Είναι παντού, σε προφίλ φίλων τους, σε προφίλ αγνώστων, σε προφίλ δημόσιων προσώπων, στα σχόλια του YouTube, σε σελίδες διαφόρων sites, στο Twitter, στις κριτικές του Google, του Skroutz, στο inbox σου, όπου μπορούν να αποκτήσουν ένα βήμα μπας και κάποιος τους δώσει την προσοχή που αναζητούν τόσο απελπισμένα. Είναι οι κομεντάκηδες, οι σχολιαστές των πάντων, αυτοί που θα αποκοιμηθούν με το δάχτυλο επάνω στο κινητό, που όταν ξυπνούν το βράδυ για κατούρημα θα τσεκάρουν μήπως έχει γράψει κάτι κάποιος και δεν έχουν προλάβει να σχολιάσουν πρώτοι, που πιθανότατα έχουν φτιάξει εξελάκι με τους φανταστικούς οχτρούς τους για να μην ξεχάσουν κανέναν στην καθημερινή τους βόλτα στα σόσιαλ, που το μόνο που σκέφτονται είναι πώς θα κάνουν το καλό καμάκι ή πώς θα γλείψουν ή πώς θα στήσουν κάποιον στον τοίχο.
Είναι πολλοί, είναι διαφορετικοί αλλά εν τέλει τόσο ίδιοι αφού ο σκοπός τους είναι ένας και είναι κοινός. Να νιώσουν ότι τραβούν την προσοχή. Συνήθως πρόκειται για τα ίδια άτομα που όταν βρίσκονται σε μία παρέα, ό,τι και να πουν είτε είναι αδιάφορο, είτε πέφτει επίτηδες κάτω γιατί κανείς δεν θέλει να μπει σε διαδικασία να ξεκινήσει μαραθώνιο αντιπαράθεσης με κάποιον που ζει για να είναι μονίμως αντιρρησίας. Από πίσω δε τα πράγματα ίσως και να είναι ακόμα χειρότερα. Να απομακρύνονται από τη ζωή τους κάποιοι άνθρωποι που έχουν προσπαθήσει να τους εξηγήσουν αμέτρητες φορές ότι δεν χρειάζεται να γίνονται φορτικοί, δεν χρειάζεται να βρίσκονται κάτω από κάθε ποστάρισμα. Μάταια! Οι κομεντάκηδες δεν το βάζουν κάτω. Δεν είναι δύσκολο να αναγνωρίσεις έναν κομεντάκια. Ο καθένας έχει το στυλ του και πολλές φορές, το δηλητήριό του.
Ο άγνωστος εισβολέας
Ξυπνάς ωραία και ήρεμα το πρωί, φτιάχνεις το καφεδάκι σου, ανοίγεις το προφίλ σου στο Facebook και πριν προλάβεις να κατεβάσεις μια γουλιά, βλέπεις κάποιον που δεν του έχεις μιλήσει μάλλον ποτέ, να γράφει κάτι ακαταλαβίστικα δικά του κάτω από το ποστ σου. Αυτό μπορεί να περιλαμβάνει από ιδέες και λύσεις για το σπίτι, μέχρι χριστιανικές κατάρες. Ποιος είσαι ρε φίλε; Πώς βρέθηκες εδώ; Δεν είσαι στη λίστα των φίλων μου, τι θες από τη ζωή μου; Πιστεύεις ότι με ενδιαφέρει η γνώμη σου; Και αν το πιστεύεις, πώς έφτασες σε αυτό το συμπέρασμα; Όχι, μη μου πεις, ειλικρινά δεν θέλω να ξέρω. Μπλοκ.
