Ποτέ δεν περίμενα, πως το να περπατάς στην Αδριανού, θα ήταν μια παράτολμη κίνηση. Ή, ότι θα χρειάζεται να στείλω sms ώστε να πάρω την άδεια να το ξανακάνω.
Ποτέ δεν περίμενα πως στους δρόμους γύρω από το κέντρο, το Σαββατοκύριακο θα ακούγονται μόνο οι ήχοι από τα εργαλεία. Όπως κάποια μεσημέρια στο χωριό που ακούς την τσάπα του διπλανού, κάποιο τρυπάνι προς το βουνό, το κλάμα ενός μωρού, την κατσάδα μιας θείας.
Κάθε Σάββατο πρωί σιχτιρίζαμε με το λεφούσι που κατέβαινε. «Να είχαμε μια μέρα χωρίς κανέναν», παρακαλούσαμε.
Και τα βράδια με τα αμάξια να συνωστίζονται στη Σταδίου, τη Μητροπόλεως, την Περικλέους. Να μην μπορείς να ηρεμήσεις,
Μέχρι να έρθει ο κορονοϊός, ν’ αδειάσουν όλα και στην γειτονιά να κυκλοφορούν μόνο οι φιγούρες που μέχρι προχθές ήταν αόρατες.
Υπάλληλος σε ξενοδοχείο στην οδό Περικλέους.
Στην οδό Βουλής.
Πλατεία Συντάγματος
Πλατεία Συντάγματος.
Υπάρχουν άνθρωποι που ακόμα χρησιμοποιούν καρτοτηλέφωνα. Πλατεία Συντάγματος.
Ερμού.
Οδός Μητροπόλεως.
Κοιτώντας την οδό Πετράκη.
Οδός Απόλλωνος.
Άδεια πάρκινγκ στη συμβολή Βουλής και Ναυάρχου Νικοδήμου.
Είσοδος ξενοδοχείου στη Ναυάρχου Νικοδήμου.
Ναυάρχου Νικοδήμου.
Πλατεία Αδριανού
Δύο αδέσποτα, οι Αέρηδες και στο βάθος η ακρόπολη.
Δύο άστεγοι κοιμούνται στην είσοδο της Αγίας Ειρήνης στην Αιόλου.
Οδός Περικλέους.
Κολοκοτρώνη και Σταδίου
Οδός Κολοκοτρώνη.
Πλατεία Αγίας Ειρήνης.
Κάτω από τα γραφεία της Popaganda.
H κρυφή πλατεία στην Οδό Κτενά.
See U Soon!