίντι Αμίν Νταντά, λίγο προτού επιχειρήσει ένα ντου-οπερέτα στη γειτονική Τανζανία, το οποίο αποκρούστηκε μέχρι τελικής συντριβής από τον Τζούλιους Νιερέρε, μετέπειτα γνωστού ως ενός από τους 6 ηγέτες της Πρωτοβουλίας των 6 για την Ειρήνη της δεκαετίας του ’80 (κουίζ: θυμάστε τους άλλους 5;!)

• 12 από τις 16 ομάδες θα έχουν ξένους προπονητές. Εγχώριες λύσεις έχουν εμπιστευτεί οι Σενεγάλη (Αλιού Σισέ), Ζιμπάμπουε (Καλίστο Πασούγουα), Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό (Φλοράν Ιμπενζέ) και οι πρωτάρηδες της Γουινέας Μπισάου με τον Μπασίρο Καντέ. Κόουτς της εθνικής και στο διάστημα από το 2001 έως το 2008, ο Καντέ επανήλθε πέρυσι παίρνοντας τη θέση του πορτογάλου Πάουλο Τόρες και οδηγώντας τα «αφρικανικά λυκόσκυλα», όπως αποκαλείται η εθνική της μικρής χώρας του 1,5 εκατομμυρίου ψυχών, στις τρεις κρίσιμες νίκες (δύο με Κένυα και μία με Ζάμπια) που έδωσαν την ιστορική πρόκριση.
• Παραδοσιακά οι προπονητές των αφρικανικών εθνικών ομάδων στα μεγάλα τουρνουά απηχούσαν τις εποχές της αποκιοκρατίας, προερχόμενοι κατά κανόνα από τους παλιούς «μητροπολιτικούς» δυνάστες. Σιγά-σιγά αυτό το φαινόμενο αρχίζει να εξαλείφεται, αφού π.χ. στον πάγκο της Γκάνας κάθεται ένας ισραηλινός (ο γνωστός Άβραμ Γκραντ), σε αυτόν της Γκαμπόν ένας ισπανός (ο πολύ γνωστός Χουάν Αντόνιο Καμάτσο), σε εκείνον της Αιγύπτου ένας αργεντινός (ο ακόμα πιο γνωστός Έκτορ Ραούλ Κούπερ), ενώ σε αυτόν της Ουγκάντας ένας σέρβος (ο εντελώς άγνωστος Μίλουτιν Σρεντόγεβιτς).
• Παρόλα αυτά δεν λείπουν και ορισμένοι παραδοσιακοί κόουτς-δεινόσαυροι της διοργάνωσης, όπως ο θεσμικός Κλοντ Λε Ρουά, ένας κλώνος του Κλάους Κίνσκι στην 9^η παρουσία του, ο οποίος φέτος καθοδηγεί το Τόνγκο, την 6^η διαφορετική ομάδα του σε Κόπα Άφρικα. 69 χρονών σήμερα, ο Λερουά είχε θριαμβεύσει με το Καμερούν το –πολύ μακρινό πια- 1988 στο Μαρόκο.

• Επίσης και δύο βέλγοι παλαιολιθικοί προπονητές θα κυνηγήσουν μια ύστατη δόξα στη Γκαμπόν, ο 68χρονος Ζορζ Λέεκενς με την Αλγερία, που προπονούσε την Άντερλεχτ πριν από 30 χρόνια και την Εθνική Βελγίου πριν 20, και ο Ούγκο Μπρόος 65 χρονών, με το Καμερούν, που το 2009 είχε αποκλείσει τον Παναθηναϊκό στο Κύπελλο ως κόουτς του Πανσερραϊκού.
  