Ο είμαι κι εγώ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ φίλος σας
Συμβαίνει συχνά. Περνάς υπέροχα με το παρεάκι σου στο ποστ ενός φίλου, θυμάστε σκηνικά που έχετε ζήσει μαζί, πειράζετε ο ένας τον άλλο, κάνετε εσωτερικά αστεία που μόνο εσείς καταλαβαίνετε και εκεί που βρίσκεστε στο κρεσέντο με ένα «Τάκη μη μιλάς, εσύ δεν θυμόσουν που κοιμήθηκες μεθυσμένος το βράδυ», εμφανίζεται το τυπάκι που παθαίνει fomo αν δεν νιώσει ότι είναι μέλος της παρέας (και ας μην έχει πάει πουθενά μαζί σας ούτε μία φορά και ας μην καταλαβαίνει τα εσωτερικά αστεία σας). Του αρκεί να πει κάτι τύπου: «Έχω ξυπνήσει μεθυσμένος σε άγνωστα κρεβάτια, ουυυυυυυυ, εμένα να ρωτήσετε». Θα σε ρωτούσαμε βρε αγάπη αλλά να, δεν νιώσαμε την επιθυμία.
Ο body shamer, ρατσιστής, ομοφοβικός
Είσαι πολύ αδύνατη; Λάθος. Είσαι χοντρή; Πάλι λάθος. Έχεις ραγάδες; Αίσχος. Έχεις κυτταρίτιδα; Απαπα. Τρίχες στα πόδια και στις μασχάλες; Μα πώς τολμάς και μας δείχνεις το σώμα σου; Πήγαινε κρύψου σε μία τρύπα και μη χαλάς την αισθητική μας. Είσαι γκέι, τρανς, λεσβία; Ψόφα. Μετανάστης; Να πάθεις καρκίνο. Όλοι αυτοί που έχουν αποφασίσει να περνούν τη μέρα τους εκτοξεύοντας μίσος, ακόμα δεν έχουν καταλάβει ότι αν όντως χανόμασταν από αυτόν τον πλανήτη όλοι εμείς που δεν είμαστε τέλειοι, δεν θα έμενε κανένας να κράξουν. Ούτε καν αυτοί οι ίδιοι δεν θα ήταν εδώ. Θα βρισκόμασταν όλοι μαζί στους ουρανούς. Είναι το είδος των κομεντάκηδων που ούτε ως αστείο δεν μπορώ να τους αντιμετωπίσω. Τους συστήνω να ψάξουν να βρουν τί τους βασανίζει τόσο και είναι τόσο δυστυχισμένοι. Μπλοκ. Από την κοινωνία γενικώς. Η κυρία Λατινοπούλου ακούει;
O Ελένη Λουκά
Θα κριτικάρουν αν πιεις παραπάνω, αν δεν ντυθείς «ευπρεπώς» (ποιος ορίζει την ευπρέπεια άραγες;), αν φωνάζεις να μην ανοίξουν οι εκκλησίες εν μέσω καραντίνας, αν τρέχεις στα ροκάδικα και ακούς σατανιάρικα τραγούδια, αν κρατάς τσιγάρο, αν πεις μια «κακή λέξη», αν γενικώς είσαι ελεύθερο πνεύμα, ακόμα και αν ό,τι κάνεις, το κάνεις με σεβασμό απέναντι στις ζωές των άλλων. Στα νιάτα τους μπορεί να ήταν πρώτη μούρη στα Μάταλα, να έκαναν γυμνισμό στη Γαύδο ή να ξυπνούσαν με χανγκόβερ σε ένα χωράφι στα Οινόφυτα αλλά τώρα πια τα ξέχασαν όλα και ο Damiano David των Måneskin είναι ο νέος εχθρός τους. Έχουν δει το βίντεο που σκύβει στο τραπεζάκι της Eurovision ίσα με 300 φορές, καρέ-καρέ, σε αργή κίνηση, τον έχουν καταδικάσει βέβαια από το πρώτο δευτερόλεπτο, πριν καν το δουν ολόκληρο και φυσικά ούτε λόγος για το δικό τους παρελθόν. Χάθηκε όπως το χιόνι όταν το φυσάει ο άνεμος if you know what I mean.
