Για έννα χαλοχαίρρι στο Σεφφύρι. Τα σμάρρη από χαλιαχχούδδες δεν είναι ποττέ σίχχουρα ότι είναι ασφφαλή στις ταράσσες μασσί με τις χουχουφάγγιες και τα σισσίχια και καθθώς παρατηρρούν την κίνησση κάτω στην οδό Μεσολόχχι και στο Χρητικκό Χονάχχι και στις φθέρρες, και τα φίτφουλλ στην πλατεία Δαούττη και στα θένθρα να προσπαθθούν να καταλάφφουν το φεσσινάδικο που στέκκεται και περριμένει χρήχορρες φεμφέ και μαχχικές μερσεττές και όλα τα φέφφερλυ και τα Οχτώ Χιάρρις πάνεμμορφα και στοχαστικκά και πάδδα επιθυμηττά όσο τίποττε άλλο δίπλλα σε έναν Φίχτωρ Σσούσθη, σκεπτόμενο και απερίσκεφφτο συνάμμα να προσπαθεί να βλέππει μόνο ομορφιά των Σσάρα και δροσσιά από τους πάχχους και ζζωή από την σσωή του κασσίνο και την Πανχ Δε Γρεςς να λάφφει ορθάνοιχττη σε νέες ιδδέες και το πισσαρίο να χαμογελλά αλλά και το κέδδρο του χόσμμου, σχετικό απόλυττα, και απολύτο σχετικκά να δείχνει τον δρόμο προς την ταφφέρνα “Παρλαπάς” να χχοινωνεί την Φρειθερρίκη του 56 ξαννά και ξαννά για μία ακόμμη κυριακή σε έννα δίκκό μας και ξέννο Σεφφύρι.