  ---

• Γηραιότερος όλων των κόουτς, ο 71χρονος πολωνός Χένρικ Κάσπερτσακ θα είναι στον πάγκο της Τυνησίας, από την οποία είχε απολυθεί εν μέσω του γαλλικού Μουντιάλ του ’98, ύστερα από τις δύο πρώτες ήττες στον όμιλο από Αγγλία και Κολομβία. Είχε πάντως και επιτυχίες σ’ εκείνη την πρώτη του θητεία στον τυνησιακό πάγκο, αφού στο Κόπα Άφρικα του ’96 έπαιξε τελικό, χάνοντας 0-2 από τη διοργανώτρια Νότια Αφρική. Ο Κάσπερτσακ πρωτοκοουτσάρισε ομάδα –και καλή μάλιστα, τη γαλλική Μετς– το 1979, ενώ κι εκείνος κάποια στιγμή πέρασε από τη Βόρεια Ελλάδα, την Καβάλα της εποχής Ψωμιάδη – σκαρώνοντας μάλιστα ένα χουνέρι στην Α.Ε.Κ τον Νοέμβριο του 2010. Έχει ακόμα καθοδηγήσει σε Κόπα Άφρικα και τις Ακτή Ελεφαντοστού, Μαλί και Σενεγάλη, η οποία επίσης τον κέρασε το φαρμάκι της απόλυσης προτού ολοκληρωθούν οι όμιλοι, στη διοργάνωση του 2008 στη Γκάνα, ύστερα από την ήττα-αποκλεισμό 0-2 από την Αγκόλα.

  Χαφ της μεγάλης Πολωνίας της δεκατίας του ’70, ο Χένρικ Κάσπερτσακ θα κοουτσάρει για 6η φορά ομάδα στο Κόπα Άφρικα, έχοντας φτάσει πια τα 71 χρόνια του..

• Υπάρχουν πάντως και πιο σύγχρονες περιπτώσεις ευρωπαίων που αναζητούν μια τύχη στην Αφρική, με πιο επιτυχημένη την περίπτωση του 49χρονου γάλλου Ερβέ Ρενάρ, που φέτος θα καθοδηγήσει το Μαρόκο. Βοηθός του Λερουά στο παρελθόν σε τρεις χώρες και ηπείρους (Σαγκάη, Κέμπριτζ, Γκάνα), ο Ρενάρ θριάμβευσε το 2012 σε Γκαμπόν/ Ισημερινή Γουινέα με τη μεγάλη έκπληξη της Ζάμπιας και το 2015 στην Ισημερινή Γουινέα με τους ηττημένους του ’12, Ελέφαντες της Ακτής απέναντι στη Γκάνα –και τις δύο φορές ύστερα από τελικούς που έληξαν 0-0 και μακρόσυρτες διαδικασίες πέναλτι.. Πάντως ο Ρενάρ δεν τα κατάφερε το ίδιο καλά στο γαλλικό Σαμπιονά, αφού το 2014 έριξε τη Σοσό και πέρυσι παραλίγο να ρίξει και τη Λιλ.

• Νεότερος όλων των ευρωπαίων κόουτς, ο 48χρονος πορτογάλος Πάουλο Ντουάρτε της Μπουρκίνα Φάσο, επίσης με ατυχές πέρασμα από τα γαλλικά γήπεδα (Λεμάν).
• Τέσσερις πόλεις της Γκαμπόν και ισάριθμα γήπεδα θα φιλοξενήσουν το φετινό Κόπα Άφρικα. Το τουρνουά θα ξεκινήσει και θα ολοκληρωθεί στο Σταντ ντε Λ’ Αμιτιέ (Γήπεδο της Φιλίας) των 40.000 θέσεων στην πρωτεύουσα Λιμπρβίλ. Εκεί είχε πραγματοποιηθεί και ο τελικός του 2012 ανάμεσα σε Ζάμπια και Ακτή Ελεφαντοστού (0-0 και 8-7 στα πέναλτι), μια και η Γκαμπόν είχε διοργανώσει το Κόπα Άφρικα και μόλις 5 χρόνια πριν, τότε από κοινού με την Ισημερινή Γουινέα.
• Η Γκαμπόν ήταν η 3^η –και τελευταία- χώρα που ανέλαβε το Αφρικανικό Κύπελλο του 2017. Προηγήθηκε η Νότια Αφρική, η οποία προχώρησε σε τράμπα με τη Λιβύη μετά το ξέσπασμα του εμφύλιου στην αραβική χώρα και διοργάνωσε εσπευσμένα το Κόπα Άφρικα του 2013, ανταλλάσσοντάς το με του ’17. Φυσικά η Λιβύη δεν μπορούσε να φιλοξενήσει ούτε το φετινό, το οποίο κατέληξε στην έτοιμη Γκαμπόν. Τοποθετημένη ακριβώς πάνω στον ισημερινό, με μέγεθος δύο φορές σαν την Ελλάδα –μικρή δηλαδή για αφρικανική χώρα, η Γκαμπόν βρίσκεται στην πρώτη τριάδα της υποσαχάριας Αφρικής ως προς το κατά κεφαλήν εισόδημα (κοντεύει τα 8.000 $ το χρόνο), κυρίως χάρη στο μπόλικο απόθεμά της σε πετρέλαιο. Εντελώς σχετικά μιλώντας, η χώρα έχει μια ομαλή δημοκρατική λειτουργία με σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα.