Ο έτσι και γιουβέτσι
Κοινώς, ο γλείφτης. Θα μπορούσε να είναι και αυτός που γυρίζει τη μπιφτέκα σε μόνιμη λούπα. Αν εγώ δηλώσω ότι αγαπάω τις φακές, θα συμφωνήσει μαζί μου. Αν μία ώρα μετά κάποιος άλλος δηλώσει ότι σιχαίνεται τις φακές, θα συμφωνήσει μαζί του. ΜΟΥ ΕΧΕΙ ΤΥΧΕΙ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ. Εντάξει, δεν ήταν οι φακές το θέμα μας αλλά υπάρχουν συγκεκριμένα άτομα που αλλάζουν άποψη, ανάλογα σε ποιο ποστ έχουν μπει να γράψουν και κάποιες φορές τα θέματα προς συζήτηση είναι σοβαρά. Αγαπητοί μου, δεν θέλω να σας ταράξω αλλά όταν είμαστε όλοι κοινοί γνωστοί, φαίνονται τα σχόλια που αφήνετε σε κάποιον άλλο. Ρεζιλεύεστε. Στην ίδια κατηγορία θα εντάξω και τις γυναίκες που το παίζουν φεμινίστριες στα ποστς τους και στα σχόλια που αφήνουν παντού αλλά αν βρεθεί στο κοντινό τους περιβάλλον κάποια που της αρέσει να κάνει σεξ ελεύθερα με όποιον γουστάρει, θα την απομακρύνουν και παντού θα λένε από πίσω της πόσο πουτάνα είναι. Σας ξέρω ποιες είστε, μην κρύβεστε, έχετε ρεζιλευτεί ήδη.
Ο τουιτεράς της τιβί
Ξέρει κάθε κωλοτούμπα του Ντάφυ, κάθε ρούχο που έχει φορέσει η Μπεκατώρου στην έναρξη του YFSF, κάθε λουλουδάκι που έχει βάλει η Μαργαρίτα στα πιάτα της, κάθε τρίχα από το μούσι του Τζέιμς, κάθε κρεβάτι στο σπίτι του GNTM, κάθε στατιστικό στη Eurovision, κάθε σατανικό σχέδιο του Μελέτη, κάθε ψεύτικη πέτρα από το σκηνικό στο Διαφάνι. Αν δεν τελειώσουν τα ριάλιτι, τα τάλεντ σόου, οι σειρές και οι διαγωνισμοί το βράδυ, δεν θα πάει για ύπνο. Θα είναι μέσα στο τουίτερ και θα πυροβολάει χωρίς έλεος: «Η Μαριαλένα κοίταξε ηδονικά τον Σάκη. Είναι ξεκάθαρο», «Η Φουρέιρα κόμπιασε περισσότερο σήμερα από χθες όταν έλεγε τα λόγια της», «Η Μάλτα έξαλλη που έχασε, δολοφονικό το βλέμμα της», δεν θα σταματήσει πουθενά. Αν κάποιος προλάβει να γράψει κάτι πριν από αυτόν, θα πάθει εφίδρωση. Τα ίδια και με τις ψυχαγωγικές πρωινές και μεσημεριανές εκπομπές. Πόσο βαθύ ήταν το ντεκολτέ της Μαλέσκου, πόσες φορές μίλησε για το κραγιόν της η Καινούργιου, πόσες φορές είπε «Μας νοιάζει;» ο Μουτσινάς. Τίποτα δεν μένει ασχολίαστο. Το χέρι του πιθανότατα έχει πάθει τενοντίτιδα από την ταχύτητα που γράφει. Καλέ μου άνθρωπε, δεν πειράζει αν κάτι σου ξεφύγει, πήγαινε φάε κάτι, πήγαινε πλύσου, κάνε μία βόλτα στη φύση, μας έχουν ξαμολήσει, τρέχα να προλάβεις μη μας ξανακλείσουν μέσα.
