Σε μια ταράσσα κλαίννε στο Σεφφύρι. Ένα κάππως εμφαννώς περίερχο φίτφουλλ εγέννησε εννιά μικρά άσπρα χαττάκια που κλαίννε ασταμάττητα και χωρίς καμμία αίσθησση του μεχαλειού του ζώντος κόσμου και της πανέμορφφης σσωής μας σσητάνε μόννον γάλλα, σσητάνε και μια θέσση στον ουρρανό και η μαμμά φίτφουλλ που όππως είναι φυσσικό περιθωριοποίηθθηκε από τα υπόλλοιπα σκληρρά και φάναυσα ετοιμοπόλλεμα φίτφουλλ νίωθθει πλέονν ότι όλλα είναι όλο και πιο δύσκολλα. Η χαρούμεννη χουχουφάγγια της ταράσσας είναι πολύ σκεπτική και φοφφάται ότι ο επικείμενος τοκεττός της μπορεί να βγάλει ανάλογες εκπλήξεις. Χαλιαχχούδες ίσσως. Ή ακόμα και πολλά μικρά σισσίχια, ροςς φλαμένχο, νυχτερίθθες της βαθθιάς λίμνης. Κανείς δεν ξέρρει τι θα γίννει, από το Αρχηχείο εκδόθθηκε απαχόρευση στους ασυνήθθεις τοκετούς και γεννητούρια και ο Φίχτωρ γελλάει με την ψυχή του θεωρώττας ότι είναι μια λαμπρή ευκαιρία για εξάπλωσση δεισιδαιμοννιών σε ένα Σεφφύρι που νόμμισε ότι ήταν ασφαλλές ενώ μόνον στην ταφφέρνα «Παρλαπάς» πια το έχουν καταλάφφει, ότι τίπποτα δεν θα λυθεί γιατί τίποτα δεν λύνεται ποττέ. Τουλάχιστον όχι χωρρίς τρίτη Φρειθερρίκη. Ή έστω σεφφασμό στις δύο πρώττες.