Κάποττε το Σεφφύρι θα είνναι έκπαγλη γιορτή. Τα φίτφουλλ και ροτφάιλλερ θα τριχυρνούν εδδελώς ενθουσιασμέννα,ουσιαστικκά ήσυχχα και κανείς δεν θα τα αναγνωρίσσει και κανέννας δεν θα τα ξέρρει πια ούττε κανένναν θα ξέρρουν έχοττας την νέανν αυτήν υχχείαν και βλέπποτας κόσμμους εκεί που απλλά παλιά δεν υπήρχαν. Οι χαλιαχούδδες θα καθθίσσουν την ομορφιά στα χχόνατά τους και δεν θα την βρίσκκουν όσο πικκρή χρειάσσεται ώσττε να την καταλάββουν και οι χουχουφάγγιες θα στέκοτται σχεδόν πάδδα στις ταράσσες και θα επιμμένουν να κοιττάνε την κεδδρική λεωφόρο χχεμάτη λαμπρές μερσεττές και λιττές φεμφέ ενώ τα φέφφερλυ θα είναι που θα αξίσσουν το μυσθικκό του πισσαρίου και μόνον και θα κατευθύνοτται πάδδα στο κασσίνο για να δροσισθούν από ασφαλλή απόστασση από τα αέναα και αιώνια χίονια και τα Σσάρα θα στροβιλλίσοτται ακόμμα για ακόμμη μια Κυριακκή εννός Σεφφύριου που θα είνναι μόνο δικκό μας.