Ο φαντομάς τρολ των sites
Υπάρχει κάτω από κάθε ποστ που κάνει κάθε ενημερωτικό site. Κάθε ποστ όμως. Είναι στιγμές που αναρωτιέμαι πώς καταφέρνει να τα βλέπει όλα και να γράφει μέσα σε ένα 24ωρο. Εν τω μεταξύ ό,τι μα ό,τι και αν ανεβάσει το σάιτ, αυτός θα βρίσει. Υπέρ της συνεπιμέλειας το άρθρο; Θα βρίσει. Κατά; Πάλι θα βρίσει. Υπέρ της κυβέρνησης; Έξαλλος. Υπέρ της αντιπολίτευσης; Τα ίδια. Δεν τον νοιάζει το θέμα. Να ξεσπάσει θέλει ο άνθρωπος. Η ατάκα: «κουράσατε» είναι η αγαπημένη του σε οποιοδήποτε ποστ. Τα ίδια κάνει και στα βίντεο του YouTube που έχουν ανοιχτά τα σχόλια. Τον φαντάζομαι σε ένα σκοτεινό δωμάτιο, με άδεια κουτιά από πίτσες τριγύρω πεταμένα, άπειρα λάπτοπ, τάμπλετ, κινητά ανοιχτά σε κάθε ελληνικό site που υπάρχει και να γράφει μανιωδώς με κόκκινα μάτια, πρησμένα, ειλικρινά αν ήμουν κομίστρια, θα ήθελα να τον ζωγραφίσω.
Ο μουσικάντης
Θα ανεβάσεις ένα τραγούδι που αγαπάς πολύ; Θα τρέξει να σου πει πόσο το λατρεύει και γιατί προτιμά μια άλλη εκτέλεση από αυτή που έβαλες. Ρε φίλε εμένα αυτή η εκτέλεση μου αρέσει, τι να κάνουμε τώρα; Θα μιλήσεις για ένα άλμπουμ που αγόρασες; Θα σου πει για όλα τα 7ιντσα και τα σπάνια 45άρια που έχει στη δισκοθήκη του. Θα αναφερθείς στον Τζιμ Μόρισον; Θα σου αναλύσει όλη τη βιογραφία του. Θα εκθειάσεις μια ερμηνεία σε κάποια εμφάνιση στο YouTube; Θα σου πει για τις άλλες 33 ερμηνείες που είναι στάνταρ καλύτερες από αυτή που ανέβασες. Η γνώμη του είναι ΠΑΡΑΠΟΛΥ σημαντική και η αισθητική του άκρως καλύτερη από τη δική σου και εν πάσει περιπτώση ΕΙΝΑΙ ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ ο τύπος, πρέπει όλοι να το εμπεδώσουμε.
Ο ακτιβιστής
Δεν θα πω πολλά γιατί οι προθέσεις τους είναι άκρως σεβαστές και σε πολλές περιπτώσεις αξιολάτρευτες και χωρίς ακτιβιστική συνείδηση θα ήμασταν σε ακόμα χειρότερη κατάσταση αλλά σε κάποιες περιπτώσεις καλό είναι η παρεμβατικότητα να μην ξεπερνά τα όρια. Βρε παιδιά, ίσως κάποιοι από εμάς να θέλουμε να φάμε κρέας χωρίς να το σχολιάσετε κάτω από τη φωτογραφία που θα ανεβάσουμε, ίσως να θέλουμε να ανάψουμε κλιματιστικό στον καύσωνα χωρίς να μας την πείτε με κόμεντ, ίσως να μην μπορέσαμε να βρούμε χαρτί το οποίο δεν είναι από ανακυκλωμένο και ανακυκλώσιμο υλικό για το δώρο που κάναμε κάπου και το έχουμε φωτογραφίσει. Είμαστε όμως υπέρ του φεμινισμού, της διαφορετικότητας, των προσφύγων, της κοινωνικής εξέλιξης, παλεύουμε για τα ανθρώπινα δικαιώματα, αφήστε μας να φάμε και λίγο τσιτσί χωρίς ενοχές.
