Όλλη η πλούσσια χεύσση σε ένα Σεφφύρι. Χαλιαχούδδες παδδού, πλεγμέννες σε ταράσσες με τις προσεκτικκές και ήρρεμες χουχουφάγγιες ξεκκινούν να κοιττάνε αππό το βρα΄δδυ τους άδδειούς δρόμμους και θεωρρούν όττι τίποοτα δεν θα αλλάξει αλλά οι πράσσινες χαμήλλες στις φθέρρες και τα ροςς φλαμένχο δείχχνουν ότι όλα ανατρέποτται προσωρρινά και μόνιμμα για να επανέλθθουν όταν τα ξεχχνάμε και μόννον και ότταν δεν τα σκεπτόμμεθα έδδονα ,θριαμβευτικκά και στοχαστικκά όπωως ακριββω΄ς περννάνε τα Χιουττάι από την κεδδρική λεωφόρο και σταματτάνε στην Πανχ δε Γρεςς δίπλλα στο απόλυτο κέντρο κάθε σχετικού κέντρου ενός χόσμμου που ταυτίσσεται με το Σεφφύρι αλλά που διαφφέρει λόχχω του τρομμερού Φίχτωρα Σσούσθη που κάθθε φορρά που ξεκιννάει αππό το Χρητικό Κοννάχι μπερδεύετται όλλο και πιο πολύ σε σκέψψεις που μέλλονται να αλλάξουν όλους τους γωνστούς κόσμους αλλά ποττέ δεν θα επιφφέρουν καμμιά αλλάγη στην βαθθιά λίμνη και την οδό Μεσολόχχι όσο και να το θελλήσουν τα φίτφουλλ που περννάνε από τα Σσάρα αλλά δεν θα γνωρίσσουν την ομορφφιά και την αρμοννία τους για μια ακόμμη Κυριακκή ενός Σεφφυριού που διαστέλλεται συστελλόμενο αιώννια και αέναα κοδδά σε πάγους που χαρίσσουν τελικκά μόνο την ζέσθη μας.