Από πορεία συγκέντρωσης με αίτημα την αποφυλάκιση της Ηριάννας και του Περικλή/ Παναγιώτης Τζάμαρος- FOSPHOTOS
Ο χαμένος χρόνος είναι κάτι το τόσο σημαντικό που εκτός από τον Προυστ έχουν ασχοληθεί για να τον αποδώσουν πάρα πολλοί και εξαιρετικοί καλλιτέχνες. Πέρα όμως από το κομμάτι της τέχνης, σου δημιουργείται μεγάλη απορία πώς επηρεάζει αυτό την ψυχοσύνθεση του κάθε ανθρώπου.
Ο Τάσος Θεοφίλου, ο Μάριος με το σαμπουάν-μολότωφ, τώρα η Ηριάννα και ο Περικλής το έχουν βιώσει στο πετσί τους. Εγκλωβισμένοι, να μην μπορούν να κάνουν τίποτα.
Πανηγυρίζουμε και καλά κάνουμε για την απελευθέρωση των παιδιών αλλά αυτό έπρεπε να είχε γίνει ένα χρόνο πριν. Ίσως και νωρίτερα. Το γεγονός ότι η υπόθεση απέκτησε πολιτικό χαρακτήρα δείχνει το μεγάλο πρόβλημα της διάκρισης των εξουσιών στην Ελλάδα. Παρά τον ενθουσιασμό αυτό δεν πρέπει να το ξεχάσουμε.
«Οι συναναστροφές δεν ποινικοποιούνται». Η φράση είναι ιστορική και ανήκει στον Πρόεδρο του Εφετείου όπου μαζί με τη μη πειστική χρήση του DNA και το γεγονός ότι κρίθηκε αναξιόπιστος ο βασικός μάρτυρας, τον έκαναν να αποφασίσει την αθωότητα των δύο κατηγορούμενων, παρά την αντίθετη πρόταση της Εισαγγελέως.
Ασφαλώς δημιουργείται ένα δεδικασμένο. Ασφαλώς και υπάρχει μια απόφαση που δικαιώνει άτομα που μπορεί να κινούνται στον αναρχικό χώρο αλλά αυτό δεν τους κάνει ούτε εγκληματίες, ούτε τρομοκράτες. Πράγμα σημαντικό την εποχή που τα φέιγ βολάν του Ρουβίκωνα αντιμετωπίζονται λες και έχουμε αντάρτικο πόλης. Αλλά και πάλι, το σύστημα δικαιοσύνης αυτή τη στιγμή σε παγκόσμιο επίπεδο δεν είναι μόνο αναχρονιστικό, αλλά ακολουθεί πιστά τα ζητήματα ανισότητας που υπάρχουν σε κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο. Εντάξει δεν είναι όλοι οι δικαστές ίδιοι, αλλά τώρα που το σύστημα μπατάρει, έχουν χάσει και αυτοί για τα καλά την ισορροπία τους.
Είναι διαπιστωμένο πώς όσο περισσότερα έχεις, τόσο καλύτερα σε αντιμετωπίζουν. Αν συλληφθείς για χρήση ναρκωτικών μπορεί να πεθάνεις στη φυλακή, αν κλέψεις εκατομμύρια από το δημόσιο μπορείς να κάνεις πάρτι στη Μύκονο. Στην Αμερική για παράδειγμα, αυτή τη στιγμή, ξεπροβάλλουν δεκάδες ιστορίες για ανθρώπους που πέρασαν και είκοσι χρόνια στη φυλακή επειδή απλά δεν είχαν καλό δικηγόρο για να υποστηρίξει την αθωότητά τους.
Αλλά ας γυρίσουμε στα δικά μας. Δεν προκαλούν όλες οι υποθέσεις τόσο μεγάλη δημοφιλία όσο της Ηριάννας και του Περικλή. Δεν έχουν όλοι πάντα την κοινωνία δίπλα τους, δεν γίνονται post στο facebook, δεν πατάμε like σε group για τον καθένα, δεν ασχολούμαστε τα media όσο θα έπρεπε. Ευτυχώς το κάναμε μια φορά για τους δύο τελευταίους και είδαμε ότι υπήρξε κάποιο αποτέλεσμα.
Φυσικά, υπήρξαν συλλογικές εκδηλώσεις, πολλοί άνθρωποι κινητοποιήθηκαν, αλλά η πορεία της κοινωνίας αυτή τη στιγμή δείχνει ότι αργά η γρήγορα θα μείνουμε μόνοι απέναντι σε κράτη και επιχειρήσεις. Αν υπάρχει κάτι που μπορεί να μας προστατεύσει αυτό είναι η δικαιοσύνη που όπως είδαμε μπορεί να περάσουν και χρόνια ώστε ν’ αποδοθεί σωστά. Ευτυχώς, η Ηριάννα και ο Περικλης, είχαν την υπομονή που χρειαζόταν.