Έξω από το 1ο Πειραματικό Γυμνάσιο και Λύκειο Αρρένων.
Ίσως και να συμβαίνει σε κάθε γενιά. Αυτό το συναίσθημα ότι είναι κάτι που έγινε πριν από εκατομμύρια χρόνια, ενώ έχουν περάσει σχετικά λίγα από τότε που τελείωσε το σχολείο. Αλλά θα τολμήσω να πω πως οι αλλαγές που έχει επιφέρει η τεχνολογική πρόοδος, κυρίως στο κομμάτι της επικοινωνίας, κάνει αυτούς που έχουν περάσει τα τριάντα να νιώθουν λίγο μεγαλύτερη αυτή την απόσταση.
Μπορεί να μην είναι όμως μόνο αυτό. Η κρίση γεννά νοσταλγία και έναν παράλογο αυτοματισμό ότι δεν έχεις πια όλη τη ζωή μπροστά σου αλλά όλα τα καλά συνέβησαν πίσω σου. Έτσι, με αυτό το «πρώτη μέρα» στο σχολείο ήρθαν αυτόματα κάποιες εικόνες στο μυαλό.
Το κουτάκι από το αναψυκτικό που το πατάγαμε για να γίνει μπάλα και να παιχτεί ένα άθλημα μεταξύ ποδοσφαίρου και χόκεϊ, το «καπελάκι» κούρεμα στο μαλλί, τα τρία χρόνια που κάναμε μάθημα στην αίθουσα εκδηλώσεων στο 74ο Δημοτικό Πλάκας, η πεποίθηση ότι θα μιλάμε με τους δασκάλους μας για πάντα ενώ αυτοί ούτε που μας θυμούνται, το μπούλινγκ από τους μεγαλύτερους, η αγωνία για τους καινούργιους που θα βρούμε στον αγιασμό, τα τετράδια που έγραφες με το μολύβι, έσβηνες με τη γόμα και μετά η ενηλικίωση με το στυλό και το μπλάνκο, οι ασήκωτες τσάντες, τα κουμπάκια στις κασετίνες, ο φθόνος που ένιωθα για τους τακτικούς, τη στιγμή που πήγαινα στο σχολείο χωρίς σάκα σχεδόν. Οι αγώνες μπάσκετ με τη Σχολή Χιλλ. Το Subuteo, τα Lego, η Πανελλήνιος Αγορά στη Σταδίου. To Σκέφτομαι και Γράφω, το Εμείς και ο Κόσμος, οι εκθέσεις που τελείωναν σε μια παράγραφο, το αμάξι που ξεκίναγε να τρέχει με 50 χλμ. την ώρα και έπρεπε να βρούμε πόσα χιλιόμετρα είχε διανύσει σε μία ώρα και 45 λεπτά. Ο Άγιος Βαλεντίνος. Τα μπλουζ στα πάρτι. Τα κολλητά μπλουζ στα πάρτι.
Οι τυρόπιτες και τ΄άθλια σάντουιτς στα κυλικεία (αφορμές για κατάληψη), τα σημειώματα που έπρεπε να υπογράψουν οι γονείς για να πάμε εκδρομή, το παράδοξο να μας ενημερώνουν τελευταία στιγμή για τους περιπάτους, η μέρα των ελέγχων, οι τάπες, οι ευχούληδες, τα λευκώματα, ο «κύριος στην κυρία», η μπουκάλα, τα ραβασάκια, τα «σαλαμάκια», τα ποιήματα στις γιορτές, ο ύπνος στον εκκλησιασμό.
Τελευταίες στιγμές στο δημοτικό. Με τα παιδιά έχω να συναντηθώ από τότε. Εγώ είμαι ο αριστερά.
