Πως θα μας φαινόταν-και αναφέρομαι κυρίως στις γυναίκες- αν μια ρύθμιση με ισχύ τυπικού νόμου, απαγόρευε στην ουσία το δικαίωμα της άμβλωσης, θέτοντας ελάχιστες εξαιρέσεις και πολύ αυστηρές προϋποθέσεις. Αυτό ακριβώς συνέβη στην Ισπανία πριν λίγες μέρες με την ψήφιση του νομοσχεδίου που φέρει τον αρκετά προπαγανδιστικό τίτλο «Νόμος των δικαιωμάτων του αγέννητου παιδιού και της εγκύου γυναίκας». Το αρχικό σχέδιο νόμου είχε προωθήσει το Υπουργείο Δικαιοσύνης της Κυβέρνησης Ραχόι, προΐσταντος του Υπουργού Αλμπέρτο Ρουίς-Γκαλαρντόν, με τις ευλογίες-και τις πιέσεις- της Καθολικής Εκκλησίας.
Με το νόμο αυτό, η Ισπανία επιστρέφει στο προ του 2010 καθεστώς και σε ένα Μεσαίωνα σε ό,τι αφορά τα κοινωνικά και ατομικά δικαιώματα. Μέχρι τώρα, με το νόμο που είχε ψηφίσει η κυβέρνηση Θαπατέρο το 2010, η άμβλωση στην Ισπανία ήταν επιτρεπτή μέχρι τη 14η εβδομάδα κύησης ή την 22η, αν αποδεικνυόταν ότι το κυοφορούμενο είχε σοβαρές δυσλειτουργίες ή ανωμαλίες. Ενόψει του επίμαχου αυτού νομοσχεδίου-νόμου πλέον-πριν περίπου ένα μήνα, σε ολόκληρη την Ευρώπη, συμπεριλαμαβανομένης της Ελλάδας, έλαβαν χώρα διαδηλώσεις αλληλεγγύης που οργανώθηκαν από διάφορες ακτιβιστικές και φεμινιστικές ομάδες, προασπίζοντας το δικαίωμα στην άμβλωση και κατ’επέκταση στην επιλογή της μητρότητας και του οικογενειακού προγραμματισμού. Με το νέο αυτό νόμο η άμβλωση ποινικοποιείται με μόνες εξαιρέσεις αυτές του βιασμού και της περίπτωσης που απειλείται η ζωή της εγκύου από τη συνέχιση της κύησης. Τις συνέπειες από παραβίαση του νόμου ωστόσο πρόκειται να υποστεί ο γιατρός που θα αναλάβει την ενδεχόμενη επέμβαση και όχι η γυναίκα που θα προβεί σε αυτή.
Όσο σημαντικό είναι να βλέπει ένα παιδί το φως του ήλιου (όπως επεσήμανε ο πάπας Φραγκίσκος), άλλο τόσο σημαντικό είναι να μη μεγαλώσει έχοντας το βάρος του «αναγκαίου κακού»
Το τι συνεπάγεται αυτή η ρύθμιση για τους αγώνες χρόνων κατάκτησης δικαιωμάτων των γυναικών δεν είναι δύσκολο να μαντέψει κανείς, ούτε και τα συμπεράσματα που μπορούν να εξαχθούν με αφορμή αυτό το γεγονός για την εξάπλωση του νεοσυντηρισμού ως άλλη μορφή επιδημίας σε όλη την Ευρώπη. Η άμβλωση ανέκαθεν αποτελούσε ένα ιδιαίτερα νευραλγικό και αμφιλεγόμενο θέμα. Το δικαίωμα σε αυτήν, συνδέεται άμεσα με το δικαίωμα αυτοδιάθεσης του σώματος των γυναικών και την εκούσια επιλογή για το πότε και το αν θα επιλέξουν να γίνουν μητέρες. Η επιλογή και ο ρόλος της μητρότητας, αν τον αποσυνδέσουμε από ηθικολογικές παρεμβάσεις και φυσιοκρατικές, ντετερμινιστικές θεωρίες, στην ουσία του, αυτή δηλαδή που συνιστά το να φέρνεις στον κόσμο και να μεγαλώνεις ένα παιδί, είναι εξαιρετικά σημαντικός και επιφορτισμένος με μεγάλο βάρος ευθύνης. Όχι ψυχαναγκαστικά, σίγουρα όμως συνειδητά. Ή τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε να είναι. Το πάγιο αντεπιχείρημα της υπογεννητικότητας μιας χώρας, προτάσσει τον ρόλο και τις ανάγκες της πολιτείας ως υπέρτερες από αυτές του ατόμου. Το άτομο, η γυναίκα κυρίως, υπάρχει και λειτουργεί κατ’αυτόν τον τρόπο ως μηχανή αναπαραγωγής-τροφοδότησης πολιτών ενός Κράτους.
