Πραγματικά δεν είχαμε ξαναδεί τόσο κόσμο μαζεμένο στο Πάρκο Γουδή, ένα πάρκο που γίνονται το Αντιρατσιστικό και το Αντιαπαγορευτικό Φεστιβάλ. Όταν λέμε φίσκα, εννοούμε φίσκα. Για να μιλήσουμε σε απόλυτους αριθμούς, η συναυλία μάζεψε σίγουρα πάνω από 25.000 ανθρώπους που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα των διοργανωτών να στηρίξουν και να ενισχύσουν τον αγώνα της Ηριάννας αλλά και ν’ ακούσουν τους καλλιτέχνες που και αυτοί από το μικρόφωνό τους αποφάσισαν να στηρίξουν αφιλοκερδώς τον αγώνα της.
Ο χώρος του πάρκου ήταν ασφυκτικά γεμάτος και η αίσθηση που εισέπραττε κανείς από τον κόσμο ήταν ξεκάθαρα ενθουσιασμός. Υπήρχε μια αίσθηση γιορτινή αλλά και μια εγρήγορση στα μάτια του κόσμου. Παρά τον ενθουσιασμό όμως που δημιουργεί μια τόσο μεγάλη εκδήλωση, στο μυαλό των περισσότερων υπήρχε και έντονος προβληματισμός. Τι γίνεται όμως με την Ηριάννα; Τι άλλο πρέπει να συμβεί για να καταφέρει μια κοπέλα να ξεφύγει από ένα σύστημα και μια κατάσταση που όλοι εύχονται «ου μπλέξεις» και που όλα τα δεδομένα συγκλίνουν στην αθωότητά της;
Αλλά να θυμηθούμε λίγο το χρονικό της υπόθεσης χωρίς να πάμε πολύ πίσω. Από το σημείο που η Ηριάννα έγινε άθελά της δημόσιο πρόσωπο και που πολλοί από μας τότε μάθαμε για την ύπαρξη της.
Είναι 1η Ιουνίου και μόλις το δικαστήριο έκρινε ότι αυτή η κοπέλα είναι δημόσιος κίνδυνος και τρομοκράτης. Είναι τότε που όχι μόνο καταδικάστηκε στον πρώτο βαθμό αλλά που την πήραν από τους δικούς της χωρίς αιτιολογία, χωρίς να της αναγνωριστούν ελαφρυντικά και χωρίς καν να της δώσουν στην έφεσή της ανασταλτικό χαρακτήρα. Εκτός από την κάλυψη από κάποια μέσα, μεγάλη μερίδα των ΜΜΕ αγνοούσε επιδεικτικά τις φωνές αγωνίας μιας άλλης μερίδας κόσμου που έβλεπε ότι στο πρόσωπο της Ηριάννας τα παιδιά του ή και τον ίδιο του τον εαυτό.
Ακολούθησαν κινήσεις από φίλους, αλληλέγγυο κόσμο αλλά και πρωτοβουλίες επιστημόνων και νομικών με ένα κοινό μήνυμα: «κάτι δεν πάει καλά σ’αυτή την υπόθεση». Εκατοντάδες επιστήμονες εξέφρασαν επιφυλάξεις (στην καλύτερη περίπτωση) για την επιστημονικότητα των μεθόδων που ακολουθεί η Ελληνική Αστυνομία και που οδηγούν σε βαρύτατες καταδίκες. Μέχρι και συγκέντρωση στο Σύνταγμα έγινε στην οποία συμμετείχαν χιλιάδες άνθρωποι.
Στις 17 Ιουλίου που εκδικάστηκε η αίτηση αναστολής της ποινής της, το δικαστήριο έκρινε με πλειοψηφία ότι η Ηριάννα είναι δημόσιος κίνδυνος που πρέπει να παραμείνει έγκλειστη. Η αίσθηση του κόσμου ήταν απογοήτευση και μόνο. Το δικαστήριο έκανε λόγο για «ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των πράξεων» χωρίς να καταφέρνει ποτέ και με κανένα τρόπο να παρουσιάσει πράξεις-πόσο μάλλον να τις αποδείξει. Ακολούθησε το ελληνικό καλοκαίρι που για πολλούς σήμαινε διακοπές. Για την Ηριάννα όμως σήμαινε εγκλεισμός μέχρι την επόμενη αίτηση. Και υπομονή.
