Ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας κρατάει τη γραβάτα που φορούσε όπως είχε υποσχεθεί ότι θα φορέσει (στις 24 Ιανουαρίου του 2015) όταν επέλθει η συμφωνία για το κούρεμα του χρέους, κατά την ομιλία του, στις Κοινοβουλευτικές ομάδες του ΣΥΡΙΖΑ και των Ανεξαρτήτων Ελλήνων, στο Αίθριο του Ζαππείου, την Παρασκευή 22 Ιουνίου 2018. Ο Πρωθυπουργός ενημέρωσε τις Κοινοβουλευτικές ομάδες σχετικά με την χθεσινή απόφαση του Eurogroup αναφορικά με την βιωσιμότητα του Ελληνικού χρέους, και τον τερματισμό του ελληνικού προγράμματος. ΑΠΕ ΜΠΕ/ΑΠΕ ΜΠΕ/ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΛΕΣΙΔΗΣ
ΑΠΕ ΜΠΕ/ΑΠΕ ΜΠΕ/ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΛΕΣΙΔΗΣ
Οι φιέστες, οι γραβάτες και οι θεατρινισμοί είναι ένα κομμάτι του πολιτικού μάρκετινγκ που δεν γεννήθηκε τα τελευταία χρόνια. Παραμένει αντικείμενο χλεύης για την αντιπολίτευση και πανηγυριού για την κυβέρνηση. Κοιτώντας όμως στα κοινωνικά δίκτυα, αλλά και στα μεγαλύτερα ειδησεογραφικά site, κανείς δεν ασχολείται για την ουσία όσων είπε ο Αλέξης Τσίπρας και ο Πάνος Καμμένος αλλά με τη γραβάτα. Ποιος θα κάτσει βραδιάτικο να διαβάσει το κείμενο του Eurogroup; Αυτό σημαίνει ότι η κίνηση είναι πετυχημένη αφού αντί να απορεί κανείς πώς μια χώρα θα έχει πρωτογενές πλεόνασμα για τα επόμενα 42 χρόνια, συζητάμε για το αν ο Τσίπρας είναι Ανδρέας Παπανδρέου από τα Lidl.
Δεν προκύπτει πουθενά ότι το πρόγραμμα βγαίνει. Πώς έγινε σ’ ένα ξενύχτι το χρέος βιώσιμο; Γιατί ξαφνικά δεν το χρειαζόμαστε το ΔΝΤ; Γιατί συνέβη αυτό το 2018 και όχι το 2014; Υπάρχει περίπτωση σε μια δημοκρατία, που λειτουργεί με εκλογές, σε μια χώρα που όλοι τρελαίνονται για την καρέκλα της εξουσίας να έχουμε οικονομική ανάπτυξη τα επόμενα 42 χρόνια; Ούτε σε σκληρές δικτατορίες δεν έχει συμβεί αυτό.
Υπάρχει μια, έστω τόσο δα μικρή, περίπτωση όταν θα γίνουν εκλογές και αλλάξει χέρια εξουσία και ο ΣΥΡΙΖΑ βγει αντιπολίτευση να στηρίξει αυτές τις οικονομικές πολιτικές; Εδώ δεν τις στήριξε η Νέα Δημοκρατία που κατ’ αρχήν τις ψήφισε κιόλας πριν από μερικά χρόνια.
Καλοί οι πανηγυρισμοί, δε λέω, έχουμε και μεσογειακό ταμπεραμέντο, αλλά το 2060 θα είμαι 77 ετών και αν ζω, μάλλον δεν θα έχει μείνει ούτε συρταριέρα στα ασφαλιστικά ταμεία ώστε να βάλω μέσα το κατιτίς μου και να πω ότι άξιζαν οι θυσίες μας.
Αντί να συζητήσουμε για το αν φτάνει ο εξωδικαστικός συμβιβασμός για τα δισεκατομμύρια ληξιπρόθεσμα χρέη των Ελλήνων φορολογούμενων, θα ψάχνουμε να βρούμε αν θα ρίξει ο Καμμένος τον Τσίπρα για το όνομα μιας άλλης χώρας που την έλεγαν Μακεδονία και μπορεί σε λίγο καιρό να τη λένε Βόρεια Μακεδονία.
Αντί να συζητήσουμε το πρόβλημα της ανόδου της ευρωπαϊκής ακροδεξιάς και των άμεσων συνεπειών που έχει αυτό στην καθημερινότητά μας, παρασυρόμαστε διαρκώς από ανώφελα show.
Αντί να συζητήσουμε πώς η Ε.Ε. πάει σε νέα διεύρυνση στα Βαλκάνια, χωρίς να έχει καταφέρει να έχει ισότητα, οικονομική και κοινωνική, ανάμεσα στα τωρινά μέλη της, πετάμε ανεύθυνα, εορταστικά φέιγ βολάν για την Ελλάδα που έγινε «κανονική χώρα». Δεν έγινε η Ελλάδα κανονική χώρα, η κρίση απλά έγινε κανονικότητα.
Μακάρι να πάνε όλα καλά και να διαψευστεί κάθε λέξη από τις παραπάνω. Μέχρι τότε, όμως , θα προσπαθούμε να επιβιώσουμε σαν τις αδέσποτες γάτες και θα εντυπωσιαζόμαστε διαρκώς από τα κουστούμια και τις γραβάτες.