Πιο σωστό όμως θα ήταν να ερευνηθεί από πού πηγάζει η πεποίθηση ότι η άμβλωση είναι μια κατακριτέα και καταδικαστέα κατά βάση πράξη. Η θέση αυτή υποστηρίζεται και υπερθεματίζεται κατά κύριο λόγο από τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία επειδή τη συνδέει άμεσα και άρρηκτα με την έννοια της αμαρτίας. Κουβαλάει δηλαδή η άμβλωση ως πρακτική το συναισθηματικό φορτίο της αφαίρεσης μιας, έστω εν δυνάμει, ζωής και οι γυναίκες που την επιλέγουν ως έσχατη λύση σπάνια απαλλάσσονται από εσωτερικευμένες ενοχές ως προς αυτό-στις περιπτώσεις τουλάχιστον που ο δικός τους αυτοπροσδιορισμός δεν έχει αναλυθεί επαρκώς. Άλλο βέβαια το ζήτημα πως μέχρι τώρα η ίδια η Καθολική Εκκλησία που τάσσεται κατά της άμβλωσης, η ίδια αντιμάχεται(χόταν) και οποιοδήποτε μέσο αντισύλληψης, καθιστώντας ουσιαστικά αναπόφευκτη την τεκνοποιία, ενώ ελάχιστος λόγος γίνεται για το ότι η επέμβαση είναι συνήθως το αποτέλεσμα ελλιπούς ενημέρωσης και σεξουαλικής αγωγής. Αξιοσημείωτο δε είναι πως στατιστικά οι γυναίκες αποτελούν τον κύριο φορέα αντισύλληψης μέσω χαπιών ή σπιράλ, γιατί οι άνδρες δυσανασχετούν με τη χρήση προφυλακτικού και είναι οι ίδιες πάλι οι γυναίκες που θα υποστούν τις σωματικές και ψυχολογικές συνέπειες μιας έκτρωσης.
Το θέμα της τεχνητής διακοπής κύησης δεν εντάσσεται στη λογική άσπρο ή μαύρο. Ο νόμος σε συνδυασμό με την ιατρική επιστήμη, ορίζει πότε ένα σύνολο κυττάρων συνιστούν ανθρώπινο οργανισμό και πότε όχι. Τα χρονικά όρια με ανώτατο των 24 εβδομάδων αποτελούν ένα δείκτη προς αυτή την κατεύθυνση. Το πλέον σημαντικό όμως είναι, πέρα από τις εκάστοτε κρατικές νομοθεσίες, να κατοχυρωθεί η προστασία του δικαιώματος στη μητρότητα και στην αρνητική της έκφανση. Είναι ίσως ό,τι πιο θαυμαστό μπορεί να προσφέρει η φύση και γι αυτό το λόγο, οφείλει ως επιλογή να είναι ελεύθερη, αυτόνομη και συνειδητή, ώστε να μπορέσει μια μητέρα να ανταποκριθεί σε αυτό που έχει θελήσει-όχι σε αυτό που δε μπόρεσε να αποφύγει ή σε ένα λάθος που μεταφράζεται σε ανθρώπινη ζωή. Δύσκολα θα υποστηρίξει κανείς ότι η βίαιη διακοπή της εγκυμοσύνης είναι η ευκταία επιλογή για μια γυναίκα, ή για ένα ζευγάρι. Αποτελεί όμως σε κάθε περίπτωση επιλογή και πρέπει τέτοια να παραμείνει. Όσο σημαντικό είναι να βλέπει ένα παιδί το φως του ήλιου (όπως επεσήμανε ο πάπας Φραγκίσκος), άλλο τόσο σημαντικό είναι να μη μεγαλώσει έχοντας το βάρος του «αναγκαίου κακού», ενός λάθους ή ακόμα χειρότερα παιδί γονιών φαλκιδευμένων, θυμωμένων, εξαναγκασμένων. Δεν είναι όλοι κατάλληλοι για γονείς. Αυτοί που τουλάχιστον είναι, ας μπορούν ελεύθερα να το επιλέξουν.