  Ο Μαύρος Πάνθηρας ‘Σάμπα’ είναι η μασκότ της φετινής διοργάνωσης.

• Φυσικά ελάχιστοι από το 1.5 εκατομμύριο των κατοίκων βγάζουν πάνω από 8 χιλ. και οι συντριπτικά περισσότεροι είναι φτωχοί. Πάντως τα τελευταία χρόνια οι δείκτες της χώρας γνωρίζουν αλματώδεις ανόδους και παρατηρείται έντονη αστικοποίηση. Π.χ. οι πόλεις Φρανσβίλ και Ογέμ, που συμπεριλαμβάνονται στις οικοδεσπότριες του Κόπα Άφρικα, από τις 30 και 20 χιλιάδες κατοίκους που είχαν 20 χρόνια νωρίτερα, έχουν σήμερα φτάσει στις 110 και 60 χιλιάδες αντίστοιχα.
• Συνολικά 6 από τους 16 τελευταίους τελικούς του Κόπα Άφρικα έληξαν 0-0 και κρίθηκαν στα πέναλτι. Δείγμα ίσως σε αυτά τα περίπου 30 χρόνια το ένστικτο της επιβίωσης κυριαρχεί και παρά τη γενική αντίληψη για το αντίθετο, οι αφρικανικές ομάδες έχουν σαν βασική προτεραιότητα την αμυντική τακτική.

• Άλλοι 5 τελικοί των τελευταίων 30 χρόνων έληξαν με 1-0 και μέσα σε όλες αυτές τις σκληρές κόντρες, σαν πιο ολοκληρωμένο θρίλερ ξεχωρίζει ο τελικός του 2000 στη Νιγηρία, ένα 2-2 των διοργανωτών απέναντι στο Καμερούν, με τους φιλοξενούμενους να νικούν 4-3 στα πέναλτι. Ήταν η εποχή που βρίσκονταν στα ντουζένια τους παιχταράδες και από τις δύο πλευρές – Οκότσα, Ολίσε, Κανού, Φίνιντι, Γουέστ κ.ά. από δω, Ετόο, Σονγκ, Μπομά, Λαουρέν, Γκέρεμι κ.ά. από κει. Ο μοναδικός που αστόχησε σε πέναλτι για τους θριαμβευτές καμερουνέζους, ο Μαρκ Βιβιέν Φοέ, ξεψύχησε στο γήπεδο 3 χρόνια αργότερα.

• Επόμενο είναι, ο τοπ γκολτζής σε ένα Κόπα Άφρικα να εντοπίζεται σε παλιότερες διοργανώσεις. Ήταν το 1974 στην Αίγυπτο, τότε που θριάμβευσαν οι λεοπαρδάλεις του Ζαΐρ στα σκοτεινά χρόνια του δικτάτορα Μομπούτου, όταν και ο σέντερ φορ Νταγιέ Μουλάμπα σκόραρε 9 φορές, 4 από τις οποίες στον διπλό τελικό κόντρα στη Ζάμπια (2-2 και 2-0). Ήταν λίγους μήνες μόνο πριν από την περιβόητη εμφάνιση της Εθνικής Ζαΐρ (σημερινή Λαϊκή Δημοκρατία Κονγκό) στο Μουντιάλ της Γερμανίας, τη χειρότερη αγωνιστικά σε ολόκληρη την ιστορία των Παγκοσμίων Κυπέλλων. Κεντρική φιγούρα και στις δύο περιπτώσεις ο Μουλάμπα, επικαλούμενος και «Δολοφόνος» ή «Βόλβο», έχει ζήσει μια ζωή περιπετειώδη που έγινε ταινία, με τίτλο Forgotten Gold το 2009 από τον συμπατριώτη του, Μακέλα Πουλούλου.

