Ο Δεκέμβρης και ο Ιανουάριος φωτίζουν το λευκό του χιονιού και το γκρι του πάγου με πολύτιμους κόκκινους καρπούς, μα ο γκρίζος Φεβρουάριος αντραλίζεται και ριγά με τα κατακίτρινα μυρωμένα άνθη της μιμόζας (Acacia Dealbata), τα κίτρινα γιασεμιά (Jasminum Nudiflorum) και τις κίτρινες ξινίθρες (Oxalis Pes-caprae ή Bermuda Buttercup) που απλώνονται σιγά-σιγά στους αγρούς και στα πεζοδρόμια πλέκοντας το πρώτο κοσμητικό υπόστρωμα της άνοιξης. Ναι, ο Φλεβάρης αρέσκεται στα εκτυφλωτικά σχεδόν ηλεκτρικά κίτρινα.
Σήμερα θα μιλήσουμε για τις μιμόζες, που επισήμως ονομάζονται ακακίες. Μην απορείτε. Η γνωστή μας ανθισμένη μιμόζα του χιονιά ονομάζεται Acacia Dealbata, ενώ η άλλη λεπτεπίλεπτη ακακία με τα ροζ-μωβ καλοκαιρινά άνθη, ονομάζεται Mimosa Pudica. Τι μπέρδεμα κι αυτό…
Η κατηγοριοποίηση των ειδών της οικογένειας Mimosaceae έχει απασχολήσει γενιές και γενιές βοτανολόγων που πονοκεφαλιάζουν μπροστά στα σκονισμένα κιτάπια τους. Ενώ το ερώτημα είναι απλό: είσαι τύπος του κίτρινου ή τύπος του μωβ; Και τα δύο πρωτογενή βασικά χρώματα και τα δύο αρωματικά με μικρά ή μεγάλα σαν πον-πον άνθη έχουν κάτι από τη μοιραία φύση του μίμου. Ναι, η ονομασία “μιμόζα” προέρχεται από την αρχαία ελληνική λέξη “μίμος”. Μίμος γιατί τα πτεροειδή ή διπτεροειδή αειθαλή φύλλα της Mimosa Pudica, Μιμόζας της αισχυντηλής, έχουν την ιδιότητα να διπλώνουν και να κλίνουν προς τα κάτω, αν δεχτούν κάποιο ερέθισμα, άγγιγμα, κούνημα ή ακόμη και το παραμικρό προαίσθημα για τον ερχομό του κρύου βοριά, καθώς αντιδρούν άμεσα σε κάθε φυσικό κραδασμό.
Σείονται και πάλλονται ντροπαλά μπροστά σε κάθε ερέθισμα, ως άλλες “μη μου άπτου” κόρες, αισχυντηλές αυτές μέσα σ’ έναν κόσμο που δεν αισχύνεται πλέον.
Τώρα η δική μας η “κίτρινη” μιμόζα είναι αειθαλές δέντρο που κατάγεται από τη μακρινή Αυστραλία με ύψος που μπορεί να φτάσει και τα τριάντα μέτρα. Τα φύλλα της είναι ανοιχτοπράσινα και ελαφρώς οδοντωτά. Κατά τη διάρκεια της ανθοφορίας της στο τέλος του χειμώνα (μέσα Φεβρουαρίου έως μέσα Μαρτίου) λυγίζει από το βάρος των ανθισμένων κλώνων της ως άλλη απαστράπτουσα και μυρωδική “κλαίουσα”.
Στις αστικές περιοχές της Ελλάδας συνηθίζεται να φυτεύεται πάνω στο γκαζόν για να σπάει τη μονοτονία του. Τι λάθος αυτό το γκαζόν, τι σπατάλη, τι έπαρση σε μια χλωρίδα που διψά και καρδιοχτυπά για την κάθε δροσοσταλίδα. Κι όμως είναι αλήθεια ότι η μιμόζα μας θέλει ένα ηλιόλουστο και υπήνεμο χώρο για να απλωθεί, να γείρει τους ανθούς της, να στολιστεί, να ξεστολιστεί ωραία και μόνη. «Αν σε πλησιάσω πολύ θα κλάψεις;»
Και ενώ στην πατρίδα μας σπαταλάμε το νερό που δεν έχουμε φυτεύοντας γκαζόν, στη Νότια Γαλλία φυτεύουν μιμόζες και διοργανώνουν φεστιβάλ, περιπάτους και δρώμενα σε μια απόσταση 180 χιλιομέτρων κατάφυτων με μιμόζες. Είναι ο Δρόμος της Μιμόζας, που κατακλύζεται κάθε χρόνο από χιλιάδες κουρασμένους τουρίστες που αναζητούν έστω λίγο τεχνητό φως στο γκρι του γκρι ενός ατέρμονου χειμώνα.
Ναι, ένας δρόμος με ανθισμένες κίτρινες μιμόζες που συνδυάζεται με το καρναβάλι της Νίκαιας και διαρκεί από τα μέσα έως τα τέλη Φεβρουαρίου κάθε χρόνο. Από το Lavandou έως την Grasse!
Για χάρη του δέντρου μετονομάστηκε σε Bormes-les-Mimosas ένα μεσαιωνικό χωριό του 12ου αιώνα, όπου ο τουρίστας μπορεί να συναντήσει έως και 700 είδη μιμόζας, γιατί το ωφέλιμο σχεδόν πάντα προκύπτει από το τερπνόν.
Ας το σκεφτούμε κι εμείς αν είναι να σωθούμε από τον τουρισμό του “λίγος ήλιος, θάλασσα και το αγόρι μου», και να δημιουργήσουμε τις κατάλληλες συνθήκες στους μεταβατικούς μήνες του χρόνου που το μάτι αναζητά το φως του ουρανού και το άρωμα μιας αστραφτερής ηλιόλουστης μιμόζας.
Δεν είναι τυχαίο ότι ο Δρόμος της Μιμόζας καταλήγει στην Grasse, την πόλη των αρωμάτων. Αλλά για την Grasse, όπου εκτός από τις μιμόζες καλλιεργούνται και πολύτιμα τριαντάφυλλα για τους σκοπούς της αρωματοποιίας και οι μενεξέδες, θα σας μιλήσω στο επόμενο Da-zi-bao Κήπου. Τους μενεξέδες που ήδη ανθίζουν στον κήπο σπάζοντας με την πυκνή μοβ πινελιά τους τη μονοκρατορία του κίτρινου!
Μέχρι τότε σας χαρίζω ένα χαϊκού που το ζωογόνο χρώμα της χαριτόβρυτης μιμόζας μου φύτεψε στο νου:
Φλεβάρης ξανά
σπιρτάδα της άνοιξης
η μιμόζα.
