Η είδηση ξεκίνησε έτσι όπως ξεκινούν όλες οι ειδήσεις τελευταίως. Με σιγουριά. «Τη λειτουργία των καταστημάτων λιανεμπορίου πλην πολυκαταστημάτων και εμπορικών κέντρων, από τη Δευτέρα 5 Απριλίου με τις μεθόδους click away και click in shop, ανακοίνωσε κατά τη διάρκεια ενημέρωσης για την πορεία της πανδημίας της λοίμωξης, Covid-19, ο υφυπουργός Πολιτικής Προστασίας και Διαχείρισης Κρίσεων, Νίκος Χαρδαλιάς. Παράλληλα από το Σάββατο 3 Απριλίου, και μόνο για τα σαββατοκύριακα θα επιτρέπεται η μετακίνηση για προσωπική άσκηση με όχημα σε υπαίθριο χώρο έως 3 άτομα ή μια οικογένεια και με αποφυγή οποιουδήποτε μαζικού συγχρωτισμού». Και συνέχισε έτσι όπως συνεχίζουν όλες οι ειδήσεις τελευταίως. Ποιητικά. «Φτάσαμε στο τελευταίο μίλι και πρέπει να το διανύσουμε με όσο το δυνατόν λιγότερες απώλειες».
Για κάποιο λόγο που δεν κατανοώ, το «τελευταίο μίλι» είναι το νέο «οι επόμενες δύο βδομάδες θα είναι κρίσιμες». Είναι τζούσι, είναι έτζι, είναι τίγκα στην ελπίδα, είναι αυτό ακριβώς που ήθελε να πει το ποιητή και δεν έβρισκε τον τρόπο για το πει. Είναι επίσης αφαιρετικό, φλου και κάπως μελαγχολικό. Και βεβαίως σχετικά αγχωμένο: «κουράγιο αδέρφια, η ουρά έμεινε και τη φάγαμε, μη κάνετε καμία κουτουράδα και δούμε το γάιδαρο, ολόκληρο, και πάλι μπροστά μας».
Πάνω από όλα όμως είναι και το αγαπημένο του πρωθυπουργού (από κάπου πρέπει να ξεκινούν όλα). «Διανύουμε το τελευταίο μίλι προς την ελευθερία από την πανδημία» είχε πει με απόλυτη βεβαιότητα στο διάγγελμα νούμερο δεν θυμάμαι, αλλά ήταν στο πρώτο δεκαήμερο του Φεβρουαρίου, αυτό το θυμάμαι. Και μετά όλοι έτρεξαν, χαρούμενοι και ασφαλείς, να το αντιγράψουν.
Μεταξύ μας τώρα. Γιατί μίλι όμως και όχι χιλιόμετρο; Ίσως γιατί είναι μπανάλ. Ξενέρωτο. Χίλια μέτρα είναι ακριβώς χίλια μέτρα. Σε γειώνει. Δεν κρύβει καμία Οδύσσεια, καμία Ιλιάδα μέσα του. Δεν αφήνει τη σκέψη να πετάξει, να αμφισβητήσει. Ενώ, άκου, πως ακούγεται το μίλι. Που έχει και μια άλφα νοηματική εξήγηση. «Το μίλι ξηράς, για τους φίλους statute mile, είναι μια μονάδα μέτρησης μήκους. Ισούται με 1.609,344 μέτρα. Και την συναντούμε κυρίως στις αγγλοσαξωνικές χώρες». Α, γεια σου, στις αγγλοσαξωνικές χώρες. Άρα τι θέλει το μίλι το ξενόφερτο, εδώ, το αντιδραστικό; Κάτι μου λέει πως θέλει να δώσει κύρος. Και να εντυπωσιάσει. Τους εναπομείναντες Λαλάκηδες. Που φέρουν ακόμη βαριά την κληρονομιά των 80ς, του Νίκου Παπαναστασίου και του εισαγόμενου θαυμαστικού, στο παραδομένο τους πνεύμα και κορμί.
Πάρτο όμως και αλλιώς. Μπορεί και να κάνεις λάθος. Η εμμονή με το μίλι, ξέρεις, ίσως κρύβει αποδοχή και θαυμασμό σε ένα ναυτικό λαό. Τόση θάλασσα τριγύρω. Τόσες φουρτούνες, τόσοι ναύτες, τόσα ναυάγια. Ε, κάπως πρέπει να τιμηθούν όλα αυτά. Αμέσως να βγάλεις γλώσσα. Όρισε μου όμως πρώτα, τι λένε οι βικιογραφές γι’ αυτό: «Το ναυτικό μίλι (nautical mile) (που είναι και σε ευρεία χρήση) είναι ίσο με την απόσταση του 1/60 της μοίρας δηλαδή ίσο με το 1΄ της γεωγραφικής μοίρας». Κάτι πιο κατανοητό ίσως; «Τούτο στην πράξη ισούται δηλαδή με 1852 μέτρα όπως ορίστηκε διεθνώς το 1954» Συνεπώς; «Συνεπώς το μίλι είναι το γραμμικό ανάπτυγμα τόξου ενός πρώτου μοίρας μεσημβρινού της γης υπολογιζόμενο στο γεωγραφικό πλάτος των 45 μοιρών».
