Σε ένα μακρινό μέλλον μεγάλοι οίκοι οικογενειών συναγωνίζονται μεταξύ τους για την εξουσία και έπαθλα πλανήτες. Στην κορυφή του στόχου κατάκτησης, ένας πλανήτης που στα «ορυχεία» του εξάγεται το ισχυρότερο μέσο δύναμης της εποχής. Το μπαχαρικό. Ξέχνα το πετρέλαιο που τόσο έχεις αγαπήσει. Αυτό το σπάνιο για το μακρινό μέλλον είδος, κινεί τις μηχανές, σε πάει στο διάστημα, σου δίνει ζωή, σου προσφέρει εξουσία. Το πολύχρωμό αυτό μέλλον βρίσκει δικαίωση στο φως και στις ερήμους του Αράκις, κάνει βόλτες στα παλάτια των Ατρειδών και κινείται με ελιγμούς για να αποφύγει τους σκοταδισμούς των Χαρκόνεν. Στη μέση όλων αυτών ένας διάδοχος. Ο Πολ Ατρίδης που θα βρει τον εαυτό του, θα σώσει το κορίτσι (μάλλον το κορίτσι θα σώσει αυτόν) και θα κατακτήσει τον κόσμο. Μπορεί όχι τόσο εύκολα, σίγουρα όμως με κινηματογραφική μεγαλοπρέπεια
Πόσες αναβολές έχει πάρει αυτή η ταινία, στους μήνες της πανδημίας ούτε που θυμάμαι. Έχω στην μνήμη μου κλειδαμπαρωμένα όμως όλα τα βήματα της πορείας της. Την ανακοίνωση, πως ο Denis Villeneuve, o σκηνοθέτης που πρόσφερε στο σύμπαν το Arrival, θα έπιανε στα μαγικά χεράκια του την πρώτη ταινία που είχε σκηνοθετήσει με συγκλονιστική εμπορική αποτυχία ο David Lynch, για να την κάνει το Star Wars της νέας γενιάς. Την παρουσία του Timothe Chalamet στην θέση του Kyle MacLachlan της ταινίας του 1984. Την δυσθεώρητα ανεβασμένη από το τηλεοπτικό Euphoria, Zendaya σε κομβικό ρόλο. Τις πρώτες αφίσες, σκονισμένα πρόσωπα από την άμμο μιας νέας κινηματογραφικής saga. To πρώτο teaser, το πρώτο trailer (μια ξαφνική ανησυχία περί αντιγραφής του πρωτότυπου), το δεύτερο trailer (ένας ελαφρύς καθησυχασμός από την τελειότητα της εικόνας και των μεγεθών της). Την μάχη του σκηνοθέτη με την μαμά εταιρία Warner για την έξοδο της στην μεγάλη οθόνη ή κατευθείαν στην πλατφόρμα (μάντεψε τι ήθελε και ποιος το ήθελε). Την ανακοίνωση πως βγαίνει επιτέλους στις 22 Οκτωβρίου. Και πως πριν από αυτό θα κάνει μια πρώτη μεγάλη εμφάνιση στο Φεστιβάλ της Βενετίας. Χτες σαν να λέμε.
Javier Bardem, Zendaya, Stellan Skarsgard, Chang Chen, Oscar Isaac, Sharon Duncan Brewster, Timothee Chalamet, Rebecca Ferguson, ο σκηνοθέτης Denis Villeneuve, Dave Bautista και Josh Brolin φτάνουν για την πρεμιέρα του «Dune» κατά τη διάρκεια του 78 Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου, στη Βενετία, Ιταλία, 03 Σεπτεμβρίου 2021. Η ταινία παρουσιάζεται εκτός ανταγωνισμού στο φεστιβάλ. EPA/ETTORE FERRARI
Η αγάπη είναι εδώ και το φωνάζει
Για πες “Oh My God” αργά και χαριτωμένα
Όλη η ομορφιά του κόσμου
Το οκτάλεπτο standing ovation
Τιμοτεμανία για πάντα
Τιμοτεμανία για πάντα δε σίκουελ
Τιμοτεμανία ως το τέλος του κόσμου
Όταν τα φώτα πέφτουν, αυτό που μένει είναι η ταινία. Αυτό που είδες. Αυτό που ένοιωσες. Αυτό που θα κουβαλάς ή δεν θα κουβαλάς μαζί, εις τους αιώνες. Αμήν.
