Πόσες φορές θα ακούσεις το a young man from Athens σε μια βραδιά; Σε μια εβδομάδα; Μπορεί και παραπάνω; Και πόσο δικαίωμα έχεις να «κλέψεις» έστω και λίγη από την περηφάνεια ενός παιδιού που η ζωή δεν του έδωσε αυτά που του χρωστούσε, απλά της τα απαίτησε και της τα άρπαξε, με την αποφασιστικότητα κάποιου που ξέρει πως είναι να μεγαλώνεις στους δρόμους κυνηγημένος από θεούς και ανθρώπους. Και στο τέλος να καταφέρνεις να μη χάνεις ούτε ένα τόσο δα μικρό κομμάτι από την πιο κανονική υγιή προσωπικότητα που έχει δει ο παγκόσμιος αθλητικός κόσμος εδώ και χρόνια.
Η ιστορία του 6ου ματς που έκανε τη μισή Ελλάδα να βάλει το ξυπνητήρι στις 4 τα ξημερώματα για να μη χάσει την ιστορική στιγμή, έγινε σε μια στιγμή μύθος. Οι Μιλγουόκι Μπάκς παίρνουν τη νίκη από τους Σανς (105-98), κάνουν το πολυπόθητο 4-2 και κατακτούν το πρωτάθλημα του NBA ύστερα από 50 χρόνια! Ο Γιάννης δακρύζει, το Ουσκόνσιν δακρύζει, μια χώρα στην άλλη άκρη του κόσμου επίσης.
Η ιστορία έτσι όπως αχόρταγα τρέχει να τη καταγράψει ο σόσιαλ μιντιόκοσμος έχει πολλές στιγμές να διηγηθεί. Και να περιγράψει με γλαφυρές λεπτομέρειες. Τα πρώτα χρόνια σε αυτή την καινούργια χώρα. Την ζωή στο υπόγειο της Δωδώνης και Χρηστομάνου.
Τη χαρά του να σε ανακαλύπτουν στον Φιλαθλητικό Ζωγράφου. Τη χαρά του να σε ανακαλύπτουν στην άλλη άκρη του πλανήτη, στην καρδιά του NBA. Τις φιλοσοφημένες down to earth απαντήσεις, στα 26 σου χρόνια πια, σε δημοσιογραφικές απορίες, αποστάγματα της ζωής στο περιθώριο που κανένας Τσιτσιπάς δεν θα μπορέσει να αναπαράγει στο ελάχιστο. «Όταν κολλάς με το παρελθόν αυτός που μιλάει είναι ο εγωισμός. Από την άλλη όταν εστιάζεις στο μέλλον, σε κυριεύει η έπαρση. Εγώ προσπαθώ να συγκεντρωθώ στο παρόν. Αυτό είναι σεμνότητα. Είχα ανθρώπους στη ζωή μου που με βοήθησαν σε αυτό. Και αυτό είναι μια δεξιότητα την οποία προσπαθώ να τελειοποιήσω. Και μέχρι στιγμής αυτή η αντίληψη δείχνει να λειτουργεί, συνεπώς δεν πρόκειται να την εγκαταλείψω». Την ανάγκη του να είσαι αφοσιωμένος σε αυτούς που σου άνοιξαν την πόρτα στο όνειρο.
Την τρυφερότητα που προσφέρεις απλόχερα στο παιδικό σου φαν κλαμπ. Γιατί περισσότερο από όλους, εσύ ξέρεις να εκτιμάς το χρόνο που αφιερώνει ένα μικρό κορίτσι για να σου φτιάξει ένα δώρο (αυτό λέει: «θέλω να σου δώσω κάτι, περίμενα πολύ καιρό για να στο δώσω, είσαι ο πιο αγαπημένος μου αθλητής», κι αυτός απαντά, αφού σηκώνεται από το τραπέζι που υπογράφει μπλουζάκια «σε ευχαριστώ, επέτρεψε μου να σου δώσω μια αγκαλιά»). Την αγάπη σου, τέλος, σε όλα αυτά που θυμίζουν τη χώρα στην οποία έμαθες το «μπασκετάκι». Την αγάπη σου σε μια χώρα που μπορεί να μη σε γέννησε αλλά παραδόξως κατάφερε να κυκλοφορεί ανέμελα και ελεύθερα στο dna σου.
Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο αναδείχθηκε ως ο πολυτιμότερος παίκτης των φετινών τελικών του NBA (στο χτεσινό/σημερινό τελευταίο αγώνα σημείωσε 20 πόντους στο τρίτο δωδεκάλεπτο, κάτι που έχει καταφέρει σε τελικούς μόνο ο Μάικλ Τζόρνταν το 1993 και καθάρισε έτσι το μάτς). Σύντομα η Ντίσνευ θα κυκλοφορήσει και την ιστορία της ζωής του σε ταινία. «Πουλούσα γυαλιά, ρολόγια, cd και dvd» θα πει σε μια από τις πρώτες του συνεντεύξεις για τα χρόνια του κυνηγητού στους αθηναϊκούς δρόμους, «ήμουν όμως κι ο καλύτερος πωλητής. Το μυστικό μου ήταν ότι δεν τα παρατούσα. Θα συνέχιζα να κάνω ερωτήσεις μέχρι να τα πουλήσω». Η ταινία Greek Freak θεωρητικά θα τα έχει όλα. Από που ξεκίνησε, πως έζησε στα «ελληνικά» του χρόνια, πως έφτασε στην κορυφή του κόσμου. Η υπενθύμιση μιας δύσκολης ζωής (που δεν θα αρέσει σε κάποιους), θα κυκλοφορήσει μέσα στις εικόνες της και θα πλημυρίσει τους σόσιαλ διαδρόμους σαν ξέφρενο ποτάμι. Μέχρι τότε μπορούμε να γιορτάζουμε και να φουσκώνουμε σαν παγώνι για αυτή την μεγάλη μας «εθνική» στιγμή. Μέχρι τότε μπορούμε και να «κλέβουμε» λίγη από την περηφάνια κάποιου που προσπαθούσε για μας, ακόμη και όταν εμείς του γυρίζαμε την πλάτη!