Ο ήλιος στην Αθήνα δύει πλέον στις 19:55. Η μέρα μεγαλώνει, από τα παράθυρα των αστικών διαμερισμάτων το φως ρέει για περισσότερες ώρες, κι εμείς, όσο και αν αποζητάμε τον ήλιο, νιώθουμε την έλξη μας μαζί του να κορυφώνεται όταν σουρουπώνει.
Για τους ανθρώπους που αγαπούν τα ηλιοβασιλέματα έχει επινοηθεί μέχρι και όρος. “Opacarophile”, είναι κάποιος που γοητεύεται από τα μεταβαλλόμενα χρώματα τα οποία μοιάζουν να χορεύουν στον ουρανό καθώς η μέρα δίνει τη θέση της στη νύχτα. Η λέξη προέρχεται από το “opacare” που στα λατινικά είναι το ηλιοβασίλεμα ή το σούρουπο και από το ελληνικό “φίλος”. Μαζί, σχηματίζουν έναν όρο που εκφράζει ιδανικά την αγάπη για το τέλος της ημέρας και την άφιξη του λυκόφωτος.
Η έλξη μας για το ηλιοβασίλεμα δεν οφείλεται μόνο στα όμορφα χρώματά του, αλλά έχει και ψυχολογική ερμηνεία. Σύμφωνα με τις επιστήμες της βιολογίας και της ψυχολογίας, η ντοπαμίνη, ο νευροδιαβιβαστής «ευεξίας», απελευθερώνεται στον εγκέφαλό μας όταν βλέπουμε ένα όμορφο ηλιοβασίλεμα. Η ενστικτώδης αυτή αντίδραση αποτελεί κομμάτι του εξελικτικού μας υποβάθρου.
Μελέτες έχουν δείξει ότι τα ηλιοβασιλέματα έχουν ισχυρή ψυχική επίδραση που διαρκεί ακόμα και ώρες μετά το ξεθώριασμα των χρωμάτων. Αυτή η επίδρασή τους είναι ικανή να προσφέρει ανακούφιση από το άγχος, ηρεμία και γαλήνη. Επιπλέον, το σούρουπο δημιουργεί μια κατάσταση στον νου η οποία έχει παρομοιαστεί με τη χαρά και την ευεξία που αισθανόμαστε μετά τον διαλογισμό ή τη γιόγκα.
Κάπως έτσι, γοητευμένη κι εγώ από τα χρώματα του ηλιοβασιλέματος και τις μυρωδιές της άνοιξης, τις τελευταίες εβδομάδες άνοιξα αρκετές φορές το κινητό για να απαθανατίσω τον ήλιο που σιγά-σιγά κρυβόταν καθώς άκουγα την αγαπημένη μου μουσική.
Πρώτη επίσκεψη στο Ραφίκι, το στέκι του Βοτανικού με τους χαμογελαστούς ανθρώπους και τους πεντανόστιμους μεζέδες. Προτού φτάσω, διασχίζω τις ράγες του τρένου στην Κωνσταντινουπόλεως, στον Κεραμεικό, και στέκομαι για λίγο να χαζέψω το βαθύ ροζ και πορτοκαλί του ουρανού καθώς ο ήλιος δύει. Έχω σιγουρευτεί πως δεν θα με πατήσει κάποιο τρένο και ευθυγραμμίζω τη μελωδία του “Colours” των αγαπημένων μου Deaf Radio με το σκηνικό που βλέπω μπροστά μου.
Τίποτα το ιδιαίτερο σε μία ακόμα καθημερινή – μονάχα εκείνα τα χρώματα που σε κάνουν να στρέψεις το κεφάλι σου ενστικτωδώς στον ουρανό. Έχει προηγηθεί αρκετό γράψιμο στη δουλειά και μερικές δύσκολες στιγμές σε διαπροσωπικό επίπεδο. Φορώντας μια φόρμα και τα headphones, βγαίνω από το σπίτι για να αγοράσω μπίρες από ένα περίπτερο στη Φωκίωνος Νέγρη. Ακούω το “First Six Months of Love” της Michelle Gurevich, ενώ υπενθυμίζω στον εαυτό μου πως, όσο ο ήλιος δύει και ανατέλλει, όλα θα πάνε καλά.