Ο πολιτικός σχολιαστής
Δεν υπάρχει δήλωση πολιτικού που να μη σχολιάσει. Έχει μόνιμα ανοιχτό το κανάλι της Βουλής και όλα τα ειδησεογραφικά sites και παρατηρεί από τη γραβάτα που φόρεσε ο Άδωνις σε κάθε εκπομπή που εμφανίστηκε κάθε μέρα (και είναι πολλές), μέχρι πόσες φορές ο Κυριάκος γούρλωσε τα μάτια του στο τελευταίο διάγγελμα (και είναι πολλές). Ακόμα και το τελευταίο μέλος μιας κομματικής παράταξης να κάνει τουίτ ή να μιλήσει κάπου, αυτός θα το ξέρει. Και θα βγει να τα γράψει όλα στο FB ή στο Twiter. Θα σχολιάσει κάθε γουλιά νερό, κάθε ανάσα, κάθε χαμόγελο και εκνευρισμό. Τις κωλοτούμπες όλων τις παίζει στα δάχτυλα και αν τύχει και ξεχάσεις εσύ κάτι, θα πεταχτεί να στο θυμίσει. Όπου δει κομματική αντιπαράθεση σε σχόλια, θα εμπλακεί. Αν δεν εμπλακεί, σημαίνει ότι κάτι του έχει συμβεί, πρέπει να εκδώσουμε δελτίο εξαφάνισης. Γιατί ακόμα και το ίντερνετ να του έχουν κόψει, θα βρει τρόπο να ποστάρει από κάπου. Ίσως και να θέλει να πολιτευτεί και προσπαθεί να κερδίσει οπαδούς (εδώ άλλοι άνοιξαν κανάλια για τον ίδιο λόγο) ή απλώς ήθελε να γίνει συντάκτης και δεν του έδωσε κανείς βήμα. Σε κάθε περίπτωση, αν γράψουμε εμείς κάτι στον τοίχο μας, δεν είναι ανάγκη να τον βλέπουμε κάθε φορά εκεί να γράφει τα δικά του. Σκιαζόμαστε βρε άνθρωπε.
Ο πέφτουλας
Βρε δεν πα να ανεβάσεις φωτογραφία με ένα βιβλίο ψυχολογίας αγκαλιά ή μια λεκάνη με ρούχα για άπλωμα; Εκείνος θα βρει τρόπο να σου κάνει πέσιμο. Δεν στερεύει ποτέ από ατάκες. «Η δική σου ψυχή είναι υπέροχη, όσο και τα μάτια σου στα οποία αντικατοπτρίζεται» ή «Πανέμορφη χρωματική παλέτα βλέπω στα μπλουζάκια σου, αν είναι και εφαρμοστά, ακόμα καλύτερα». Αν φανεί δε και καμιά πατούσα στη φωτογραφία, τη βάψαμε. Μου έχει έρθει μήνυμα: «Πατουσίνια για φίλημα» και φοράω 42 νούμερο παπούτσι. Έλα πες μου. Και άντε, ας αφήσουμε τις φωτογραφίες στην άκρη. Γράφεις ένα ποστ για την κοινωνία που διαβρώνεται από τον καπιταλισμό και τσουπ, ο πέφτουλας θα πεταχτεί για να σε μαγνητίσει με την ατάκα του: «Εγώ μαζί σου έμενα και σε καλύβα». Και κάπως έτσι καίγεται ο εγκέφαλός σου ώρα 10 το πρωί, με τη φρυγανιά στο στόμα.
Ο ψαγμένος
Δεν γίνεται να απαντήσει με μια απλή πρόταση. Πρέπει το κόμεντ να είναι τουλάχιστον χαϊκού. Να έχει μέσα κάτι ψαγμένο, να βγάζει γέλιο, να είναι διαφορετικό. Είναι αυτός που υιοθετεί πρώτος ατάκες που θα γίνουν viral, όπως «καλά πήγε αυτό» και θα τον δεις τις πρώτες μέρες να τις χρησιμοποιεί παντού. Όταν όμως αρχίσουν και οι άλλοι να γράφουν τα ίδια, θα τα θεωρήσει μπαναλιτέ και θα ψάξει τις επόμενες ατάκες. Πρέπει βέβαια πάντα να είναι σύντομες για να τραβούν την προσοχή όπως τα αποφθέγματα. Ή όπως το «Ουμφ» της Βίκυς Καγιά στο GNTM. Και να πιστεύουν ότι όλοι μιλούν για την υπέροχη γοητεία του μυαλού τους. Εχμ, ναι, δεν θέλω να χαλάσω το όνειρο αλλά δεν πήγε και τόσο καλά αυτό.
