Ο Πικάσο δεν ενοχλήθηκε από την πτώση του Κεφαλιού Γυναίκας. Δεν ήταν απ’ αυτούς που έπιαναν τα κεφάλια με γάντια. Ούτε τα χρώματα. Πολλές δεκαετίες μέσα στα λάδια και στα διαλυτικά. Να καίνε τις ρινικές διαδρομές μαζί με τα τσιγάρα. Μαζί με τις αδέσποτες αναθυμιάσεις που γέμισαν τη ζωή και το έργο του. Ο Μινώταυρος δε ζωγραφίζει τον πόθο για να μην τον έχει. Ο Μινώταυρος δε ζωγραφίζει ούτε απολιθώματα, ούτε εκθέματα.
Το Κεφάλι Γυναίκας, όπως όλα τα πετυχημένα έργα, είναι ένα ερωτικό κάλεσμα. Τον κύριο Αναστασάκο δε θα τον κατηγορούσα ποτέ επειδή έπιασε ή επειδή έριξε το έργο. Μια μόνο στεναχώρια έχω. Επειδή δεν πήρε το χρόνο μπροστά στις κάμερες να χαϊδέψει το λάδι, να σταθεί στο βάθος των δεξιών ματιών, να ισορροπήσει στη μύτη των υπέροχων μαλλιών της Ντόρας. Μόνο αυτό έχω να του καταλογίσω.
Πρέπει να σταματήσουμε αυτόν το φόβο μπροστά στα όμορφα πράγματα της ζωής. Θέλει τόλμη το ταξίδι της επαφής. Τις στιγμές που θα περάσουν από μπροστά μας πρέπει να τις αρπάξουμε φρέσκιες και να τις απολαύσουμε. Ας μην κρυβόμαστε άλλο πίσω από αυτήν την υποκριτική ανησυχία της διάσωσης για τους υπόλοιπους ή τους επόμενους. Στο δρόμο του κενού ενεστώτα έχει μόνο λείψανα και απουσιολόγους.
Ο κύριος Πικάσο δήλωσε πως επειδή οι Έλληνες δεν ξέρουν να πιάνουν τα έργα τέχνης, δε θα τους ξαναδώσει τίποτα. Επιθυμεί, μάλιστα, να μαλώσει την Ελληνική Αστυνομία. Η Ελληνική Πολιτεία πρέπει να ντρέπεται. Η κυρία Μενδώνη πρέπει να απολογείται. Τα Μέσα Ενημέρωσης πρέπει να κράξουν αυτό το γιγαντιαίο ορθογραφικό λάθος. Ξεφτίλα η Ελλάδα. Ξεφτίλα οι Έλληνες. Πάλι. ‘Πόρισμα κόλαφος’ για τα ελλιπή μέτρα φύλαξης στην Εθνική Πινακοθήκη. Σιγά, ρε παιδιά. Φτάνει. Φτάνει με την υποτίμηση του εαυτού. Φτάνει με αυτήν την επίπληξη. Γιατί το πρόβλημα, τελικά, δεν είναι ότι All Cops Are Bastards αλλά ότι All Citizens Are Cops.
Με συγχωρείτε, αλλά τη γυναικάρα και τον άντρακλα τούς ακουμπάμε και τους χαιρόμαστε. Στο χρόνο τους, στη φρεσκαδούρα τους, στο βάθος τους. Και όσο πιο βαθιά προχωράς στη γενναιότητα και στην απλότητα, ξέρεις που θα βάλεις την τελευταία πινελιά και που θα βάλεις το τελευταίο ζούληγμα. Είναι ωραία η ζωή. Και, τι να κάνουμε, τελειώνει. Δεν τελειώνει τίποτα.
Όταν προστατεύεις κάτι με μανία, σημαίνει ότι κονομάς στην πλάτη του. Η αυστηρότητα ποτέ δεν ταίριαξε με την παρακολούθηση. Πάντα έβγαινε με τη δημιουργία. Και ουδείς αναντικατάστατος. Ακόμα και ο Πάμπλο. Τα πράγματα είναι ωραία όταν αναπνέουν, όχι όταν είναι μούμιες.
Η μουμιοποίηση που παίρνει πλέον ανησυχητικές διαστάσεις στο γαλατικό χωριό μας είναι αυτή που κατέστρεψε το Παρίσι. Γιατί το Λούβρο είχε ελλιπέστατα μέτρα φύλαξης όταν εκλάπη η Μόνα Λίζα. Γιατί ο ίδιος ο Πικάσο έπιανε με τα γυμνά, δυνατά του χέρια τα ιβηρικά αγαλματίδια ως ‘κλεπταποδόχος’. Γιατί η Τέχνη, όπως και ο Έρωτας δε θέλει ούτε τις καπότες, ούτε τις επιπλήξεις.
Μηδενική λοιπόν η λίμπιντο στη χώρα. Τα νέα κρούσματα του Έρωτα για ακόμα μια μέρα σε ανησυχητικά χαμηλά. Και οι στρατιές των απουσιολόγων, της αλάνθαστης γραμματικής και σύνταξης, στα ευθυγραμμισμένα καραούλια τους.
