«Η Μακεδονία βάζει τέλος στη διαμάχη της με την Ελλάδα συμφωνώντας σε καινούριο όνομα: Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας». Αυτό ήταν το tweet με το οποίο ανακοίνωσε την επίτευξη της συμφωνίας ανάμεσα σε Ελλάδα και πΓΔΜ το ειδησεογραφικό πρακτορείο Associated Press. Χρησιμοποιώντας όχι πολύ διαφορετικές λέξεις από τον τρόπο που τα μίντια σε όλον τον κόσμο υποδέχθηκαν τη λύση του Μακεδονικού Ζητήματος. Σε μερικές περιπτώσεις, μάλιστα, ήταν σχεδόν δύσκολο να κρυφτεί μια «Ποτέιτο Ποτάτο» προσέγγιση, σχεδόν περιφρονητική και καταφανέστατα ειρωνική για κάτι που, καλώς ή κακώς, η ζωή έχει λύσει από μόνη της (από το 1991 μέχρι σήμερα) και το μόνο που έκανε ήταν να συντηρεί μια βιομηχανία υποβιβάζοντας την εθνική νοημοσύνη. Σχεδόν όλος ο πλανήτης αναφερόταν στην πΓΔΜ ως «Μακεδονία», τώρα απλά θα προσθέσει ένα «Βόρεια», το «Βόρεια Μακεδονία» πιθανότατα θα καθιερωθεί, δε θα χρειάζεται πια να πιξελιάζουμε τις οθόνες στις μεταδόσεις των Ευρωμπάσκετ και θα ζήσουμε εμείς καλά και οι Μακεδονομάχοι, που μιλάνε σήμερα για προδοσία, καλύτερα. Στο δικό μου, ελπίζω και στο δικό σας, μυαλό, αυτό δεν μπορεί να θεωρηθεί «νίκη» (γιατί απλούστατα αδυνατούμε να ορίσουμε τι θα σήμαινε «ήττα»). Αν το δει όμως από αυτήν την οπτική, ακόμα και κάποιος σαν τον Παναγιώτη Ψωμιάδη, θα μπορούσε ίσως να διαπιστώσει ότι βγαίνουμε κερδισμένοι.
Ζόραν Ζάεφ κι Αλέξης Τσίπρας, λίγο καιρό πριν στο Διεθνές Οικονομικό Φόρουμ
Δεν είμαι πολύ σίγουρος, πάντως, ότι η διαφαινόμενη επίλυση του Μακεδονικού πρέπει να πιστωθεί ως επιτυχία στον Αλέξη Τσίπρα (αν κι έμεινε σταθερός στη βούληση να αποτελέσει μέρος της λύσης και όχι του προβλήματος). Ήταν περισσότερο θέμα timing. Από τη μία υπήρχε το νομοτελειακό «…και μη παρέκει» ενός ζητήματος που μόνο αχρειάστη ένταση δημιουργούσε σε μια εύφλεκτη γειτονιά όπως η δική μας. Κι από την άλλη, υπάρχει και το αντίπαλο δέος του Βλαντιμίρ Πούτιν και η βουλιμική διάθεση να επεκτείνει τη σφαίρα επιρροής του που, όπως άκουσα στο καφενείο της γειτονιάς, προκάλεσε την σπουδή «Αμερικάνων και λοιπών Δυτικών να τελειώσουν την ιστορία».
Από τις στάσεις και τις αντιδράσεις στο εσωτερικό δεν μάθαμε και κάτι που δεν ξέραμε. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης παραμένει «προοδευτικός» και «φιλελεύθερος» μόνο στις παρουσιάσεις των επικοινωνιολόγων του, ο περίπατός του στην στην ηγεσία της ΝΔ εξακολουθεί να γίνεται μόνο με πίσω συντηρητικά βήματα, ακολουθώντας έναν ακόμα πιο συντηρητικού κομματικό πυρήνα. Τον οποίο εκφράζει ο Αντώνης Σαμαράς που έκανε λόγο για «ταπεινωτικό συμβιβασμό» στο δικό του cameo πυγμής που τον διατηρεί σε περίοπτη θέση στο ρετιρέ της γαλάζιας πολυκατοικίας. Ο Πάνος Καμμένος συνεχίζει τη διπλή πολιτική ζωή – στο προσωπικό του ακροατήριο είναι ένας White Walker του τριπτύχου «Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια», πιο σκληρός κι από εκείνους του Game of Thrones/ όταν είναι να συγκρουστεί ουσιαστικά όμως με τον κυβερνητικό του εταίρο μετατρέπεται σε «γατούλα του Ίνσταγκραμ». Ο Δημήτρης Κουτσιούμπας και το ΚΚΕ μας είπαν… με συγχωρείτε που δεν κατάλαβα τι μας είπαν όταν προειδοποίησαν να «μη μιλάει κανείς για ιστορικές στιγμές». Κι ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ναι μεν παραμένει αυτός ο ένας «ο-σύγχρονος-statesman-που-πάντα-δικαιώνεται-και-λέει-πικρές-αλήθειες-πολεμώντας-το-τέρας-του-λαϊκισμού», απλά στην προκειμένη περίπτωση έκανε μια εξαίρεση και καταδίκασε το «Μακεδονία του Ίλιντεν», μπορεί επειδή τυχαίνει να εκλέγεται στη βόρεια Ελλάδα.
φωτό: Γεράσιμος Δομένικος/ FOS PHOTOS
Εξίσου προβλέψιμα υπήρξαν τα πρωτοσέλιδα και η αρθρογραφία. Οι επαγγελματίες πατριώτες φυσικά και μπέρδεψαν τα αγάλματα στα εξώφυλλά τους, οι εισαγγελείς εξακολουθούν να κλείνουν τα μάτια τους στο μίσος, οι φιλοκυβερνητικές εφημερίδες προσπάθησαν – λες και έχει καμία σημασία- να μας πείσουν ότι «η ΝΔ είχε εκχωρήσει τη μακεδονική γλώσσα από το 1977» υιοθετώντας επί της ουσίας ένα επιχείρημα αγνού εθνικιστικού λόγου (πόσο θλίψη κι αυτή η γραμμή Μαξίμου;). Τελικά, την έκπληξη ήρθε να κάνει κλέβοντας τις εντυπώσεις μια αθλητική εφημερίδα που κατάφερε να συμπυκνώσει σε ενα συνεκτικό πρωτοσέλιδο όσα μας κάνουν να ντρεπόμαστε για την Ελλάδα του 21ου αιώνα: κούφιος εθνικισμός, Ελλαδεμπορία, κλινική ομοφοβία.
Σε 50-60-70 χρόνια, βέβαια, τα παιδιά που θα δίνουν εξετάσεις στην Ιστορία, όπως αυτά που διαγωνίστηκαν σήμερα, θα διδάσκονται όσα έγιναν τις τελευταίες μέρες πιθανώς με μια μικρή παράγραφο που ίσως περιέχει τη φράση «μια διαμάχη που έμενε ζωντανή για 27 χρόνια, τελικά λύθηκε με ένα τηλεφώνημα». Εμείς, πάντως, όπως θα έλεγε και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, σε 27 μέρες θα την έχουμε ξεχάσει…