Με αφορμή τις φωτογραφίες της κατεδάφισης του ΦΙΞ τον Μάρτιο του 1995 από τον Γιάννη Κωσταρή στη στήλη Πατριδογνωσία του, επισημαίνω από την πλευρά μου δυο-τρία πράγματα.
Ο Τάκης Ζενέτος (1926-1977) «γκρέμισε» ένα βιομηχανικό χώρο του 19ου αιώνα, τύπου «Γκάζι/Τεχνόπολις» (λίγο πιο αριστοκρατικό), στα τέλη της δεκαετίας του ’50. «Προσγείωσε» ένα μπετονένιο διαστημόπλοιο κατά μήκος της Συγγρού, τις όχθες του Ιλισσού (σημερινή Καλλιρρόης) και του Υμηττού. Προσπαθώ (μάταια) να αισθανθώ τους εποχούμενους του Κουκακίου και της Γαργαρέττα, τους πρόσφυγες από το Δουργούτι, τους εκδορείς στα Σφαγεία της Χαμοστέρνας που σηκώνοντας ένα μπουκάλι Φιξ -μιμούμενοι την Αλίκη- πώς θα μπορούσαν να αντιληφθούν την προέλευση μιας μπίρας «από αυτό το θηρίο» μπροστά στα μάτια τους (και τις αυλές τους).
Φωτό στα τέλη του ’50 αρχές ’60 από το περιοδικό Ζυγός (υπεύθυνος αρχιτεκτονικών θεμάτων και σημαντικός μετέπειτα εκδότης Ορέστης Δουμάνης), όπου γίνεται αντιληπτό το μέγεθος του ριζοσπαστισμού του Τάκη Ζενέτου. Στην ουσία πρόκειται για έναν Γκιούλιβερ από σκυρόδεμα, σίδερο και γυαλί ανάμεσα σε χαμόσπιτα, νεοκλασικά και μεσοπολεμικά κτίσματα όπου «συνομιλεί» περισσότερο με τον Υμηττό παρά με τα υπόλοιπα. Γνήσιο και σπάνιο «τέκνο» του Φουτουρισμού, του Bauhaus, της Ρώσικης Πρωτοπορίας, δηλαδή του Μοντερνισμού του 20ού αιώνα, ο Ζενέτος μάς παρέδωσε (μαζί με τη δυτική αντίληψη εκβιομηχάνισης της χώρας του 19ου αιώνα της οικογενείας Φιξ) μια μοναδική κληρονομιά.
Και επειδή ένα από τα γνωρίσματα των σύγχρονων κατοίκων του τόπου είναι η μεγάλη εξοικείωση -«αφασία» πολλές φορές- με τα «ερείπια» και τα γιαπιά, επιβεβαιώθηκε άλλη μια φορά γκρεμίζοντας το μισό και χρειάστηκε άλλα 20 χρόνια για να φτιαχτεί το υπόλοιπο μισό (με επένδυση πέτρας Συρίας στο μέτωπο Καλλιρρόης).
Ο χρήστης Lucretius από το flickr παρουσιάζει δύο γραμμικά σχέδια (το cover είναι από εκεί) και ο athensville παρουσιάζει T-shirt με σχέδια κτιρίων της Αθήνας σε σύλληψη και εικονογράφηση Νίκου Μαϊνάρη στο Koukoutsi στη Σκουφά.
Ο Σάκης Κουρουζίδης σε πρόσφατο ποστ στο dimart blog μάς κατατοπίζει ψύχραιμα για το έργο του ΤΖ και το Μοντερνισμός και Παραδοσιοκρατία διατρέχει πολύ γρήγορα και κατατοπιστικά τις κρίσιμες δεκαετίες.
Μερικές ακόμα ενδιαφέρουσες «κουβέντες» στο skyscrapercity, ένα ρεπορτάζ του Έθνους περί «αποκαλυπτηρίων» – εργολαβίας Μπόμπολα, ένα άλλο της Καθημερινής και, τέλος, μερικές πληροφορίες στην ιστοσελίδα του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης.
Η τελευταία (;) έκθεση του ΕΜΣΤ στη Ρηγίλλης (Ανδρέας Αγγελιδάκης).
