Δεν είναι η πρώτη φορά που έχει συμβεί. Στον ελληνικό αθλητισμό αν ο προπονητής δεν είναι μια προσωπικότητα που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο έχει κερδίσει τον κόσμο της ομάδας, τότε η εργασιακή του κατάσταση είναι από τις πιο επισφαλείς στη χώρα μας.
Από την άλλη παντού αλλάζουν προπονητές γιατί όπως λέει και το ταιριαστό κλισέ είναι το εξιλαστήριο θύμα. Πάντα για να προχωρήσεις μπροστά κάποιος πρέπει να φταίει που σε κρατούσε πίσω.
Στην Ελλάδα όμως φέτος και ήδη στα μέσα Οκτωβρίου έχουν συμβεί τα εξής. Ο Ολυμπιακός στο ποδόσφαιρο βρίσκεται ήδη στον τρίτο προπονητή, η ΑΕΚ μετά από νίκη και ύστερα από μια καλή σχετικά αρχή (εκτός από τη βαριά ήττα από τον Ολυμπιακό) είναι στον δεύτερο και ο Παναθηναϊκός στο μπάσκετ έδιωξε στον τέταρτο μόλις αγώνα τον προπονητή του. Άμα θέλετε πάμε και στοίχημα ότι στο τέλος της αγωνιστικής χρονιάς θα υπάρχουν μικρομεσαίες ομάδες που θα έχουν αλλάξει και τέσσερις φορές προπονητή. Αυτό δεν νομίζει κανείς ότι συμβαίνει στον υπόλοιπο κόσμο.
Ο Γκι Ρου στην Οσέρ, ο Σερ Άλεξ στη Γιουνάιτεντ, ο Βένγκερ στην Άρσεναλ, ο Λάσο στη μπασκετική Ρεάλ Μαδρίτης και δεκάδες άλλα παραδείγματα προπονητών που έχουν κλείσει δεκαετίες στον ίδιο πάγκο. Πότε με επιτυχίες, πότε με αποτυχίες. Ακόμα και αν οι μεγάλοι σύλλογοι απομακρύνουν τους «στρατηγούς» στη μέση της χρονιάς, τις περισσότερες φορές τυγχάνει να έχει χαθεί η μάχη τελείως και οπότε η διοίκηση να θέλει να δείξει ότι αναλαμβάνει τις ευθύνες της. Ακόμα και ο μεγάλος Μουρίνιο εγκατέλειψε όταν στην Τσέλσι του Αμπράμοβιτς δεν του μίλαγαν ούτε τα ball boys.
Τι συμβαίνει τώρα; Στο μπάσκετ σαν χώρα είμαστε καλοί. Δεν είμαστε οι πιο σπουδαίοι στον κόσμο αλλά για πολλές δεκαετίες βγάζουμε εξαιρετικούς παίκτες και αξιόλογους προπονητές. Οι διακρίσεις τα λένε όλα. Ο Αργύρης Πεδουλάκης οπότε είναι ένας καλός προπονητής σε μια χώρα που το επίπεδο του συγκεκριμένου αθλήματος είναι υψηλό. Προσλήφθηκε για πρώτη φορά στον Παναθηναϊκό για να γεμίσει τα παπούτσια του «θεού» Ομπράντοβιτς και με τη μισή ομάδα και μπάτζετ του τελευταίου κατάφερε και πήρε το πρωτάθλημα.
Το «κατάφερε» σημαίνει ότι κέρδισε τον Ολυμπιακό στους τελικούς γιατί μέχρι να φτάσει σε αυτούς η ομάδα μπορεί να κερδίζει και με τέσσερις παίκτες. Τη δεύτερη φορά που εμφανίστηκε στον Παναθηναϊκό ήρθε στους τελικούς, έχασε και κλήθηκε στη συνέχεια να επαναλανσάρει μια ομάδα που θα παρουσιαζόταν χωρίς το μεγαλύτερο αστέρι της, τον Δημήτρη Διαμαντίδη. Ό,τι πιο δύσκολο, δηλαδή.
Τον αφήνεις να κάνει τις μεταγραφές, στήνει την ομάδα και στο τέταρτο παιχνίδι τον διώχνεις επειδή έφαγε 25 πόντους στο κεφάλι από τον αιώνιο αντίπαλο (σκληρό) και δεν δέχεται να αλλάξει τους βοηθούς του; Τις κινήσεις του προέδρου θα τις δικαιώσουν και μετά διάφοροι αρθρογράφοι που συντηρούν μετά μανίας την αθλητική παιδεία στη χώρα μας και το μισθό τους φυσικά. Στο τέλος βέβαια αν η χρονιά βγει αποτυχημένη θα φταίει το κακό το κάρμα και όχι οι προβληματικοί χειρισμοί.
Είναι μια τεράστια κουβέντα που πάντα- όπως θα δείτε και σε αυτό το άρθρο- καταλήγει στις «παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας» που επηρεάζουν τα πάντα. Γκρινιάζει η θεία μου που δεν της έκανα like στο Facebοοk και ποιος φταίει γι’ αυτό; Οι παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας.
Ο Πεδουλάκης είναι αντιτουριστικός για τη σύγχρονη -τηλεοπτική- εικόνα του μπάσκετ. Κατά τη διάρκεια του αγώνα του φεύγουν τα πουκάμισα, είναι συχνά αναμαλλιασμένος και συχνά ο φακός τον πιάνει να κάνει γκριμάτσες που κάνουν τα gif να πιάνουν φωτιά. Αυτό δεν σημαίνει ότι όμως δεν είναι επαγγελματίας. Ξέρει τη δουλειά και είναι Παναθηναϊκός. Αν θυμάστε, πέρσι μετά τον πρώτο και νικητήριο αγώνα στον τελικό με Ολυμπιακό δήλωσε πως «είναι στρατιώτης και οι στρατιώτες είναι πάντα εκεί, όταν υπάρχει επιστράτευση.» Τι να το κάνεις βέβαια, όταν επιστράτευση και αποστρατεία στην Ελλάδα είναι τρεις μήνες υπόθεση.
Πέρα από τα οπαδικά και τ’ αθλητικά, διαπιστώνεις για μια ακόμη φορά την έλλειψη επιμονής σε αυτό τον τόπο (οι παθογένειες που λέγαμε και πριν) ν’ αφήσουν έναν επαγγελματία, ακόμα και σε υψηλό επίπεδο, να κάνει τον κύκλο του.
Όλοι είναι ανυπόμονοι χωρίς να ξέρουν όμως τι περιμένουν. Ο Πεδουλάκης πήρε κάποιους παίκτες, είχε ένα πλάνο που στην πρώτη στραβή κάποιοι του το πέταξαν στα σκουπίδια. Ο επόμενος προπονητής αυτομάτως ξεκινά με το άλλοθι για ότι θα κάνω λάθος φταίνε οι… προηγούμενοι Αυτό σας θυμίζει κάτι; Η μόνιμη επωδός για όλες τις θέσεις ευθύνης στην ελληνική επικράτεια.