Εγώ ένα μίλι τιμώ. Θέλω να το ξεκαθαρίσω. The Green Mile! Αυτό με τον Έλληνα Τομ Χανκς. Αυτό που μας είχε κάνει τατουάζ το STAR channel. Τέσσερις εβδομάδες έχει ο μήνας, μπορεί και να το έδειχνε πέντε. Σου διαβάζω το στόρι της ταινίας (παύλα βιβλίου) για να το θυμηθείς. «Στις φυλακές του Κολντ Μάουντεν, κατά μήκος του διαδρόμου που είναι γνωστός ως το Πράσινο Μίλι, διεστραμμένοι φονιάδες όπως ο ψυχοπαθής Μπίλι δε Κιντ Γουόρτον και ο μισότρελος Εντουάρ Ντελακρουά περιμένουν να συναντήσουν το θάνατο δεμένοι στην αγκαλιά το Γερο-Σπίθα. Τους φρουρούν φύλακες έντιμοι και πονόψυχοι σαν τον Πολ Έτζκομπ και σαδιστές σαν τον Πέρσι Γουέτμορ. Ωστόσο, καλοί ή κακοί, αθώοι ή ένοχοι, κανένας τους δεν έχει ξαναδεί κάποιον τόσο τρομερό στην όψη όσο ο καινούριος κρατούμενος, ο Τζον Κόφι, που έχει καταδικαστεί σε θάνατο για το βιασμό και τη δολοφονία δύο μικρών κοριτσιών. Τι είναι ο Κόφι; Ένας διάβολος με ανθρώπινη μορφή; ή ένα πλάσμα εντελώς διαφορετικού είδους; Υπάρχουν πολύ περισσότερα μυστήρια στον παράδεισο και την κόλαση απ’ όσα μπορεί να φανταστεί οποιοσδήποτε στο Κολντ Μάουντεν – καθώς η αλήθεια αναδύεται με παλιρροϊκά κύματα που μόνο ο Στίβεν Κινγκ μπορεί να δημιουργήσει, για να καταλήξει σε μια εκρηκτική αποκάλυψη που θα σας αφήσει εμβρόντητους…».
Στην αρχή το είχα μισήσει. Να ναι καλά το κανάλι, εκατόν πενήτα φορές το έδειξε συνολικά, το αγάπησα. Και έγινε αυτό το μίλι, με το μεταχριστιανικό εφέ του, εκφραστής του μέγα ερωτήματος. Ήταν πράγματι ο Τζον Κόφι ο πρώτος μαύρος εσταυρωμένος γίγαντας; Θα πω, με το χέρι στην κινηματογραφική καρδιά μου, πως ναι, μπορεί και να ήταν. Γι’ αυτό όταν ακούω μίλι, εγώ πρασινίζω, από συνήθεια.
Και αφήνω τους άλλους, στα άλλα χρώματα. Και στα άλλα μίλια. Τα τελευταία. Σε ένα ριπίτ χωρίς σταματημό και χωρίς ανάσα, μέχρι να βγει το καλοκαίρι και όλο το ’21.
ΥΣ1. Στην ταινία του Φράνκ Ντάραμποντ (όπως και στο βιβλίο του Κινγκ), το πράσινο μίλι οδηγεί στην ηλεκτρική καρέκλα. Μπαμ και κάτω και άντε γεια. Και δεν μου το βγάζεις από το μυαλό, οι δικοί μας άνθρωποι, αυτό έχουν κατά νου. Αλλιώς δεν εξηγείται.
ΥΣ2. Όπως με πληροφορούν από το κοντρόλ οι Άγγλοι χρησιμοποιούν στην καθομιλουμένη και το imperial σύστημα μέτρησης καθότι και πιο ποιητικό (πχ. you are million miles away). Οπότε και επιθυμώ, θα το πω, μια σχετική προσαρμογή παύλα διαφοροποίηση στις μελλοντικές ανακοινώσεις – πχ «Όσο εσείς κρατάτε την ατομική ευθύνη, τη δική μας κυβερνητική ευθύνη, από μίλια μακριά, μπορείτε και να την αγναντεύετε».