Τα παιδιά κάνουν όνειρα. Τα παιδιά είναι σελίδες από λευκό χαρτί και πάνω τους γράφει κάθε μέρα η ζωή. Μια δασύτριχη αγκαλιά, ένας κούνελος, μια ξανθιά τραγουδίστρια. Το δάσος με τα πλατάνια, το πράσινο θεσσαλικό ποτάμι, το γλειφιτζούρι, το φεγγάρι, το ταλέντο. Ο ελληνικός κινηματογράφος πέρασε από τη θεωρία στην πράξη και αποφάσισε να μιλήσει για την υπαρκτή πραγματικότητα. Ο Πάνος Κούτρας και οι “όλοι”, η ομάδα ηθοποιών και συνεργατών πάσης φύσεως, αποθεώθηκαν μετά την προβολή, ήταν αμήχανοι και τρυφεροί πάνω στη σκηνή, το κοινό αλάλαζε, λυτρωτικά δάκρυα δεξιά κι αριστερά, είμαστε όλοι παιδιά, αιών παις εστί παίζων, πεσσεύων· παιδός η βασιληίη. Ύστερα, στην ταράτσα στον 7ο όροφο, η ατμόσφαιρα ήταν κοσμική και εξώκοσμη, τα σύννεφα έριχναν απαλή βροχή, ένιωθες να ‘χεις το θάρρος της γνώμης σου και -ναι- σκέφτηκες ότι η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών είναι αντικαταθλιπτική. Ζήτω η Τέχνη! Και για τα γράμματα βλέπουμε…