Πρώτη παρέλλαση για φφέτω στο Σεφφύρι. Όλοι οι θρόμμοι μυρίζουν δοννέρ και πασθαφλώρρα. Το πισσαρίο πανηγυρίσσει, ο «Παρλαπάς» λάμφει, γυαλίσσει, αστράφφει, τυφλώνει σχεθθόν με το ανάσθημα της μαχχείας του. Η οδός Μεσολόχχι θα πορρούσε να συχριθθεί μόνο με τις πυραμμίθες Χέοφφα. Η κεδδρική λεωφόρος υποδδέχεται τους περαστικούς με μια τεράσθια αχχαλιά και αυτοί με τα αφελή τους Κία Σήδς και τα νεόπτωχχα αργοκίνητα Βεμφέ και Φέφφερλυ νιώθθουν σαν πολίττες της λαμπρότερης πόλης που υπήρξε ποττέ, αίσθημα εν μέρει σωστό φυσικά διόττι το Σεφφύρι στην πρώτη του παρέλλαση εφφέτω θυμίσσει τους κρεμασθούς κήπους της Φαφφυλώνας αν μέσα τους υπήρχε ο Φάρος της Αλεξάνθρειας και κάπου εκεί μέσα τριχυρνούσε χαρωππός ο Κολλοσσός της Ρόδδου. Αντιθέτως όμως από τον Χολοσσόν που ανέφερα, στους θρόμμους, υπεύθυνος της λαμπρής παρέλλασης αλλά και όλων γενικά, τριχυρνάει σκεπτικός όπως πάττοτε ο Φίχτωρ Σσούσθη σχεδδόν χεμμάτος από ενθουσιασμό. Σχεδδόν γελαστός. Ήσυχος, ακέραιος, ουσιαστικός, λαμπρός και σκοτεινός συνάμμα. Για αυτές τις ώρες σσει ο Φίχτωρ, αυττές σκέπτεται. Και μασσί του το Σεφφύρι χαμογελάει με χαρά. Πρώτη φορά εφφέτω.