Ο επιχειρηματολόγος
Καμία σχέση με τον επιχειρηματία (αν και αυτό δεν είναι και απαραίτητο). Είναι αυτός που δεν του αρκεί να απαντήσει ποτέ με ένα απλό σχόλιο. Ο αντίθετος του ψαγμένου δηλαδή. Μια φράση θα γράψεις εσύ; Ένα σεντόνι αυτός. Μερικά σύντομα επιχειρήματα εσύ; Τα απομνημονεύματα της Δήμητρας Λιάνη-Παπανδρέου αυτός. Όσο και να προσπαθείς να του εξηγήσεις ότι δεν σε ενδιαφέρει αυτή η υπερανάλυση και να κλείσεις το θέμα, εκείνος θα δίνει πόνο και θα σε κάνει να θες να σπάσεις την οθόνη του λάπτοπ ή του κινητού σου. Δεν θα καταλάβει ποτέ. Ή σταματάς να του απαντάς ή εννοείται, μπλοκ.
Ο κριτικός κάθε προϊόντος που κυκλοφορεί στον πλανήτη
Αν το skroutz είχε βραβείο κριτικών προϊόντων, θα το είχε κερδίσει. Στη google πάλι, κάθε φορά που έρχεται μήνυμα ότι οι κριτικές του είναι πολύ δημοφιλείς, έρχεται σε μίνι οργασμό. Ξέρει κάθε βίδα, κάθε πριόνι, κάθε τηλεόραση, κάθε πάπλωμα, κάθε ποτήρι, κάθε γλάστρα, κάθε κάδρο, κάθε φυτό, κάθε μπογιά, κάθε πλυντήριο, κάθε εστιατόριο, κάθε μπαρ, κάθε καντίνα, κάθε πάρκο, κάθε παραλία, κάθε ξενοδοχείο (μπορώ να συνεχίσω για πάντα) απ’ έξω. Λογικά, θα σκεφτεί κάποιος, πρέπει να είναι κάποιος πάρα πολύ πλούσιος που τα έχει δοκιμάσει όλα. Αμ δε, σιγά μην καθόταν ο παραπολυπλουσιος να γράφει κριτικές. Πιθανότατα είναι κάποιος που βαρέθηκε να γράφει στα σόσιαλ και να τον αγνοούν και το έριξε στις κριτικές προϊόντων μπας και αποκτήσει followers. Αγάπη και προδέρμ αναζητά. Και μην ξεχνάμε την κλασική ερώτηση φωτιά κάθε από κάθε ποστ προϊόντος: «Τιμούλα»;
Ο ταγκάρης
Είσαι σε μίτινγκ, είσαι στο δρόμο να προλάβεις κάτι και σου χτυπάνε ειδοποιήσεις από διάφορους άσχετους followers στο ίνσταγκραμ που έχουν φάει μπόλικο βρισίδι από τους πραγματικούς φίλους τους επειδή τους ταγκάρουν σε διαγωνισμούς και give away (ή δεν έχουν πλέον φίλους μετά από αυτό) και αποφάσισαν ότι πρέπει να ταγκάρουν οποιονδήποτε βρίσκουν εκείνη την ώρα στη λίστα τους. Βλέπεις το όνομά σου σε διαγωνισμούς για δωρεάν πλακάκια, δωρεάν αποτρίχωση, δωρεάν σεντόνια, δωρεάν πάνες και ό,τι μπορείς να φανταστείς. Γιατί βρε αγάπη μου; Με ρώτησες; Επειδή όσο και να φωνάξεις δεν πρόκειται να καταλάβουν (μιλώ εκ πείρας), η λύση πιστεύω είναι να αρχίσεις κι εσύ να τους ταγκάρεις ανεξέλεγκτα στους πιο άκυρους λογαριασμούς, στις πιο ακαταλαβίστικες γλώσσες, τις πιο άσχετες ώρες της ημέρας. Δεν μπορεί, κάποια στιγμή θα εκραγούν και θα εξαφανιστούν.