Η συναυλία λοιπόν που ζήσαμε ήταν το επόμενο ανοδικό βήμα αυτής της πορείας. Μιας πορείας που πατάει σε δύο βασικές ιδέες: Την απόδειξη του αυτονόητου και την επανόρθωση του αδίκου. Και κάνει τέρμα μόνο στη δικαίωση όπως δηλώνουν όλοι οι άνθρωποι του περιβάλλοντός της.
Στο διάστημα που έχει περάσει, η Ηριάννα και η υπόθεση της έγιναν αντικείμενο πολιτικού κέρδους από διάφορες άκρες του πολιτικού φάσματος. Όλοι είχαν κάτι να πουν. Άλλοι εξέφραζαν τις δικαιολογημένες επιφυλάξεις τους και άλλοι παρίσταναν του «νομικούς πανδέκτες» μοιράζοντας καταδίκες και μίσος από πληκτρολόγια.
Όμως η υπόθεση της Ηριάννας δεν είναι μια ακόμη ιστορία της επικαιρότητας που θα ξεχαστεί μετά από λίγο καιρό. Είναι μια υπόθεση που στην ουσία και τον πυρήνα της, αφορά όλο τον κόσμο. Αυτό φάνηκε και επιβεβαιώθηκε στη συναυλία. Δεν έγιναν 30 ή 40 χιλιάδες κόσμου ξαφνικά αγωνιστές (ό,τι σημασία και να δίνει κανείς σ’αυτόν τον όρο). Δε γνωρίζουν όλοι τις λεπτομέρειες της υπόθεσης ούτε και τις ακρότητες που έλαβαν χώρα στις δικαστικές αίθουσες αλλά όλοι ένιωσαν την ανάγκη να ακουστούν. Να πουν ότι είναι εκεί για κάποιον που δεν ξέρουν. Γιατί καταλαβαίνουν ότι αύριο ίσως είναι οι ίδιοι που θα βρίσκονται στη θέση της Ηριάννας.
Η υπόθεση της Ηριάννας είναι μια ιστορία που ήδη κρατάει έξι χρόνια και με δεδομένο ότι δεν έχει καν προσδιοριστεί ακόμη το εφετείο, ίσως να κρατήσει τουλάχιστον άλλα δύο. Στο διάστημα αυτό μια οικογένεια κλήθηκε να ανταποκριθεί σε έξοδα δικηγόρων, πραγματογνωμόνων, έξοδα φυλακής και τόσα άλλα, που ένας άνθρωπος που έχει την τύχη να μη χρειαστεί να μάθει από πρώτο χέρι, δεν μπορεί καν να φανταστεί.
Όπως ανακοινώθηκε, τα χρήματα που συγκεντρώθηκαν καλύπτουν τα έξοδα της υπόθεσης που όπως είπαμε και πιο πάνω, ένας μέσος τυχερός άνθρωπος δεν μπορεί καν να υπολογίσει. Για το λόγο αυτό τα κουπόνια οικονομικής ενίσχυσης ήταν 15.000 και εξαντλήθηκαν σε μόλις δύο ώρες. Από τις 10:00 και μετά η είσοδος στο χώρο γινόταν με ελεύθερη συνεισφορά και τα επιπλέον χρήματα θα δοθούν σύμφωνα με ανακοίνωση, σε δομές στήριξης προσφύγων και κρατουμένων.
Υπάρχουν πολλά συμπεράσματα να βγάλει κανείς από αυτή τη συναυλία και ακόμη περισσότερα πράγματα να ελπίσει. Ήταν η μεγάλη συναυλία της γενιάς μας; Ήταν η αρχή μιας αλλαγής; Ήταν απλά μια συναυλία οικονομικής ενίσχυσης ενός κρατουμένου; Δεν μπορούμε να πούμε με σιγουριά τίποτα από αυτά. Μέχρι τις 16 Οκτωβρίου που εκδικάζεται η επόμενη αίτηση αναστολής της Ηριάννας, κρατάμε ότι δε μαζεύονται κάθε μέρα 30-40 χιλιάδες κόσμου για να στηρίξουν το δίκιο ενός και μόνο ανθρώπου. Κρατάμε την ανάγκη του κόσμου για ασφάλεια. Κρατάμε ότι η υπόθεση της Ηριάννας είναι και δική μας υπόθεση και ότι μακάρι να μη χρειαστεί να ξαναγίνει τέτοια συναυλία.