• Αρχισκόρερ συνολικά στα Κύπελλα Εθνών Αφρικής είναι ένας σαφώς πιο γνωστός στο σύγχρονο κοινό, ο Σάμουελ Ετόο, με 18 γκολ. Τον ακολουθούν δύο μακαρίτες, ο Λοράν Ποκού από την Ακτή Ελεφαντοστού (14) και ο θρυλικός Ταύρος της Καντούνα, ο νιγηριανός Ρασίντι Γεκινί (13).
• Η Ελληνική Σουπερλίγκα δίνει ένα αξιοπρεπές παρών στη φετινή διοργάνωση, με 8 παίκτες: Ζεζίνιο και Τόνι Σίλβα (Γουινέα Μπισάου, Λεβαδειακός), Πολ Ζοζέ Εμποκού (Λ.Δ. Κονγκό, Παναθηναϊκός), Μανουέλ ντα Κόστα (Μαρόκο, Ολυμπιακός), Αλεξίς Ρομαό (Τόγκο, Ολυμπιακός), Μουμπάρακ Γουακάσο (Γκάνα, Παναθηναϊκός), Ουσμάν Κουλιμπαλί (Μαλί, Παναθηναϊκός), Αμρ Oυάρντα (Αίγυπτος, Παναιτωλικός).

Και λίγα προγνωστικά + παίκτες για να χαζέψεις 

Α’ Όμιλος:

• Γκαμπόν – με τον πιο μεγάλο ίσως σύγχρονο αφρικανό σταρ, τον Πιέρ Εμερίκ Ομπαμεγιάνγκ της Ντόρτμουντ, συν εξαιρετικούς πιτσιρικάδες χαφ σαν τον Μάριο Λομίνα της Γιουβέντους και τον Αντρέ Μπιγιόκο Πόκο της τουρκικής Καρντεμίρ.
• Μπουρκίνα Φάσο – Με εμπειρία και κλάση, Μπακαρί Κονέ (Μάλαγα) στην άμυνα, Τζόναθαν Πιτρόιπα (MVP στο Κόπα Άφρικα του 2013 που τώρα παίζει στο Ντουμπάι) και Σαρλ Καμπορέ (Κράσνονταρ) στα χαφ.
• Καμερούν – γενικά δεν λέει πολλά πράγματα τα τελευταία χρόνια, ίσως η χειρότερη ομάδα του προηγούμενου Μουντιάλ, δεν έχει αλλάξει πολλά από τότε, κορυφαίο όνομα ο Βενσάν Αμπουμπακάρ της Μπεσίκτας.
• Γουινέα Μπισάου – ομάδα νιόφερτη και με λίγο καλτ διάσταση, πάνω από τους μισούς παίζουν σε μικρές ομάδες της Πορτογαλίας και οι δύο του Λεβαδειακού μοιάζουν πρώτα βιολιά.

  Η πρωτάρα Γουινέα-Μπισάου, το απόλυτο αουτσάιντερ της φετινής διοργάνωσης.

Β’ Όμιλος:

• Σενεγάλη – πέρασε διά περιπάτου με 6 στις 6 νίκες στον –πολύ εύκολο πάντως- προκριματικό της όμιλο. Τον τόνο δίνει η τετράδα της Πρέμιερσιπ, σε άμυνα (Σεϊκού Κουγιατέ–Γουέστ Χαμ), κέντρο (Ιντρισά Γκουεγιέ – Έβερτον, Σαντιό Μανέ – Λίβερπουλ) και επίθεση (Μαμέ Ντιούφ–Στόουκ)
• Αλγερία – η θαυμάσια ομάδα του βραζιλιάνικου Μουντιάλ έχει ανανεωθεί πολύ, διαθέτει ωστόσο τον Ριγιάντ Μαχρέζ της Λέστερ, έναν από τους τοπ σταρ της διοργάνωσης, καθώς και έναν από τους καλύτερους αριστερούς μπακ, τον Φαουζί Γκουλάμ της Νάπολι.
• Τυνησία – μεγάλο το ντέρμπι του Μαγκρέμπ που αναμένεται με την Αλγερία (Πέμπτη 19/01 στις 6), κόντρα μεταξύ άλλων και των προπονητικών δεινόσαυρων Λέεκενς-Κάσπερτσακ. Οι τυνήσιοι αγωνίζονται σε πολύ μεγαλύτερο ποσοστό στη χώρα τους, γι’ αυτό κλαι αποτελούν αίνιγμα. Ο σέντερ μπακ Αϊμέν Αμπντενούρ και το 10άρι, Ουαχμπί Χαζρί, είναι οι μόνοι ουσιαστικά που κάνουν πράγματα στο εξωτερικό, σε Βαλένθια και Σάντερλαντ αντίστοιχα.
• Ζιμπάμπουε – χαμηλών προσδοκιών γενικά, στην επιστροφή της μετά από 11 χρόνια σε τελική φάση, στηρίζει τις όποιες ελπίδες στον φλογερό αριστερό εξτρέμ της Οστάνδης Νόουλετζ Μουσόνα και τον 23χρονο αμυντικό χάφ Μάρβελους Νακάμπα, βασικό στη Φίτεσε του Άρνεμ. Υπάρχει παίκτης με ακόμα πιο απίθανο μικρό όνομα, ο δεξιός μπακ Χάρντλαϊφ Ζβιρέκουι.

