Kάθομαι και διαβάζω ορισμένα σχόλια για το yarn bombing στην οδό Σταδίου και κάνω την παρακάτω σκέψη. Διαβάζεται και σαν χαϊκού. Μπορεί, δηλαδή!
Μια ομάδα ανθρώπων αισθάνεται πως με διάφορους τρόπους θέλει να παρέμβει κριτικά στον τρόπο που διαμορφώνεται η ζωή στην πρωτεύουσα. Η ίδια ομάδα ανθρώπων παρατηρεί τι γίνεται στο εξωτερικό. Από τις διάφορες τάσεις, την ξετρελαίνει η ιδέα, πως μπορείς να ντύσεις με μαλλί τα δέντρα. Αποφασίζει ένα ωραίο Σαββατοκύριακο να το πραγματοποιήσει σε κεντρικό μέρος της Αθήνας. Φωτογράφοι και δημοσιογράφοι καταγράφουν το γεγονός που εμφανίζεται την άλλη μέρα ως μια κίνηση αστικού ακτιβισμού. Τα social media παίρνουν φωτιά. Κάποιοι κατηγορούν τις κυρίες και τους κύριους πως αντί να πλέκουν πουλόβερ για τους άστεγους, ντύνουν τα δεντράκια. Εγώ, τώρα, έρχομαι και λέω: εσείς που κατηγορείτε τις κυρίες γιατί δεν πλέκετε εσείς ένα πουλόβερ για τους άστεγους από το να πληκτρολογείτε συνεχώς καταγγέλοντας δεξιά και αριστερά; Κάποιος άλλος θα πεταχτεί και θα με κριτικάρει ως μνημονιακό χιπστερά που θέλω να γίνονται τζούφια πράγματα στην πόλη παρά να κοιτάμε τα προβλήματα σε βάθος. Κάποιος άλλος, άλλος θα αμφισβητήσει την επαναστατική ρητορική του τελευταίου και θα τον κατηγορήσει πως είναι όργανο του ΣΥΡΙΖΑ και πως μόνο με έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση θα δοθεί λύση. Εκεί θα πεταχτεί κάποιος άλλος, άλλος, άλλος και θα τονίσει πως οι συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ ευθύνονται για την κατάντια της χώρας και πως πρέπει να λογοδοτήσουν. Τότε θα αφυπνιστούν τα ένστικτα ενός άλλου, άλλου, άλλου, άλλου όπου θα τα βάλει με θεούς και δαίμονες, οι οποίοι περιόρισαν τον συνδικαλισμό και έτσι χάνονται συνεχώς τα εργασιακά δικαιώματα. Και κάπου εδώ θα ξεχάσουμε για τι μιλάγαμε.
Η πόλη θα συνεχίσει να έχει τα προβλήματά της και οι άστεγοι να μην έχουν πουλόβερ. Ο αιώνας της κριτικής αλά social media έχει τελικά κάποιο αποτέλεσμα;