Η πρώτη μέρα στο Πρώτο Πειραματικό Γυμνάσιο Πλάκας. Οι τάξεις με θέα την Ακρόπολη. Τα τζάκια που είχαν μείνει ανέπαφα. Το γαλατάδικο στην Απόλλωνος. Οι απουσίες, οι κοπάνες, οι καθηγητές που δεν έχαναν απεργία, η αλυσίδα στην πόρτα στις καταλήψεις των Χριστουγέννων, τα φροντιστήρια, τα ιδιαίτερα, τα αγγλικά που δεν έμαθες στο δημοτικό, το μπάσκετ, το ντεφιλέ από παπούτσια με αερόσολα, τα φαρδιά Homeboy παντελόνια, οι Τρύπες, τα Ημισκούμπρια, οι TXC, τα tags, οι ανεξίτηλοι μαρκαδόροι, οι ατελείωτες ώρες βαψίματος των θρανίων, η τρύπα που σκάλιζε ο Αλέξανδρος στον τοίχο περιμένοντας να τον τρυπήσει τελείως, η αφίσα που αναρωτιόταν αν θα δείρει ο Τάισον τον Σουγκλάκο, τα καρφάκια στο μαλλί, ο Γαβρήλος της ΚΝΕ στην τηλεόραση, να πηγαίνεις στο σχολείο απογευματινή βάρδια, το σύνθημα «θέλουμε σχολεία και όχι καφενεία» που φωνάζαμε έξω από την ταβέρνα του Τσεκούρα ζητώντας νέο κτήριο και να μη μας μεταφέρουν στο Κουκάκι, οι κοπάνες στου Γλυκή, οι φραπέδες που μας τινάζαν το νευρικό σύστημα στον αέρα, ο πρώτος έρωτας για τη γαλλικού, οι περιβαλλοντικές ομάδες, οι βιβλιοθήκες που δεν υπήρχαν, τα μουτζουρωμένα βιβλία με το «Σ+Μ= L.F.E», το πέρασμα από την ΕΡΑ Sport στον Rock Fm, οι Radiohead, o Παναθηναϊκός να παγώνει το Άμστερνταμ, τα κορίτσια που όταν μας ήθελαν βαράγαμε τρίποντα και όταν τα θέλαμε έκαναν βόλτες με τριαντάρηδες πάνω σε κωλοφτιαγμένες μηχανές. Ο Ντομινίκ Ουίλκινς, ο Μπάνε Πρέλιεβις, ο Ζάρκο Πάσπαλι και ο Ντέιβιντ Ρίβερς. Τα γεγονότα στο Πολυτεχνείο το 1995. Το φωσφοριζέ πορτοκαλί πουκάμισο που φορούσα μέσα από το άσπρο πουκάμισο στην μαθητική παρέλαση. Ο Οδυσσέας Τσενάι. Το πρώτο παρεΐστικο σινεμά στο «Βράχο» με τον Σον Κόνερι στο Αττικόν. Πρώτη φορά με κοπέλα στο «Φαινόμενο» με τον Τραβόλτα. Το Mega Drive και τα Fifa. H αφίσα του Trainspotting. Το «θέλω να τα φτιάξουμε», οι χωρισμοί για πλάκα. Τα μποξεράκια με τον Γκάρφιλντ που σου έκαναν δώρο. Και οι ερωτήσεις.
Δευτέρα Λυκείου σε κέφι.
«Που πας; Διάβασες; Πότε θα διαβάσεις; Για φέρε μου να δω το τετράδιο.»
Το Ενιαίο Λύκειο, ο Γεράσιμος Αρσένης, το ποτάμι που πίσω δεν γυρνά «με πορείες, καταλήψεις, σε σχολεία και σχολές, το ποτάμι πίσω δεν γυρνά.» Το ευρώ που έρχεται. Η τρελή καθηγήτρια που πιστεύει πως το σεισμό τον προκάλεσαν οι Αμερικάνοι. Πρώτη φορά μόνοι σε συναυλία στους Rolling Stones στο ΟΑΚΑ, μετά οι οι Puressence στο Ρόδον, πρώτη φορά ραντεβού, πρώτη φορά κατευθύνσεις, πρώτη φορά μεθυσμένος, πρώτη φορά που καταλαβαίνεις πως αν πηγαίνεις Λύκειο στην Πλάκα τις τρως από τα δημοτικά των άλλων περιοχών. Το PSTN, το ουρλιαχτό του μόντεμ, τα τσατ του irc, το τσατ του Mad, το Napster, το emule, το μπιλιάρδο του Paladium στη Σολωμού στα Εξάρχεια. Οι πρώτες φίλες που δεν ήταν ακριβώς φίλες. Οι ατελείωτες ώρες στα τηλέφωνα. Οι υπέρογκοι λογαριασμοί. Οι κλειδωμένες πόρτες στα δωμάτια. Οι αιώνιες υποσχέσεις σε φίλους και σχέσεις. Ο φόβος ότι δεν θα μας ξαναερωτευτούν. Ο ύπνος στις πρώτες ώρες. Η δικαιολογία για το ότι δεν πάω την πρώτη ώρα γιατί έχει γυμναστική (ούτε στα ΤΕΦΑΑ τόση εξάσκηση). Η τριήμερη, η πεντάημερη που το σωστό είναι πενθήμερη, το τσακ του «παπά» όταν σκάει, τα πρώτα κινητά με πορτάκι, τα καρτοσυμβόλαια και οι τηλεκάρτες, τα sms, οι αναπάντητες, η αρχή του texting, οι μικρότερες, οι μπίρες στα παγκάκια, τα φτηνά και δολοφονικά ποτά. Οι φίλοι από τα ιδιωτικά. Οι Radiohead στον Λυκαβηττό. Τα σκουλαρίκια και το στυλ διπλό κοντομάνικο.
Οι προσδοκίες, εγώ θα σπουδάσω, εγώ θα βγάλω δίπλωμα, εγώ θα ξυπνάω όποτε θέλω, θα γυρνάω τα ξημερώματα, θα κοιμάμαι το πρωί και θα ζω το βράδυ, το χαρτζιλίκι που από πεντακοσάρικο πάει στο πεντοχίλιαρο, το σπαταλημένο άγχος των πανελλήνιων, τα όνειρα ότι δεν σε αφήνουν να δώσεις ή ότι κυκλοφορείς γυμνός μέσα στο σχολείο και γελάνε όλοι. Οι καθηγητές που στο τέλος γίνονται άνθρωποι. Και εμείς, ανέμελοι, μαυρισμένοι να βλέπουμε τις βάσεις στο καφενείο που τώρα στεγάζει το Blue Bird.