‘Εξω από το μαγαζί, τούτην την ώραν, κοντά στο μεσημέρι, έχει μαζευτεί κόσμος. Νέοι και γέροι, γριές και φοιτήτριες, αστυνόμοι και μετρονόμοι, χωρομέτρες και σουφραζέτες. Ζητάνε πιο πολλά από όσα μπορούν να αντέξουν. Χρήματα και χαρές, ευτυχίες και συγκινήσεις. Έρωτες και περιπέτειες και ελευθερίες που δεν είχε ποτέ κανείς. Από την “διαδήλωση” ουσιαστικά δεν λείπει καμία συνομοταξία. Άξαφνα πετάγεται μία νεαρή κοπέλα με ντουντούκα και διαλαλεί : “ Καρπούζια το καλοκαίρι και χιόνια τον χειμώνα και σύκα τον Σεπτέμβρη και μία μικρή γαλοπούλα το Πάσχα. Δεν υποχωρούμε και δεν επαιτούμε” . Ξαφνικά ο κόσμος γεμίζει χημικά αέρια και αφρούς από τις Απόκριες, κολοκύθες από το Χαλογουήν και βιβλία του Φ.Γκ Λόρκα, και ο κόσμος φεύγει. Λογικά η διπλανή βιομηχανία χρωμάτων, αν και είναι αστικών συμφερόντων δεν είχε πρόθεση να χαλάσει την διαμαρτυρία αλλά και το απέναντι βιβλιοπωλείο δεν είχε κανένα συμφέρον να διαδώσει τον θείο λόγο του Λόρκα, άλλα όσο τυχαίες είναι οι επιθυμίες μας, ως άτομα και ως πλήθος, σίγουρα δεν ήρθαν ακόμη οι Απόκριες και η γαλοπούλα τρώγεται τα Χριστούγεννα και μόνον. Πάντως δεν έκανα κανένα αίτημα δεκτό, μάλλον θα έρθουν και αύριο. Το στενό θα είναι ζωντανό τα μεσημέρια όσο και να προσπαθώ να κλείσω τα μάτια με γυαλί ηλίου και να μην δίνω καμία σημασία ο κόσμος θα προχωράει. Κυρίως με ύπνο και δευτερευόντως επειδή το ζητάμε όλοι.