Λυπάμαι που δεν πρόλαβα να βρέξω τα πόδια μου στον Ιλισσό, καθισμένος κάτω από τις φουντωμένες πρασινάδες. Πρόλαβα όμως ελεύθερα τα μάρμαρα του ναού του Ποσειδώνα. Πρόλαβα να ξαπλώσω πάνω τους τη νύχτα μαζί με το φίλο μου και να χαζέψουμε τ’αστέρια. Πρόλαβα να παίξω με τους προβολείς ώστε να βυθίσω το ναό σε μεθυστικό σκοτάδι. Πρόλαβα να ακουμπήσω μια μπύρα δίπλα μου και να πω ένα σ’αγαπώ. Επειδή ήταν ελλιπή τα μέτρα φύλαξης. Και πρόλαβα και την περίφραξη. Και τώρα κοιτάζω τα μάρμαρα που κάποτε ακούμπησα, όπως έναν φυλακισμένο μέσα στο κελί.
Η πολλή η προστασία πήγε τη ζωή ταξίδι. Δεν υπάρχει ο Πικάσο. Και δεν υπάρχει η ελληνική Αντίσταση, για να λάβουμε τιμές. Δεν είμαστε για τίποτα. Και, εντάξει, για μας ο Πάμπλο είναι συγγενής, αδελφός, εαυτός και γκόμενος. Τον αγαπάμε και τον καταλαβαίνουμε. Η ερώτηση είναι: γιατί η βαθιά συντηρητική κοινωνία μας παλεύει να προστατέψει τόσο επιστημονικά τον Σάτυρο; Γιατί είναι ακριβός. Γι’αυτό. Γιατί δίνει πρεστίζ και κόβει εισιτήρια. Γιατί η αλήθεια είναι ότι η κοινωνία μας δεν τρέφει το παραμικρό ενδιαφέρον για τον άνθρωπο ή το έργο του.
Ξέρουν άραγε, όλοι αυτοί οι διασώστες του Κεφαλιού Γυναίκας, τα στάδια του πόνου και του αίματος του Ανδαλουσιανού; Από τη Φερνάντ στην Έυα, στην Όλγκα, στη Μαρί-Τερέζ, στην Ντόρα, στη Φρανσουάζ, στη Ζακλίν; Χωρίς να μιλήσουμε για τους ενδιάμεσους, αναρίθμητους σταθμούς. Και το λάδι έτρεχε…μαζί με τους χυμούς της ζωής. Μαζί με τα λάθη, τα εγκλήματα, τις παραβλέψεις και τις αποθεώσεις.
Η γεύση του θανάτου, αυτή η τόσο αποκρουστική, γιατί τόσο ζημιογόνα, είναι αυτή που δίνει γεύση στα φιλιά. Όλοι αυτοί που αγαπούν τα γάντια, αγαπούν τις φυλακές. Και όλοι αυτοί που κατακρίνουν ή καταδικάζουν το λάθος, εμποδίζουν την κυκλοφορία. Οπότε, κύριε Αναστασάκο, ευτυχώς που υπάρχετε. Ευτυχώς που σας είδα να στηρίζετε λίγο αδέξια τον πίνακα του αδελφού μας. Δεν πειράζει. Είστε η Ελλάδα που θέλω να επιστρέψει. Φτάνει με τα κειμήλια του παππού και της γιαγιάς. Τόσα στρατόπεδα με υγιέστατα βρέφη. Έτοιμα να ταράξουν τα σύμπαντα. Τόσοι αποκλεισμένοι Πάμπλο. Φτάνει με τους λογιστές. Φτάνει και με τους μανατζαρέους. Πόσα ακόμα εισιτήρια θα κόψουμε, κυρία Μενδώνη, γι’αυτές τις καημένες κολόνες; Πού χτυπά η καρδιά της Ελλάδας σήμερα; Πού είναι τα Κεφάλια Γυναίκας που θα γείρουμε; Πού είναι οι Ντόρες και τα Μπατό Λαβουάρ;
Ο Πικάσο βγήκε μέσα από τα ποντίκια, τη φτώχεια, το θάνατο, την πείνα, τη μοναξιά, τη σύφιλη. Οι ηδονές δεν είναι γαλαζοαίματες. Ο θώρακας μου είναι σκάρλετ. Και το πόρισμα κόλαφος αφορά αυστηρά και μόνο τα ιστορικά και ντροπιαστικά χαμηλά της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Το κοινωνικό αναπνευστικό είναι σχεδόν ολότελα φραγμένο. Η ασφυξία που χτίζουν οι απαγορεύσεις που δε σταματούν να έρχονται και να χειροκροτούνται, δείχνει μια αρρώστια πολύ πιο θανατηφόρα από έναν ιό.
Είπαμε να σώσουμε το σπίτι. Όχι να μην το ακουμπήσουμε. Είναι άλλο να πίνεις αψέντι και όπιο και να δημιουργείς ερωτευμένος και άλλο να παίρνεις αντικαταθλιπτικά για να βλέπεις τηλεόραση και να σε βιάζουν μουδιασμένο.
Αυτός ο δακρυγόνος, σιλικονάτος πουριτανισμός που καλλιεργείται τόσο μαζικά, τόσο βάναυσα και τόσο καρκονογόνα όπως η καημένη η σόγια, εμποδίζει τον Απάτσι Έπαφο να αγκαλιάσει το κορίτσι και να χτίσει την καλύτερη Ακρόπολη.