Λίγο πολύ είναι γνωστές ιστορίες. Μιλάει απευθείας, χωρίς μεσολαβητές, με τον Αλέξη Τσίπρα και το όνομά του, τις μέρες διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, έχει παίξει για το τιμόνι όλων των μεγάλων πολιτιστικών θεσμών (ακόμη και του υπουργείου Πολιτισμού). Παρόλα αυτά ο Γιώργος Κιμούλης διαρκώς θα μας εκπλήσσει. Διαρκώς θα απασχολεί την επικαιρότητα για τους λάθος λόγους. Η τελευταία διαρροή ότι αναλαμβάνει τη διοίκηση του Κοινωφελούς Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος (ΚΙΣΝ), εκτοπίζοντας τη Λούκα Κατσέλη, έσπασε όλα τα κοντέρ των παρακινδυνευμένων προβλέψεων. Και εδώ δεν προκύπτει τόσο το αυτόματο ερώτημα “μα δεν υπήρχαν καταλληλότεροι για ένα τέτοιο θεσμό-φορέα μαμούθ;”(ο οποίος θα αποτελέσει τη μεγαλύτερη σύμπραξη δημοσίου και ιδιώτη στο χώρο του πολιτισμού).
Όλοι ξέρουμε ότι υπάρχουν. Κυρίως πλανιέται η απορία: τι δουλειά έχει ο Γιώργος Κιμούλης στο Φαληρικό Δέλτα; Γιατί να θέλει, δηλαδή, κι ο ίδιος, ξέχωρα απ΄τις κυβερνητικές ορέξεις, άνθρωπος έξυπνος, που έχει ταλαιπωρηθεί ως διευθυντής θεατρικής σκηνής, να βρεθεί σε terra incognita; Τον πιέζουν; Ή ο ίδιος φλερτάρει επίμονα με τη θέση εξουσίας; Το ΚΠΙΣΝ δεν είναι απλώς μια πολυτελής θεατρική σκηνή με δυνατότητες μεγάλες. Θα είναι ένα εύρωστο μικρό κρατίδιο παραγωγής πολιτισμού μέσα σε ένα χρεοκοπημένο ελληνικό κράτος.
Από την πρώτη σχεδόν στιγμή η κυβέρνηση κι ο πρωθυπουργός δίνουν την αίσθηση ότι του χρωστάνε κάτι και με κάθε ευκαιρία πασκίζουν να τον αποκαταστήσουν. Μέχρι στιγμής η μπίλια δεν κάθισε. Το προξενιό χάλασε με το Εθνικό Θέατρο, παντριά δεν έγινε ούτε με το Φεστιβάλ , δεν έγινε ούτε και με το Υπουργείο Πολιτισμού. Και τις τρεις φορές ο Κιμούλης εμφανιζόταν ως φαβορί. Κάτι έπρεπε να γίνει. Ως προσωρινή, εικάζω, πυροσβεστική λύση βρέθηκε η επίσης απίθανη τοποθέτησή του στην επιτροπή Αναθεώρησης του Συντάγματος, λες και δεν υπήρχαν οι ειδικοί για τη δουλειά αυτή, που προκάλεσε ξανά και εύλογες απορίες κι αντιδράσεις. Γιατί για το Σύνταγμα κλήθηκε να δουλέψει ο πρωταγωνιστής και σκηνοθέτης κι όχι για τον Βασιλιά Ληρ ή για τον Οιδίποδα.
Πραγματικά δεν χρειάζεται να συμπαθείς ή να αντιπαθείς τον Γιώργο Κιμούλη (στην περίπτωσή του, για κάποιο λόγο, δεν υπάρχει μέση οδός) για να αναρωτηθείς ποιο είναι το υπόβαθρο που θα τον φέρει επικεφαλής στο Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος. Γιατί αν ο Γιώργος Κιμούλης πρέπει να κριθεί σε ζητήματα διοίκησης ή διεύθυνσης, τα ζωνάρια θα σφίξουν. Υπάρχει προηγούμενο δείγμα γραφής καθόλου ενθαρρυντικό.
Για να μην τον αδικήσω παρόλα αυτά, ανέτρεξα ξανά στο βιογραφικό του, μήπως κατά τύχη κάτι μου διέφυγε για να επιβεβαιωθεί το ήδη γνωστό: με το το θέατρο ασχολείται μόνον ο άνθρωπος. Και ό,τι διοίκησε μέσα σε αυτό (τη θεατρική σκηνή Σύγχρονο Θέατρο Αθήνας και τη δραματική σχολή του) βάρεσε κανόνι. Η Δραματική Σχολή υπήρξε όντως περίφημη, ως προς το πρόγραμμα σπουδών, αλλά έβαλε λουκέτο τόσο αναπάντεχα, που άφησε στον αέρα παιδιά στη μέση των σπουδών τους. Απέτυχε σε τέτοιο βαθμό ως διευθυντής θεάτρου και σχολής ο γνωστός θεατράνθρωπος, που τα χρέη των 200 χιλιάδων ευρώ προς την Εφορεία κάποια στιγμή φέραν τα όργανα της τάξης έξω από την πόρτα του. Δεν κρίνω εδώ το έργο, το εκτόπισμα ή το όραμα του καλλιτέχνη. Αναφέρομαι αποκλειστικά στις διοικητικές του ικανότητες. Το Νιάρχος είναι 10.000 Συγχρονα Θέατρα Αθήνας μαζί .
Ο ίδιος μέχρι στιγμής δεν επιβεβαιώνει ούτε αρνείται ότι θα αναλάβει. Προφανώς περιμένει. Η υπουργός Πολιτισμού Λυδία Κονιόρδου δεν γνωρίζει τίποτα, δεν επιβεβαιώνει επίσης τίποτα. Οι πάντες αναρωτιούνται αν είναι αλήθεια, και κάποιοι αν είναι διαρροή του ίδιου (το θεωρώ απίθανο). Τι ακριβώς τρέχει με τον Γιώργο Κιμούλη; Το μόνο σίγουρο είναι πως παραιτήθηκε από την Επιτροπή Αναθεώρησης του Συντάγματος. Προνοητικότητα για να είναι εύκαιρος just in case;
Σύντομα θα ξέρουμε. Αν και πολύ φοβάμαι ότι για μια ακόμη φορά έπεσε το όνομά του για να καεί και να προκύψει από τα αριστερά, μετά από κυβερνητικά αλληλοσυγκρουόμενα μαγειρέματα και συμπτώσεις (όπως πάντα), ένα όνομα ακόμη ακαταλληλότερο. Εύχομαι να μην είναι του έτερου εκλεκτού καλλιτέχνη του πρωθυπουργου, του Λάκη Λαζόπουλου. Τότε θα γελάνε και οι πέτρες.
