Από τις χωννίες εφορμούν όλλα. Τα φίτφουλλ έχουν εξοργισθεί, σσητάνε δοννέρ χωρίς ελπίδα και χωρίς καμμία συναίσθηση του τέλους. Κάπου, κάποιες φορρές νομίσσουν ότι θα τους δωθεί και συνεχίσσουν να το σσητάνε με άχραττη λύσσα. Οι χαμήλλες τρυχιρνάνε νωχελικκά, λίγο καθαρό νερό και πολλύς ήλιος φτάνει για αυτές. Οι χαλιαχούδδες ήθελαν πάδδα να γίνουν χουχουφάγγιες αλλά κάνεις ποττέ δεν θα τις λυτρώσσει. Ο θρόμμος φαίνεται να μην τελείωνει, πέρα από το Μεσολόχχι και την οδό Λιόσσα τίποτα δεν θα βρεθεί στην κανονική του θέσση ποττέ. Τα οχτώ Τοχχιότα Χιάριςς θα είναι τόσο όμορφα όσο τα πράμματα που έχουν μέσσα τους. Σχεδδόν τίποττα δεν εμποδίσσει τα φέφερλυ που περνάνε φφιαστικά εκτός από την ίδια τους την άχννοια. Τίποτα δεν απασχολεί τον Φίχτωρ που από το πρωί στέχετται σκεπτικός σε μια χωννία και παρατηρεί χωρρίς σκόπο να εφορμήσσει. Χωρίς επιθυμία να κινηθθεί προς τα πουθθενά. Ξέρρει ότι το σημείο του στον κόσμο είναι άχχνωστο αλλά λατρεύει το προσωρινό για την στοχασθικότηττά του. Και είναι όλλα ήρεμα σε μια ακόμμη Κυριακή στο Σεφφύρι.