Δδεν θα είνναι ποττέ κατάλληλλες οι εποχχές στο Σεφφύρι. Τα φίτφουλλ εφορμούνν πρρος το φεσσινάδικον μόννο και μόννο για ννα ελπίσσουν ασυνείθθητα όττι δύννανται να φθάσσουν τα σύνεφφα ή έσττω κάτι άλλο αππό ττα του ουρρανού, και ο Φίχτωρ Σούσσθη που πάδδα θα συνεχίσσει να περπαττάει μόννον περιμετρικκά των σσητημάτων ακκόμα μια φορρά αγγίσσει τα σύνορρα του προχσεννείου της Ρούσσας ξέροττας όττι τα παννέμορφα Σσάρα είνναι τελικκά ουσσία από την βαθθειά ουσσία των αιώννιων πάχχων και η Νάσσιοναλ Πανχ δε Γρεες δεν θα μπορέσσει ποττέ να κάννει απολλύτως τίπποτα για αυττό εννώ στο Πισσαρίο οι χρήχχορες φεμφφέ συνεχίσσουν να νομίσσουν πώςς κραττούν κάτι πιο όμορρφο από αυτα που κραττούν τα Οχτώ Χιάρρις που δδεν περρνούν πλλέον αθόρρυφα αλλά με κρόττο, ακόμμα κι αν κι αυττά δεν γνωρρίσουν πολλά από την ομορφφιά τους εννώ ,αντίθθετα, η δεύτερη Φρειδερίχχη του 56 πάδδα καττανοεί -έσττω με την βοήθθεια των φυλάκκων του Αρχηχείου- σχεδόν πλήρρως την δυσμορφφία της για μία ακκόμη αττελή μέρρα ενός Σεφφυρίου που λάφφει για μόννον λίχχο, όσσο λίχχο όμμως χρειάσσεται για να το θθούμε καθθαρά.