Το σημερινό πρωτοσέλιδο της Espresso, εκτός από μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για χαβαλέ στο facebook κι απίθανη πρώτη ύλη για πρωινό ραδιοφωνικό σχολιασμό, είναι μια εξαιρετική αλληγορία για την πολιτική επικαιρότητα των τελευταίων δύο εβδομάδων.
Ας το δούμε προσεκτικά.
Τίτλος; «ΣΟΚ με τη Ζωή της Αντέλ», κάποιος σφύριξε στην αίθουσα σύνταξης ότι προχθές στο κέντρο της Αθήνας – παρουσία μάλιστα του δημάρχου άκουσον, άκουσον – προβλήθηκε μια ταινία που περιείχε «σκληρό πορνό 30 λεπτών». Ξέχασε μάλλον να προσθέσει ότι το φιλμ κέρδισε φέτος και το Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες. Υπέρτιτλος; «Άγρια προπαγάνδα του λεσβιακού έρωτα στους κινηματογράφους», (τι γλυκούληδες που δε χρησιμοποίησαν τη λέξη «σεξ»). Γαρνιτούρα; Ταιριαστά περιμετρικά χτυπήματα. «Συνάδελφος του Γκουσγκούνη έσφαξε τη φίλη του» (με όνομα «Κώστας ο Τζαζ»), «Σφαιρίδια με… αέρα καταργούν το βιάγκρα» και μια προτροπή να σημειώσουμε το όνομα της Ιουστίνης Αλεξανδροπούλου που «συγκλονίζει τον πλανήτη της μόδας» (αυτό το έχουμε κάνει από καιρό). Αγαπημένη λεπτομέρεια που κάνει τη διαφορά; Οι φωτό. Δυο κοντινά στα επάρατα λεσβιακά φιλιά και μια φωτό της Αντέλ Εξαρχόπουλος με το δαίμονα του photoshop, αυτόν τον άγνωστο, να παρεμβαίνει τονίζοντας το κόκκινο του κραγιόν της πανέμορφης 20χρονης κι εμφανίζοντας από το πουθενά (θαύμα θαύμα) ένα λευκό τριγωνάκι στο περιθώριο του σταυροποδιού της.
Με μια λέξη; Μνημείο.
Ο Πέτρος Τατσόπουλος όταν δεν είναι στο facebook, δεν ασχολείται με τη μισή Αθήνα και δεν κάνει cameo σε ελληνικά νεονουάρ, μπορεί να είναι απόλυτα εύστοχος. Αν δεν κάνω λάθος, του ανήκει (από τον καιρό που το βίντεο της Τζούλιας μας σκανδάλιζε, αλλά κανείς δεν πάταγε το ρημάδι το stop) το credit της φράσης «ηδονοβλεπτικός πουριτανισμός» που θα μπορούσε να αντικαταστήσει την παραπάνω παράγραφο. Ο μεσαιωνισμός (sic) της Espresso δεν είναι κάτι καινούριο. Ήρθε να κεφαλαιοποιήσει τις αλήστου μνήμης εποχές που το χριστεπώνυμο πλήθος φώναζε «Έξω οι Σκορτσέζοι» σαμποτάροντας τις προβολές του Τελευταίου Πειρασμού, έκαιγε τα βιβλία του Μίμη Ανδρουλάκη και πρότασσε τα στήθη απέναντι στο Trainspotting που «θα ρίξει τα παιδιά μας στα ναρκωτικά». Τον καιρό του κρασιού και των λουλουδιών μας «διασκέδαζε», πέρυσι καταλάβαμε ότι η κουλτούρα της αποτυπώθηκε σε (τουλάχιστον) 450.000 ντροπιαστικές ψήφους.
«Ηδονοβλεπτικός πουριτανισμός» είναι και ο τίτλος της στάσης των πολιτικών κομμάτων τις τελευταίες 15 μέρες που και πάλι αδυνατούν να χαράξουν μαζί εκείνη την κόκκινη γραμμή που θα φρενάρει στ’ αλήθεια τους νεοΝαζί. Όπου «πουριτανισμός», η πολιτική ορθότητα που (ευτυχώς) τους επιβάλλει να καταδικάσουν τον φασισμό κι όπου «ηδονοβλεπτικός» αυτό το φλερτ με τη χρυσαυγίτικη ρητορική και, φυσικά, το χρυσαυγίτικο εκλογικό σώμα. Όπου «πουριτανισμός», Σαμαράς κι όπου «ηδονοβλεπτικός» Λαζαρίδης, Φαήλος ή Βορίδης, εσύ αποφασίζεις.
Οι περισσότεροι πανηγυρίσαμε, σχεδόν ποδοσφαιρικά, όταν είδαμε την ιστορική φωτογραφία της Αγγελικής Παναγιώτου. Κι εδώ και λίγες ώρες, ενώ είχα ξεκινήσει το παρόν κείμενο, ο σκεπτικισμός που συνόδευσε τον πανηγυρισμό έχει ξαναφουντώσει λόγω της προσωρινής αποφυλάκισης. Ας μην ξεχνάμε όμως τον καβαφικό ρόλο της Χρυσής Αυγής για το πολιτικό σύστημα. Ήταν (κυριολεκτικά) βάρβαροι και «ήσαν μια κάποια λύσις».
Ακούς τον πρωθυπουργό να υπόσχεται ότι «θα ξεριζώσουμε μέχρι τέλους τη Χρυσή Αυγή». Μετά διαβάζεις ότι ο φάκελος π.χ. του Λαγού είχε τόσο ψαχνό που δε χωρούσε στα συρτάρια της ΕΥΠ ήδη από τον Φεβρουάριο του 2012 (δηλαδή πριν τις περσινές διπλές εκλογές). Και μαθαίνεις ότι πίσω από κλειστές πόρτες τις τελευταίες ώρες, τα στελέχη της ΝΔ κατά συντριπτική πλειοψηφία πρόκριναν μαλακή στάση στο θέμα της προφυλάκισης. Ακούς τις φωνές του ΠΑΣΟΚ, δηλαδή τις εξής δύο που έχουν μείνει, εκείνη της Αφροδίτης Αλ Σάλεχ να απλώνει τον ήλιο τον πράσινο πάνω από το twitter κι εκείνη του «είμαι 30ρης – ντύνομαι σαν 70ρης- μιλάω σαν 200ρης» Νίκου Ανδρουλάκη να λένε ότι η σπουδή του Κινήματος όρθωσε ανάχωμα στη Χρυσή Αυγή. Μετά σκέφτεσαι τις οροθετικές. Και βλέπεις τον ΣΥΡΙΖΑ, αχ αυτόν τον ΣΥΡΙΖΑ, ενώ έχει κάθε δικαίωμα να ισχυρίζεται ότι διατυπώνει διαχρονικά και όχι ευκαιριακά αντιφασιστικό λόγο (και μάλιστα εκεί που μετράει, στο δρόμο) τώρα – μέσω της αμηχανίας του – να μαρτυρά ότι μάλλον θα του λείψουν τα οφέλη από την ένταση που διατηρούσαν οι Παναγιώταροι στην πολιτική αρένα.
Η σημερινή κλοτσιά του Κασιδιάρη είναι άραγε το τελευταίο σόου/στενόχωρη ένδειξη δημοκρατικής ανεκτικότητας που θα καταναλώσουμε λαίμαργα (όπως το σημερινό πρωτοσέλιδο) ή το ολέθριο αποτέλεσμα της παραπάνω υποκριτικής στάσης; Για να δούμε ποιοι θα είναι καλεσμένοι στα βραδινά πάνελ και το ξανασυζητάμε.