H Καλύτερη Μέρα της Ζωης μας

Πόσο παράδοξο: ενώ ολοένα και πιο συχνά πια βλέπουμε ταινίες ή σειρές και μας παραξενεύει που οι ήρωες δεν φοράνε μάσκα ή είναι συνωστισμένοι, όταν το πλήθος των κατά Χίλαρι “deplorables” μπουκάρει στο Καπιτώλιο, το μυαλό μας φεύγει από τις μάσκες που δεν φοράνε, ο σκανδαλισμός μας φεύγει απ’ τον ιό που θα διασπείρουν, ο ιός παύει να μας αφορά κι επιστρέφει στο ιστορικό background. Μας φαίνεται περίεργο που δε φοράνε μάσκες και είναι ο ένας πάνω στον άλλο σε μυθοπλασίες που γυρίστηκαν πριν τον κόβιντ, δεν μας φαίνεται περίεργο που δεν φοράνε μάσκες και είναι ο ένας πάνω στον άλλο σε πραγματικές σκηνές που διαδραματίζονται στην καρδιά του κόβιντ.

Πώς έχουν μπερδευτεί τόσο τα όρια μεταξύ του αληθινού και του μη αληθινού; Είναι σαν να έχει αρχίσει να ξηλώνεται η ραφή του πραγματικού. Είναι σαν όσα ζούμε εδώ και κοντά ένα χρόνο να καλύπτονται από μια ομίχλη αναληθοφάνειας που διαρκώς πυκνώνει. Αν δούμε σκηνές με εξωγήινους σε λίγο καιρό να βολτάρουν στις πόλεις, δεν ξέρω πόσα περιθώρια έκπληξης μας έχουν απομείνει, δεν ξέρω πόσο μεγαλύτερη εντύπωση θα μας κάνουν ή πόσο παραιτημένα θα σηκώσουμε τους ώμους και θα αρχίσουμε να ανεβάζουμε memes. 

Δυσκολεύεσαι λοιπόν ολοένα και περισσότερο να συντονιστείς με την πραγματικότητα. Είναι προφανώς ένας τρόπος άμυνας αυτή η αποστασιοποίηση. Γιατί μπορεί τον Μάρτη του ’20, όταν σου λένε ότι θα μείνεις δυο βδομάδες σπίτι, να σου φαίνεται αφόρητα πραγματικό, όταν όμως αρχές Γενάρη του ’21 έχεις συμπληρώσει δύο μήνες δεύτερου λοκντάουν και έχεις μπροστά σου αρκετούς ακόμα, τότε εξυπηρετεί να καταχωρείται μέσα σου η πραγματικότητα ως μη εντελώς πραγματική. 

Ίσως πάλι η Ιστορία να μοιάζει πάντα εξωπραγματική τη στιγμή που συμβαίνει. Ίσως δηλαδή το ιστορικό γεγονός να δημιουργεί μια τέτοια ρήξη σε σχέση με το σύνηθες, ώστε να είναι από την φύση του δύσκολο να χωνευτεί αμέσως. Ίσως όταν βλέπεις τις εικόνες μέσα και έξω από το Καπιτώλιο να δυσκολεύεσαι να πιστέψεις αυτό που βλέπεις, ακριβώς γιατί δεν φανταζόσουν ότι θα το έβλεπες ποτέ.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Η μέρα των Φώτων ξεκίνησε με «ήπια αστυνόμευση» στην Ελλάδα και συνεχίστηκε με ήπια αστυνόμευση στις ΗΠΑ. «Κάθε γιορτή είναι μια μαχαιριά», έλεγε μερικές μέρες νωρίτερα, με τον ενσωματωμένο λυγμό στη φωνή του και κάνοντας και τη σχετική χειρονομία ο Μιχάλης Χρυσοχοϊδης, όχι τα Φώτα όμως – όχι τα Φώτα από τη στιγμή που ο Πρωθυπουργός του αποφάσισε να κλίνει το γόνυ στην Ιεραρχία που στύλωσε τα δικά της πόδια. Δεν τα βάζουμε με την Εκκλησία και τους πιστούς ψηφοφόρους στην Ελλάδα, δεν τα βάζουμε με τους λευκούς ακροδεξιούς στις ΗΠΑ. Δεν τα βάζουμε με τους παπάδες, δεν τα βάζουμε με τον Χρήστο Παππά, αφήνουμε τον καταδικασμένο Παππά να φύγει σαν κύριος ενώ περιμένουμε να ανακοινωθεί η φυλάκισή του, αφήνουμε τα πλήθη να εισβάλλουν στην καρδιά του συμβολικού, το Καπιτώλιο, ενώ ξέρουμε από καιρό ότι και συγκέντρωση θα κάνουν και ότι μπορεί να φτάσει το πράγμα στα άκρα, στο χρονικό ενός σχεδόν προαναγγελθέντος ντου. 

