«Που να χτυπιέσαι κατάχαμα Donnie Darko δεν γίνεσαι». Παρασκευή μεσημέρι, έχω μόλις επιστρέψει σπίτι, με δύο στάσεις στην διαδρομή για την απαραίτητη φωτογράφηση. Μία στην Λεωφόρο Κατεχάκη (δίπλα στο Μετρό) και μία στο Καλλιμάρμαρο (μπροστά στη «νησίδα»). Από το προηγούμενο βράδυ οι «Πασχαλινοί λαγοί του Πατούλη» έχουν γίνει θέμα για να ξενυχτάς και να αναρωτιέσαι τι στο καλό συμβαίνει σε αυτή την πόλη, σε αυτή την πολιτεία, σε αυτόν τον κόσμο.
«Κατά βάθος σου αρέσουν, παραδέξου το». Βγάζω φωτογραφίες, οι περαστικοί περνούν και αδιαφορούν, εγώ και το Easter Bunny, τις ανεβάζω στα σόσιαλ και οι φίλοι και γνωστοί εύθυμα τρέχουν να σχολιάσουν. «Εγώ πάντως δεν θα γύριζα την πλάτη μου στο κουνελοτέρας». Στο πρώτο, το μόνο που του λείπει είναι ένα κουζινομάχαιρο στο χέρι. Και στο δεύτερο, ένας δίσκος για να μας φέρει αυτά που θα παραγγείλουμε.
Υπάρχει ένα Αμερικάνικο έθιμο. Τα μικρά παιδιά αφήνουν τα Πασχαλινά καλάθια τους έξω από την πόρτα και πέφτουν για ύπνο. Όταν ξημερώσει η Κυριακή του Πάσχα ένα ακόμη θαύμα πραγματοποιείται μπροστά από κάθε αμερικάνικη είσοδο. Τα καλάθια έχουν γεμίσει με σοκολατένια αυγά και ένα σωρό λιχουδιές που ο μυθικός Μίστερ Μπάνις, έχει φροντίσει να μεταμορφώσει. Ο Άγιος Βασίλης της Άνοιξης -τουλάχιστον για την Αμερική, έχει μεγάλη αυτιά, χνουδωτό ταπεραμέντο και για κάποιο περίεργο λόγο μια creepy διάθεση. Δεκάδες φωτογραφίες τρομαγμένων και σαλταρισμένων τρίχρονων, σε γούνινες αγκαλιές το αποδεικνύουν και με το παραπάνω.
Σύμφωνα με την παράδοση, υπεύθυνοι για αυτό το παγανιστικό δρώμενο στάθηκαν οι πρώτοι-πρώτοι Ολλανδοί μετανάστες που συνήθιζαν να αφήνουν ένα καρότο έξω από την πόρτα περιμένοντας ότι την επόμενη μέρα αυτό θα έχει μεταμορφωθεί σε σοκολατένιο αυγό. Εδώ πάλι, στην άκρη της Μεσογείου, τσουγκρίζουμε αυγά, πίνουμε κρασιά και κυνηγάμε αρνιά και κατσίκια. Του λαγούς τους αφήνουμε στην ησυχία τους. Και τους σοκολατένιους τους αγοράζουμε έτοιμους από τα ζαχαροπλαστεία. Και όχι απαραίτητα μια τέτοια μέρα.
Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, μέσα στην πάροδο των χρόνων ο Αμερικανός πασχαλινός λαγός έγινε κομμάτι και της δικής μας ποπ κουλτούρας (κυρίως στην σοκολατοποιημένη εκδοχή του). Οπότε η παρουσία του μια μέρα, έτσι από το πουθενά, στους δρόμους της Αθήνας, αγκαλιά με την ταμπέλα Περιφέρεια Αττικής, ως υπενθύμιση της Πασχαλινής Περιόδου, σε μια πόλη δηλαδή που γιορτάζει για δεύτερη συνεχόμενη φορά τον εορταστικό εγκλεισμό της, δεν τάραξε μόνο την καθημερινότητα μας, αλλά και την αποσυντόνισε. Και σκόρπισε χαμόγελα. Για εντελώς λάθος λόγους. Όπως έχουμε συνηθίσει πια. Να ‘ναι καλά ο Γιώργος Πατούλης, η Περιφέρεια Αττικής (να μας πει κάποια στιγμή, πόσο μας κόστισε το Πασχαλινό αυτό εικαστικό) και η μπαναλιτέ ξενόφερτη αισθητική που θα φλερτάρει με τους εκάστοτε κυβερνόντες ως το τέλος τους κόσμου.
«Να δεις που παίζουμε σε ταινία…». Το λες και τρόμου. Από αυτές τις κιτσάτες, τις καλές, τις κακοπαιγμένες. Ξαφνικά ο λαγός ο μονόφθαλμος και γκλιτεριασμένος, σπρώχνει το αυγό, πετάει την ταμπέλα (δεν κατανοεί και γιατί την κρατά) και αρχίζει και τρέχει στη Μεσογείων. Πεζοί τρομαγμένοι σπεύδουν να σωθούν, αμάξια συγκρούονται, φωνές και αλαλαγμοί ολούθε. Το Χόλυγουντ κοιτά συναρπασμένο από την απρόσμενη καλλιτεχνική πρόταση, το Netflix ετοιμάζει συμβόλαια για πέντε κύκλους και περιμένει. «Έχω δει θρίλερ να αρχίζουν έτσι». Και να τελειώνουν έτσι. Ο ένας λαγός συναντά τον άλλο κάπου στη μέση, ας πούμε στην brand new Εθνική Πινακοθήκη, την ισοπεδώνουν, με την Μενδώνη μέσα, δεν το αντέχουν και αυτοκτονούν. Δικό μου είναι το σενάριο ότι θέλω το κάνω.
Ξαναγυρίζω στην Κατεχάκη, ώρα ντάλα μεσημέρι (εδώ είναι και ο αγαπημένος μου λαγός). Περιμένω στη σειρά. Μπροστά μου μία κυρία κοιτά υπομονετικά έναν κύριο που νομίζει πως αυτοφωτογραφίζεται για τη Vogue (πασχαλινή έκδοση). Βάλε και ένα εμένα, τρεις που παλιμπαιδίζουν ντάλα μεσημέρι, μέσα στην πόλη, μπροστά σε ένα out of space huge bunny (έτσι για να μιλήσω και στη γλώσσα του). Θα βγάλω ευθύς, αυθαίρετο συμπέρασμα πως το creepiness στον λαγό, το εκτιμά περισσότερο ο αντρικός πληθυσμός. Και το φωταγωγημένο ακόμη περισσότερο. Κάθε βράδυ τα bunnies βλέπεις, παθαίνουν γιορτή και λάμπουν σαν Χριστουγεννιάτικο. Θα περάσω και τότε. Πριν τις 9 φυσικά.
Υ.Γ. Πήρε το μάτι μου και έναν Τουίτι στην Λεωφόρο Κηφισίας (ύψος: Φάρος, Ψυχικό) αλλά δεν θα το κάνω θέμα. Ιστορικά, bunnies do it better!