Ευτυχώς έχει έρθει το Σαββατοκύριακο. Το θερμόμετρο δείχνει σχεδόν 25 βαθμούς και η βόλτα στη θάλασσα μοιάζει με επιτακτική ανάγκη. Αν και με την παρέα μου έχουμε απομακρυνθεί μόλις μερικά χιλιόμετρα από την Αθήνα και βρισκόμαστε στη Βουλιαγμένη, ο αέρας που εισπνέουμε έχει άλλη μυρωδιά και το τοπίο γύρω μας μια δόση από το καλοκαίρι που ανυπομονούμε να ζήσουμε σε κάποιο νησί. Αφού έχουμε φάει σε ένα ταβερνάκι, φεύγω για λίγο από το τραπέζι για να χαζέψω τα χρώματα του ηλιοβασιλέματος που αντανακλούν στη θάλασσα κάνοντάς τη να μοιάζει με δεύτερο ουρανό. Από το κινητό μου βάζω το “The Smoke” των Smile να παίζει, καθώς οι σκέψεις μου αφήνονται μέσα στο ροζ και το γαλάζιο.
Στο πάρκο πάνω από τα Δικαστήρια της Ευελπίδων, μπορείς να απολαύσεις έναν απογευματινό περίπατο που θα σε οδηγήσει στη θέα του ηλίου που δύει. Ανάμεσα στις πολυκατοικίες των γύρω περιοχών τις οποίες χαζεύω από ψηλά, το πορτοκαλί του σούρουπου (μαζί με λίγη αφρικανική σκόνη) φέρνει γαλήνη, ενώ στα ακουστικά παίζει το “Wolf” των Yeah Yeah Yeahs.
Το σκηνικό στην Πατησίων γνώριμο και επαναλαμβανόμενο: Κίνηση, φασαρία, βιαστικοί περαστικοί που ανυπομονούν να τελειώσει μια ακόμα μέρα στη δουλειά για να επιστρέψουν στο σπίτι τους. Κατευθύνομαι στην παρουσίαση του πρώτου βιβλίου του μπαμπά μου, ακούγοντας το ολόφρεσκο «Ταξίδι» της Μαρίνας Σπανού που παίζει επίμονα επί μέρες στα ακουστικά. Το σούρουπο που αντικρίζω καθώς βρίσκομαι στην Κοδριγκτώνος, ντύνει την πόλη με την πιο γοητευτική όψη της.
Έχουμε φάει τόση ταραμοσαλάτα και πατάτες τηγανιτές, που νιώθουμε πως το στομάχι μας θα εκραγεί. Περπατάμε στον Πειραιά για να χωνέψουμε και να χαζέψουμε στη θάλασσα τον ήλιο που δύει. Η Κυριακή φτάνει στο τέλος της και η μελαγχολία παρεισφρέει στις όμορφες στιγμές που έχουμε ζήσει. Προσπαθώντας να συμφιλιωθούμε μαζί της, παίρνουμε λίγη δύναμη από το μαγευτικό σκηνικό που υπάρχει μπροστά μας, ενώ ακούμε το “Leave Them All Behind” των Ride.
Η ζωή στην πόλη έχει συνδεθεί με δεκάδες βόλτες στην Ερμού – στην περίπτωσή μου, ως μια μορφή φυγής από την πολύωρη εργασία της βδομάδας. Σχεδόν κάθε Σάββατο, θα κατέβω για περπάτημα στο κέντρο με μοναδική συντροφιά τα ακουστικά, τα οποία βγάζω από τα αυτιά όταν θα συναντήσω μουσικούς του δρόμου. Εκείνο το Σάββατο, ενώ ο ήλιος έδυε στην Πλατεία Συντάγματος, μια παρέα μουσικών έπαιζε το “Never Tear Us Apart” των INXS.
Όσες και όσοι μένουμε σε κάποιο ισόγειο διαμέρισμα της Αθήνας, έχουμε μάθει να βρίσκουμε την ομορφιά εκεί που δεν υπάρχει. Δεν είναι πάντα εύκολο όταν το μπαλκόνι μας απέχει μια ανάσα από τα άλλα μπαλκόνια, το καυσαέριο κάνει τα πνευμόνια μας να καίνε και μερικές φορές ξεχνάμε πως υπάρχει ουρανός. Το ροζ όμως που μας «χτυπάει» μερικά απογεύματα το τζάμι, μας παρακινεί να ρίξουμε μια ματιά στο λίγο του ουρανού που καταφέρνουμε να δούμε ανάμεσα στις πολυκατοικίες. Αυτό συνέβη το σούρουπο εκείνης της άχαρης, κατά τ’ άλλα, Τρίτης, ενώ στα ακουστικά έπαιζε το “Roman Holiday” των Fontaines D.C. και στα δωμάτια των απέναντι άναβαν κίτρινα φώτα.