Βοηθάει στις ανυπακοές σου και στις εξεγέρσεις σου να έχεις το κράτος και την αστυνομία με το πλευρό σου. Βοηθάει να μην έχεις νιώσει ποτέ να σε αντιμετωπίζουν οι μηχανισμοί καταστολής ως εσωτερικό εχθρό. Και κάπως έτσι η Δεξιά παράγει ανυπακοή στην Ελλάδα και Ιστορία στις ΗΠΑ. Το σύστημα αμφισβητείται από το σύστημα. Γιατί όσο αντισυστημικά κι αν το πήγε ο Τραμπ, κι όσο κι αν ο χίλμπιλης οπαδός του μπορεί να είναι η Αμερική που νιώθει εκτός του κέντρου εξουσίας και που βλέπει να την κοιτούν αφ υψηλού οι της άλλης Αμερικής, πάντως ο χίλμπιλης οπαδός του παραμένει η καρδιά της μέσα Αμερικής, δεν μεγάλωσε σε γκέτο, μπορεί πάντα να κοιτάξει τους μαύρους με ακόμα πιο αφ υψηλού βλέμμα, μπορεί πάντα να ξέρει ότι η δική του ζωή matters αμά τη εμφανίσει περισσότερο απ’ τη δική τους. 

Βοηθάει να μην έχεις νιώσει ποτέ να σε αντιμετωπίζουν οι μηχανισμοί καταστολής ως εσωτερικό εχθρό. Και κάπως έτσι η Δεξιά παράγει ανυπακοή στην Ελλάδα και Ιστορία στις ΗΠΑ. Το σύστημα αμφισβητείται από το σύστημα.

Όσες λοιπόν μάσκες V For Vendetta και να φορέσεις κι όσες φαντασιώσεις εξέγερσης να κάνεις, είναι πάντα διαφορετικό να πρέπει να τα βάλεις με αστυνομίες, στρατούς, εθνοφρουρές, από το να κάνεις περίπατο στο πάρκο, να ραντίζεις με αγιασμό τον αστυνομικό που ήρθε να σε ελέγξει κι αυτός να κάνει το σταυρό του, να ανοίγει το κιγκλίδωμα να περάσεις ο αστυνομικός έξω απ’ το Καπιτώλιο ή να βγάζει σέλφι μαζί σου ο φρουρός μέσα στο Καπιτώλιο. Δεν επιτρέπεται στην Αριστερά να φτιάξει Ιστορία. Η Ιστορία που της αναλογεί είναι κρατική καταστολή. Έτσι πλαισιώνονται οι εξεγέρσεις της: με πόλεις που καίγονται. Δεν της επιτρέπεται να διεκδικήσει κάτι, είτε σε επίπεδο κοινωνίας, είτε σε επίπεδο κυβερνητικό, όπως έγινε το 2015 στην Ελλάδα. Η πραγματικότητα είναι τέτοια που δεν επιτρέπει συμβολικές νίκες, η πραγματικότητα είναι τέτοια που δεν σου επιτρέπει να αναζητήσεις διεξόδους. 

Δεν επιτρέπεται στην Αριστερά να φτιάξει Ιστορία. Η Ιστορία που της αναλογεί είναι κρατική καταστολή. Έτσι πλαισιώνονται οι εξεγέρσεις της: με πόλεις που καίγονται.

Απ’ την άλλη δεν είναι μόνο η καταστολή, δεν είναι μόνο η δυσκολία, δεν είναι μόνο το δεν θα σε αφήσουν. Είναι κι ότι ίσως το σύστημα ως αμετάβλητη τάξη των πραγμάτων το έχει εσωτερικεύσει η Αριστερά πολύ περισσότερο από την Δεξιά. Παρέχει μια ασφάλεια να ξέρεις ότι ο ρόλος τους είναι να εξουσιάζουν κι ο δικός σου ρόλος να αντιδράς. Έχει γίνει το κάστινγκ. Έτσι λειτουργεί ο κόσμος. Έτσι λειτουργεί η πραγματικότητα. Καπιταλισμός. Αντιπροσωπευτική Δημοκρατία. Λοκντάουν.  

Η μία Αμερική πηγαίνει και εισβάλλει στα σαλόνια της άλλης. We crashed your party. Καλύτερο κι από ολοκληρωμένο πραξικόπημα. Ζήσαμε το όνειρό μας, ζήσαμε την ονείρωξή μας, και μόνο για αυτήν την μέρα Ντόναλντ Τραμπ, θα είσαι ο παντοτινός μας πολιούχος.