Το Βέλγιο λειτουργούσε σχεδόν ένα χρόνο χωρίς κυβέρνηση. Στη Γερμανία δουλεύουν διεξοδικά την προγραμματική συμφωνία μεταξύ σοσιαλιστών και χριστιανοδημοκρατών. Η κυβέρνηση θα είναι έτοιμη τον Δεκέμβριο. Κανείς, όμως, δεν αγχώνεται γι’ αυτό. Στην Αμερική έκλεισε το δημόσιο και απλά δεν πήγαν μερικοί τουρίστες στο Άγαλμα της Ελευθερίας. Στη Βενεζουέλα, ο πρόεδρος Μαδούρο έφερε τα Χριστούγεννα ένα μήνα πριν. Στην Κίνα αποφάσισαν να ρίξουν το βάρος στην εγχώρια κατανάλωση.
Όλα αυτά γιατί τα λέω;
Είναι κάποιες περιπτώσεις όπου με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο έχουν αποφασίσει πως θα λειτουργεί το κράτος τους. Δηλαδή ότι υπάρχει ένα κέντρο αποφάσεων που καθορίζει την καθημερινή ζωή του πολίτη. Στη Γερμανία το κράτος δουλεύει μόνο του, στη Βενεζουέλα το κράτος είναι ο πρόεδρος, στην Κίνα το κράτος είναι το κόμμα. Συμφωνείς, διαφωνείς έτσι είναι. Αποφασίζεις και παίρνεις.
Μετά τη χθεσινή συζήτηση στη Βουλή η απορία που μου έμεινε είναι ποιος κυβερνά τελικά αυτόν τον τόπο. Δηλαδή, αν το δίλημμα είναι Τσίπρας ή Σαμαράς όπως είχε και το χθεσινό εξώφυλλο στο Βήμα τότε την πατήσαμε.
Πέρα από τους απίστευτους λεονταρισμούς μεταξύ των εκλεγμένων εκπροσώπων του ελληνικού -κυρίαρχου- λαού, η χθεσινή συζήτηση είχε ένα και μοναδικό ενδιαφέρον: αν ακούσεις προσεκτικά και χωρίς οπαδικές προκαταλήψεις τις τοποθετήσεις των Τσίπρα, Σαμαρά και Βενιζέλου μπορείς να αποκρυπτογραφήσεις το όραμα των μεγάλων πολιτικών ανδρών του τόπου: σε όλες τις περιπτώσεις είναι ανύπαρκτο.
Δεν διακατέχομαι από μηδενισμό. Δεν θεωρώ ότι όλοι οι πολιτικοί είναι λαμόγια. Απλά είναι περιορισμένης ευθύνης και αντίληψης.
Ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος κατάλαβαν ότι για να τα πάνε καλά πρέπει να κάνουν αυτό που λέει το μνημόνιο. Προσπαθούν δηλαδή να μετατρέψουν μια “μπανανία” σε μια τυπική ευρωπαϊκή χώρα. Με μια διαφορά: το κράτος δεν θα εξυπηρετεί τους πολίτες αλλά τους δανειστές. Για πολλά χρόνια. Τα τέσσερα τελευταία μάλιστα που “γίνεται ότι δεν έγινε στην Ελλάδα τα τελευταία 50 χρόνια” το μόνο που στη ουσία έχουν πετύχει οι περίφημες διαρθρωτικές αλλαγές είναι να δημιουργήσουν έναν οργανισμό που τρέφεται από το λαό με πρωταρχικό στόχο πια να τον κυνηγά. Τις ώρες που γίνεται ο κακός χαμός στη Βουλή περνά και ένας νόμος για απευθείας κατασχέσεις από τους τραπεζικούς λογαριασμούς για χρέη στο δημόσιο άνω των 300 ευρώ. Με το πάτημα ενός κουμπιού όπως έλεγε και το ρεπορτάζ. Σατανικό!
Πίσω τα λεφτά στα στρώματα αδέρφια.
Το “σαμαρικό κράτος” λοιπόν δεν χρωστά, δεν επενδύει, πληρώνει τόκους στα ξένα κεφάλαια και πουλά τις κερδοφόρες επιχειρήσεις του. Και που βρίσκει λεφτά; Άκουσον, άκουσον: με το wi fi και την ευρυζωνικότητα θα αυξηθεί από μόνο του το ΑΕΠ κατά 1,5%, δηλαδή 4 δις. Επειδή θα μπει ελεύθερο ίντερνετ στις πλατείες! Τελικά, τα οικονομικά δεν είναι και τόσο δύσκολα. Ένα ρούτερ χρειάζεσαι.
Από την άλλη ο Αλέξης Τσίπρας. Είναι φανταστικό ότι προσπαθούν να προσάψουν σε έναν αριστερό αρχηγό αξιωματικής αντιπολίτευσης ότι εξυπηρετεί συμφέροντα. Από την άλλη παραμένει το ερωτηματικό: ποιον εξυπηρετεί ο κ. Τσίπρας; Η πρόταση μομφής έγινε χωρίς να έχει ένα τρανταχτό στοιχείο στα χέρια του. Ο κόσμος στο Σύνταγμα πήγε για βόλτα και στο εσωτερικό του κόμματος κάνουν βόλτα από ιδεολογία σε ιδεολογία;
Αν ρίξει την κυβέρνηση και “ακυρώσει το μνημόνιο ο λαός” τι θα έρθει μετά; Άγνωστο. Ξέρουν και δεν μας λένε ή μήπως περιμένουν να πέσει η κυβέρνηση σαν ώριμο φρούτο και μετά να χρεώσουν όλες τις αδυναμίες τους στις αστοχίες του μνημονίου.
Το έχουμε ξαναδεί το έργο.