Μέχρι να τη δούμε όμως και να κρίνουμε (ο καθένας σύμφωνα με το από που έρχεται και που πηγαίνει), ας ρίξουμε μια ματιά στις πρώτες επίσημες αντιδράσεις. Πρώτος -πρώτος έτρεξε να σύρει το χορό ο Guardian με ένα γενναίο πεντάστερο και μιλώντας για μια διαστημική όπερα απόκοσμης λαμπρότητας που συνδυάζει το arthouse και το multiplex (δηλαδή όπως λέγαμε και στα παλαιά χρόνια εκείνα χρόνια “ωραία ταινία είναι και του ποιοτικού και του εμπορικού”).
Όχι, έτρεξε να σημειώσει η βίβλος του ενναλακτικού, Indiewire, δια στόματος και γραφής David Ehrlich, η μεγαλομανία του Villeneuve είναι τόση που το όραμα του συγγραφέα Frank Herbert και της sci-fi μυθιστορηματικής πρώτης εμφάνισης, χάνει την δίκαια επική κινηματογραφική μεταφορά του. Συναρπαστικά μαγεμένο δηλώνει το Empire, πάνω κάτω το ίδιο και ο Independent που βλέπει στις εικόνες του συναισθηματική και αισθητική μεγαλοπρέπεια, ενώ συμπληρώνει πως αυτή ίσως είναι και μια μοναδική ευκαιρία για την κληρονομιά του βιβλίου (αν το επιθυμήσουν παραγωγοί, σκηνοθέτης και ηθοποιοί), να επαναληφθεί η μεγάλη τρίπλα επιτυχία τύπου του The Lord of the Rings. Το Vanity Fair πάλι, πηγαίνει με τους προλαλήσαντες εναλλακτικούς και θέτει κι αυτό τα θέματα του. Υπερφορτωμένες εικόνες που δεν μπορεί να σηκώσει ένα αναιμικό σενάριο
Και όπως υποψιάζομαι σε αυτές τις περιπτώσεις του μεγάλου διχασμού, η αλήθεια παίζει να είναι και κάπου εκεί στη μέση. Oπότε διαβάζω προσεκτικά την τρεισήμισι αστέρων κριτική του Glenn Kenny από το κινηματογραφικό site του γκουρού των κριτικών Roger Ebert και κρατάω σημειώσεις.
Σύμφωνα με τις λέξεις που ξεπηδούν από αυτή, o Villeneuve είχε ξεκαθαρίσει εγκαίρως τη θέση του. Πως αυτή η ταινία θα είναι σαν ένα κυνήγι θησαυρού, σαν ένας φόρος τιμής στην εμπειρία της μεγάλης οθόνης. Οπότε αν σκύψεις και παρατηρήσεις προσεκτικά, θα δεις ένα σωρό υπέροχους κινηματογραφικούς υπαινιγμούς μέσα από την παράδοση του high cinematic spectacle. Υπάρχει η έρημος από το Lawrence of Arabia. Στις σκηνές με τον Stellan – Baron Harkonnen -Skarsgård μπορείς να διακρίνεις την ατμόσφαιρα του Apocalypse Now. Υπάρχει φυσικά το 2001: A space Odyssey διάχυτο παντού. Μπορείς να νοιώσεις ακόμη και το The Man who knew too much του Alfred Hitchcock ή ακόμη κι αυτό το Red Desert του Michelangelo Antonioni. Αν πάλι έχεις ανοιχτά τα μάτια, μπορείς να δεις την παράδοση των ταινιών του Ridley Scott και του Christopher Nolan επίσης!
Τώρα αν όλο αυτό λειτουργεί ή όχι, κοντός ψαλμός, τέλη Οκτωβρίου θα ξέρουμε.