Codex seraphinianus
Σχεδόν ήσυχο το βράδυ, μετά το κατάστημα και μετά το σαββατοκύριακο και μετά από οποιαδήποτε προσκόλληση και υποχρέωση και ξαφνικά βρίσκομαι σε συναυλία ψυχεδελικού χέβυμεταλ δίπλα στην θάλασσα. Πουθενά ψάρια και ψαρότρατες, ψαροντουφεκάδες και δυνάμεις υποβρυχίων καταστροφών, ακταιωροί του λιμενικού έχουν φύγει για περιπολία για να γλυτώσουν τον εκκωφαντικό ήχο, κάτι περαστικοί που συνήθως τιμούν τα απογέυματα τους το Παλαιό Φάληρο τώρα δεν είναι εδώ. Οι κιθάρες παίζουν διάφορες βαριές μελωδίες και οι φαινομενικά ακατάληπτες φωνές του συγκροτήματος σχεδόν κατά λάθος γίνονται επίκληση για ένα άγνωστο μου μυθικό τέρας -διότι με μερικά έχουμε γνωριστεί- που αφού εμφανίζεται στον ουρανό και τρομάζουν όλοι αρχίζει να εκσφεδονίζει φουξ, ροζ και πορτοκαλί γλειφιτζούρια σε όλους, να πετάει μπαλόνια σε σχήμα γλυκούλικιας καρδιάς, να μοιράζει γρανίτες μέσα από τα πανάρχαια σωθικά του, να πετάει ποπ-κορν με πάπρικα και γεύση μπάρμπεκιου, να δροσίζει το πλήθος με δροσερά νερά από το σιωπηλό ποτάμι της Στυγός, να εμφανίζει μορφές πεθαμένων όπως ο Μπένυ Χιλ, ο Σαρλώ , και ο Αποστόλης Σουγκλάκος και γενικά όλο το πλήθος αισθάνεται ότι έχουμε μπλέξει με χαζοχαρούμενο δαίμονα που θέλει να αφαιμάξει όλο το σφρίγος από το σώμα μας και το σκότος από την ψυχή μας. Σχεδόν αμέσως οργανωνόμεθα και αρχίζουμε να σχηματίζουμε ανάποδους σταυρούς και πεντάλφες, να ψέλνουμε μαζί με τον τραγουδιστή Ορατόρια του Μάλερ και να καταριόμαστε στα Νορβηγικά την Αλίκη Βουγιουκλάκη και ο δαίμων έφυγε. Πιστεύω κανείς δεν είχε πρόβλημα με το αφράτο ποπ-κορν αλλά από την άλλη, δεν είμεθα σε συναυλία της Καλομοίρας, υπήρξε μια δεδικαιολογημένη αντίδραση φρονώ, αν διαβάζει ο δαίμων να συγχωρήσει, ίσως ήμουν απότομος.