  Από τους ποδοσφαιριστές που σφράγισαν το 2016, ο Ριγιάντ Μαχρέζ θα επιδιώξει, μετά τη Λέστερ, να ζήσει δοξασμένες μέρες και με τις Αλεπούδες της Εθνικής Αλγερίας.

Γ’ Όμιλος:

• Μαρόκο – και μόνο η παρουσία του Ρενάρ στον πάγκο δίνει καλύτερη τύχη στους μαροκινούς, που γενικά θέλουν να επιστρέψουν στις παλιές δόξες κι έχουν υλικό για να το κάνουν, από τον παρτενέρ του Ντα Κόστα, Μεχντί Μπενατιά (πρώην Μπάγερν νυν Γιουβέντους), τους χάφαρους Ναμπίλ Ντιράρ (Μονακό) και Ομάρ Ελ Καντουρί (Νάπολι), μέχρι στράικερ παλιούς (Γιουσέφ Ελ Αραμπί, για χρόνια στη Γρανάδα –τώρα στο Κατάρ) και νέους (Γιουσέφ Εν Νεσιρί, της Μάλαγα).
• Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό – το δοξασμένο παλιό Ζαΐρ τα είχε πάει εξαιρετικά στην προηγούμενη διοργάνωση (2015, στην Ισημερινή Γουινέα), φτάνοντας στην 3^η θέση μετά από δύο περίπου δεκαετίες. Ο 32χρονος Ντιεμερσί Μποκανί (Χαλ, παλιότερα Άντερλεχτ, Μονακό κ.ά.) είναι ο πιο γνωστός, στην επίθεση πάντως είναι τώρα πιο βαρύ χαρτί ο Σεντρίκ Μπακαμπού, που κάνει πράματα και θάματα με τη Βιγιαρεάλ, ενώ στην άμυνα δεσπόζει ο 23χρονος Σανσέλ Μπεμπά της Νιουκάστλ.
• Ακτή Ελεφαντοστού –προκρίθηκαν με το ζόρι και γενικά δεν φαίνονται να είναι σε καλό φεγγάρι, παρόλο που υπήρξαν κορυφαία αφρικανική δύναμη τα τελευταία 10 τουλάχιστον χρόνια. Από τους παλιούς κλασικούς έχει μείνει πια μόνο ο Σάλομον Καλού (Χέρτα) και γι’ αυτό ποντάρουν τώρα σε νεούδια όπως οι 20άρηδες κεντρικοί Φρανκ Κεσιέ της Αταλάντα και Σερζ Νγκουεσάν της Νανσί.
• Τόγκο – αν δεν τσακωθούν ο Λερουά με τον Αντεμπαγιόρ (ο οποίος έχει περίπου έναν χρόνο να παίξει μπάλα, αλλά δεν τα χάνει κάτι τέτοια), μπορεί και να έχει κάποια τύχη για την πρόκριση. Πολλοί παίκτες που παίζουν χρόνια μαζί, με γενικά πολυτιμότερο πλέον τον Ματιέ Ντοσεβί, πρώην του Ολυμπιακού και νυν της Σταντάρ Λιέγης.

  Ο Καλούσα Μπουάλια, ένας από τους μεγαλύτερους αφρικανούς παίκτες όλων των εποχών, σηκώνει το 2012 το Κύπελλο που δεν κατάφερε να κερδίσει ο ίδιος 18 χρόνια πριν, ύστερα από το αεροπορικό ξεκλήρισμα της Εθνικής Ζάμπιας.

