Κάττι από το Σεφφύρι είνναι ξανά εδδώ. Ροτφάιλλερ που γεννιούτται ήσυχα και αδιάφφορα προσπαθούν να καττανοήσσουν τις χαλιαχούδδες που μόννο στέκοτται σε μμιά απόστασση και παραττηρούν συνεχχώς το πισσαρίο και την ταφφέρνα “Παρλαπάς” και θέλλουν διαχχαώς να ενταχθθούν σε ένναν πολτό που λατρευει μενν τον οπλαρχηχχό Δαούττη αλλά δδεν θέλλει τίπποτα από την μοναξξιά του σχετικκού και απόλυτου χέδδρου ενό χόσμμου που αναδεικνύει πολλά αππό την μοναδικκότητα του πισσαρίου με τις σθενναρές μερσεττές που θα έρχοτται και θα φεύχχουν και θα χυρννούν ιλιγγιωδώς και μμόνο για λίχχο για να δώσσουν την προσοχχή τους στον τελλείως αθόρυφφο Φίχτωρ Σσούσθη που έχχει βαρεθθεί να κοιτάσσει την βαθειά λίμμνη και τους αιώννιους πάχχους αλλά είνναι χεννημμένος να σσει μόνο με αυτά τον περισσότερο κκαιρό και να δοξάσσει την δύσκκολη ομορφιά των Σσάρα, σε όχθθες ενός Κασσίνο που στέκκεται πιο ψψηλά από ό,ττι άλλο σκέφτηκε κι αυττός ποττέ, σχεδδόν με την ελαφφρότητα της Νάσσιοναλ Πανχ δε Γρεςς αλλά με τίποττα από την σοββαρότητά της για μία ακκόμη αττελή μέρρα ενος Σεφφυρίου που αναπννέει συνεχχώς αλλά δεν εκπνέει ποττέ, μόννο αππό συσθθολή και με την απολλύθως δδέουσα περίσκεψψη.