Δ’ Όμιλος:

• Γκάνα – από τις πιο αστεράτες ομάδες –και- της φετινής διοργάνωσης, η Γκάνα έχει ωστόσο αρκετούς παίκτες που μάλλον έχουν ξεπεράσει την καλύτερή τους φάση και παίζουν εκτός Ευρώπης (π.χ. Τζόναθαν Μενσά και Χάρισον Αφούλ στο Κολόμπους/ Η.Π.Α., Ασαμόα Γκίαν στην Αλ Αχλί του Ντουμπάι). Ο Αντρέ Αγιού, χρόνια στη Μαρσέιγ και τώρα στη Γουέστ Χαμ είναι μάλλον ο πιο ξεχωριστός, ενώ ο 22άρης Μπάμπα Ραχμάν ο πιο ελπιδοφόρος, αριστερός μπακ που έχει κάνει αίσθηση φέτος στη Σάλκε –δανεικός από την Τσέλσι.
• Μαλί– Με τον Αλέν Ζιρές στον πάγκο, έναν ακόμα κάτοικο Αφρικής εδώ και πάνω από μια δεκαετία, το Μαλί είχε πάρει την 3^η θέση στο Κόπα Άφρικα του 2012 και αναμένεται να παρουσιάσει αρκετά καλή ομάδα και φέτος. Από τους τρεις Τραορέ ξεχωρίζει ο Ανταμά, 21 χρονών χαφ της Μονακό, ενώ από τους δύο Γιαταμπαρέ, ο Σαμπού –παλιός του Ολυμπιακού και τώρα στη Βέρντερ Βρέμης, είναι μάλλον ο πιο καλός. Σταρ της ομάδας πάντως είναι ο αριστερός εξτρέμ της Κρίσταλ Πάλας, Μπακαρί Σακό.
• Αίγυπτος – το Κόπα Άφρικα είναι η δική τους διοργάνωση, ωστόσο αυτή τη φορά φαίνεται ότι το ΄χουν για να προκριθούν στο Μουντιάλ της Ρωσίας, και αποδεδειγμένα δεν μπορούν και τα δύο! Θα είναι έκπληξη ωστόσο αν δεν μπουν στους 8, καθώς διαθέτουν πέρα από τη γεροσύνη του σεβάσμιου κίπερ Ελ Χανταρί, έναν από τους πιο ακριβούς παίκτες της διοργάνωσης, τον Μοχάμεντ Σαλάχ της Ρόμα. Όπως ο φτεροπόδαρος Σαλάχ, από τη Βασιλεία είχε περάσει και ο 2^ος σύγχρονος σούπερ-σταρ της Αιγύπτου, ο Μοχάμεντ Ελνενί της Άρσεναλ.
• Ουγκάντα – όπως στην περίπτωση της Γουινέας-Μπισάου, κι εδώ υπάρχει περισσότερο περιέργεια για το τι θα μπορέσουν να καταφέρουν στη μεγάλη τους επιστροφή ύστερα από 39 χρόνια οι παίκτες των Γερανών, οι περισσότεροι από τους οποίους παίζουν μπάλα σε πολύ χαμηλότερο επίπεδο από τους αντίπαλούς τους, σε λίγκες πέρα από την τοπική της Ουγκάντας, όπως της Κένυας, της Τανζανίας, της Αιθιοπίας, του Βιετνάμ, του Λιβάνου… Συγκριτικά το πιο μεγάλο βήμα το έχει κάνει ο 21χρονος επιτελικός Φαρούκ Μίγια που ανήκει, χωρίς να παίζει ωστόσο, στη Σταντάρ Λιέγης. Οι περισσότεροι είναι πιτσιρικάδες, οπότε έχουν όλο τον χρόνο του κόσμου μπροστά τους.

  Ο Νιλ Τόβι, αρχηγός της Νότιας Αφρικής, σηκώνει το Κόπα Άφρικα του 1996 στο Γιοχάνεσμπουργκ, έχοντας δίπλα του τον προφανώς περιχαρή Νέλσον Μαντέλα.

• Φέτος το Eurosport δεν μας τα λέει καλά, αφού παρόλο που έχει τα δικαιώματα της μετάδοσης, δεν φαίνεται να βρήκε χώρο στο ευρωπαϊκό του πρόγραμμα για το Κόπα Άφρικα –ας όψεται το Αυστραλιανό Τένις Όπεν της Μελβούρνης. Πάντως, όπως και να χει, η πρεμιέρα ήταν  το Σάββατο 14/01, στις 6 μμ, όταν η γηπεδούχος Γκαμπόν και η πρωτάρα Γουινέα Μπισάου ήρθαν ισόπαλες 1-1.